| ๖๕๒. เพลาภาณุมาศใกล้ |
แกลภพ |
| มยุเรศร้องรงมคบ |
ค่าไม้ |
| หอมป่ากลิ่นผกาตระหลบ |
เลวงจิตร กูเอย |
| ผวาตื่นฟื้นองค์ให้ |
ปลุกผู้คนขมัน ๚ะ |
| ๖๕๓. วันที่สิบแปดเลี้ยว |
ลำลหาร |
| ถึงโขดสิงขรทยาน |
ย่ำน้ำ |
| เขาหมาไล่กวางนาน |
น่าพิศ วงแม่ |
| หลายท่าหลายทีล้ำ |
เล่าแล้วเรียมตลึง ๚ะ |
| ๖๕๔. เขาหมาฝั่งนี้โน่น |
เขากวาง แม่เอย |
| หกเที่ยวหกท่าทาง |
ที่อ้อม |
| เดี๋ยวหมาอยู่วังนาง |
กวางอยู่ หลังแม่ |
| เดี๋ยวก็เขาหมาด้อม |
ดุจกั้นกวางหนี ๚ะ |
| ๖๕๕. ถ้ำชนีพิลึกถ้ำ |
ชนีมี ชนีฤๅ |
| โหนช่องคูหาที |
ทุ่มร้อง |
| พี่มองพี่มุ่งสี |
ขเรศห่อน เห็นเลย |
| สดับแต่ปั๋วปั๋วก้อง |
โขตรเล้นกายหาย ๚ะ |
| ๖๕๖. หลายแก่งหลายเรี่ยวล้วน |
สายชล เชี่ยวเฮย |
| ตระหน่ำกรำหนาวทน |
ถ่อเต้า |
| ฝั่งผาพฤกษผกากล |
ใครประดิษฐ์ ไว้ฤๅ |
| เหลืองอ่อนเกษรเช้า |
ฉ่ำคุ้งสุคนธ์รเหย ๚ะ |
| ๖๕๗. เลยเรี่ยวหิดดาษล้วน |
ลอนหิน |
| ตละปุ่มตละป่ำถวิล |
ว่าปั้น |
| พี่โชงกก็ชเงื้อมสินธุ์ |
ซึ้งส่อง ฉายเอย |
| ไม้ช่อกลฉัตรชั้น |
เชิดก้านตระการผา ๚ะ |
| ๖๕๘. เสลาพิลึกแล้ว |
เรียกสพาน หินแม่ |
| หลายแห่งแห่งทึบสถาน |
เทือกป้าม |
| ควะคว้างควากลากเรือปาน |
เรือเชิด ชันแม่ |
| เหนื่อยเหนี่ยวขืนเชี่ยวข้าม |
แก่งแล้วลอยลำ ๚ะ |
| ๖๕๙. ชำเลืองแลใผ่ก้อง |
กอฟาก กระโน้นแม่ |
| ไก่ป่าอิงป่าหลาก |
ทุกครั้ง |
| เสียงก๊อกก๊อกกระเต๊กกระต๊าก |
เตือนใข่ คนองเอย |
| พึบพับโผบินทั้ง |
เที่ยวคุ้ยขุยขรม ๚ะ |
| ๖๖๐. พนมเนินเขินโขตรซ้อน |
สลอนตา |
| พอลับหมากวางมา |
หน่อยแล้ว |
| ยุ้งเข้าเอ๊ะยุ้งผา |
ผทุกสิ่ง ใดนอ |
| เป็นเหลี่ยมเยี่ยมโพยมแป้ว |
ใหล่ตั้งกลางหน ๚ะ |
| ๖๖๑. มาดลแดนเรี่ยวร้อง |
เรียกพรุ ไพรแม่ |
| แลควั่งผังผางดุ |
เดือดผลุ้ง |
| เรือเหนี่ยวหลุดเชี่ยวลุ |
ชลเอ่อ อับเอย |
| แจวครึบครึบเลียบคุ้ง |
เขยิบเลี้ยวลำมา ๚ะ |
| ๖๖๒. ภูผาไกลฝั่งช้าง |
