| ๑๓๖๖. พอรุ่งพี่สดุ้งสร่าง |
ไสยา |
| สามสิบสี่เวลา |
ลุแล้ว |
| ให้หุงโภชนาหา |
กินก่อน |
| จึ่งจักออกเรือแกล้ว |
เคลื่อนคล้อยลอยชลา ๚ะ |
| ๑๓๖๗. โพธารามพี่ขึ้น |
ฝั่งเขิน |
| เที่ยวตลาดยาตราเดิน |
ดุ่มเต้า |
| ถึงวัดแวะวัดเพลิน |
ดูโบสถ รเบียงเอย |
| เกือบจะสามโมงเช้า |
กลับให้ออกเรือะ ๚ะ |
| ๑๓๖๘. ดีเหลือละไม่ร้อน |
ลมเชย ฉิวแม่ |
| ถึงหาดบางแขยงเลย |
ล่องเต้า |
| หวลนึกนิทานเคย |
ฟังเล่า มานา |
| ชมหาดโตใหญ่เฝ้า |
ใฝ่ท้าพนันถือ ๚ะ |
| ๑๓๖๙. ใครจูงกระบือได้ตลอด |
หาดครา เที่ยงเฮย |
| ผิวลุสมปราถนา |
จักให้ |
| ลูกสาวเปล่าเปล่าหา |
ใครอาจ มีฤๅ |
| เพราะแดดแผดเผาใหม้ |
กระเมือบล้มสลบถลำ ๚ะ |
| ๑๓๗๐. พยุหัวน้ำขึ้นพัด |
แรงรดม |
| น้ำกระเพื่อมเป็นคลื่นขรม |
ลลอกทิ้ง |
| ตามน้ำแต่ทวนลม |
เหลือยาก ละแม่ |
| ลมหนักผลักหัวกลิ้ง |
กระฉอกท้ายชลเท ๚ะ |
| ๑๓๗๑. เพลาบ่ายคล้อยอ่อน |
สุรย์ศรี |
| เรือลุราชบุรี |
จอดยั้ง |
| ท่าพระสัจจามี |
กระมลใคร่ เที่ยวแม่ |
| ดูตลาดราชวังทั้ง |
โขตรขึ้นเขามอ ๚ะ |
| ๑๓๗๒. พอพระอินทรเทพข้า |
หลวงใน กรุงเฮย |
| พยาอมรินทร์ฤๅไชย |
ล่องเข้า |
| มาเยือนพี่ปราไศรย |
ประสาชอบ กันแม่ |
| เชิญพักพี่พักเฝ้า |
โอบเอื้ออารี ๚ะ |
| ๑๓๗๓. พี่อยู่ใช่อยู่ค้าง |
แรมรา ตรีแม่ |
| เพียงพักหน่อยจักลา |
ล่องเมื้อ |
| จอดท่านี่ปรีดา |
สดวกอยู่ แล้วแม่ |
| ขอบจิตรที่คิดเกื้อ |
พี่ด้วยหวังดี ๚ะ |
| ๑๓๗๔. เกษมศรีแสนสนุกน้ำ |
ใจปาง |
| ทราบพระยอดเมืองขวาง |
ชนะแล้ว |
| ฝรั่งเศษจับเหตุทาง |
ประทุษแก่ เพื่อนแม่ |
| ทำศึกฮึกหาญแกล้ว |
กลับอ้างเอาทัณฑ์ ๚ะ |
| ๑๓๗๕. ครั้นแพ้มันว่าแพ้ |
เพราะขลาด เขลาฤๅ |
| ครั้นชนะว่าบังอาจ |
คตแกล้ง |
| มีแรงกดขี่พิฆาฏ |
คนอ่อน แรงเฮย |
| ขอพิสูธครั้นพิสูธแจ้ง |
ประจักษ์ข้อจริงประจาน ๚ะ |
| ๑๓๗๖. รำคาญแต่ข้อซึ่ง |
สัญญา |
| มันอาจกลับพิพากษา |
ใหม่ได้ |
| มันโกงจักโกงหา |
เหตุอีก ใฉนเอย |
| เดชะราชอุบายให้ |
ชนะอ้ายมารโกง ๚ะ |
| ๑๓๗๗. ชโลงชาติอำนาจน้อย |
เนาเอก ราชแม่ |
| มีแต่สุรเสียงเศก |
ป่าวร้อง |
| อุธรณ์โลกสักขีเฉก |
พยานทิพย์ พยานฤๅ |
| หนึ่งยั่วชาติใหญ่ให้ |
หื่นเข้าขวางคม ๚ะ |
| ๑๓๗๘. สมเด็จกรมพระน้อย |
เสด็จถึง |
| ไปประพาศเขาจอมบึง |
กลับเช้า |
| เกิดยิงที่ตลาดตึง |
ตึงชิด ท่านแม่ |
