ตอนที่ ๒

ถิ่นเดิม. ในสวนของคาปุเล็ต.

โรเมโอ ออก.

โรเมโอ. เฃาเย้ยซึ่งแผลเปนเพราะมิเคยต้องบาดแผล.-[๑๔]
  ​[จูเลียตโผล่น่าต่างฃ้างบน]
  ช้าก่อน! นั้นแสงใดสว่างใสจากช่องแกล?
  นั่นบุรพาแน่, และจูเลียตคือตวัน !-
  ขึ้นเถิด, ตวันงาม, ปรามอิจฉาแห่งดวงจันทร์,
  ซึ่งไข้อยู่มากครันและผิวเผือดเพราะตรอมใจ,
  ด้วยหล่อนผู้เปนฃ้างามกว่าเธอมากมายไซร้:
  เปนฃ้าเธออยู่ใย, เพราะเธอนั้นขี้อิจฉา;
  เครื่องแต่งของพระจันทร์นั้นสีเขียวซีดอยู่นา,
  และมีแต่คนบ้าชอบแต่ง; หล่อนอย่าแต่งเลย.-
  แน่แล้วนางแก้วพี่; โอ้, ที่รักของพี่เอย !
  โอ้, โฉนเจ้าทรามเชยจะรู้แจ้งณดวงใจ !
  หล่อนพูด, แต่ไม่เผยพจีเลย: ก็เปนไร ?
  เนตร์นางสิฃานใข; ฃ้าจะตอบแม่นงเยาว์.-
  อ๊ะ เราทนงเกิน; หล่อนมิได้พูดกับเรา;
  ดาราอันเพริดเพราสองดวงเด่นแดนเวหา,
  มีกิจธุระอื่น, มาวานเนตร์นงพงา
  ไปอยู่ประดับฟ้าจนกว่าดาวจะกลับไป.
  หรือเนตร์หล่อนอยู่โน่น, แล้วดาวอยู่ที่ทรามวัย ?
  แสงปรางของนางไซร้จะแข่งดาวจนดาวแพ้
  ​เช่นโคมแพ้แสงแดด; ในท้องฟ้าตาของแม่
  แสงจะสว่างแผ่ไปทั่วพื้นนภาศรี
  จนนกจะร่อนร้องและไม่รู้ว่าราตรี.-
  อ้า, ดูเจ้าโฉมศรีเอาปรางแนบณหัดถา !
  เราใคร่เปนถุงมือที่สรวมมือของกัญญา,
  เพื่อต้องปรางโสภา!
จูเลียต. โอ้อกเอ๋ย!
โรเมโอ. หล่อนเผยพจน์
  อ้า, พูดอีกคำ, เทพะธิดา! หล่อนปรากฎ
  ในราตริหมดจด, อยู่สูงเกินกว่าหัวฉัน,
  เหมือนเทพะธิดาอันลงมาจากแดนสวรรค์
  ปรากฎรูปะพรรณแด่ดวงเนตร์อันพิศวง
  ของคน, ซึ่งแหงนหน้าขึ้นแลเพ่งพิศดูองค์
  ยามเธอระเห็ดตรงฃ้ามเมฆลอยละล่องมา
  และลีละลิ่วในนภากาศประหลาทตา.
จูเลียต. โอ้โรเมโอ! อ้า, เธอเปนโรเมโอใย ?
  ตัดฃาดจากบิดา และแปลงนามเสียเปนไร;
  หรือเธอยอมมิได้. ขอเพียงปฏิญญารัก,
  แล้วฃ้าจะเลิกเปนคาปุเล็ตด้วยใจภักดิ์.
​โรเมโอ. [ป้อง.] จะรอฟังนงลักษณ์, หรือเฉลยบัดนี้ดี ?
จูเลียต. นามเธอเท่านั้นหนอที่นับว่าเปนอรี;
  เธอเปนตัวเธอนี่, มิใช่มอนตะคิวนา.
  ใดเปนมอนตะคิว? ไม่ใช่หัดถ์หรือบาทา,
  หรือแขน, หรือใบหน้า, หรืออวัยวะใด
  ที่เปนของบุรุษ. เปนนามอื่นเถิดเปนไร!-
  นามนั้นสำคัญไฉน ? ที่เราเรียกกุหลาบนั้น
  แม้เรียกว่าอย่างอื่นก็หอมรื่นอยู่เหมือนกัน;
  โรเมโอก็ฉันนั้น, แม้โรเมโอมิใช่นาม,
  ก็คงจะยังพร้อมบริบูรณ์ด้วยสิ่งงาม
  โดยไม่ต้องใช้นาม.-โรเมโอ, ทิ้งนามไกล.
