ตอนที่ ๕
ถิ่นเดิม. ห้องใหญ่ใบบ้านของคาปุเล็ต.
นักดนตรีคอยอยู่, ทนายหลายคน, ถือผ้าเช็ดมือ, ออก.
| ทนาย ๑. | ป็อตแปนไปไหน, มันจึ่งไม่ช่วยยกของบ้าง ? มันนั้นหรือจะยกถาด! มันนั้นหรือจะขูดถาด! |
| ทนาย ๒. | เมื่อใดกิริยาดีตกอยู่ในมือคนเพียงคนหนึ่งหรือสองคน, และมือนั้นเปื้อนอยู่ด้วยละก็. เปนการสกะปรกมาก. |
| ทนาย ๑. | เก็บตั่งเหล่านี้เสีย, ยกตู้ถ้วยชามแอบ, และระวังเครื่องเงิน. นี่แน่ะเจ้าคนดี, เอาขนมมาร์ชเปนไว้ให้ฃ้าชิ้นหนึ่งเถิด; แล้วก็, ถ้าเจ้ารักฃ้า, ขอให้นายประตูปล่อยให้สูสานไก๎รนด์สโตนกับเน็ลล์เฃ้ามาด้วย.-แอนตอนี! และป็อตแปน! |
| ทนาย ๓. | อยู่นี่โว้ย. |
| ทนาย ๑. | เฃาตามหาเจ้าและร้องเรียกเจ้า, ถามหาและเที่ยวหา, ที่ในห้องใหญ่. |
| ทนาย ๕. | เราจะอยู่ทั้งที่นี่และที่โน่นด้วยอย่างไรได้.- ทำใจดีๆ. พวกเรา; ไวๆ หน่อย, แล้วก็ใครอยู่ที่หลังก็คงได้ดีละ. |
| [พวกทนายเฃ้าโรง.] | |
| คาปุเล็ตกับจูเลียตออกพร้อมด้วยคนในบ้าน, พบแขกที่ออกอีกทางหนึ่ง. | |
| คาปุ. | เชิญเถิด, ท่านผู้ดี! นารีผู้ที่บาทา |
| ไม่มีซึ่งตาปลาจะเต้นรำด้วยท่านไซร้ :- | |
| เออ, เออ, ท่านสุภาพสัตรี! มีหรือนางใด | |
| จะว่าไม่เต็มใจเต้นรำ? นางผู้เอื้อนอิด | |
| นิ้วตีนหล่อนคงมีตาปลา; ฉันคงไม่ผิด.- | |
| ยินดีรับเช่นมิตร! ตัวฉันเองยังจำได้ | |
| เมื่อเคยสรวมหน้ากาก, และยามรุ่นดรุณวัย | |
| พูดจากระซิบในกรรณแห่งนางดรุณี, | |
| ซึ่งทำให้หญิงชอบ, ล่วงเลย, ล่วงแล้วบัดนี้:- | |
| เชิญเถิด, ท่านผู้ดี! - นักดนตรี, เริ่มเล่นไป.- | |
| หลีกหน่อย, หลีกหน่อยซี ! อย่าเบียด! เต้นรำเปนไร.- | |
| [ดนตรีเล่น และเฃาเริ่มเต้นรำกัน.] | |
| คบมา, อ้ายพวกไพร่! พับปลายโต๊ะขึ้นเสียเทอญ, | |
| และดับไฟในเตา, ห้องนี้ออกจะร้อนเกิน.- | |
| เออ, เพื่อน, ช่างน่าเพลินน่าเพลิดจิตนักหนาอยู่.- | |
| นั่งเถิด, นั่งเถิดอาคาปุเล็ต, จงนั่งดู, | |
| เพราะอาและฉันรู้ตัวแก่เกินเต้นรำไป; | |
| เออก็กี่ปีมาตั้งแต่อากับฉันไซร้ | |
| ได้สรวมหน้ากาก? | |
| คาปุ. เถ้า. | ไหน, แม่เจ้าเอ๊ย, สามสิบปี. |
