ตอนที่ ๓
ถิ่นเดิม. สุสาน; ในนั้นมีอนุสสาวรีย์ของสกุลคาปุเล็ต.
ปารีสออก, พร้อมด้วยเด็กใช้, ถือดอกไม้และคบเพลิง.
| ปารีส. | เอาคบส่งให้กู : ไป, และอยู่ห่างที่นี้:- |
| อย่าเลยดับเถิดดี, ไม่อยากให้ใครเห็นกู. | |
| มึงจงไปนอนลงที่ใต้หมู่ต้นไม้ยูว์, | |
| และมึงจงเอียงหูลงกับพื้นพสุธาน; | |
| ดังนั้นหากมีใครย่างเท้าไคลสู่สุสาน, | |
| ดินร่วน, ไม่เปนดาน, เพราะถูกขุดหลุมมากอยู่. | |
| มึงคงต้องได้ยิน : จงผิวปากขึ้นให้กู, | |
| เพื่อเปนสัญญารู้ว่ามึงยินเสียงคนมา. | |
| ส่งให้กูเถิดบุบผา. จงทำตามฃ้าสั่งไว้แต่กี้, รีบไป. | |
| เด็ก. | [ป้อง.] เราออกจะพรั่นจิตที่ต้องอยู่ผู้เดียวไซร้ |
| ในกลางสุสานใหญ่; แต่ก็ต้องแขงใจที. [หลบไป.] | |
| ปารีส. | บุษบาสวาท, พี่โรยเตียงมาศด้วยมาลีศรี,- |
| โอ้เตียงศิลาและกอบธุลี- | |
| ซึ่งทุกราตรีพี่ประสุคนธ์, | |
| หรือไร้น้ำหอม, ร่ำไห้ใจตรอมกลั่นอัสสุชล: | |
| งานศพยุพีพี่จะทำทน | |
| ทุกคืนมาปรนและร่ำโศกา. | |
| [เด็กใช้ผิวปาก.] | |
| เด็กใช้มันบอกกล่าวว่ามีผู้กำลังมา. | |
| ใครหนออัปรีย์จาริกทางนี้ณคืนนี้, | |
| และกีดศราทธะพรตและกิจรักยอดฤดี ? | |
| อ๊ะ, คบดวงหนึ่งมี !- ราตรี, ซ่อนฃ้าหน่อยไซร้. [หลบไป.] | |
| โรเมโอออก, พร้อมด้วยบัลถะสาร์, ถือคบเพลิง, ขวานขุด, ฯลฯ. | |
| โรเมโอ. | ส่งขวานอันนั้นอีกแชลงเหล็กให้กูไว้. |
| รับสารานี้ไป; วันพรุ่งนี้แต่เช้านา | |
| อย่าลืมจงนำส่งแต่เจ้าคุณบิดาฃ้า. | |
| ส่งคบเพลิงนั้นมา : ถ้ารักชีพจงเชื่อฟัง, | |
| ถึงมึงจะยินใดหรือเห็นใด, จงหยุดยั้ง, | |
| และอย่าได้โอหังมาเกี่ยงกีดในกิจกู. | |
| เหตุที่กูลงไปอุมงค์นี้ที่ศพอยู่ | |
| อย่างหนึ่งคืออยากลูพักตร์ภรรยาให้ถนัด, | |
| แต่ข้อสำคัญคือจะไปถอดจากนิ้วหัดถ์ | |
| ซึ่งธำมะรงค์รัตน์, ธำมะรงค์ซึ่งอยากใช้ | |
| ในกิจการสำคัญ : ฉนั้นไป, จงรีบไป: | |
| แค่หากมึง, สงสัย, กลับลอบมามองดูการ, | |
| ที่กูจำนงจะทำต่อไปในไม่นาน, | |
| ให้ตาย, กูจะราญรึ้งมึงหลุดเปนข้อ ๆ, | |
| แล้วเอาแขนฃามึงโรยสุสานนี้เจียวหนอ: | |
| เวลาอีกทั้งข้อกูจงจิตล้วนรุนแรง, | |
| ทารุณและร้ายกาจไม่ย่อหย่อนผ่อนคำแหง | |
| ยิ่งกว่าพยัคฆ์แรงหรือสมุทกระหึมไกร. | |
| บัล. | กระผมนี้จะรีบไปโดยพลัน, และไม่อยู่กีดหรือกวนกิจคุณ. |
| โรเมโอ. | ดังนั้นแหละมึงการุญกอบไมตรีจุน. นี่แน่จงรับทรัพย์นี้: |
| ไปอยู่นิรทุกข์สุขีจำเริญรุ่งศรี; คนดี, จงรอดปลอดภัย. | |
| บัล. | [ป้อง.] ทั้ง ๆ ท่านไล่แล้ว, เราก็จะแฝงอยู่ใกล้: |
