ตอนที่ ๓
ถิ่นเดิม. ห้องหนึ่งในเรือนของคาปุเล็ต.
คุณหญิงคาปุเล็ต และนางนม ออก.
| คุณหญิง ค. | นม, ลูกฉันอยู่ไหน ? เรียกมาไว, ฉันให้หา. |
| นางนม. | อ๋อ, ด้วยพรหมจาริฃ้าเมื่อสิบสองปี, [๑]๑ |
| ดิฉันจะเรียกมา.- คุณฃา ! คุณผู้เลิดดี ! - | |
| อุ๊ยตาย !- ไปไหนนี่ ! - คุณจูเลียต, คุณเจ้าฃา ! | |
| จูเลียต ออก. | |
| จูเลียต. | อะไร ! ใครเรียกฉัน ? |
| นางนม. | คุณแม่. |
| จูเลี่ยด. | อ้อ. ขอวันทา. |
| คุณแม่ได้ให้หาเพื่อเหตุใดโปรดให้รู้. | |
| คุณหญิง. | ธุระคือดังนี้. - นม, หลีกไปเสียสักครู่. |
| มีเรื่องระหัสอยู่: - อ้อ, นมกลับมาก่อนที; | |
| ฉันนึกขึ้นได้ว่านมควรรู้การเรื่องนี้. | |
| นมรู้ว่าบุตรีมีอายุดรุณวัย, | |
| นางนม. | ดิฉันบอกอายุของคุณตรงชั่วโมงได้. |
| คุณหญิง ค. | ยังหย่อนสิบสี่. |
| นางนม. | ให้ฟันฉันหักสิบสี่ซี่,- |
| แต่อนิจจา, ฉันก็ฟันเหลืออยู่เพียงสี่,- | |
| คุณหย่อนสิบสี่ปี. บัดนี้อีกเท่าไรกัน | |
| จะถึงวันแล็มมาส ? [๒] | |
| คุณหญิง ค. | อีกกึ่งเดือนกับเศษวัน. |
| นางนม. | เศษเลยไม่สำคัญ, ดิฉันนึกแต่เท่านี้, |
| คือถึงคืนแล็มมาสคุณจะครบสิบสี่ปี. | |
| สูสาน - พระเจ้ามีเมตตาผู้ศรัทธาปวง ! | |
| อายุเท่าคุณนี้: สูสานอยู่กับจอมสรวง; [๓] | |
| หล่อนดีนักจึ่งล่วงลับจากแม่ : - แต่ดังนี้, | |
| ถึงคืนแล็มมาสคุณอายุจะครบสิบสี่; | |
| ครบถ้วนจำนวนปี; ดิฉันนี้จำมั่นไว้. | |
| สิบเอ็ดปีแล้วนานับตั้งแต่แผ่นดินไหว; | |
| และคุณอดนมไซร้ - ดิฉันนี้ไม่ลืมหลง - | |
| วันใดในปีนั้นไม่สำคัญเหมือนมั่นคง: | |
| เอาบรเพ็ดลงทาหัวถันดิฉันไว้, | |
| นั่งรับแสงตวันใต้กุฎนกพิราบใหญ่, | |
| เจ้าคุณคุณหญิงไปวันนั้นที่มันตุวา:- | |
| ดิฉันนี้ช่างจำได้แม่นยำ:- ดังนี้ว่า, | |
| พอคุณลิ้มรสาบรเพ็ดที่ทาอยู่ | |
| ที่ถัน, และทันใดรู้สึกขม, น่าเอ็นดู, | |
| คุณเคืองและโกรธวู่วิวาทถันน่าขันนัก ! | |
| หนีจนชนกุฎนก, เช่นนี้หนอไม่ต้องพัก | |
| ไล่นมเพราะขมนัก, ตั้งแต่นั้นอดนมดี. | |
| แต่นั้นจะนับมาเวลาล่วงสิบเอ็ดปี; | |
| เพราะเมื่อนั้นคุณนี้ยืนเองได้; ให้ดิ้นตาย, | |
| คุณอาจสามารถวิ่งและเดินเล่นสดวกดาย; | |
| วันก่อนนั้นเคราะห์ร้ายล้มหน้าผากเธอโนไป: | |
| สามีของดิฉัน - พระเจ้ารับวิญญาณไว้ ! | |
| พูดขันนี่กระไร - อุ้มคุณนี้ขึ้นโดยพลัน: | |
| เฃาว่า, “เวลานี้คุณล้มขว้ำลงหรือนั้น ? | |
| เมื่อรู้เดียงสาพลันจะต้องล้มลงนอนหงาย; | |
| จริงไหมเล่า, คุณจูล ?” แม่เจ้าเอ๊ย, ขันจะตาย, | |
| คุณหยุดร้องไห้หายแล้วตอบ “เออ” แจ่มแจ้งดี. | |
| คำพูดล้อเลียนกันพลันจะเปนจริงบัดนี้ ! | |
| จริงนะ, แม้ฃ้านี้จะอยู่ถึงอายุพัน | |
| คงจะไม่ลืมคำที่ถาม: “จริงไหมเช่นนั้น ?” | |
| น่ารัก, คุณนิ่งพลันแล้วตอบ “เออ” ดังนี้ไซร้. | |
| คุณหญิง ค. | พอแล้วละเรื่องนี้; สงบทีเถิดเปนไร. |
| นางนม. | เจ้าคะ: แต่จะให้ดิฉันอดหรือความขัน, |
| เมื่อนึกถึงคุณหยุดร้องไห้ตอบว่า “เออ” พลัน | |
| แต่ว่าตัวดิฉันจำได้ว่าหน้าผากเธอ | |