| คาปุ. | อะไร! ยังไม่ถึง, ยังไม่ถึงแน่ละนี่: |
| มันตั้งแต่พิธีลูเซ็นชีโออาวาห์: | |
| ถึงเปนเตค็อสต์จะเปนวันใดตามทีนา, [๑๑] | |
| นับปีญี่สิบห้า, ปีนั้นใส่หน้ากากกัน. | |
| คาปุ. เถ้า. | กว่าอีก, กว่าอีก; ลูกชายใหญ่เฃาแก่กว่านั้น, |
| ลูกเฃาสามสิบมั่น. | |
| คาปุ. | เช่นนั้นจริงเจียวหรืออา ? |
| ลูกเฃายังหนุ่มน้อยเมื่อสองปีที่ล่วงมา. | |
| โรเมโอ. | นางนั้นคือใครนาซึ่งดูราวอาภรณใส |
| ที่หัดถ์แห่งชายนั้น? | |
| ทนาย. | ดิฉันนี้หาทราบไม่, |
| โรเมโอ. | เออ, หล่อนสิสอนไฟให้ส่องแสงสว่างวาม! |
| ดูราวกับหล่อนห้อยณปรางแห่งราตรีราม | |
| เหมือนรัตนางามณกรรณแห่งคนผิวนิล; | |
| ความงามงามเกินใช้, มีค่าไกรเกินแผ่นดิน! | |
| นกเฃาเผือกผ่องบินในฝูงกาก็ปานกัน, | |
| โฉมนางสำอางค์อยู่ในหมู่นางก็ฉันนั้น, | |
| จบเพลงระบำพลัน, จะคอยดูหล่อนอยู่ไหน, | |
| แล้วต้องมือหล่อนน้อยพลอยให้มือเราเลิดได้. | |
| เคยรักแล้วหรือใจเมื่อก่อนนี้ ? เถียงเถิดตา! | |
| เพราะยังมิเคยเห็นงามจริงจนคืนนี้นา. | |
| ติบ. | นี่, ตามเสียงเจรจา, เปนอ้ายมอนตะคิวพาล. - |
| เอาดาพกูมา, เด็ก. - ชะ! อวดดี, อ้ายสันดาน, | |
| เฃ้ามาถึงในบ้าน, ใส่หน้ากากตลกมา | |
| เพื่อเย้ยและเยาะการงานของเราหรือในว่า? | |
| บัดนี้, โดยคุณาและชื่อเสียงสกุลไซร้, | |
| แม้เราจะฆ่ามันอันบาปกรรมหามีไม่ | |
| คาปุ. | เอ๊ะ, หลาน, นั่นเปนไร ? ไฉนมาเอะอะเล่า?ี |
| ติบ. | คุณลุง, อ้ายนั้นเปนมอนตะคิว, ศัตรูเรา; |
| มันแสนระยำเฃ้ามาทีนี้เทราะมุ่งร้าย, | |
| เพื่อเย้ยการงานดีณคืนนี้มันมุ่งหมาย. | |
| คาปุ. | โรเมโอหรือหลานชาย ? |
| ติบ. | นั่นอ้ายโรเมโอพาล. |
| คาปุ่. | เจ้าจงสกดใจ, อย่ากวนเฃาเลยนะหลาน, |
| ดูท่าและอาการของเฃาไซร้สุภาพดี; | |
| และ, อันที่จริง, ชาวเวโรนาชมเฃานี้ | |
| ว่าเปนชายหนุ่มดีและประพฤติก็ดีงาม: | |
| ถึงแม้จะให้สินทั้งหมดสิ้นบุรีราม | |
| ลุงก็ไม่ก่อความร้ายแก่เฃาในเคหา: | |
| ดังนั้นสงบจิต, อย่าพิศเพ่งเฃาเลยนา: | |
| ลุงชอบเช่นนี้, ถ้ายังเคารพลุงนี้ไซร้, | |
