| ๑๐๓๐. วันที่่ยี่สิบห้า |
อนาถนอน |
| หลับสนิทเหนือบัญจฐรณ์ |
แท่นน้อย |
| จนสุริยะเยี่ยมสิงขร |
เขาปลุก ผทมเฮย |
| หวลห่วงไสยาชม้อย |
เนตร์แจ้งแสงรวี ๚ะ |
| ๑๐๓๑. ชำระศรีเสาวภักตร์แผ้ว |
ศุภมง คลเอย |
| ภูษิตสนององค์ทรง |
สอ้าน |
| ให้ขเยื้อนชลยานตรง |
จอดฟาก พุแม่ |
| หวังใคร่สรงสนานสท้าน |
พี่ท้ออุไทยหนาว ๚ะ |
| ๑๐๓๒. ก้าวขึ้นนั่งชง่อนน้อย |
เนินหิน |
| ชมพุพุ่งวารินทร์ |
เฟื่องฟุ้ง |
| จับจิตร์ติดตาจิน |
ตนาสุข เกษมแม่ |
| งามฉวากฉากเขาคุ้ง |
ที่เพี้ยงเพลินตา ๚ะ |
| ๑๐๓๓. ถึงหนาวคราวสนุกน้ำ |
ใจบาน |
| คิดใคร่หลีกธารสนาน |
แหน่งเปื้อน |
| ชมโขตร์คูหาสถาน |
ทางยอด พุแม่ |
| พลางพี่ปีนเขาเยื้อน |
ยาตร์ขึ้นเขินผา |
| ๑๐๓๔. พุผาพุ่งซ่าซ้อน |
ลอองชล |
| กระเซ็นซาบอาบสกนธ์ทน |
ไต่เต้า |
| ถึงถ้ำเยี่ยมถ้ำยล |
วิไลเลิศ แล้วแม่ |
| เย็นยะเยือกน้ำหยัดเข้า |
หุบย้อยหินลง ๚ะ |
| ๑๐๓๕. พิศวงวิเศษห้อย |
พวงพิน |
| เป็นช่องห้องสีขรินทร์ |
ลดเลี้ยว |
| มีโค้งโปร่งรับทิน |
กรส่อง แสงแม่ |
| แอ่งอ่างทางคดเคี้ยว |
ขจิตร์พื้นเพราตา ๚ะ |
| ๑๐๓๖. เที่ยวหาพระธาตุล้วน |
หลายพรรณ |
| เพลินง่วนชวนกันสรรค์ |
เลือกได้ |
| คนละกอบละโกยอนันต์ |
นับแต่ ร้อยแม่ |
| ไปปะนักพระให้ |
ขยับยิ้มยินดี ๚ะ |
| ๑๐๓๗. สีขาวเหลืองปุ่มเกลี้ยง |
ทุกชนิด |
| มันปราบฉาบเงาติด |
ใหญ่น้อย |
| เหมือนธาตุที่คนพิศ |
วงนับ ถือแม่ |
| ชรอยพระสรงน้ำย้อย |
หยัดถ้ำสำราญ ๚ะ |
| ๑๐๓๘. โปรดปรานที่ได้สัก |
การโคม นั้นฤๅ |
| จึ่งเฉพาะเคราะห์ดีโถม |
ทุ่มให้ |
| หลายคนบ่นโดยโสม |
นัศนับ ถือแม่ |
| เชื่อว่าปาฏิหารได้ |
พระด้วยบุญมา ๚ะ |
| ๑๐๓๙. ชาองค์หลงธาตุเท้อ |
ทนหนาว |
| เป็นเหน็บเก็บโกยซาว |
มากก้อน |
| เลี่ยงถ้ำด่วนเดินสาว |
บาทกลับ ลงแม่ |
| ไต่อ่างย่างเหยียบย้อน |
แอ่งขึ้นเขามา ๚ะ |
| ๑๐๔๐. พวกหากล้วยไม้กลับ |
