| ๑๘๔. วันที่สี่เทวศเศร้า |
ทรวงถวิล |
| ตื่นแต่ย่ำรุ่งผิน |
ภักตร์จ้อง |
| ฉุกโฉมยุพินบิน |
ลมสู่ เรียมฤๅ |
| พี่เพ่งห่อนพบน้อง |
อนาถแล้วลเมอหมาย ๚ะ |
| ๑๘๕. พลพายพร้อมให้ออก |
เรือทวน น้ำเฮย |
| อยากจะออกปากครวญ |
ละห้อย |
| อายปากฝากกำศรวญ |
โศกแนบ ทรวงรา |
| ปางทุกข์ปริเทพน้อย |
หนึ่งแล้วทุเลาใจ ๚ะ |
| ๑๘๖. สนามไชยชื่อวัดข้าง |
ขวามือ |
| สนามชนะมอญหรือ |
พม่าแพ้ |
| เวียมโศกศึกรักถือ |
ศรสวาสดิ์ |
| ใยบ่อมีใชยแม้ |
ชื่อคุ้งแควสนาม ๚ะ |
| ๑๘๗. นามวัดสมถะโน้น |
นึกฉงน |
| ใฉนมิอวยกุศลดล |
จิตรบ้าง |
| ให้สงบทุรนกล |
นามวัด นี้แม่ |
| สมถะพระเคร่งสร้าง |
วัดแล้วลืมเรียม ๚ะ |
| ๑๘๘. ตรอมเตรียมอุระด้วย |
สันโดด เดียวแม่ |
| มาลุบางโตนดโตนด |
เนื่องต้น |
| หวานตาลห่อนหวานโอช |
อรร่ำ สั่งเลย |
| พี่ดื่มรสลมล้น |
จิตรล้นลมแสลง ๚ะ |
| ๑๘๙. บางแขยงหวนขยาดให้ |
ขยะแขยง |
| ชายพิรุธทารุนแรง |
ราคกล้า |
| กายแก่กระเหย่งแสวง |
สาวกอด แกเอย |
| งันงกหมกมุ่นบ้า |
รักบ้ากามหึง ๚ะ |
| ๑๙๐. หาดหนึ่งแลละโล่งล้วน |
ทรายโต |
| เห็นแต่สูงโคโซ |
สู่น้ำ |
| งัวเอ๋ยเพราะโง่โส |
โครกมาก มึนแฮ |
| งัวจึงถูกเขากล้ำ |
กรากใช้ใถนา ๚ะ |
| ๑๙๑. อยุดผ่อนนาเพศเลี้ยง |
อาหาร |
| น่าวัดบางแขยงนาน |
สักน้อย |
| เรียมถ่ายรูปหาดลาน |
ทรายลาด |
| หวังฝากแม่เชิญชม้อย |
เนตรขี้ชมทาง ๚ะ |
| ๑๙๒. คนึงนางพลางยาตรขึ้น |
ลานอา วาศเอย |
| เตียนระรื่นพฤกษา |
ร่มซื้อ |
| วัดบางแขยงปรา |
กฎชื่อ วัดเอย |
| พอเพลิดพอเพลินมื้อ |
เมื่อเศร้าเบากระศัล ๚ะ |
| ๑๙๓. หลายพรรณบุบผชาติขึ้น |
เคียงทาง |
| พี่ก็เก็บนางแย้มหมาง |
จิตรใหม้ |
| นางแย้มสุดแย้มปาง |
จากคู่ มาแม่ |
| พี่บ่รู้ส่งให้ |
เพื่อนผู้ใดชม ๚ะ |
| ๑๙๔. อุดมผลมะเดื่อให้ |
คนเด็ด |
| กินกับน้ำพลิกเผ็ด |
ผ่าจิ้ม |
| ใครอะร่อยมิรู้อะเหร็ด |
อร่อยปาก เรียมเลย |
| เพราะมิมีใครยิ้ม |
ยั่วให้เรียมเสวย ๚ะ |
| ๑๙๕. เลยออกเรือแล่นโล้ |
เรือลิน ลานา |
| ถึงเขตรหัวหินยิน |
ดุเหว่าร้อง |
| เหลียวหายุพินผิน |
พบภักตร แม่ฤๅ |
| เปล่าพี่เพ้อถามน้อง |
บอกน้อยใหนหิน ๚ะ |
| ๑๙๖. เตาดินชื่อบ้านใกล้ |
