| ๙๙๐. วันที่ยี่สิบสี่เช้า |
มืดออก เรือนา |
| เขาฉอุ่มคลุมหมอกหมอก |
เมฆกลุ้ม |
| หนาวน้อยทุมากระฉอก |
ชลไม่ มากเลย |
| เห็นแต่อายเขาคลุ้ม |
เคลือบพื้นพโยมมัว ๚ะ |
| ๙๙๑. น่ากลัวเมื่อข้ามแก่ง |
ขาลง |
| น้ำเชี่ยวเกลียวกระแสรลง |
วุ่นคว้าง |
| โยงเชือกเลือกถ่อประจง |
ชลอล่อง โรยแม่ |
| ยามแล่นแม้นขวางข้าง |
แก่งแล้วเหลือใจ ๚ะ |
| ๙๙๒. แก่งใหญ่ถึงใช้เชือก |
ชโลงยาน |
| แก่งเรี่ยวเป็นแต่กราน |
ถ่อค้ำ |
| แม้นเกยกรวดหินลาน |
ทรายท่อง เข็นแม่ |
| วังอับจับแจวจ้ำ |
แล่นเจื้อยเฉื่อยฉิว ๚ะ |
| ๙๙๓. ลอยละลิ่วเร็วรวดได้ |
ดังจิตร์ |
| ทิวฝั่งนั่งชมชนิด |
มากไม้ |
| ถึงเขาที่เพลินพิศ |
ดูชื่น ชมแม่ |
| งามเกาะกลางชลใกล้ |
เนตร์เลี้ยวเรือจร ๚ะ |
| ๙๙๔. แต่ก่อนน้ำตกน้อย |
แห่งเห็น |
| ขากลับรับฝนเย็น |
ป่าล้น |
| ตลิ่งฝั่งหลั่งทลักเป็น |
พุมาก มีแม่ |
| เสียแต่ขุ่นโคลนข้น |
คลักคล้ำลำใหล ๚ะ |
| ๙๙๕. แก่งใหญ่ที่ข้ามฉุด |
เชือกรับ เรือแม่ |
| สีแห่งแห่งประรอมกับ |
ม่องตี้ |
| แก่งดึกดักพักกลับ |
ดูค่อย สบายแม่ |
| แต่แก่งต้ำเปอะนี้ |
เรี่ยวน้ำใหลแรง ๚ะ |
| ๙๙๖. ถึงแก่งหางนาคเลี้ยว |
เรือรา |
| จอดท่าอาเหนียวหา |
กับเข้า |
| มอติเกรี่ยงหนุ่มมา |
มองพี่ ถามแม่ |
| บอกว่าบ้านโคตร์เค้า |
อยู่ข้างบนดร ๚ะ |
| ๙๙๗. แต่ก่อนอยู่บ้านสระ |
สี่มุม |
| บ้างก็อยู่สุมทุม |
ป่าโน้น |
| โรคพายุห่าใหญ่รุม |
รานชีพ |
| บุกป่าหนีมาโข้น |
ไร่ตั้งภูมิฐาน ๚ะ |
| ๙๙๘. ขึ้นไปบ้านเกรี่ยงล้วน |
เกรี่ยงทำ ไร่แม่ |
| พริกผักฟักมะเขือชำ |
หน่อกล้วย |
| น่าฝนหยอดเข้าประจำ |
ปี่ปลูก อ้อยเอย |
| สตว์ป่ามาตามห้วย |
แอบด้อมมองยิง ๚ะ |
| ๙๙๙. สิงสู่อยู่กระท่อมน้อย |
รุงรัง |
| สกปรกหมกเหม็นสัง |
เวชกล้า |
| ไม่รู้ไม่เรียนหนัง |
สือทราบ เลยแม่ |
| ถือต่อพ่อแม่ถ้า |
เช่นเชื้อเดรฉาน ๚ะ |
| ๑๐๐๐. นายบ้านถูกเข้ากระ |
บวนเกณฑ์ |
| ชายที่ฉกรรจ์เจน |
ป่าด้วย |
| เหลือหญิงกับชายเดน |
ชราโรค พิกาลแม่ |
| ทำไร่ใช้ส่งกล้วย |
กับเข้าของเสบียง ๚ะ |
| ๑๐๐๑. เลี้ยงชีพประสาขัดสู้ |
แสวงเพียร |
| ยังมิพ้นเบียดเบียฬ |
บ่อนใช้ |
| คนยากยากจนเจียร |
ตัวไม่ รอดแม่ |
| ควรจะออกเงินให้ |
ค่าคุ้มของมัน ๚ะ |
| ๑๐๐๒. ภรรยามุสุคว้า |
เปราะหอม |
| เห็นที่เยี่ยมเรือยอม |
ยกให้ |
| ฟังคำทักทายถนอม |
ใจแปลก หูฤๅ |
| เคยแต่ขู่รู่ใช้ |
เรียกเข้าเกณฑ์เกลือ ๚ะ |
| ๑๐๐๓. มาเรือพวกเกรี่ยงร้อม |
ตามดู |
| สามสิบเจ็ดคนพรู |