  และแทนนามที่ทิ้ง, ซึ่งมิใช่ส่วนกายไซร้,
  รับฉันทั้งตัวไป.
โรเมโอ. ฉันขอรับตามวาที:
  เรียกฉันแต่ว่ารัก, ฉันเปลี่ยนชื่อเปนไรมี,
  ตั้งแต่เพลานี้ไม่เปนโรเมโอพาล.
จูเลียต. ท่านคือบุรุษใด, ผู้แฝงในราตรีกาล,
  และโดยเหตุนั้นท่านฟังวาจา ?
โรเมโอ. ฃ้านี้ไซร้
  มีนามอันไม่รู้จะบอกหล่อนว่าเปนใคร:
  ​เออ, นามนั้น, ทรามวัย, เปนสิ่งชังของตัวฉัน,
  เพราะมันบังอาจเปนปัจจามิตร์ของแจ่มจันทร์:
  แม้เขียนไว้แล้ว, ฉันจะฉีกคำนั้นบัดนี้.
จูเลียต. หูฉันมิทันฟังถึงร้อยคำพร่ำพาที
  แห่งลิ้นของคุณนี้, แต่ก็รู้กระแสใส:
  คุณคือโรเมโอ, มอนตะคิวถูกหรือไม่ ?
โรเมโอ. ทั้งสองอย่างไม่ใช่, ถ้าแม้หล่อนไม่ชอบมัน.
จูเลียต. คุณมานี่อย่างไร, และเหตุใด, จงบอกฉัน.
  กำแพงแห่งสวนขวัญก็แสนสูงฃ้ามลำเค็ญ,
  อีกเปนเช่นคุณนี้, แม้พี่น้องฉันพบเห็น
  ที่นี้จะกลายเปนที่ตายของคุณแน่แท้.
โรเมโอ. ด้วยปีกของรักฉันได้บินฃ้ามกำแพงแน่,
  เพราะรั้วศิลาแผ่บ่มิอาจกันรักไว้,
  สิ่งใดรักอาจทำรักทนงลองทำได้;
  เช่นนั้นพี่น้องใดของหล่อนหรือจะห้ามฉัน.
จูเลียต. แม้ว่าเฃาพบคุณ, คงพิฆาฎเปนแม่นมั่น.
โรเมโอ. อ้าอันตรายนั้นมีมากมวลณนัยนา
  ของหล่อนยิ่งกว่าดาพญี่สิบเล่ม: หล่อนเมตตา
  ฉันแล้วก็ความอาฆาฎของเฃาแคล้วกายี.
​จูเลียต. ดิฉันไม่อยากเลยให้ใครพบคุณแห่งนี้.
โรเมโอ. ผ้าดำแห่งราตรีปกป้องฉันจากตาเฃา;
  ขอเพียงให้หล่อนรัก, ใครพบฉันก็ทำเนา:
  ชีวิตวอดลงเล่าเพราะความชังของเฃาไซร้.
  ดีกว่าชีวิตยืด, แต่ไร้รักของยาใจ,
จูเลียต. คุณทราบมาจากใครจึ่งมาพบที่สวนนี้ ?
โรเมโอ. รักแนะในชั้นแรกให้พี่ถามถึงโฉมศรี;
  รักแหละเปนมนตรี, และพี่ให้ยืมนัยนา.
  พี่ไซร้มิใช่คนนำร่อง; แต่ถึงแม้ว่า
  หล่อนอยู่ณฝั่งสาคะระโพ้นที่สุดไกล,
  พี่ก็คงกล้าเดินเพื่อหาทรัพย์อันเลิดไกร.
จูเลียต. คุณทราบว่ามืดไซร้เหมือนหน้ากากบังหน้าฉัน,
  หาไม่จะเห็นเลือดแห่งหญิงอายณพักตร์นั้น
  เพราะนึกถึงถ้อยอันคุณแอบยินณคืนนี้.
  อยากนักที่จะพูดไพเราะ, อีกถอนคำที่
  พูดแล้วเมื่อกี้นี้: แต่เลิกทีการพูดยอ!
  คุณรักดิฉันหรือ ? รู้แล้วคุณคงเออออ,
  และฉันจะเชื่อหนอ; แต่หากคุณปฏิญญา,
  คุณอาจจะกลับคำ; เฃากล่าวว่าเทวดา
  ​เย้ยคำเจ้าชู้นา. โรเมโอผู้การุญ,
  ถ้าแม้ว่ารักฉัน, บอกตรง ๆ เถิดเปนบุญ;
  หรือหากว่าตัวคุณเห็นฉันรักตอบง่ายไป,
  ฉันจะขมวดคิ้วทำงอนอีกแสร้งทำไล่,
  เพื่อคุณวอนอีกไซร้; แต่นอกนั้นไม่ถดถอย.
