| ๑๔๐๔. เหมือนใครปลุกพี่สดุ้ง |
แดหวาม |
| พอรุ่งวันที่สาม |
สิบห้า |
| ออกเรือล่องมาตาม |
ชลมารค |
| ทวนกระแสรชลกล้า |
ตระหน่ำจ้ำแจวตะบึง ๚ะ |
| ๑๔๐๕. ถึงบางพรหมให้จอด |
นาเวศ |
| สพานท่าหน้าสวนเขตร |
ที่บ้าน |
| หลวงสุนทรภูเบศร์ |
คอยขณะ น้ำแม่ |
| สูริย์ส่องหมองใจม้าน |
มากร้อนรทมผิว ๚ะ |
| ๑๔๐๖. ลิ่วลิ่วแลโน่นเลี้ยว |
เรือกล ไฟแม่ |
| มาแต่กรุงเทพฯฉงน |
ใคร่รู้ |
| เห็นเราแวะเรือวน |
มาจอด เคียงแม่ |
| จีนฮกเซ่งเองสู้ |
อุส่าห์ตั้งใจแสวง ๚ะ |
| ๑๔๐๗. แจ้งข่าวโทรเลขแล้ว |
เร็วออก มาแม่ |
| คอยรับสดับข่าวบอก |
ข่าวแคว้น |
| ขนเสบียงจากบางกอก |
มาส่ง เสบียงแม่ |
| เรือจักรจักลากแม้น |
มุ่งให้เร็วถึง ๚ะ |
| ๑๔๐๘. อนึ่งเขาเล่าเรื่องได้ |
ไปตาม พี่นา |
| ถึงลุ่มสุ่มสืบถาม |
ข่าวเค้า |
| จนจวนว่าสุราขาม |
จักไม่ ทันแม่ |
| จึ่งกลับรับผูกเหล้า |
แต่แพ้เชิงประมูล ๚ะ |
| ๑๔๐๙. ทูลข่าวกรุงเทพฯ ให้ |
ทราบสรรพ |
| พยากระลาโหมดับ |
ชีพม้วย |
| เจ้าคุณแม่กลองอับ |
จนเจ็บ หนักแม่ |
| บอกเหตุต่างต่างด้วย |
ดุจได้ฟังขยาย ๚ะ |
| ๑๔๑๐. นายโป้ยายเอี่ยมทั้ง |
หลวงสุน ทรแม่ |
| มารับรองสนองคุณ |
ไฝ่เฝ้า |
| บ่นเรื่องพวกโจรรุน |
แรงฆ่า ปล้นเอย |
| เป็นทุกข์ทุกค่ำเช้า |
แต่ตั้งระวังไภย ๚ะ |
| ๑๔๑๑. ไรไรสุริเยศเยื้อง |
สายัณห์ |
| พี่เที่ยวสวนชมพรรณ |
พฤกษ์สร้าง |
| พูนร่องปลูกช่องคัน |
ร่องเรียบ เรียงแม่ |
| เตียนสอาดรุกขชาติสร้าง |
ลูกไม้มีผล ๚ะ |
| ๑๔๑๒. ชลทีใหลรี่ขึ้น |
ตามลม |
| พี่ออกนาวาระดม |
ด่วนจ้ำ |
| ถึงคลองล่องเลยนิคม |
บางนก แขวกแม่ |
| น้ำมากเรือตามน้ำ |
แล่นคล้อยลอยไป ๚ะ |
| ๑๔๑๓. กลไฟฮกเซ่งให้ |
มาฉุด |
| ทันปากคลองอุตหลุด |
ลากเต้า |
| เรือแน่นแล่นหลีกอยุด |
เรือค่อย มาเฮย |
| ลำบากมากมองเฝ้า |
ผลักค้ำเข็นมา ๚ะ |
| ๑๔๑๔. เพลาทุ่มเศษแล้ว |
รัตยา กรเอย |
| ส่องรัศมีโอภา |
สเพริศแพร้ว |
| กระจ่างหลจรดลผา |
สุขชื่น ใจแม่ |
| เหิมหื่นรื่นเริงแผ้ว |
ภักตร์ครึ้มทรวงสบาย ๚ะ |
| ๑๔๑๕. พลพายแสนสนุกร้อง |
เพลงการ |
| บ้างรับขับขานประสาร |
สนุกแสร้ |
| ดำเนินสดวกสดวกปาน |
คล่องพวก เราเอย |
| มีแต่เบิกบานแม้ |
กลับขึ้นนครสวรรค์ ๚ะ |
| ๑๔๑๖. บรรลุแม่น้ำนัค |
ครไชย ศรีเอย |
| เร็วพี่ส่งเรือไฟ |
ลากเลี้ยว |
| เข้าคลองล่องตรงไป |
กรุงเทพฯ เถิดรา |
| ดึกดื่นขืนขับเขี้ยว |
ใคร่ให้ถึงวัง ๚ะ |
| ๑๔๑๗. บังเอิญเขินขัดน้ำ |
คลองภา ษีเอย |
| จำจอดนาวารา |
อยุดยั้ง |
| พักพอถูกชลาครา |
ใหลท่วม แล้วแม่ |
| จักรีบจักเร็วตั้ง |
แต่ให้ถึงวัง ๚ะ |
