| ๓๔๕. รุ่งวันที่เก้าออก |
เรือผัน ผายนา |
| เย็นอกอายอุทกควัน |
ครุ่นคลุ้ม |
| เรืองรเรื่อแสงสุริยัน |
เยี่ยมโลก มาแม่ |
| เกริกศัพท์ปักษากลุ้ม |
เกริ่นแสร้เสนอหู ๚ะ |
| ๓๔๖. อยู่กรุงใกล้รุ่งแสร้ |
เสียงกา ไก่เอย |
| อยู่อรัญญาวาครา |
รุ่งแล้ว |
| ส่ำเสียงสกุณาสา |
ระพัดเพรียก ไพรแม่ |
| กลดีดดลตรีแจ้ว |
โสตรเจื้อยเกษมใจ ๚ะ |
| ๓๔๗. ท่ากระออมใคร่อ้อมแอบ |
ขอกระออม |
| ต่างครุคราเดินพนอม |
ตักน้ำ |
| มาสรงสริราถนอม |
องค์อนาถ หนะแม่ |
| ประสาขัดพลัดถิ่นถ้ำ |
ต่างห้องรโหฐาน ๚ะ |
| ๓๔๘. สงสารเรือแหวดล้า |
ลำหลัง |
| จอดคเม่นเห็นตึงตัง |
โดดน้ำ |
| มีเหตุสิ่งใดสัง |
เกตุแน่ แล้วแม่ |
| จำกลับเรือเราจ้ำ |
ล่องร้องถามมา ๚ะ |
| ๓๔๙. เวลาชตาตกต้อง |
คอยเรือ แล้วรา |
| ยังมิวายเวรเหลือ |
ร่ำแล้ว |
| จะให้กัดก้อนเกลือ |
กินเท่า นั้นฤๅ |
| จึ่งชลาตักชลากล้ว |
กลอกข้อขันจม ๚ะ |
| ๓๕๐. ลงงมขันวุ่นค้น |
คงคา |
| ยามพลาดขาดมือหา |
ห่อนได้ |
| เขาหากเพิ่มอาสา |
สมัคไม่ หนาวเลย |
| พี่ดอกบอกเขาให้ |
กลับขึ้นเรือคลา ๚ะ |
| ๓๕๑. มาถึงวรรณเขตรวุ้ง |
วังขนาย |
| ให้จอดเลี้ยงพลพาย |
พักเช้า |
| ฤๅเห็นคชพังพลาย |
ใหนเทิด ทนต์เลย |
| ใยชื่อวังขยายเฝ้า |
เชิดช้างวังขนาย ๚ะ |
| ๓๕๒. หาดทรายยาวเยื้องท่า |
ลำใย |
| ขอพี่ชิมสักใบ |
ท่าเฮ้ย |
| ลำใยอยากใยใพ |
พ้อพี่ นักฤๅ |
| ใยท่าใยไม่เพ้ย |
พี่ต้องขอลา ๚ะ |
| ๓๕๓. เกาะเกรี่ยงชลาลึกแล้ว |
ลงแจว |
| เกรี่ยงอยู่ป่าดรแนว |
โขดโน้น |
| ลงท่าเลือกท่าแถว |
ท่าลึก แล้วพ่อ |
| เกรี่ยงไม่ถอนไม้โค่น |
ขัดน้ำทำใฉน ๚ะ |
| ๓๕๔. บ้านใหม่พื้นใหม้ด้วย |
เหตุใด พี่เอย |
| เพราะพี่เพลินไพรใจ |
ซิกซี้ |
| แผนแปลกแผกแปลนไป |
ทุกย่าน เทียวแม่ |
| เบื่อโน่นบงนี่ชี้ |
ชอบแล้วลืมศัลย์ ๚ะ |
| ๓๕๕. พลันถึงบ่อนต้นมะม่วง |
หมองกระมล |
| บ่อนเที่ยวบ่อนเบียฬคน |
ทุกคุ้ง |
| พี่เฉภาะเคระห์ร้ายดล |
