วันที่ ๒๖

วันที่ ๑๔ มินาคม ๒๖ร.ศ. ๑๑๒

๑๐๗๑. ขาล่องคล่องจิตรเปลื้อง พะวงวิตก
วันที่ยี่สิบหก ตรู่เช้า
จากหาดพรุไพรสทก สท้านเห็บ หิมเฮย
แจวตระหน่ำจ้ำเรือเร้า ระอุแก้ระกำหนาว ๚ะ
๑๐๗๒. คราวอยู่ไทรโยคร้อน ลมขจัด ร้อนแม่
หนาวก็หนาวพอถนัด ถ่องเนื้อ
ฟ้าฉ่ำชื่นสำผัส ผลอากาศ ดีแม่
พ้นพุท้องช้างเรื้อ จัดร้อนระบือหนาว ๚ะ
๑๐๗๓. ราวกระแสรแควน้อยน่า ดำเนิน ทางแม่
งามฉวากฉากฝั่งเขิน โขตร์ถ้ำ
ถึงแก่งเรี่ยวแรงเกิน ชลเชี่ยว เชวงเฮย
ที่อับน้ำเอ่อน้ำ แน่ซึ้งเย็นใส ๚ะ
๑๐๗๔. แควใหญ่ชลเชี่ยวคว้าง ฉวางแรง
ไร้รับวังอับแสวง ว่างบ้าง
งามปลาดหาดทรายแดง ดูน่า ดูแม่
เหมือนบุรุษย์สุดสรวยข้าง แพรกน้อยนางสาว ๚ะ
๑๐๗๕. ระนาวเขาเฝ้าพิศเพี้ยง เฉวียดฉวัด
หมาไล่กวางกลางพนัศ น่านอ้อม
ลำน้ำวกเวียนอัศ จรรย์น่า ดูแม่
แปลกทิศหลายเที่ยวซ้อม ท่าให้เรียมชม ๚ะ
๑๐๗๖. ชมรมคนป่าตั้ง บนสิง ขรเอย
ตามตัดไม้ชายหญิง ลูกเต้า
มาอยู่อย่างหมู่ลิง แลพิลึก แล้วแม่
ทำท่าหน้าเม้าเค้า ชโงกจ้องมองเรือ ๚ะ
๑๐๗๗. เหลือเพราะเสนาะโสตรทั้ง จับใจพี่เอย
รงมมี่เสียงชนีไพร เพรียกก้อง
เล็กโตเผ่นโผไสว วิเวกพิศ วงแม่
โหนกิ่งทิ้งตัวร้อง โหว่ยโว้ยปั๋งปั๋ว ๚ะ
๑๐๗๘. พี่มัวเพลินพินิจเวิ้ง วนาสนฑ์
กาฝากใหญ่เรียมยล ยอดไม้
ชนิดกล้วยอย่างพิกลผล ใบใหญ่ ปลาดแม่
จำจอดเขาหมาให้ ป่ายขึ้นเพียรแสวง ๚ะ
๑๐๗๙. แผลงเนตรเพศแปลกล้ำ วิไลยไพร
เรียมเรียกกล้วยไม้ไทร โยคตั้ง
เกษรสยุ่นอุไรใน ผลพิลึก นักแม่
เคยเล่นเห็นมากครั้ง พึ่งครั้งเดียวมี ๚ะ
๑๐๘๐. นาวีเลยเลี้ยวแก่ง ผักกูต
ชลพลุ่งพุ่งเรือฉูด เฉียดไม้
คนหิวนิ่วหน้าบูด บากใคร่ พักแม่
ให้จอดหาดใหญ่ใกล้ ป่าห้ามตามเห็น ๚ะ
๑๐๘๑. เป็นซ่องของปลัดชี้ เมาขุน เปียเฮย
พักตัดไม้เป็นทุน ทรัพย์สร้าง
ลูกเมียช่วยชุลมุน กันกระฉับ กระเฉงแม่
ไปป่าหาฝากค้าง กระทั่งสิ้นระดูหนาว ๚ะ
๑๐๘๒. เสวยเข้าราวเกือบสิ้น สองจาน
รศเลิศทิพยาหาร หากสู้