พรั่งล้อม |
| พี่ออกเวทนาสู |
สังเวช ใจแม่ |
| มีแต่เงินเฟื้องพร้อม |
จิตร์ให้เสมอกัน ๚ะ |
| ๑๐๐๔. พัลวันตื่นเต้นรับ |
อามิส พี่เอย |
| เก็บผักหักอ้อยปลิด |
ลูกกล้วย |
| ตามประสาขัดสนคิด |
คุณตอบ คุณแม่ |
| ขนส่งลงเรือด้วย |
ต่างปลื้มเต็มประดา ๚ะ |
| ๑๐๐๕. เมื่อออกนาเวศคล้อย |
ลำลา |
| เหล่าเกรี่ยงลงกราบถลา |
ราบพื้น |
| เหมือนไหว้พระวันทา |
พระนึก พระฤๅ |
| นั่งเหม่อแลชเง้อสอื้น |
อกอั้นอาไลย ๚ะ |
| ๑๐๐๖. ใกล้หาดตาเหล็กใกล้ |
ฝั่งเห็น |
| ชนีโลดโดดไม้เย็น |
ยะเยือกร้อง |
| ยั้วเยี้ยพฤกษาเอ็น |
ดูเยี่ยม มองแม่ |
| เขาจอดโจนโห่ก้อง |
ไล่คว้าชนีหนี ๚ะ |
| ๑๐๐๗. พี่ทายหมายถูกแม้น |
เหมือนทาย |
| คนย่องดินตเกียกตกาย |
จักคว้า |
| ชนีโหนกิ่งไม้หลาย |
ส่วนผิด กันแม่ |
| สักครู่ดูเงียบหน้า |
ม่อยเก้อกลับจริง ๚ะ |
| ๑๐๐๘. ถึงสิงขรปากถ้ำ |
ผีตี นางแม่ |
| แอบจอดเชิงคีรี |
ร่มไม้ |
| ชวนกันไต่ตลิ่งลี |
ลาลื่น ชันเฮย |
| ราวยี่สิบวาใกล้ |
ปากห้องคูหา ๚ะ |
| ๑๐๐๙. โอฬาร์ดิเรกแล้ว |
เหลือปลาด |
| เขียวแก่แลผนังผาด |
พู่ระย้า |
| กว้างขวางพร่างพราวหยาด |
น้ำน่า ชมเอย |
| มีปล่องช่องผาถ้า |
ลดเลี้ยวหลายเชิง ๚ะ |
| ๑๐๑๐. วงเวิ้งเพิงห้องสุด |
อัศจรรย์ |
| กลคุหาชาลวัน |
ฉวากโพ้น |
| ชั้นชโงกหลืบโกรกชัน |
ชานชอก สลอนแม่ |
| เที่ยวนี่ลัดที่โน้น |
เลียบเลี้ยวเลาผา ๚ะ |
| ๑๐๑๑. ปางคูหาห้องแคบ |
ขยายใน |
| ว่างโว่งโล่งแลไพร |
โรจแล้ว |
| ซอนซอกกรอกเกริ่นไสว |
แลแปลก ตาแม่ |
| ชมทั่วทุกถิ่นแพร้ว |
พี่ลี้ลาดง ๚ะ |
| ๑๐๑๒. ตรงวิถีมีฉวากห้อง |
หินลึก |
| ย่อมกว่าถ้ำก่อนซึก |
ซอกเลี้ยว |
| กระโจมโพงพิศโล่งอะทึก |
ทีปลาด นักแม่ |
| เล็กปากภาคย์ในเลี้ยว |
ออกกว้างขวางดี ๚ะ |
| ๑๐๑๓. เชิงคิรีมีกล้วยฝาก |
แฝงเฌอ |
| ปีนถนัดตัดกิ่งเจอ |
จับได้ |
| เหลืองเชียงใหม่มาเสนอ |
เนตรพี่ เองแม่ |
| พี่ปลูกผูกกระเช้าไว้ |
หว่างข้างเก๋งชม ๚ะ |
| ๑๐๑๔. สมหมายได้กล้วยพี่ |
อาวรณ์ หวังเฮย |
| กลับสู่นาวาจร |
จากถ้ำ |
| มาดลย่างสิงขร |
กินเรศร์ เจ้าเอย |
| จอดท่าคูหาง้ำ |
ชโงกให้เห็นงาม ๚ะ |
| ๑๐๑๕. สุดพยายามขึ้นเยี่ยม |
คูหา |
| สูงละลิ่วแลละลานผา |
พืดย้อย |
| ถึงงามแต่มงามตา |
ชมฉวาก งามแม่ |
| งามไม่เหมือนงามร้อย |
เท่าได้เดินชม ๚ะ |
| ๑๐๑๖. ระดมดูกล้วยไม้แมก |
มรรคา ไลยเอย |
| จอดเก็บหลายคลาหา |
แต่กล้วย |
| ดอกเหลืองเนื่องเอนกมา |
สมมาตร์ มากแม่ |
| สนุกตื่นชื่นชมด้วย |
สรบข้อคนึงหวัง ๚ะ |