แดนบ่อน มะม่วงแม่ |
| บ่อนอย่าบ่อนกลบุ้ง |
บ่อนคุ้ยคันทรวง ๚ะ |
| ๓๕๖. ล่วงถึงสิโละเข้า |
จังหวัด |
| เรือและแพแออัด |
มากม้า |
| คือบ้านพระศรีสวัสดิ์ |
เป็นเสรษ ฐีแม่ |
| แดดจัดพลเรือล้า |
พักร้อนปรำชล ๚ะ |
| ๓๕๗. กลางหนหัวหาดตั้ง |
ปรำรับ |
| พระยาสุรศักดิ์ประทับ |
คั่งค้าง |
| พี่พลอยพึ่งบุญพลับ |
พลาร่ม รวีแม่ |
| สีโละพี่โละล้าง |
ศักดิ์ร้างศุรางค์หนี ๚ะ |
| ๓๕๘. หลวงศรีรณชิตผู้ |
ยกรบัตร |
| เป็นบุตรพระศรีสวัสดิ์ |
แวะจ้อง |
| เห็นภักตรพี่จำถนัด |
ตระหนักแน่ นามเฮย |
| มารับต้อนรับพร้อง |
พร่ำเชื้อเชิญแรม ๚ะ |
| ๓๕๙. จักแกมยศยากเคล้า |
คราโทรม |
| เสมอคลุกสุคนธ์โชลม |
เต่าล้อ |
| ลอายจิตรสุดคิดโสม |
มนัศรับ เชิญเลย |
| ขอแต่มรรคุเทศข้อ |
หนึ่งให้สมถวิล ๚ะ |
| ๓๖๐. พระยาสุรินทรราชข้า |
หลวงมี กิจแม่ |
| พระยากาญจนบุรี |
รีบเมื้อ |
| ตรวจแดนกับพระศรี |
สวัสดิ์ยก ไปเฮย |
| เพราะพวกอังกฤษเงื้อ |
โชงกแคว้นแดนสยาม ๚ะ |
| ๓๖๑. มีตราเกณฑ์ให้ออก |
ไปถีบ ทางแม่ |
| กันฝรั่งโอหังบีบ |
เขตรแคว้น |
| กรมแผนที่ก็รีบ |
มาสอบ แผนเฮย |
| ระวังเหตุมิให้แม้น |
เมื่อต้นบีบประจันต์ ๚ะ |
| ๓๖๒. ฉันฟังเขาเล่าแล้ว |
ขอลา |
| เขารับมรรคุเทศหา |
ส่งให้ |
| ถ่ายรูปวัดอินทา |
รามเสร็จ แล้วแม่ |
| พี่ออกนาวาใช้ |
ถ่อค้ำทางจร ๚ะ |
| ๓๖๓. อาวรณ์วิตกด้วย |
ดวงสวาสดิ์ |
| ถึงหมู่บ้านม่วงอนาถ |
นึกเศร้า |
| ถวิลสีสภักตร์พาด |
องค์อ่อน เฉวียงแม่ |
| ชม้ายหมอบบำเรอเฝ้า |
พี่เฝ้าชมสี ๚ะ |
| ๓๖๔. ชลทีมีเกาะกั้น |
กลางกระแส |
| สองฝั่งเป็นสองแคว |
ควากน้ำ |
| โน่นหาดเฉกพูนแล |
สูงโล่ง เทียวแม่ |
| ทรายสยุ่นสยุง้ำ |
แง่ชื้อเห็นชัน ๚ะ |
| ๓๖๕. ถั่นถั่นถีบถ่อน้ำ |
นองฝอย |
| เห็นม่านลายโผล่ลอย |
เพื่อมคุ้ง |
| ม่านลายเปิดม่านคอย |
ใครเมื่อ นี้รา |
| ยามอยู่วังแวกมุ่ง |
ม่านโอ้เห็นองค์ ๚ะ |
| ๓๖๖. จุกกระพี้พี่จุกอั้น |
อกแสน ระกำเอย |
| ปอกพี่เหลือแก่นแกน |
กะพี้ |
| มามาหมู่ต่อแตน |
ต่อยสะ ใจเทอญ |
| ฤๅใคร่ใครผ่าสี้ |
ซีกแก้งกระไรยอม ๚ะ |
| ๓๖๗. อ้อมถึงท่ารวกล้วน |
แพผูก |
| ตัดลวกมัดลวกถูก |
เหมาะแล้ว |
| ขายส่งไปพักปลูก |
เปลืองเรี่ยว แรงแม่ |
| มีแต่จีนเผาแผ้ว |
ป่าสร้างสนามยา ๚ะ |
| ๓๖๘. เรือมาถึงบ้านม่วง |
ชุมชุม อไรแม่ |
| ทรวงพี่หรือชุมรุม |
รักร้อน |
| ม่วงชุมช่วยชุมนุม |
ผลหน่อย เถิดรา |
| พอพี่เก็บปอกป้อน |
ปากเปรี้ยวแปรกระหาย ๚ะ |
| ๓๖๙. ขายไม้หมู่เอี้ยงเอ็ด |
เสียงบิน |
| บ้างจับบ้างโผผิน |
เผ่นผ้าย |
| เกรี๊ยกเกรี๊ยกเกริกดงยิน |
ดีน่า ดูแม่ |
| หรือพลอดคำคนคล้าย |
นกเลี้ยงเรือนสอน ๚ะ |
| ๓๗๐. รอนรอนสุริยเลี้ยว |
เหลี่ยมเขา |
| น่าชื่นชมลำเนา |
น่านไม้ |
| หาดทรายรื่นเรียมเมา |
สวาสดิ์เมื่อ เห็นแม่ |
| ยิ่งพิศพี่ยิ่งให้ |
ห่วงให้หวลคนึง ๚ะ |
| ๓๗๑. มาถึงบ้านถ้ำจอด |
แรมคืน |
| แรวกเป็นสพานยืน |
พี่ยั้ง |
| เรือเป็นพลับพลาปืน |
เป็นค่าย กันแม่ |
| ตัวพี่เป็นที่ตั้ง |
พึ่งคุ้มตัวเอง ๚ะ |
| ๓๗๒. ฤๅเกรงใจชาติโอ้ |
ไทยเรา ไฉนฤๅ |
| คิดพึ่งอำนาจเขา |
ต่างแคว้น |
| ไทยที่รับไม้เอา |
ธงฝรั่ง ปักแม่ |
| พี่สุดพี่แสนแค้น |
ขบถเข้าหาอรินทร์ ๚ะ |
| ๓๗๓. ยินชาวบ้านบ่นท้อ |
ฤไทยโหย |
| มีแต่เรื่องโจรขโมย |
มากปล้น |
| วัวควายก็หายโอย |
รอาบอบ เหลือแล |
| เอาแต่ชีวิตรพ้น |
ฆ่าแล้วเป็นบุญ ๚ะ |
| ๓๗๔. มีคุณบ้างพวกบ้าน |
พนาวา นี้นอ |
| ไปเสพย์กันชาสุรา |
ฝิ่นร้าย |
| ทำนาตัดไม้หา |
ใส่ปาก ท้องแม่ |
| ยังฉิบหายแต่อ้าย |
บ่อนเบี้ยบอนผลาญ ๚ะ |
| ๓๗๕. เกียจคร้านท่วมกระหม่อมตื้อ |
เต็ดปึด |
| กินอิ่มนอนอึดทึด |
ถ่างคู้ |
| เมียไถถากไร่ฮึด |
หาเผื่อ ผัวเฮย |
| บิดตกูดดูดแต่บู้ |
หรี่ร้องปเดี๋ยว ๆ ๚ะ |
| ๓๗๖. จักเที่ยวเขาถ้ำแต่ |
อรุญราง |
| คุยก็ชาใจจาง |
จืดถ้อย |
| ด่วนสู่ที่ผทมพลาง |
คนึงนุช พี่เอย |
| เลยหลับกับความลห้อย |
ห่วงน้องเนาสถาน ๚ะ |