ผองผลต่างลนลาน เลี้ยงกับ กระยาแม่
เสียงแต่หัวเราะรู้ ทุกข์ร้อนอะไรไฉน ๚ะ
๑๐๘๓. ขอบใจสาวนากช้อย สองหลาย เทียวแม่
อุส่าห์จัดเครื่องยาถวาย อยากเฝ้า
หนูมูลเด็กน้องตะกาย มากับ พี่เฮย
บอกว่าเป็นข่าเถ้า ปลัดนั้นเป็นบิดา ๚ะ
๑๐๘๔. เวทนาหนูช้อยนั่ง เบอะเฉอะ
ผัวลูกถูกเคราะห์เครอะ ฆ่าเค้
ปากหวอบ่ออยากเสออะ ออกปาก พูดเฮย
หน้าเช่นนางบ่างเบ้ เบะน้ำลายคลอ ๚ะ
๑๐๘๕. ช่างฉอเลาะล้นหนะ นางนาก
พูดไม่รู้อยุดปาก ปับป้ำ
ไปป่าล่าเนื้อถาก ไร่ตัด ฝางแม่
พร่ำอวดผัวปั้นจ้ำ ฉะปั้นเจ๋อเพลิน ๚ะ
๑๐๘๖. พเอิญอุบายอ้ายบ่าวครั้ง ฉลองครู
ชรอยออเถ้าหัวงู หัดให้
ตาปลัดนัดไล่หมู กวางป่า มีแม่
รดมปิดบิดเล่ห์ไผล้ โผล่ร้องฎีกากู ๚ะ
๑๐๘๗. มันรู้แต่สนุกบ้าน บ่อนพรวน
นอนขดซดกระแช่ชวน อ่อยแอ้
มาป่าร่าเริงขบวร ป่าหน่อย แล้วนา
อยากกลับลงท้าแท้ ถ่วงเท้ามือเพลีย ๚ะ
๑๐๘๘. มิเสียทีฉิอ้าย คเชนทร์บิต กูตเฮย
โกงถนัดหัดคายพิศ ปล่อยเถ้า
หลอกเองมิหนำศิษย์ สอนหลอก นายนา
ตำหรับลิงหลอกเจ้า จับได้หายขลัง ๚ะ
๑๐๘๙. ทั้งเพชอบเล่ห์เข้า คองำ ความแม่
เหลือแต่ตาจันนำ ข่าวแจ้ง
เอะอะจะออกกำ ลังเรียก กันนา
กลแตกออกตัวแกล้ง กล่าวแก้ตัวไฉน ๚ะ
๑๐๙๐. พี่ให้คนสมัคขึ้น เป็นสมุน พรานแม่
โห่เหล่าเป่าหลอดลุน ช่วยร้อง
พวกคล้านก็ผล้านผลุน ผลันตลบ ตามเฮย
พรานเพชร์พรานพวกพ้อง ปลัดห้าคนนำ ๚ะ
๑๐๙๑. ย่ำป่าท่ากูตขึ้น ชายพง แขมแม่
พรานดอดนั่งปากดง ดักจ้อง
ห้าพรานย่านห่างทนง ใจเพ่ง ปืนเฮย
พวกโห่ก็โห่ก้อง ป่าต้อนเตบ็งขรม ๚ะ
๑๐๙๒. รดมไล่ชายน้ำท่า แขมรก
อึงรุกบุกพงวก โห่เร้า
นางกวางลูกกวางดก ตลึงตื่น คนแม่
ลอกแล็กเหลียวเผ่นเข้า ป่าอิเก้งกระเจิงโผน ๚ะ
๑๐๙๓. เกือบโดนพรานเพชรเปรี้ยง ปืนถูก อิเก้งฮือ
พเอิญไม่ยัดหมอนลูก หล่นทิ้ง
ตบอกยกปืนผูก แค้นประจุ ใหม่แม่
ยิงถูกลูกกวางกลิ้ง กระโดดล้มจมถลำ ๚ะ
๑๐๙๔. กำยำยืนสกัดจ้อง ปืนคเน ขันเฮย
พอจะซ้ำกวางเซ ซุดล้ม
ตาขันตื่นใหญ่เฮ ฮาโห่ อึงแม่