| ดูท่าน่ากลัวภัย, และสงสัยเจตนา. [หลีกไป.] | |
| โรเมโอ. | ปากอันน่าชังนัก, ครรภ์แห่งความมรณา, |
| อมไว้ซึ่งภักษาน่ารักเลิดในธาตรี, | |
| กูจะงัดปากมีงอันเน่าเปิดณบัดนี้, [เปิดที่ฝังศพ.] | |
| และ, ฝืนมึงทันทีให้รับเพิ่มภักษาหาร ! | |
| ปารีส. | นี่อ้ายมอนตะคิวผู้ถูกไล่อหังการ, |
| ซึ่งฆ่าญาติ์ใจหาญของหล่อน, และเพราะโศกศัลย์ | |
| เฃาว่าแม่สาวน้อยได้พลอยม้วยด้วยเหตุนั้น; | |
| และบัดนี้สิมันมุ่งมาทำกิจกาลี | |
| ต่อศพของผู้ตาย : เราต้องจับมันทันที.- | |
| [เดินออกมา.] | |
| งดกิจแสนอัปรีย์ของมึง, มอนตะคิวพาล ! | |
| อาฆาฎอีกต่อหรือแม้เมื่อคนเฃาวายปราณ ? | |
| อ้ายนักโทษสามาญ, กูจับตัวมึงบัดนี้: | |
| จงยอมไปกับกู : เพราะมึงต้องวายชีวี. | |
| โรเมโอ. | แน่แล้วดังวาที; และเหตุนั้นฃ้าจึ่งมา. |
| หนุ่มน้อยสุภาพเอ๋ย, ฃ้าสิ้นคิดจงอย่าท้า; | |
| รีบไปและทิ้งฃ้า: จงนึกถึงผู้ตายไซร้, | |
| ให้เฃาทำเจ้าพรั่น. ฃ้าขอวอน. พ่อทรามวัย, | |
| อย่าหาบาปมาใส่ศีร์ษะฃ้าอีกหนึ่งเลย | |
| โดยกวนให้ฃ้าโกรธ : อ้า, ไปเถิดนะพ่อเอ๋ย ! | |
| ฃ้ารักพ่อทรามเชย, ให้ตาย, ยิ่งกว่ารักตน, | |
| เพราะฃ้ามานี่เตรียมจะฆ่าตัวให้วายชนม์: | |
| อย่าอยู่, จงรีบดล; คงชีพไว้อวดต่อไป | |
| ว่าคนบ้าเมตตาและสอนเจ้าให้หนีไซร้. | |
| ปารีส. | กูนี้หายอมไม่จะฟังคำเจ้าอวดดี. |
| และจับตัวเจ้าผู้เปนคนร้ายณที่นี้, | |
| โรเมโอ. | จะยั่วกันหรือนี่ ? ถ้าเช่นนั้นเอาเจ้านา ! |
| [ต่อสู้กัน.] | |
| เด็ก. | จอมสรวง, เกิดการรบรา ! จำจะไคลคลาไปเรียกพวกนครบาล. |
| [เฃ้าโรง.] | |
| ปารีส. | โอย. ฉันนี้ตายแล้ว ! -[ล้ม.] ถ้าหากมีจิตสงสาร, |
| โปรดเปิดอุมงค์, วานวางฉันกับจูเลียตที. [ตาย.] | |
| โรเมโอ. | เอาเถิด, จะตามใจ.- ไหนขอดูหน้าบัดนี้: |
| อ้อนี่ท่านเคานตีปารีส, ญาติ์เมอร์คิวชิโอ ! | |
| ทนายว่าไรหนอเมื่อจิตเราอันงึมโง่ | |
| มิได้ฟัง, อะโห, เมื่อเดินทาง ? ดูเหมือนมัน | |
| บอกว่าปารีสกับจูเลียตจะได้แต่งกัน: | |
| มันเล่าหรือเช่นนั้น ? หรือเราเปนแต่ฝันไป ? | |
| หรือเราเปนบ้า, เมื่อยินออกนามจูเลียตไซร้, | |
| จึ่งนึกเช่นนั้นไป ? - อ้า, ยื่นมือมาให้ฉัน, | |
| เพราะนามบันทึกในสมุดเคราะห์ร้ายเหมือนกัน ! | |
| ฉันจะฝังท่านพลันในหลุมผีพิเศษไกร; | |
| หลุมผีหรือ ? อ้า, เปล่า, ยอดปราสาทนะ, ทรามวัย; | |
| ที่นี้จูเลียตไสย, และความงามหล่อนบันดาล | |
| อุมงค์นี้ให้เปนที่สง่าสว่างฉาน. | |