มาถึง |
| บันทุกครึ่งลำอึง |
เอิกล้อม |
| เย็นวานสุดทยานดึง |
ไม้โดด สูงแฮ |
| ต้นก็โตหลายอ้อม |
โอบได้ฉันใด ๚ะ |
| ๑๐๔๑. เช้ามืดไปอิกครั้ง |
พยายาม |
| ตัดใผ่ไต่พะองสาม |
ต่อก้าว |
| โยงเชือกเฉกระยางตาม |
พะองพาด ขึ้นเฮย |
| ทุกกิ่งกล้วยไม้น้าว |
เหนี่ยวทิ้งลงถึง ๚ะ |
| ๑๐๔๒. ทีหนึ่งหนะอย่างนี้ |
มีถม |
| เหลืองชื่อเชียงใหม่นิยม |
ยากได้ |
| บันทุกกระบุงตะบม |
หลายกระ บุงแม่ |
| คงไม่ขาดกล้วยไม้ |
นี่สิ้นสูญพรรณ ๚ะ |
| ๑๐๔๓. เลี้ยงกันอิ่มแล้วออก |
เรือมา |
| ข้ามแก่งตาเพอชรา |
เรี่ยวคว้าง |
| เรือละลิ่วแล่นฉิ่วสา |
ครล่อง เร็วแม่ |
| ถึงท่ากระแจะข้าง |
หาดเบื้องสดำเรา ๚ะ |
| ๑๐๔๔. เห็นเสาเป็นซุ้มพลับ |
พลาแรม |
| ไม้ไล่งอกก่ายแซม |
เสียดข้าง |
| ไฉนใครไม่ถอนแถม |
กิจปลูก เรือนแม่ |
| ทั้งหลักหักเอนร้าง |
ประโยชน์ฉนี้ดีฤๅ ๚ะ |
| ๑๐๔๕. เขาถือใครรื้อเครื่อง |
ที่ประทับ |
| ไปปลูกเย่าเรือนรับ |
ร่วมเจ้า |
| อับปรีเพราะที่พลับ |
พลาราช แม่เอย |
| บุญไม่ถึงทลึ่งเข้า |
ตัดต้องอันตราย ๚ะ |
| ๑๐๔๖. ถึงท้ายท่าตะกั่วต้น |
มะม่วงดก |
| เขียวห่ามทรามกินกก |
กิ่งเตี้ย |
| พลพายป่ายปีกพก |
ผลมาก มาแม่ |
| ตรำแดดแจวเรือเปลี้ย |
รศเปลี้ยวประทังหาย ๚ะ |
| ๑๐๔๗. บ่ายซึ่งถึงเลี้ยวแก่ง |
สารวัด |
| โยงเชือกฉุดเรืองัด |
ถ่อค้ำ |
| เรือเหตุเป๋ตุปัด |
ป่วนเรี่ยว แรงแม่ |
| พอหลุดหินขวางน้ำ |
ล่องเจื้อยแจวตะเบ็ง ๚ะ |
| ๑๐๔๘. เรือเก๋งจีนแจวจอด |
มองเรา |
| ชรอยฮกเซ่งใช้เขา |
ด่วนเมื้อ |
| ตามมาลุท่าเสา |
ถึงปะ พี่แม่ |
| แสดงรักภักดีเอื้อ |
ต่อผู้อนาถา ๚ะ |
| ๑๐๔๙. พี่มาพี่มิได้ |
บอกความ |
| เกรงเพื่อนเจ๊กจำตาม |
พี่เต้า |
| เพราะเขาพูดพยายาม |
ชวนพี่ มาแม่ |
| รับจะนำทางเข้า |
แพรกน้อยคอยสงวน ๚ะ |
| ๑๐๕๐. รันจวนป่วนจิตร์ได้ |
อนิจจา นิจจาเอย |
| เดิมเมื่อมีบุญปรา |
กฏก้อง |