ถามนาม หน่อยรา |
| เตาจะเผาใดยาม |
วิโยคนี้ |
| แม้นสมรแม่มาตาม |
เรียมเที่ยว พนมแม่ |
| เปล่าพี่จู๋จี๋ชี้ |
ช่วยต้มแกงหุง ๚ะ |
| ๑๙๗. ถึงคุงบ้านใหม่สิ้น |
สเบยเฉย |
| พี่ไม่หมายใหม่เชย |
ชื่นแล้ว |
| ใครแสวงมิตรใหม่เชย |
สู่ก็ ตามเทอญ |
| พี่จะขอกอดแก้ว |
พี่คุ้นเคยถนอม ๚ะ |
| ๑๙๘. ระงมงอมอุระอ้าว |
อายสูริย์ |
| ถึงวัดเฉลิมหาดพูน |
เทเวศเศร้า |
| หาดงามเพราะหาดทูน |
วัดสง่า หาดแม่ |
| ข้าจะงามเพราะเจ้า |
ชุบเลี้ยงเฉลีมวงศ์ ๚ะ |
| ๑๙๙. บากตรงถึงบ้านชื่อ |
โพธา รามเอย |
| บนตลิ่งเคหาหนา |
แน่นอื้อ |
| พี่ทอดจอดนาวา |
หวังเที่ยว ดูแม่ |
| พอพักพลพายมื้อ |
กระเหมือบร้อนรงมคลา ๚ะ |
| ๒๐๐. เดินมาถึงหมู่บ้าน |
ขายของ |
| ตามประสาปาปอง |
แลกซื้อ |
| พรรณผ้าครุภัณฑ์ทอง |
เหลืองเหล็ก มากแม่ |
| ปลาผักผลไม้อื้อ |
เครื่องเคี้ยวหวานคาว ๚ะ |
| ๒๐๑. แลรนาวโสโครกล้วน |
เรือนจาก |
| มีแต่วัดเดียวตาก |
ตึกตั้ง |
| พบพวกป่าดรหลาก |
หลายจ่าย ชื้อแม่ |
| เห็นพี่ทักทายทั้ง |
หมดล้วนยินดี ๚ะ |
| ๒๐๒. ไม่มีใครแจ้งเงื่อน |
งาประจักษ์ |
| ว่าพี่เป็นประยุรศักดิ์ |
สืบเชื้อ |
| ปางนิรานุภาพประดัก |
ประเดิดเที่ยว ฉนี้แม่ |
| เห็นมิเป็นประโยชน์เกื้อ |
แก่ผู้พึงหมาย ๚ะ |
| ๒๐๓. ตวันบ่ายเรือออกคุ้ง |
คลาใคล |
| ลุแหล่งบางเบาใจ |
เจ็บช้ำ |
| บ่รู้ลาดเลาใฉน |
ประนังโศก นักนา |
| อ่อเพราะอยากดีค้ำ |
โลกด้วยดีเกิน ๚ะ |
| ๒๐๔. ดำเนินชลมารคเต้า |
ตามเลมาะ |
| ถึงย่านวัดเกาะเกาะ |
อกอึ้ง |
| หัดรักห่วงเราเพาะ |
ผูกรอบ แล้วแม่ |
| สุดสลัดตัดทอนทิ้ง |
ท่วมร้อนรงมทรวง ๚ะ |
| ๒๐๕. เลยล่วงถึงน่าวัด |
คงคา |
| เรือตืดติดหาดคลา |
ครืดท้อง |
| เห็นโคลากเกวียนสา |
มารถท่อง ถนัดแม่ |
| แต่แม่น้ำยังต้อง |
กลับตื้นตามไสมย ๚ะ |
| ๒๐๖. สะใจเจียวเจ้านก |
กระจีริด พี่เอย |
| ไล่จิกจับปลาประชิด |
โฉบคล้อย |
| บัดเดี๋ยวเหยี่ยวบินติด |
ตามจิก นกเฮย |
| สัตว์ใหญ่ไล่สัตว์น้อย |
เช่นนี้ธรรมดา ๚ะ |
| ๒๐๗. วัดป่าชาวบ้านสร้าง |
ประสาจน แม่เอย |
| ผลเหมือนกุศลขน |
ทรัพย์สร้าง |
| เศรษฐีทุพลคน |
มีฤทธิ์ ก็ดี |
| จักสุขจักสนุกบ้าง |
วิบากด้วยใจเดียว ๚ะ |