  จริง, มอนตะคิวสรวย, ฉันอวยรักเร็วไปหน่อย;
  ดังนี้ตูฃ้าน้อยคุณอาจเห็นเปนใจเบา:
  แต่เชื่อเถิดนะคุณ, คงเห็นฉันซื่อกว่าเฃา
  ผู้รู้และมีเชาวน์สามารถแสร้งทำเปนงอน.
  ฉันรับว่าตัวฉันควรเล่นตัวอีกหน่อยก่อน,
  แต่คุณพะเอินจรมาฟัง, โดยฉันไม่รู้,
  ยินคำฉันร่ำรัก: ขออภัยแด่ดนู,
  อย่าปรับว่าฟังสูเพราะมักมากในกามา,
  โดยเหตุที่ราตรีให้คุณทราบในใจฃ้า.
โรเมโอ. โฉมงาม, พี่ขอสาบาลโดยอ้างศศิธร,
  ซึ่งส่องยอดพฤกษาเปนแสงเงินสลับสสอน -
จูเลียต. อย่าอ้างเลยจันทร, ดวงเดือนอันบ่เที่ยงตรง,
  ซึ่งทุก ๆ เดือนย้ายโคจรจากในแวดวง,
  เกลือกรักของคุณลงรอยโลเลไปเช่นนั้น.
โรเมโอ. จะให้อ้างสิ่งไร?
​จูเลียต. อย่าสาบาลก็แล้วกัน;
  หรือจะสาบาลฉนั้น, ก็อ้างตัวของคุณเถิด,
  เพราะฉันนับว่าคุณเปนเทวะสุดประเสริฐ,
  จะเชื่อคุณผู้เลิด.
โรเมโอ. ถ้าความรักยอดดวงใจ -
จูเลียต. เออ, อย่าสาบาลเลย. ถึงใจฉันรักคุณไซร้,
  ฉันไม่สดวกใจในกิจการณคืนนี้;
  เพราะเห็นว่าด่วนนัก, ไร้สติ, เร็วเกินที่,
  เร็วปานอสุนี, ซึ่งสิ้นแสงลงเร็วรา
  ก่อนเราทักท้วงทันว่า “ฟ้าแลบ”. ฉันขอลา !
  รักเหมือนดอกบุบผาซึ่งตูม, บ่มในคิมหัน,
  อาจเปนดอกสง่าในคราหลังเมื่อพบกัน.
  ลาก่อน, ลาก่อน ! อันความสงบสบายใจ
  จงมาสู่จิตคุณเหมือนอยู่ทรวงฉันแล้วไซร้.
โรเมโอ. โอ้, น้องจะด่วนไปเมื่อพี่ยังหวังยินดี.
จูเลียต. คุณจะได้พอใจอย่างไรได้ในคืนนี้?
โรเมโอ. โดยแลกความรักพี่กับความรักของนวลน้อง.
จูเลียต. ฉันให้แก่คุณแล้วแต่ก่อนคุณได้ใฝ่ปอง;
  แต่ฉันก็อยากครองดวงจิตไว้ให้อีกครา.
​โรเมโอ. หล่อนจะเอาคืนหรือ? เพื่อเหตุใดนะแก้วตา?
จูเลียต. เพื่อแผ่กรุณา, และให้คุณไปอีกที.
  แต่ฉันก็อยากได้แต่สิ่งซึ่งตัวฉันมี:
  เมตตาของฉันนี้เหมือนสมุทสุดกว้างไกล,
  ความรักก็ลึกเหมือน: แก่คุณนั้นฉันยิ่งให้
  ยิ่งมีมากขึ้นไซร้, เพราะทั้งสองมากมวลนัก.
  [เสียงนางนมเรียกในโรง.]
  เออ, ฉันได้ยินเสียง; ขอลาก่อนละ, ยอดรัก!-
  เดี๋ยวก่อน, นมดีนัก!-มอนตะคิว, จงซื่อตรง.
  คอยอีกสักครู่เถิด, ฉันมาอีกเปนมั่นคง. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ราตรีน่าพิศวง! ฃ้าออกพรั่นประหวั่นใจ,
  เพราะเปนราตรี, นี่จะเปนฝันทั้งนั้นไซร้,
  ชื่นจิตจนเกินไปจะไม่จริงเสียแล้วแล.
  จูเลียตกลับออกอีกฃ้างบน.
จูเลียต. สามคำ, นะโรเมโอ, แล้วต้องลาไปจริงแน่.