| กล้าแก่ดูแต่เจ้า |
ประทับแล้วยังหยาม ๚ะ |
| ๑๓๗๙. เกิดความแขกถูกบ้อม |
อิฐตบึง |
| แขกโกรธยิงปืนปึง |
ท่านกริ้ว |
| ชำระเอะอะอึง |
ตามจับ ตัวนา |
| ไทยที่ก่อเหตุติ้ว |
หลักต้องตระเวนตี ๚ะ |
| ๑๓๘๐. ราชบุรีมีแต่ปล้น |
สดมยิง กันนา |
| ถึงจับถึงเอาจริง |
ไม่คร้าม |
| เป็นแหล่งนักเลงพิง |
พะรอบ ด้านแม่ |
| ตามจับกลับหนีข้าม |
เขตรไผล้ไปมา ๚ะ |
| ๑๓๘๑. เห็นว่าจักสงบด้วย |
แสดงฤทธิ์ |
| ไว้สง่าอาญาสิทธิ์ |
อย่างแกล้ว |
| ให้ระย่อฝ่อใจคิด |
กลัวโทษ ไภยแม่ |
| ขืนหง่อยคอยจับแล้ว |
ยากห้ามปรามเข็ญ ๚ะ |
| ๑๓๘๒. เช่นคิดกันคิดแก้ |
โรคา ก็ดี |
| กันโรคเบาแรงยา |
แพทย์ด้วย |
| การแก้โรครักษา |
ลำบาก แม่เอย |
| บ้างก็หายบ้างม้วย |
ไม่พ้นคนฉาว ๚ะ |
| ๑๓๘๓. ได้ข่าวพระเจ้าอยู่ |
หัวประพาศ เทลแม่ |
| เพื่อผึ่งอากาศพยาธิ์ |
หย่อนร้าง |
| ประทับเหนือจักรกรีราช |
อาศน์สมุท ยานเฮย |
| ทอดเกาะหลายลเมาะข้าง |
ฝั่งเบื้องบูรพา ๚ะ |
| ๑๓๘๔. สนทนาปราโมทย์ได้ |
พบชาว กรุงแม่ |
| เปิดหูเปิดตาคราว |
อุดอู้ |
| ดังชายกระหายหาว |
เห็นบ่อ น้ำเฮย |
| ซักสกัดลัดลอบรู้ |
เรื่องได้หลายรบิน ๚ะ |
| ๑๓๘๕. พระอินทรเทพแจ้งอัท |
ธยาไศรย |
| ลาพี่ลีลาไป |
ทเนียบค้าง |
| พระยาราขบุรีใฉน |
ลานสทุก สท้านแม่ |
| เห็นท่านลาลาบ้าง |
กลับบ้านทันที ๚ะ |
| ๑๓๘๖. พี่เดินตามตลาดขึ้น |
ทางดร |
| เย็นย่ำค่ำรอนรอน |
ร่มแล้ว |
| ถึงเชิงสิงขรนคร |
เขาสัต นารถเอย |
| แลอทึกตึกโตแพร้ว |
สพรั่งล้วนสลอนตา ๚ะ |
| ๑๓๘๗. ไคลคลาถึงยอดขึ้น |
ชมวัง |
| ชำลุดซุดโชมพัง |
รั่วร้าง |
| ถมเขาก่อเอาดัง |
ใจประทุก ประทาแม่ |
| ฝนชะตึกอคร้าว |
เคลื่อนก้อนหินลลาย ๚ะ |
| ๑๓๘๘. ปางชายนัยเนตร์วิ้ว |
วนาเฉนียน |
| พ่างภาพผจงเขียน |
ประดิษฐ์ไว้ |
| เขาป่าทุ่งนาเดียร |
ดาษรอบ แม่เอย |
| เพลิงเถื่อนแวมเผือนใหม้ |
สว่างเวิ้งแวมไสว ๚ะ |
| ๑๓๘๙. นภาประไฟไสลกระจ่างด้วย |
แสงเดือน |
| เพลินจิตรพิศวงเตือน |
พี่แย้ม |
| พนมมืดจืดใจเลือน |
ลลานเนตร แล้วแม่ |
| แหนประสพแสงโสมแฉล้ม |
รรื่นฟื้นพิไลยสมร ๚ะ |
| ๑๓๙๐. จรจลัญจากยอดเยื้อง |
กรายรอ |
| เดิรเที่ยวชมเขามอ |
แมกพื้น |
| เสียดายแต่แดนสมอ |
รภูมิมืด หน่อยแม่ |
| แลบ่อเห็นถนัดลื้น |
ลเลื่อมด้วยเดือนฉาย ๚ะ |
| ๑๓๙๑. หลายทหารป่านนี้อุต |
ส่าห์มา |