| ๒๐๘. เรือเลี้ยวสาคเรศเข้า |
วัดขนอน |
| ขนอนพี่นึกขนางสอน |
เกิดคุ้ง |
| ทำใฉนจะทอนถอน |
ทุกข์ห่วง สหายพี่ |
| ขนอนช่วยกันสกัดทุ้ง |
เทวศให้ไกลเรียม ๚ะ |
| ๒๐๙. เยี่ยมถึงเขตรบ้านหม้อ |
หมองอุระ |
| จนหม้อเชิงกรานกะทะ |
ทอดต้ม |
| ของกลักดอกเป็นสะ |
เบียงพี่ แม่เอย |
| จักอร่อยมิอร่อยก้ม |
ภักตรกล้ำกลืนกิน ๚ะ |
| ๒๑๐. หัวหินเห็นหาดล้วน |
ทรายแดง |
| หินหากแตกรแหงแปลง |
เล็กน้อย |
| เพราะอุทกทลุแทลง |
ทลายป่น หินแม่ |
| บางชื่อหัวหินแคล้ว |
เนตรแล้วเรียมลา ๚ะ |
| ๒๑๑. มาถึงที่ฉวากน้ำ |
นครชุม |
| พี่ บ เห็นเมืองสุม |
โศกเพ้อ |
| เห็นแต่พุ่มพนมรุม |
รงมสวาสดิ์ ถึงแม่ |
| ชุมพี่ชุมนุ่มเท้อ |
เทวศคุ้งนครเหมือน ๚ะ |
| ๒๑๒. เถื่อนเรือจอดหาดให้ |
หุงกระยา |
| พี่พักผสมยาทา |
รูปร้าง |
| พอพรรคพละกินอา |
หารอิ่ม แล้วแม่ |
| รีบออกเรือลอยคว้าง |
เชี่ยวน้ำคอยเตือน ๚ะ |
| ๒๑๓. เดือนหงายชายฝั่งครึ้ม |
ครวญหา แม่เอย |
| ถึงวัดท่าผาผา |
สุขแล้ว |
| ผิพี่พบสมรมา |
ด้วยพี่ แล้วแม่ |
| จักยิ่งแสนสนุกแผ้ว |
ผ่องน้ำใจกระไร ๚ะ |
| ๒๑๔. ใหนอิฐชื่อบ้านท่า |
อิฐอยาก ถามแม่ |
| มีแต่เรือนแตะจาก |
ปลูกไว้ |
| เอิกอิฐอวดนามฝาก |
บางบ่อน นี้รา |
| ชั้นจะก่อโบถไร้ |
อิฐถ้วนเรือนพง ๚ะ |
| ๒๑๕. พิศวงสังเวชโอ้ |
อนาถา พี่เอย |
| บ้านม่วงพี่มาครา |
เคราะห์ร้าย |
| สีม่วงม่วงเพราะมา |
ผสมส่วน สีแฮ |
| ยามแยกสีม่วงคล้าย |
พี่แล้วแลหาย ๚ะ |
| ๒๑๖. เดือนชายบ่ายเบี่ยงคล้อย |
คลาสวรรค์ |
| พี่พักนาวาผัน |
ภาคเมื้อ |
| โพธิอไรใช่โพธิพันธุ |
พุทธโพธิ ดอกฤๅ |
| โพนึกเทโพเนื้อ |
นุ่มเจ้าประจงแกง ๚ะ |
| ๒๑๗. แสนแสลงละลิ้นชอบ |
ชมรส |
| อร่อยเมื่อมียามอด |
สอื้น |
| เหมือนหลงลเลิงยศ |
ยามยาก แล้วแม่ |
| สังเวชวรองค์ฟื้น |
เฟื่องน้ำใจใฉน ๚ะ |
| ๒๑๘. อาไลยรักอาตม์ต้อง |
ระวังตัว |
| รู้สึกอย่ามัวมัว |
มุ่นเฟ้อ |
| มีลาภเร่งกลัวกลัว |
ไกลลาภ เทอญพ่อ |
| มียศเร่งแหยงชเง้อ |
เสงี่ยมคุ้นเคยโทรม ๚ะ |
| ๒๑๙. เหิรพโยมโหมพยุได้ |
ดังจิตร ก็ดี |
| มีรากมากฤทธิทิศ |
ทศแพ้ |
| รู้กลับรับกลายกฤต |
ติคุณเมื่อ หนึ่งแล |
| ยามประมาทญาติประหม่าแม้ |
มิตรกล้าผลาญเกลอ ๚ะ |
