ตอนที่ ๓

​ถิ่นเดิม ห้องนอนของจูเลียต.

จูเลียต และ นางนม ออก.

จูเลียต. เออ, เครื่องแต่งตัวนี้ดีแล้ว; แต่ว่า, นม, นี่.
  ในหว่างราตรีนี้ขอจงปล่อยฉันอยู่เดียว;
  เพราะฉันนี้จำเปนต้องสวดมนตร์หลายบทเจียว
  เพื่อวอนสวรรค์เหลียวแลอวยพรสภาพฉัน,
  ซึ่ง, นมย่อมทราบอยู่, ว่ามัวมวลมากบาปครัน.
  คุณหญิงคาปุเล็ต ออก.
คุณหญิง ค. ธุระมากหรือนั่น ? จะให้แม่ช่วยหรือไฉน ?
จูเลียต. มิได้, เจ้าคะ; เราได้รวมของบางอย่างไว้
  ที่ควรจะต้องใช้สำหรับงานวันพรุ่งนี้:
  ฉนั้นขอได้โปรดให้ลูกอยู่คนเดียวที,
  และส่วนนมคืนนี้ให้อยู่ช่วยคุณแม่นา,
  เพราะลูกเชื่อว่าคงมีงานมากเต็มหัดถา
  ในงานอันมีมาโดยด่วนนี้.
​คุณหญิง ค. แม่ลาไป:
  จงนอนหลับสบาย, เพราะลูกต้องพักผ่อนไว้.
  [คุณหญิงกับนางนมเฃ้าโรง.]
จูเลียต. ลาก่อน !-สักเมื่อไรไม่รู้กว่าจะพบกัน.
  เรามีความสยองแล่นในเส้นโลหิตลั่น,
  จวนทำความอุ่นอันชูชีพแขงเพราะเย็นเฉา.
  เราอยากใคร่เรียกคนให้กลับมาช่วยปลอบเรา,
  นม!-แกจะมาทำอะไรในนี้ ?
  อันกิจซึ่งแสนเศร้าเราต้องทำลำพังตน.-
  มา, ขวดยา.
  เออก็ถ้าเผื่อยานี้กินแล้วไม่เปนผล ?
  เราจะต้องยอมทนแต่งงานหรือณพรุ่งนี้ ?
  ไม่, ไม่:-สิ่งนี้แหละจะตัดเรื่อง:-จงอยู่นี่.-
  [วางกั้นหยั่นไว้ข้างตัว.]
  หรือโอสถจะมีพิษแรงร้าย, ซึ่งภาตา
  ให้มาเปนอุบายเพื่อให้เรามรณา.
  เกลือกโดยกิจวิวาห์นี้ท่านจะเสียชื่อไป,
  เพราะท่านได้แต่งเรากับโรเมโอแล้วไซร้ ?
  น่ากลัวจะเปนได้: แต่, นึกไปไม่ควรคิด,
  เพราะท่านนั้นมั่นคงทรงธรรมะสุจริต.
  ​เออแม้, เมื่อเรานิทระณห้องสุสานใหญ่,
  เราตื่นขึ้นก่อนถึงเวลาโรเมโอไซร้
  มารับ, จะทำไฉน ? นี่เปนข้อที่ควรพรั่น !
  เราจะไม่อัดใจมากหรือในอุมงค์นั้น,
  ซึ่งลมสอาดผันผายเฃ้าปากมิได้นา,
  และตายด้วยใจอัดก่อนที่โรเมโอมา ?
  หรือ, หากคงชีวา, จะไม่เปนหรือเช่นนี้,
  คือแรงน่าสยอนแห่งมัจจุและราตรี,
  ประกอบความกลัวที่มีอยู่ในที่แห่งนั้น,
  เช่นในอุโมงค์, ห้องที่ไว้ศพโบราณอัน
  ภายในหลายร้อยพรรษะกาลแล้ว, ปวงอัษฐี
  ของบรรพะบุรุษผู้ล่วงลับรวมอยู่ฉนี้;
  ที่ศพติบอลต์มีโลหิตอาบ, ตายใหม่ ๆ,
  นอนเน่าอยู่ในผ้าห่อศพ; ที่, เฃากล่าวไว้,
  ว่าบางเวลาในราตรีพวกปีศาจมา:
  โอ้โอ๋, โอ้โอ๋, นึกหากว่าตัวเรานิทรา,
  ตื่นขึ้นโดยพลัน, นาสิกสูดเหม็นน่าชังฉนี้
  และกรีดเหมือนว่านคนที่ถอนจากปัถพี,
  ซึ่งคนอยู่ดี ๆ, ได้ฟังแล้วสติเฟือน [๔๖]
  หากเราตื่น, สติเราหรือจะไม่แชเชือน,
  ​เมื่อจำต้องอยู่เพื่อนสิ่งที่น่าสยอนสุด ?
  และบ้าแล้วเลยเล่นอัษฐิบรรพะบุรุษ ?
  และบ้าแล้วคร่าห์ฉุดติบอลต์จากผ้าห่อผี ?
  และ, ยามสติคลั่ง, ฉวยอัษฐิของอัยกี,
  ใช้แทนคทา, ตีสมองบ้าของตนตาย ?
  เออ, ดู! ราวจะเห็นรูปปีศาจของพี่ชาย
  เที่ยวเดินออกวุ่นวายหาโรเมโอผู้ที่ยอน
  ตัวเฃาด้วยปลายดาพ: - หยุด, ติบอลต์, จงหยุดก่อน!-
  โรเมโอ, น้องจะจร! น้องดื่มนี่ให้พี่หนอ.
  [ล้มนอนลงบนเตียงภายในม่าน.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