| ถวายอาวุธวันธิยา |
วุธแกล้ว |
| เดินตามพี่รักษา |
องค์พี่ ฉนั้นฤๅ |
| เออขอบใจทหารแล้ว |
อย่าล้อมเรียมเลย ๚ะ |
| ๑๓๙๒. เราเคยไล่กระต่ายครั้ง |
เคยมา ก่อนแม่ |
| ลองไล่เล่นเฮฮา |
เมื่อนี้ |
| เปล่ากระต่ายพี่หมายหา |
ใฉนห่อน เห็นเลย |
| กระต่ายไม่ชมจันทรลี้ |
ลับด้วยใดฉงน ๚ะ |
| ๑๓๙๓. พระผะหลดลดุ่มขึ้น |
มาพบ พี่แม่ |
| หาพวกพลทหารครบ |
ช่วยป้อง |
| คุยขรมพี่สมทบ |
ทหารกลับ มาแม่ |
| อึกทึกคึกคักก้อง |
กึกท้องถนนเดิน ๚ะ |
| ๑๓๙๔. เขาเชิญเดินเข้าวัด |
ช่องลม |
| การศพอย่างใหญ่นิยม |
ครึกครื้น |
| เล่นหนังตลุงขรม |
ตุบเท่ง เท่งพ่อ |
| มีดอกไม้เพลิงพื้น |
เพียบด้วยคนดู ๚ะ |
| ๑๓๙๕. ผู้นำนำพี่ขึ้น |
ศาลา |
| ตั้งศพคนเฮฮา |
แน่นพื้น |
| คฤหัษฐ์สวดพระมา |
ไลยเล่น ลลักเฮย |
| พิณพาทย์ประโคมครื้น |
ครึกแสร้เสียงทอย ๚ะ |
| ๑๓๙๖. จีนพลอยเจ้าศพค้า |
ฝางมี ทรัพย์แม่ |
| เป็นเศรษฐีราชบุรี |
แม่ม้วย |
| ฌาปนกิจพิทธี |
ฉลองศพ แม่ฮา |
| ลือตลอดคนช่วยด้วย |
เพื่อนกว้างขวางดี ๚ะ |
| ๑๓๙๗. พอพี่ยุรยาตร์ขึ้น |
เมรุศาล |
| เจ้าศพปรีดาคลาน |
หมอบเฝ้า |
| น้ำชาหมากบุหรี่พาน |
ถมรับ รองเอย |
| วงศ์ญาติยินดีเข้า |
หมอบล้อมเรียมเรียง ๚ะ |
| ๑๓๙๘. พวกเกรี่ยงมาช่วยให้ |
สวดถวาย ตัวนา |
| มีกระดานชนวนลาย |
กิ่งไม้ |
| ปูนไล้ขีดไฟหลาย |
อันเรียบ เรียงเฮย |
| ต้นบทจดแคนนไซ้ |
เอ่ยร้องตามกัน ๚ะ |
| ๑๓๙๙. น่าขันตาเกรี่ยงเถ้า |
จางวาง |
| รับจะเต้นรำกลาง |
กรับไม้ |
| สิบคู่จับรวกขวาง |
รอดใผ่ กระทุ้งแม่ |
| จังหวะสามทีให้ |
ยกพร้อมโครมตี ๚ะ |
| ๑๔๐๐. ตลีตลานลุกขึ้นเต้น |
ตีนแพลง |
| ไม้หนีบบีบล้มตแคง |
ไม่คร้าม |
| ยิ่งฮายิ่งโดดแรง |
เต้นหรับ เทียวแม่ |
| โครมคึกกึกกึงด้าม |
รวกสเทื้อนกระทบแขน ๚ะ |
| ๑๔๐๑. ป่าวแคนเกรี่ยงขับเข้า |
เสียงประสาร |
| สาวหนุ่นตอบเพลงขนาน |
นั่งใกล้ |
| รำยักควักกะปิการ |
ใหญ่ยิ่ง |
| ครูดุเสียงโผงให้ |
ถูกให้การขรม ๚ะ |
| ๑๔๐๒. ผสมสนุกสนานแล้วพี่ |
ลากลับ |
| มาสู่ที่เรือประทับ |
จอดเลี้ยง |
| พระผหลขอบใจรับ |
รองอย่าง ขยันแม่ |
| ทหารนั่งยามระวังเพี้ยง |
พี่นี้นายเขา ๚ะ |
| ๑๔๐๓. ประมาญเข้าสี่ทุ่มแล้ว |
เรือจร |
| ตามกระแสรสาคร |
ล่องเลี้ยว |
| แสงจันทร์เจ่มอำพร |
พารื่น เริงแม่ |
| ลุวัดท่าทองเอี้ยว |
แอบค้างคืนนอน ๚ะ |
