| ๓๒๑. แปดทิวามาสู่แคว้น |
พนาลี |
| ยังมิถึงกาญจนบุรี |
รีบเมื้อ |
| พออรญรุ่งรังษี |
เสียวสวาสดิ์ |
| หนาวจิตรหนาวกายเนื้อ |
เหน็บฟื้นผทมถวิล ๚ะ |
| ๓๒๒. ฤๅยินยุบลบ้างพี่ |
รำพึง แม่เอย |
| ยินแต่พลพายอึง |
ออกเต้า |
| คอยข่าวนุชตลึงถึง |
ถึงท่า สานแม่ |
| เหลียวไม่เห็นสาส์นเจ้า |
ฝากทิ้งถึงเรียม ๚ะ |
| ๓๒๓. เยี่ยมแกลแลรอบด้าว |
แดนผลู |
| ยลแต่ฟองชลฟู |
ฟ่องน้ำ |
| พึ่งเห็นน่าเอ็นดู |
ดูสิ หล่อนเอย |
| โอ๊ยพี่หลงชวนช้ำ |
อกโอ้อายสหาย ๚ะ |
| ๓๒๔. พลพายจอดเลี้ยงครู่ |
เดียวเดิน ทางนา |
| เสนาะพิหคบันเลงเพลิน |
เพรียกคุ้ง |
| งามฉวากฉากหาดเมิล |
เหมือนรูป เขียนแม่ |
| มีละเมาะเกาะทรายวุ้ง |
วิเวกวิ้ววนาสรวย ๚ะ |
| ๓๒๕. แสนตอตอมากตั้ง |
แสนตอ เจียวฤๅ |
| สมชื่อแสนตอพอ |
เยี่ยมคุ้ง |
| ควะควั่งควั้งชละสอสอ |
แสนเชี่ยว ละแม่ |
| เรือหลบตอเรือสดุ้ง |
สดุดด้วยตอขวาง ๚ะ |
| ๓๒๖. พี่พ่างตอหม้อค้ำ |
เรือนเผือ ดอกเพื่อน |
| ตอใช่ตอตำเรือ |
ล่องโล้ |
| อย่าถอยอย่าถีบเขือ |
ลอยล่อง เสียเลย |
| เผื่อขัดตัดฟืนโย้ |
แยบใช้เชิงหุง ๚ะ |
| ๓๒๗. ลับคุ้งย่านเข้าย่าน |
หัวพง |
| หัวพี่ห่างนครคง |
เคอะบ้าง |
| ฝีปากป่าพงหลง |
เพ้อพูด ใฉนแม่ |
| อดโทษโปรดอย่าอ้าง |
โอษฐ์เย้เลยหนอ ๚ะ |
| ๓๒๘. ท่าตคร้อพี่ตครั่นตคร้อ |
ครวญองค์ แม่เอย |
| ถับเที่ยงถูกแดดตรง |
กรุ่นร้อน |
| พลพายเอิกเกริกลง |
น้ำลาก เรือแฮ |
| เขาโห่เขาเฮสท้อน |
พี่สท้านถอนใจ ๚ะ |
| ๓๒๙. กระทุ่มใหญ่ใครกระทุ่มน้ำ |
วนาอึง แม่เอย |
| ฤๅกระทุ่มอุราผึง |
ผ่าวแค้น |
| ดอกกระทุ่มใหญ่ฤๅจึง |
เรียกกระทุ่ม ใหญ่แม่ |
| ขอพี่ดอกเถิดแคว้น |
กระทุ่มแล้วจักลา ๚ะ |
| ๓๓๐. ท่าแคพี่มุ่งค้น |
ทาแค |
| เห็นแต่พุดซาแล |
อื่นด้าว |
| หาดโตตลอดกระแสร |
ชลเชี่ยว |
| ลงถ่อถีบทางน้าว |
หนืดน้ำจำคลา ๚ะ |
| ๓๓๑. อากาศฉรอุ่มครื้น |
คลอฝน |
| โปรยลอองอุทกหน |
หาดชื้น |
| แข่งขันศึกคนองคน |
เรือรื่น เริงแม่ |
| ทวนถ่อบ่อรู้ลื้น |
ลุเวิ้งวังสิลา ๚ะ |
| ๓๓๒. โน่นภูผาลลิ่วแล้ว |
แลเห็น |
| ชรอยว่าริมฝั่งเป็น |
ย่านถ้ำ |
| วังหินย่ำเย็นเย็น |
ใจพี่ แม่เอย |
| คราชื่นใคร่ฝังช้ำ |
ชอกไว้วังศิลา ๚ะ |