| ฮกเซ่งบากหน้ามา |
ประจบฝาก ตัวแม่ |
| เสมือนว่าเป็นข้าต้อง |
ติดเต้าตามเสมอ ๚ะ |
| ๑๐๕๑. เออบุญเขาเข้าผูก |
ภาษี |
| สุราราชบุรีปี |
แรกนั้น |
| ถูกเหมาะเคราะห์ดีมี |
ผลมาก แม่เอย |
| ต่อก็รับทำหมั้น |
มากสู้ประมูลเงิน ๚ะ |
| ๑๐๕๒. ไป่เลินเล่อพี่รู้ |
ระวังตัว |
| ถือกระตัญญูกลัว |
เกลียดร้าย |
| สั่งกิจไป่คิดมัว |
อัคติ เลยแม่ |
| ชังรักวางใจคล้าย |
สุดแท้ควรเป็น ๚ะ |
| ๑๐๕๓. คนเห็นเขาเติบตั้ง |
ตัวเจริญ |
| ถวิถว่าพี่ช่วยเกิน |
กิจบ้าง |
| ฮกเซ่งจึ่งรวยพเอิญ |
แอบพึ่ง บุญพี่ |
| แท้ก็เพราะเขาสร้าง |
โชคสร้างบุญเอง ๚ะ |
| ๑๐๕๔. เพรงพี่ถึงที่สิ้น |
เวลา แล้วแม่ |
| จำพี่ลายศถา |
ศักดิ์สิ้น |
| ฮกเซ่งก็ปรีดา |
ชอบชื่อ ดีแม่ |
| สัตย์ซื่อหรือปลอกปลิ้น |
ประจบทิ้งนายหนี ๚ะ |
| ๑๐๕๕. เลยมีน้ำจิตร์เอื้อ |
อาไลย พี่อา |
| ประพฤติบ่อผิดมิตรใจ |
อย่างข้า |
| เขามีกิจการใน |
กรุงวุ่น อยู่แม่ |
| แม้นบอกคงไม่กล้า |
ขัดต้องเสียงาน ๚ะ |
| ๑๐๕๖. ถึงย่านแก่งคุ้งทับ |
ตองตรอง เพลินแม่ |
| ชลเชี่ยวเรี่ยวแรงสอง |
ฟากอู้ |
| เรือฉิวแล่นปลิวคลอง |
น้ำลิ่ว ลิ่วแม่ |
| ขาเมื่อขึ้นสิสู้ |
ลากโล้ลำเข็ญ ๚ะ |
| ๑๐๕๗. ยามเย็นเห็นหาดแคว้น |
พรุไพร |
| ขาเมื่อไปจอดใน |
หาดเช้า |
| ให้จอดพักอาไศรย |
แรมราษ ตรีแม่ |
| เห็นไม่ควรด่วนเร้า |
พลบแล้วแจวตะบึง ๚ะ |
| ๑๐๕๘. ตลึงแลแน่คล้ายมะ |
โดดมอญ |
| แพใผ่อาศรัยจร |
เจอะแล้ว |
| ใหนว่าจะไปตอน |
ไทรโยค เถ้าเอย |
| ไฉนพี่แกมาแอ้ว |
แซ่วอยู่เข็นแพ ๚ะ |
| ๑๐๕๙. เขาแล่เนื้อนึกเนื้อ |
สมันยิง ได้ฤๅ |
| อารามอยากพล่ากินจริง |
อยากซื้อ |
| กลายเป็นแล่ลูกกระทิง |
ลอยเรี่ยว น้ำแม่ |
| แพใผ่ใล่จับยื้อ |
ฆ่าซ้ำทำเค็ม ๚ะ |
| ๑๐๖๐. มะโดดเต็มอึดอั้น |
อายโฉม |
| พลอยชักชวนมาโสม |
นัศเต้น |
| ออกตัวง่วงนอนโทรม |
มะนังบิต ดอกแม่ |
| ฉิปดสดสดเค้น |