| ๑๐๑๗. มากระทั่งถึงแก่งลว้า |
โวยวาย |
| ชลเชี่ยวเกลียวใหลพราย |
คลื่นคว้าง |
| เหนี่ยวเชือกเถลือกถลนหลาย |
คนช่วย รดมแม่ |
| น้ำปัดซัดเรือตั้ง |
ถ่อค้ำประจำการ ๚ะ |
| ๑๐๑๘. ผ่านเขาเคียงเขตร์ท้อง |
ไอยรา |
| งามชโงกเสลาผา |
ชง่อนเงื้อม |
| รวยระรื่นกลิ่นผกาสา |
ยัณฑ์วิเวก วนาเอย |
| ลูกชนีน้อยเอื้อม |
หัดห้อยโหนกระเจิง ๚ะ |
| ๑๐๑๙. เชิงสิงขรกล้วยเกาะ |
ไม้สูง |
| สุดมุ่งป่ายปีนจูง |
แกะได้ |
| เลยชมมัจฉาฝูง |
คลาคล่ำ |
| เพลินจิตร์จนมาใกล้ |
พุท้องคเชนทร ๚ะ |
| ๑๐๒๐. จอดนอนตรงฝั่งท้อง |
ช้างชม พุเอย |
| พลบบ่อเห็นลอองลม |
ร่วมย้อย |
| สดับเสียงพุเพนียงขรม |
คระครึกครั่น โครมแม่ |
| กระนั้นพี่ยังนั่งชม้อย |
เนตร์แล้วหลงเพลิน ๚ะ |
| ๑๐๒๑. บนเขินสีขเรศร์แสร้ |
เสียงเสนาะ |
| มยุเรศร์สู่รังเกาะ |
กิ่งร้อง |
| เกริกกรอนกฉอเลาะ |
เลวงสนั่น ไพวแม่ |
| กดเปิดคอนเสิดพร้อง |
เพราะเวิ้งวนาสถาน ๚ะ |
| ๑๐๒๒. พรานเพชร์เด็ดนักเต้น |
ตามเสียง |
| เจอะคู่มยุระจับเคียง |
คู่ฟ้อน |
| เขม็งยืนลั่นปืนเพนียง |
เพลิงพลุ่ง ปึงแม่ |
| ถูกอกนางนกซ้อน |
เสียบหน้าผวาลง ๚ะ |
| ๑๐๒๓. สงสารนกผู้กระ |
เจิงสูญ |
| พรานยิ่งไล่ยิงมยูร |
ยิ่งลี้ |
| นางนกตกดินพูน |
เทวศมอด ม้วยแม่ |
| เอาแต่ตัวรอดนี้ |
นกรู้เหมือนกัน ๚ะ |
| ๑๐๒๔. เรายลยูงอย่างปลื้ม |
ทุกตัว คนแม่ |
| สนุกนี่เหลือเสียงหัว |
เราะครื้น |
| สรวลเสเบียดเฮมัว |
ดูแฉละ หมังเฮย |
| เป็นที่ปีติตื้น |
จิตร์ด้วยสมประสงค์ ๚ะ |
| ๑๐๒๕. หนังส่งสั่งล้างเมือก |
ยาสตับ |
| ดีส่งสั่งคีบตับ |
ผึ่งปิ้ง |
| เนื้อส่งสั่งแกงกับ |
ทอดสู่ เสวยแม่ |
| ไส้ส่งสั่งให้ทิ้ง |
เหยื่อป้อนฝูงปลา ๚ะ |
| ๑๐๒๖. ราตรีมีประทีปขึ้น |
แขวนบน พุเอย |
| เรื่อเรื่อริมสายชล |
พร่างพร้อย |
| งามเวิ้งวนาสนฑ์ |
สราญน่า ชมแม่ |
| โสมส่องแสงโคมน้อย |
หรี่รย้าพาเกษม ๚ะ |
| ๑๐๒๗. เปรมปรีดิ์พี่ให้แต่ง |
ชานเรือ |
| ผูกกระเช้ากล้วยเครือ |
พฤกษ์ห้อย |
| กระเทียมช้างปลูกอ่างเหลือ |
งามประดับ ประดาเอย |
| โคมกระดาดแขวนระยะย้อย |
ยั่วชื้นชวนเสวย ๚ะ |
| ๑๐๒๘. ไม่เคยกินมากแม้น |
เหมือนวัน นี้เลย |
| อะหร่อยโอษฐ์อิ่มอุราครัน |
ครากท้อง |
| แต่ปากพื่อยากสรรพ์ |
วรโภชน์ อิกแม่ |
| กายไม่ตามใจต้อง |
อยุดต้องตามพนอ ๚ะ |
| ๑๐๒๙. นั่งหัวร่อระรื่นโจ้ |
เจรจา |
| สรวลสนั่นขันเฮฮา |
ครึกครื้น |
| จนสี่ทุ่มเพลา |
ภิรมย์นิท ราแม่ |
| สู่ที่นอนนอนชื้น |
จิตร์เคลิ้มคลาเกษม ๚ะ |