  ความรักของคุณแม้เปนความเจตนาดี,
  และตั้งใจสมรส, จงบอกข่าวพรุ่งนี้,
  โดยคนผู้หนึ่งที่ฉันจะใช้ให้ไปหา,
  นัดที่และวันเหมาะเพื่อได้ทำการอาวาห์,
  ​แล้วชีพของตูฃ้าจะวางแทบบาทสามี,
  ขอตามคุณภรรดาไปทั่วทั้งถิ่นโลกีย์.
นางนม. [ในโรง.] คุณคะ! เชิญมานี่! คุณเจ้าฃาโปรดมาไว.
จูเลียต. จะไปเดี๋ยวนี้แล.-ถ้าแม้คุณไม่ตั้งใจ,
  ฉันขอวิงวอนให้-
นางนม. คุณคะ!
จูเลียต. จ๋า, จะไปพลัน:-
  เลิกเกี้ยวเสียดีกว่า, และทิ้งฃ้าให้โศกศัลย์:
  พรุ่งนี้ได้เห็นกัน.
โรเมโอ. ขอให้พี่ดับวิญญา,-
จูเลียต. ลาก่อน, ลาตั้งพันหนละ, น้องต้องจำลา. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ราตรีมืดลงกว่าพันส่วนไร้แสงทรามวัย.
  รักไปสู่รักนา, เหมือนเด็กจากสมุดไป,
  แต่รักจากรักไซร้, เหมือนแบกสิ่งซึ่งหนักคลาน.
  [เดินไปช้าๆ.]
  จูเลียตออกอีกฃ้างบน.
จูเลียต. นี่, โรเมโอ, นี่ !-อยากยืมเสียงของนายพราน,
  ​เรียกเหยี่ยวผู้พิศาลคืนมาสมมะโนหวัง ! [๑๕]
  ผู้ถูกกักเสียงแหบ, เพราะมิอาจจะพูดดัง;
  หาไม่จะริ้งรั้งกังวาลจากคูหาสวรรค์,
  และเกณฑ์กังวาลกู่จนแหบยิ่งกว่าเสียงฉัน,
  โดยเรียกนามสำคัญโรเมโอหลายหลายที.
โรเมโอ. นี่คือวิญญาณฉันได้ออกนามของฉันนี้.
  ไพเราะซึ่งวาทีแห่งรักในราตรีกาล,
  ราวดูริยางค์จับโสตซึ่งคอยสดับสาร!
จูเลียต. โรเมโอ!
โรเมโอ. ยอดนงคราญ.
จูเลียต. พรุ่งนี้เมื่อโมงใดนา
  จะให้คนออกไป ?
โรเมโอ. เวลาเก้านาฬิกา.
จูเลียต. น้องจะไม่ลืม; กว่าจะพรุ่งนี้ญี่สิบปี.
  น้องลืมเสียแล้วว่าเพื่อเหตุใดจึ่งเรียกพี่.
โรเมโอ. ขอยืนอยู่เช่นนี้จนกว่าน้องจะจำได้.
จูเลียต. น้องคงยังหลงลืม, แม้พี่คงยืนอยู่ไซร้,
  น้องคงรำลึกได้แต่ว่าชอบพี่ชวนเชย.
​โรเมโอ. และพี่ขอคงอยู่, เพื่อให้น้องต้องลืมเลย,
  ลืมบ้านอื่น, แม่เอย, นอกจากที่แห่งนี้ไซร้.
จูเลียต. จวนรุ่งสุรีย์หนอ; น้องต้องขอให้พี่ไป;
  แต่ไม่อยากให้ไกลกว่านกเลี้ยงของนารี,
  ซึ่งปล่อยให้โดดไปจากหัดถ์เพียงสักแค่นี้,
  เหมือนหนึ่งนักโทษมีทั้งโช่ตรวนพันธนา,
  แล้วด้วยสายไหมบิดดึงตัวนกนั้นกลับมา,
  เพราะรักและหึงสาเสรีภาพแห่งนกนั้น,
โรเมโอ. พี่ใคร่เปนปักษาของหล่อน.
จูเลียต. น้องจะชอบครัน:
  แต่อาจฆ่าพี่พลันเพราะพนอจนเกินไป.
  ลาก่อน, ลาก่อน! อ้า, การลานี้โศกชื่นใจ,
  จนน้องนี้อยากใคร่ร่ำลาจนอุษาสาง. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. นิทราสู่เนตร์น้อง, และสันตีสู่ทรวงนาง!
  อยากเปนทั้งสองอย่าง, จะได้อยู่วิเศษสถาน!
  จำเราจะไปยังกุฎีแห่งท่านอาจารย์,
  เพื่อขออุปะการ, อีกแถลงซึ่งข่าวดี. [เฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