| ๓๓๓. มาถึงซ่มเซี่ยวเลี้ยว |
ลานหาด |
| เตียนรื่นเป็นลอนปราด |
โล่งด้วย |
| ซ่มเซี่ยวเข็ดเคี้ยวฝาด |
เฝื่อนโอษฏ์ พี่เอย |
| ย่านซ่มใยอุดมกล้วย |
เกลื่อนขึ้นแทนนาม ๚ะ |
| ๓๓๔. ชุกมตูมตามชื่อต้อง |
มตูมชุก สิแม่ |
| สารพัดอ่อนห่ามสุก |
น่าเค้น |
| มตูมใฉนไม่ชุกฉุก |
สมชื่อ บางเลย |
| ชุมแต่คนถ่อเต้น |
ตกน้ำตูมตูม ๚ะ |
| ๓๓๕. ถึงภูมิพนาเวศบ้าน |
สำรอง |
| หาดใหญ่ฝ่ายเฉวียนมอง |
มากบ้าน |
| สำรองสิ่งใดปอง |
ใดบอก เถิดรา |
| ส่วนพี่สำรองท่า |
ทุกข์ถ้าถึงตน ๚ะ |
| ๓๓๖. บนหาดเห็นรั้วรอบ |
เรือนแพ |
| ทราบว่าลุงเราแก |
พักค้า |
| พี่ทักพี่ถามแล |
ฤๅปะ ใครเลย |
| เห็นยิ่งสังเวชล้า |
รลึกแล้วเลวงหวัง ๚ะ |
| ๓๓๗. กำลังครั่งพิโรธรู้ |
รงับใฉน |
| ดาบหอกปืนไฟไภย |
ห่อนคร้าม |
| หมดรักหมดอาลัย |
หมดโลก เจียวแม่ |
| บากบั่นครั้นสุดด้าม |
โกรธรู้สึกสกนธ์ ๚ะ |
| ๓๓๘. คิดค้าขนไม้เหลี่ยม |
หมอนรถ ไฟแม่ |
| ขายส่งกรุงเทพฯ ทด |
ค่าซื้อ |
| กำไรนั่นกำหนด |
ท่อนละ เฟื้องนา |
| ชาวป่าพากันอื้อ |
ตื่นตั้งตัดขาย ๚ะ |
| ๓๓๙. ออกอุบายล่อพวกค้า |
เข็นเกวียน |
| ให้เล่นจับฉลากเพียร |
ลากไม้ |
| ไปพักออกเงินเวียน |
ส่งสี่ เที่ยวแม่ |
| จับฉลากเคราะห์ดีได้ |
ตลับตุ้มหูแหวน ๚ะ |
| ๓๔๐. คนขนแล่นล่องเข้า |
ไปถึง กรุงนา |
| อีกท่อนละสามสลึง |
ลาภได้ |
| ห้างคลากก์รับซื้อขึง |
พิกัดบาท ครึ่งแม่ |
| ท่อนละสิบสลึงให้ |
พวกสร้างทางรถา ๚ะ |
| ๓๔๑. ชาวป่าสิต่อต้อง |
ปันกำ ไรนา |
| แท้ก็ชาวดงทำ |
ทุกต้น |
| ใครฉลาดฉาบฉวยสำ |
เหร็จประโยชน์ ง่ายแม่ |
| โง่ถากมากถูกปล้น |
ภาคน้อยผอยโทรม ๚ะ |
| ๓๔๒. พโยมหนมลมืดสิ้น |
สุริย์ศรี |
| จอดหาดพักราตรี |
เกร่อไม้ |
| พี่สรงสระทรายปรี |
ดาอิ่ม อุราแม่ |
| เพลินคัดโคลงนิราษไว้ |
ฝากน้องเนาหลัง ๚ะ |
| ๓๔๓. หลายตังปืนบ่อนบ้าน |
สำรอง ยิงแม่ |
| เป็นเครื่องสัญญาผอง |
พวกร้าย |
| ชวนมาเล่นพนันลอง |
ดูเล่น งิ้วฤๅ |
| เหลือเอกเจ๊กเอ๋ยย้าย |
แยบปล้นคนสยาม ๚ะ |
| ๓๔๔. จักข้ามฟากโน้นเที่ยว |
ตามเพลง |
| ออกเบี่อเรือนโกรงเกรง |
กร่อนบ้าน |
| พิมพ์พจน์บทบันเลง |
นิราษเพลิด เพลินแม่ |
| จวนดึกรู้ศึกคร้าน |
หน่อยแล้วเรียมนอน ๚ะ |