ภีภี |
| กลรูปคชโตที |
ตล่อมป้อม |
| รวกสยอยเฉกขนสี |
มอเมื่อม แม่เอย |
| ช้างใหญ่ไร้ชีพซ้อม |
เศิกรู้แทงใฉน ๚ะ |
| ๖๖๓. ให้จอดท่าเกรี่ยงเลี้ยง |
กันสบาย |
| เห็นเกรี่ยงลงเรือพาย |
เลียบเยื้อง |
| แวะหาปลัดเปียถวาย |
ตัวพบ พี่แม่ |
| พี่แจกเงินเฟื้องเฟื้อง |
หนึ่งให้รายตัว ๚ะ |
| ๖๖๔. เกรี่ยงผัวตัวโจกนั้น |
นามนาย ลูแม่ |
| พาเกรี่ยงเจเมียหมาย |
อวดหน้า |
| ถวายเสื้ออย่างเกรี่ยงลาย |
เกรี่ยงปัก ทอเอย |
| พี่ตอบเงินตอบผ้า |
ผ่อนให้ไปสงวน ๚ะ |
| ๖๖๕. ส่วนเลโพเกรี่ยงผู้ |
ผัวพา |
| นางเกรี่ยงทองยามา |
ใฝ่เฝ้า |
| พี่ถามบอกทางหา |
กินถาก ไร่แม่ |
| ปลูกผักผลไม้เข้า |
ค่อยเลี้ยงกันกิน ๚ะ |
| ๖๖๖. ไม่ยินดีโลภดื้อ |
ดีหนอ |
| พออิ่มพอหลับพอ |
ชีพคุ้ม |
| เสื้อผ้าก็หาทอ |
ทำทุก สิ่งแม่ |
| สารพัดหัดตัวอุ้ม |
อาตม์ง้อใครมี ๚ะ |
| ๖๖๗. ที่นี่ใครขับเขี้ยว |
เข็ญระกำ ใจเฮย |
| ฤๅถูกโรคไภยทำ |
ไร่แล้ง |
| เกรี่ยงอพยบสำ |
มโนครอบ ครัวแม่ |
| ไปอยู่ป่าโน้นแข้ง |
เพื่อนคล้ายปีกโผ ๚ะ |
| ๖๖๘. ถึงโซสิงป่าแม้น |
แสนขัด ก็ดี |
| เกรี่ยงก็พอใจถนัด |
อยู่ไม้ |
| ใครชวนสู่จังหวัด |
เมืองไม่ ชอบเลย |
| กลัวจะเจ็บจะไข้ |
จะต้องตายสลาย ๚ะ |
| ๖๖๙. ใหนสบายอยู่นั่นสู้ |
หากิน |
| เหมือนอย่างปักษินบิน |
ป่ากว้าง |
| เป็นสุขแก่กายยิน |
ดีแก่ ใจนา |
| แต่บ่อเห็นเหตุสร้าง |
โลกให้เจริญ ๚ะ |
| ๖๗๐. ตาขุนทำเชื่องแม้ |
เรียมถาม ใดแม่ |
| บอกแต่ไม่ทราบยาม |
อยากแจ้ง |
| ไปใหนผิไกตาม |
ไปจัก ไปนา |
| บยอกแต่อยากอยากแกล้ง |
หลอกห้ามตามวิธี ๚ะ |
| ๖๗๑. แม้นมีใครสมัคเข้า |
มาขัน นำแม่ |
| แอบขู่กำชับกัน |
โชกด้วย |
| ครูแกชั่งแก่ขยัน |
แต่บิด ตะกูดเฮย |
| ถนัดแต่ขู่ชาวห้วย |
ป่าอ้างสินบน ๚ะ |
| ๖๗๒. จนเกรี่ยงมาเยี่ยมปลื้ม |
ใจนับ ถือนา |
| เถ้าโผล่ดอดบังคับ |
ขู่ฟ้อ |
| ให้ร้องแลให้ขับ |
ลำเกรี่ยง ถวายแม่ |
| ต้องไล่ให้เถ้าท้อ |