| จงทำหน้าบานเบิกเลิกหน้านิ่วเสียทันใด, | |
| ซึ่งไม่เหมาะเลยในงานบรรเทิงรื่นเริงนี้. | |
| ติบ. | มันเหมาะ, เพราะมีแขกที่ปลอมแปลกเปนกาลี, |
| ผมไม่ขอทนนี่. | |
| คาปุ. | แต่กูจะให้ทนละ: |
| อะไร, เด็กโยโส! ต้องทนได้ : ตายสิวะ; | |
| ที่นี่กูอิศระ, หรือมึงโต ? อ้ายจัญไร. | |
| มึงไม่ขอทนเฃา! พระเจ้าช่วยกูพ้นภัย, | |
| มึงจะก่อเหตุใหญ่ในหมู่แขกของกูหรือ? | |
| มึงจะก่อกำเริบโกลาหล! มึงแหละฮือ! | |
| ติบ. | จริงนะ, คุณลุง, คือมันร้ายครัน. |
| คาปุ. | อ้ายจัญไร: |
| มึงนี้อวดดีหนอ : อ้อร้ายนักหรือไฉน ? | |
| ก่อเหตุคราวนี้ไซร้มึงเจ็บเอง,- กูย่อมรู้: | |
| มึงจะอวดดีขัดใจกู ! เฮ้ย, ชอบกลอยู่.- | |
| ดีเพื่อน, ฉันชอบดู !- อ้ายสู่รู้มึงหลีกไป. | |
| หยุดพูด, หาไม่กู - ส่องไฟอีก, เฮ้ยส่องไฟ !- | |
| กูต้องห้ามมึงได้. - ดีแล้วเพื่อน, เชิญสำราญ ! | |
| ติบ. | ขันตีที่กดไว้ประทะไฟโทโษหาญ |
| ทำให้เนื้อเต้นร่านเพราะต่างแรงต่างสู้กัน. | |
| เราจำจะหลีกไป: แต่การเสือกของมันนั้น, | |
| เดี๋ยวนี้ดูหวานครัน, จะกลับกลายเปนขื่นขม. [เฃ้าโรง.] | |
| โรเมโอ. | แม้ฃ้าละลาบล่วงณสถานวโรดม |
| ด้วยหัดถะถ่อยชม, ฤก็บาปบ่มากมี, | |
| โทโอษฐะเปรียบมามะกะ, คอยณที่นี้ | |
| แก้กิจจะกาลีทุษะด้วยจะจุมพิต. | |
| จูเลียต. | อ้าท่านอุบาสก, นขะท่านสิแสนผิด, |
| ทำบูชะนีย์กิจธุระถูกสิจึ่งดี; | |
| หัดถ์เทวะรูปมามะกะจับก็ควรที่, | |
| แลมือประนมนี้สิแสดงนะมัสแท้. | |
| โรเมโอ. | รูปหล่อและผู้ไหว้นิระโอษฐ์ละหรือแม่ ? |
| จูเลียต. | โอษฐ์ควรจะมีแต่ธุระวอนสุเทวา. |
| โรเมโอ. | เช่นนั้นก็เทวีอนุญาตดะนูนา, |
| เพื่อรักษะศรัทธาดนุขอก็ตามใจ. | |
| จูเลียต. | ถึงแม้ประสาทพร, ปะฏิมาบ่หวั่นไหว. |
| โรเมโอ. | เช่นนั้นสิอย่าไคล, ขณะฃ้าจะรับพร. |
| ดังนี้ด้วยปากขอล้างบาปโดยแตะปากหล่อน. [จุมพิตนาง.] | |
| จูเลียต. | ดังนี้ปากฉันย้อนรับบาปนั้นติดเอามา. |
| โรเมโอ. | บาปจากปากฉันหรือ ? เออชี้บาปชื่นอุรา ! |
| ขอบาปคืนเถิดนา. | |
| จูเลียต. | คุณจูบตามตำหรับดี. |
| นางนม. | คุณคะ, คุณแม่อยากพบพูดด้วยณบัดนี้. |