โง่ให้เห็นแกว ๚ะ |
| ๑๐๖๑. หลงจู๊แจ้วจอดข้าง |
เรือเคียง |
| ขนเครื่องอาหารเสบียง |
ฝากให้ |
| ของจีนฮกเซ่งผเดียง |
เขาส่ง ถวายแม่ |
| พลางยื่นหนังสือใช้ |
รีบร้อนจรตาม ๚ะ |
| ๑๐๖๒. ใจความฮกเซ่งรู้ |
เรามา |
| พเอิญติดรอฎีกา |
ยื่นไว้ |
| ขาวคลังเร่งเงินตรา |
เจ็ดสิบ ชั่งแม่ |
| เพราะเหตุสนเท่ห์ให้ |
ทราบแล้วเลยพอ ๚ะ |
| ๑๐๖๓. ต่อเสร็จกิจจึ่งได้ |
ด่วนตาม |
| ถึงม่วงชุมทราบความ |
พี่เต้า |
| ไกลมาสุดพยายาม |
สมสมัค มาแม่ |
| เพราะติดแย่งโรงเหล้า |
เฉียดใกล้วันประมูล ๚ะ |
| ๑๐๖๔. ขอทูลขอโทษด้วย |
จำลา |
| ขอฝากสิ่งเสบียงมา |
เผื่อไร้ |
| ขอแสดงความจงรักสวา |
มิภักดิ์ เพิ่มพูลแม่ |
| ขอบอกข่าวบ้านให้ |
ทราบสิ้นสบายดี ๚ะ |
| ๑๐๖๕. พี่ตอบขอบจิตร์แจ้ง |
สนุกทาง พนมแม่ |
| เขาว่าขากลับบาง |
กอกนั้น |
| เรือไฟฮกเซ่งวาง |
คอยลาก เรือแม่ |
| พาจากราชบุรีกระชั้น |
ส่งเข้าถึงกรุง |
| ๑๐๖๖. ยุ่งกลุ้มรุมะตุ้มเกรี่ยง |
ลูเหลอ พิลึกแม่ |
| พาลูกหลานว่านเครือ |
พวกพ้อง |
| ปีนมานั่งน่าเรือ |
ยุ่มย่าม ใหญ่แม่ |
| ถึงสิบสองคนซ้อง |
เสือกหน้าเสนอเรียม ๚ะ |
| ๑๐๖๗. มาเยี่ยมนิยมจิตร์ข้าง |
ขอทาน |
| ตาเหลือกแต่เงินทยาน |
อยากได้ |
| ตื่นดูโน่นนี่ขนาน |
หน้าพยัก เพยิดแม่ |
| พอพี่แจกเงินให้ |
รับยิ้มยินดี ๚ะ |
| ๑๐๖๘. ป่านนี้เคยหลับแล้ว |
เกรี่ยงดร มึงเอย |
| อดหลับขับตานอน |
นั่งจ้อง |
| ปากตูดพูดกันสลอน |
กละนก กาแม่ |
| พี่เวทนามันต้อง |
บอกให้มันที ๚ะ |
| ๑๐๖๙. ตลีตลานเปลื้องผ้าโพก |
ศีร์ษะ |
| ลงกราบเหมือนกราบพระ |
มากครั้ง |
| ขายหญิงเหยียบตลิ่งละ |
ลากลับ ไปแม่ |
| เสียงโจทย์จ็อกแจ็กทั้ง |
หมดปลื้มประสาจน ๚ะ |
| ๑๐๗๐. นิพนธ์พจน์บทนิราษค้าง |
หลายรา ตรีแม่ |
| เพลินเที่ยวหมดเวลา |
แต่งแต้ม |
| ถึงปางว่างสนุกมา |
สนุกผูก โคลงเอย |
| จนสี่ทุ่มพี่แย้ม |
วิสูตรเข้าไสยา ๚ะ |