ฤทธิ์รู้สึกตน ๚ะ |
| ๖๗๓. เรียกคนเตรียมออกเมื้อ |
ชลมรรค |
| พวกเกรี่ยงบ่ออยากจัก |
ใคร่เต้า |
| ปูผ้ากราบสามพัก |
เพียงกราบ พระแม่ |
| อิ่มแต่ยินดีเฝ้า |
ส่งพ้นตาเรียม ๚ะ |
| ๖๗๔. เยี่ยมถึงวังใหญ่เวิ้ง |
วังวน |
| พบแต่เรี่ยวฉวางชล |
เชี่ยวคว้าง |
| วังใหญ่ใช่วังวล |
วังพี่ ดอกแม่ |
| ใหญ่ว่าใหญ่โตสล้าง |
สลับล้วนเลาผา ๚ะ |
| ๖๗๕. ชายตาแลฝ่ายเบื้อง |
ปฤษฎางค์ |
| เห็นแต่เขาปิดทาง |
เทือกซ้อน |
| ภายหน้าก็ผาขวาง |
หน้าอุด ทางแม่ |
| เหตุแม่น้ำยอกย้อน |
ตลบเลี้ยวหลายขบวร ๚ะ |
| ๖๗๖. ผนังล้วนหินใหญ่ก้อน |
โตกอง |
| ชเงื้อมแง่แลลึกมอง |
ร่มง้ำ |
| เรือเล็กน่าจอดกรอง |
ผกาพากย์ พี่เอย |
| ชมฉากวิ้วฉวากน้ำ |
นิเทศเวิ้งวนาผา ๚ะ |
| ๖๗๗. มาถึงห้วยกุ้งแห่ง |
สกัดลำ |
| คนลากหลังโกงทำ |
เทียบกุ้ง |
| กุ่มตใคร่ใผ่ผนังกำ |
แพงพืด ทางเฮย |
| สีสอดแลตลอดคุ้ง |
คดครึ้มแสนงาม ๚ะ |
| ๖๗๘. ยามเที่ยงเพียงพี่กลุ้ม |
กลางใจ พี่เอย |
| วังกร่างบ่อเห็นไกร |
กร่างบ้าง |
| งอกกลางเกาะใดใบ |
บังจอด เรือนา |
| วังกร่างโกร่งกร่างข้าง |
แก่งกลิ้งกรวดผา ๚ะ |
| ๖๗๙. เห็นเขาท่าตะกั่วซ้าย |
มือลิบ ลิบเอย |
| แสงแดดเผายิบยิบ |
ย่านโน้น |
| เรือฝืดตืดกระดิบกระดิบ |
ดูอัด ใจแม่ |
| ค่ำและถึงท่าโน้น |
แน่ค้างคืนปอง ๚ะ |
| ๖๘๐. ถึงทับตองแทบต้อง |
จอดประทับ |
| ชลเชี่ยวเรี่ยวแรงผับ |
ผับผุ้ง |
| ล้มตะครุบลากตุบตับ |
ต่างเถลือก ถลนแม่ |
| หลุดแก่งทับตองคุ้ง |
อับอ้อมแจวมา ๚ะ |
| ๖๘๑. ถึงแก่งสารวัดก้อน |
หินขวาง |
| กลางนทีมีทาง |
เลียบอ้อม |
| ฝั่งขวาน่ากลัวปาง |
ลือชื่อ ดอกแม่ |
| ครั้นเมื่อจริงพรักพร้อม |
ฉุดขึ้นเร็วสบาย ๚ะ |
| ๖๘๒. บ่ายลงสรงสริระห้อง |
แก่งหิน |
| รับเรี่ยวเกลียวกระแสรสินธุ์ |
ชร่าฟุ้ง |
| สารวัดอยู่สกัดดิน |
แดนตรวจ ใครรา |
| พี่ไม่นึกปึกสดุ้ง |
แก่งด้วยอันใด ๚ะ |
| ๖๘๓. ให้ออกเรือรีบร้อน |
เร็วลี ลาแม่ |