พรานตัดหูกวางก้ม เกษเส้นผีสาง ๚ะ
๑๐๙๕. แม่กวางตื่นเตลิดขั้น โขตกระเจิง
ฉิวเฉียดพรานจันเชิง รกจ้อง
พรานตากเตลิดเปิดเปิง ไปพัก ใหญ่แม่
ไม่พบนางกวางต้อง กลับย้อนทางมา ๚ะ
๑๐๙๖. มัดขากวางสอดไม้ แบกสอง คนแม่
อึกทึกคึกคูคนอง สนุกครื้น
ถึงเรือพวกเรือมอง กวางรื่น เริงแม่
อึงมี่ดีใจตื้น อกปลื้มตามกัน ๚ะ
๑๐๙๗. พัลวันจะด่วนข้าม หาดไป
โห่เหล่าไล่ใหม่ใน ป่าเนื้อ
ยกขวัญพี่เพชร์ใจ ดีแล่ ก่อนพ่อ
วุ่นนักควักไขว่เอื้อ เอ็ดกลุ้มรุมดู ๚ะ
๑๐๙๘. หาผู้ชำแหละเนื้อ หนังสตับ
ยากนักต่างสมัคขยับ อยากเมื้อ
ตกลงปลัดเปียรับ ถลกแล่ หนังเฮย
ขาสี่แล่พีเนื้อ ผ่าท้องตามขบวน ๚ะ
๑๐๙๙. จวนเย็นเห็นพวกข้าม ฝั่งเซิง โน้นแม่
โห่เปล่ายิงเปล่าละเลิง ไล่ต้อน
กลับมาไม่ร่าเริง เลยเงียบ เสียงนา
เพราะไม่ได้อะไรร้อน เปล่าเปลี้ยเสียแรง ๚ะ
๑๑๐๐. ตาแจ้งแกงทอดต้ม ผัดยำ
ตาปลัดพล่าป่าทำ แท่งเคี้ยว
เนื้อสดบีบซ่มขยำ พริกกะ เกลือแม่
ลองอ๊ะขยะแขยงเปรี้ยว ปล่าลิ้นเหลือกลืน ๚ะ
๑๑๐๑. กลางคืนเลยค้างซ่อง ปลัดเปีย
เพราะอ่อนใจแรงเพลีย ไล่เนื้อ
คุยศึกฮึกฮาเชีย ขวนรื่น เริงแม่
เพราะลูกนางกวางเกื้อ สนุกให้เหิมเสบย ๚ะ
๑๑๐๒. เครื่องเสวยละสิ่งล้วน กวางเฉือน ทำแม่
เห็นแก่ตาพาเอือน เมื่อเคี้ยว
ปิ้งแกงพี่แขยงเพื่อน ใจขยาด แม่เอย
รศเผ็ดเข็ดลิ้นเปรี้ยว พล่าเนื้อเหลือกลืน ๚ะ
๑๑๐๓. ชื่นชมสมสนุกได้ ดังมาน ประสงค์เฮย
นั่งน่านาวายาน เยี่ยมน้ำ
แสงจันทร์แจ่มคัคฆนานต์ พนาวิเวก เลวงเฮย
โปร่งจิตร์เปรมใจล้ำ เล่าแล้วเรียมเกษม ๚ะ
๑๑๐๔. เอมโอชโภชน์พี่ได้ เคยเสวย
แสนศรัพท์ดนตรีเคย สดับแล้ว
อร์อยไฉนไม่เหมือนเลย รศพากย์ ประพันธแม่
เพราะยิ่งแสนเพราะแจ้ว จับน้ำใจพะวง ๚ะ
๑๑๐๕. บันจงเสาวเลขร้อย พจน์มาน
จวนล่วงราษตรีกาล พี่ชม้อย
เห็นนาฬิกาขาน ข่าวสี่ ทุ่มแม่
ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยละห้อย ห่วงห้องไสยา

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