| โรเมโอ. | ใครเปนชนนี ? |
| นางนม. | เออ, พ่อหนุ่ม, จะบอกให้, |
| คุณแม่ของหล่อนคือผู้เปนแม่เรือนนี้ไซร้, | |
| เปนหญิงดีเหลือใจ, และฉลาด, และเลิดดี: | |
| ฉันเลี้ยงบุตรีท่านที่คุณพูดด้วยเมื่อกี้; | |
| ขอบอกว่าชายที่ได้ลูกสาวของท่านพลัน | |
| จะได้รวยเงิน. | |
| โรเมโอ. | หล่อนคาปุเล็ตหรือเช่นนั้น ? |
| โอ้อกกูแตกลั่น ! เหมือนฝากชีพณศัตรู | |
| เบ็น. | ควรไปกันที; งานกำลังแสนสนุกอยู่ |
| โรเมโอ. | เออ, พี่ก็ย่อมรู้: แต่ก็ยิ่งอนาถใจ, |
| คาปุ. | อ้าว, ท่านทั้งหลาย, อย่าเพ่อรีบด่วนชวนกันไป; |
| เราจัดของว่างไว้สักเล็กน้อยคอยเชิญกิน.- | |
| อ้อ, เปนเช่นนั้นหรือ ? ขอขอบใจท่านทั้งสิ้น; | |
| ขอบใจท่าน, ฃ้ายินดีที่ท่านได้เมตตา.- | |
| เอาคบมานี้อีก !- มาเถิดเรา, เฃ้านิทรา. | |
| เออ, นี้เปนเวลาดึกแล้วหนอ, ควรเฃ้าไป. | |
| ฉันจะไปนอนนา | |
| [เฃ้าโรงหมดนอกจากจูเลียตกับนางนม.] | |
| จูเลียต. | นมจ๋า, จงมานี่. ชายผู้ดีนั้นคือใคร? |
| นางนม. | ทายาทและลูกใหญ่ของติเบริโอนา. |
| จูเลียต. | นั่นใครกำลังเดินจะออกพ้นทวารา ? |
| นางนม. | ดูเหมือนเฃาชื่อว่าเปตรูชิโอ, แต่เหลือจำ. |
| จูเลียต. | นั่นใครเดินสุดท้าย, คือชายที่ไม่เต้นรำ ? |
| นางนม. | ไม่รู้เปนแม่นยำ. ต้องไปถามเฃาดูที. |
| จูเลียต. | ไปถามชื่อเฃามา.- แม้ภรรยาของเฃามี. |
| หลุมศพของฃ้านี้จะแทนแท่นนอนอาวาห์, | |
| นางนม. | เฃาชื่อโรเมโอ, และเปนมอนตะคิวนา; |
| ลูกเดียวของมหาปัจจามิตร์ของคุณเจียว. | |
| จูเลียต. | โอ้ว่าสิเนหะดนุเอกก็กำเนิดณชังเดียว ! |
| แรกพบบรู้บมิเฉลียวคติรู้สิเลยกาล ! | |
| โอ้ว่ากระไรนะประดิพัทธะประหัดมะโนมาลย์, | |
| บังเอินสมัคมนะสมานฤดิรักศะตรูเรา. | |
| นางนม. | อะไร ? อะไรคุณ ? |
| จูเลียต. | เปนคำฉันท์อันจำเฃา |
| ผู้เต้นรำด้วยเล่าท่องให้ฟังกี้นี้นา. | |
| เสียงในโรง. | จูเลียต ! คุณจูเลียต ! |
| นางนม. | ได้ยินแล้ว, ประเดี๋ยวมา.- |
| เฃ้าไปเถิดแก้วตา; บรรดาแขกไปหมดแล้ว. | |
| [พากันเฃ้าโรง] |
----------------------------