| สองฟากมากหินมี |
เกาะน้อย |
| ตใคร่ครึ้มน่ายินดี |
จอดนั่ง เล่นแม่ |
| หากบ่ายสุริยฉายคล้าย |
พี่คล้อยคลาเลย ๚ะ |
| ๖๘๔. ชเง้อเงยเห็นตระหง่านเงื่อม |
ดงไกล |
| เขาสระสี่มุมใน |
ภาคโน้น |
| ยามเย็นลบัไรไร |
ลาโลก แล้วแม่ |
| พิศโขตรสิงขรโพ้น |
พ่างน้ำเงินขึง |
| ๖๘๕. ถึงเมืองท่าตกั่วให้ |
พลพาย |
| จอดหาดหนองกระแซชาย |
ฝั่งข้าม |
| เรือนมอญตัดไม้หลาย |
หลังอยู่ แรมแม่ |
| ทำไร่ไม่เข็ดคร้าม |
ใคร่เลี้ยงดูครัว ๚ะ |
| ๖๘๖. มโดดตัวเอกโอ้ |
อนาถา |
| ท้องป่องผมเซิงตา |
เหลือกปลิ้น |
| น่ากลัวน่าเกลียดสา |
รพัดพิรุธ โทษแม่ |
| เสือกเสออะเลอะเทอะลิ้น |
ล่อยเพ้อโผงอึง ๚ะ |
| ๖๘๗. อวดถึงของวิเศษข้าง |
อาคม |
| บัวเหล็กคงกระพันถม |
เวชแกล้ว |
| แกบวชสวดเรียนสม |
ถะเที่ยว ธุดงค์แม่ |
| ถึงเมาะตะมะแล้ว |
ลาภได้ของดี ๚ะ |
| ๖๘๘. สี่ก้อนถลุงแล้วเหล็ก |
บัวเอก |
| สองลูกขออวยเศก |
ป่าให้ |
| ไม่อยากรับของเกก |
มะเหรกคลั่ง ชนี้แม่ |
| แต่ขัดแกไม่ได้ |
รับแล้วรางวัล ๚ะ |
| ๖๘๙. ขันขันครูวิเศษเถ้า |
มอญบอ |
| ถูกพวกเรารุมขอ |
ออกกลุ้ม |
| ยาว่านแร่ขลังยอ |
แกส่ง ตลุยแม่ |
| บอกแต่อุปเท่ห์คุ้ม |
ทุกข์ข้อแขนงพราย ๚ะ |
| ๖๙๐. นายพลอยสรวงเหล้าสู่ |
ตามะ มอญเอย |
| ดื่มเอือกตาเหลือกผละ |
เหล็กให้ |
| ลูกเดียวติดตัวจะ |
ยออย่าง ไรแม่ |
| เป็นไม่ยอมให้ได้ |
ดุจต้องประสงค์ขอ ๚ะ |
| ๖๙๑. พอเสวยเสาวโภชน์แล้ว |
เรียมแล |
| เห็นมะมอญเมาทแย |
อยู่ฟุ้ง |
| รำเต้นเล่นออกแอ๋ |
เอ็ดหาด มอญเฮย |
| คุยเที่ยวถึงย่างกุ้ง |
กระทั่งด้าวมัณฑเล ๚ะ |
| ๖๙๒. โซเซมาจากแคว้น |
เมืองทวาย |
| ไข้ป่ากินเกือบตาย |
ซูบก้าง |
| ถึงเมืองท่าตะกั่วหมาย |
พักรัก ษานา |
| ยิ่งอยู่ยิ่งเพลินค้าง |
อยู่สิ้นสองปี ๚ะ |
| ๖๙๓. ราตรีแสงสว่างด้วย |
เผาดง |
| ฉายเฉกไฟฟ้าลง |
แหล่งน้ำ |
| น่าพินิจพิศวงวง |
วนาท่า ตะกั่วแม่ |
| แปลกเนตรสังเกตุล้ำ |
เล่าแล้วลาที ๚ะ |