| บวมโนโตสักเท่าใช่ไก่อ่อนเทียวละเออ; | |
| ล้มฟาดแรงเทียวเหนอ; และร้องไห้อยู่แงงัน : | |
| สามีดิฉันว่า, “คุณล้มขว้ำลงหรือนั่น ? | |
| เมื่อรู้เดียงสาพลันจะต้องล้มลงนอนหงาย; | |
| จริงไหม, คุณจูล ?” เธอตอบว่า “เออ” ขันจะตาย. | |
| จูเลียต. | หยุดบ้างเถิด, ฉันอาย, นะนมจ๋าอย่าพูดนัก. |
| นางนม. | เลิกทีไม่เล่าละ. พระเปนเจ้าช่วยพิทักษ์ ! |
| คุณเปนเด็กน่ารักที่สุดที่ฉันเลี้ยงมา: | |
| ถ้าแม้ได้อยู่เห็นคุณแต่งงานการอาวาห์, | |
| จะสมปราถนาดิฉันนี้แสนดีใจ. | |
| คุณหญิง ค. | เออว่า, “อาวาห์” นั้นเองเปนข้อที่ฉันไซร้ |
| ตั้งจิตมาฃานใข. จูเลียตลูกจงตอบพจน์, | |
| ความเห็นเปนอย่างไรในการจะเษกสมรส ? | |
| จูเลียต. | นั่นเปนเกียรติยศที่ลูกนี้มิเคยฝัน. |
| นางนม. | เปนเกียรติยศ ! เออ, ถ้านมเธอมิใช่ฉัน, |
| จะว่าคุณดูดถันจนสามารถฉลาดจริง. | |
| คุณหญิง ค. | จงนึกถึงแต่งงาน; นงคราญอ่อนกว่าลูกหญิง, |
| ผู้คนนับถือยิ่งในธานีเวโรนา, | |
| เปนแม่อยู่แล้วแท้. อีกตัวแม่คำณวนมา, | |
| ก็ได้เปนมารดาของลูกราวอายุมี | |
| เท่าลูกบัดนี้สาว. ขอกล่าวตัดความบัดนี้; | |
| ปารีสประเสริฐดีขอลูกน้อยเปนคู่ครอง. | |
| นางนม. | ชายเลิด, นะคุณนะ! คุณเจ้าคะ, ชายน่าปอง, |
| ทั้งโลกก็ชมก้อง-รูปราวหล่อวิไลยลาน. | |
| คุณหญิง ค. | ทั่วทั้งเวโรนาบุบผาใดไม่เปรียบปาน |
| นางนม. | จริงนา, บุบผาบาน; เปนแน่แท้เลิดวิไลย. |
| คุณหญิง ค. | จะว่าอย่างไร ? ลูกจะรักเฃาได้หรือไม่ ? |
| ราตรีนี้จะได้ประสบเฃาณกลางงาน: | |
| จงตรวจดูวงหน้าปารีสแม้นอักษรสาร, | |
| แล้วพบความเบิกบานเขียนไว้ด้วยปากกางาม; | |
| ตรวจถ้วนทุกส่วนพักตร์ผสมลักษณาราม, | |
| ดูล้วนทุกส่วนงามจะยวนจิตพิศเพลินใจ; | |
| ลักษณ์ใดไม่แลเห็นแจ่มเจนณสมุดไซร้, | |
| คงพบธิบายไว้ณริมน่า, คือตาเฃา. [๔] | |
| สมุดประเสริฐแห่งความรัก, ชายเฉิดเฉลา, | |
| ยังหย่อนความเพริดเพราก็เพราะไร้ใบปกดี: | |
| ปลาอยู่ในสมุท; และย่อมสุดประเสริฐศรี | |
| ที่น้ำงามขจีจะหล่อปลาสง่าครัน: [๕] | |
| สมุดที่งามแม้มีกุญแจแจ่มสุวรรณ | |
| ชนเห็นว่าเหมาะครันเพื่อเก็บสารกาญจนา: | |
| เช่นกันอันลูกคงได้ส่วนแบ่งสมบัตยา, | |
| โดยรับเฃาไว้ราคาลูกเองบ่ลดไป. | |
| นางนม. | ลดไป! ต้องใหญ่ยิ่ง: หญิงคบชายก็ต้องใหญ่. |
| คุณหญิง ค. | พูดกันสั้นๆ, ใจรักได้หรือปารีสนั้น ? |
| จูเลียต. | ลูกจะดูเพื่อรัก, แม้รักได้เพราะดูกัน; |
| แต่ตาของดิฉันจะไม่ดูให้เกินกว่า | |
| คุณแม่จะเห็นชอบและให้แรงแห่งดวงตา. | |
| ทนายผู้ ๑ ออก. | |
| ทนาย | โปรดก่อน, พวกแขกมา, และอาหารก็ขึ้นแล้ว. |
| มีผู้เรียกคุณหญิง, มีผู้ถามหาคุณนาย, แม่นมถูกเฃาด่าในห้องเทียบอาหาร, และอะไรถึงที่ทุกอย่าง. กระผมต้องไปคอยรับใช้; กระผมขอเชิญไปโดยพลัน. | |
| คุณหญิง ค. | เราจะตามเฃ้าไป [ทนายเฃ้าโรง.] จูเลียต, เคานต์คอยลูกแก้ว. |
| นางนม. | เชิญสู่ราตรีแผ้ว เพื่อนำสู่ทิวาสราญ. [ต่างเฃ้าโรง.] |
-
๑. ถ้าเมื่อใดพบเลขหมายอย่างนี้ โปรดพลิกไปดูคำอธิบายข้างท้ายสมุด. ↩