| ศพ, นอนนี่เถิดท่าน, ผู้จวนตายช่วยฝังนา.- | |
| [วางศพปารีสลงในอนุสสาวรีย์.] | |
| บ่อย ๆ มนุษยามถึงที่สุดจวนสิ้นชีวา | |
| มักสรวลเสรอึง ! ซึ่งผู้รักษา | |
| เรียกว่าประภาแพรวก่อนอาสัญ. | |
| เรียกนี่ละฤาศุภะประภา ? - วนิดา ! พธูขวัญ ! | |
| อ้ามัจจุ, ดูดมธุระคันธะระคนณลมปราณ, | |
| ไม่มีอำนาจหรประหัดสิริลักษะณามาลย์ | |
| หล่อนไม่ปะราชิตะพระกาล; ธชะโศภิแห่งนาง | |
| ยังแดงอะแร่มณวรโอษฐะและผ่องณสองปราง, | |
| ธงซีดแสดงประลยะลางบ่มิปักณที่นั้น.- | |
| ติบอลต์, เพื่อนนอนในผ้าเปื้อนเลือดอยู่หรือนั่น ? | |
| อ้า, ความชอบที่ฉันจะทำได้แก่เพื่อนไซร้ | |
| ใดยิ่งกว่าโดยมือที่ประหารดรุณวัย | |
| ของเพื่อนนั้นเองไซร้ผลาญอมิตร์ของเพื่อนยา ? | |
| ฃ้าขออภัยเถอะนะสุมิตร์ ! อหะ, จูลิเอตตา, | |
| เหตุใดนะยังสิริศุภา ? ฤจะให้ดนูคิด | |
| ว่ามัจจุไร้สะริระร่างแหละประสงค์สิเนห์จิต, | |
| อีกว่าพระกาลกะมละคิดจะถนอมพธูไว้ | |
| ในห้องอุมงค์ระชะสะเพื่อจะประโลมและชื่นใจ ? | |
| เมื่อเกรงฉนี้แหละดนุไซร้ก็จะอยู่กะโฉมศรี, | |
| อีกพี่จะไม่จะระกะพ้นสิมะเขตนิเวศน์นี้ | |
| อันมืดและมลและอรุจี : และจะอยู่สราญสานต์ | |
| กับหนอนอโศภะประนิบัติ์ดุจะเหล่าสขีคลาน; | |
| พี่นี้จะอยู่สุขะสราญฤดิจวบณกัลปา, | |
| อีกเปลื้องและปลิดยุคะทุเรศคหะไว้สุโยคา | |
| พ้นจากสะรีร์ระอุระอา.-ทวิจักษุ, จงดู ! | |
| กรจงตระกองยุพะเฉลา ! ทวิโอษฐะ, สองสู, | |
| จงปิดทวาระชิวะคู่, และประทับสุจุมพิต | |
| แทนลัญจะกรณศุภะสารสุปะทานณท้าวมถุต ! | |
| มาเถิดวิเนติทุรพิษ, อหะเนติขื่นขม ! | |
| นำร่องทุรนมนสะนำวรนาวิร้อนรมย์ | |
| เร็วสู่ศิลาขรุขระระทมทลุล่มณบัดนี้ ! | |
| นี่ให้กะโฉมวธุสวาท ! [ดื่ม.] นรฃายภิสัชดี ! | |
| เภสัชชะพิษอจิระรี่,-ดนุจูบและบรรลัย. [ตาย.] | |
| ภาตาลอเรนซ๎, ถือโคม, แชลง, และเสียม, ออกอีกทางหนึ่งแห่งสุสาน. | |
| ลอ. | เสนต์ฟรานซิสช่วยเถิด ! หลายครั้งแล้วคืนนี้ไซร้ |
| เท้าแก่ของเราได้สดุดหลุม ! - ใครอยู่นั่น ? | |
| บัล. | นี่หนึ่ง, เปนมิตร์, ผู้รู้จักดี, พระนักธรรม์. |
| ลอ. | ขอจงเกษมสันต์ ! จงบอกหน่อยเถิด, เพื่อนยา, |
| นั่นไฟอะไรโน่น, ซึ่งส่องไร้ประโยชนา | |
| แด่หนอนและศิราไร้เนตร์ ? อาตมะหัน | |
| จุดอยู่ในอุมงค์สกุลคาปุเล็ตนั้น, | |
| บัล. | ถูกแล้ว, พระนักธรรม์; อยู่ในนั้นคือนายฃ้า, ผู้รักพระคุณแท้. |
| ลอ. | ใครเล่า ? |
| บัล. | โรเมโอ, อ้า. |
| ลอ. | เฃาอยู่ในนั้นมานานหรือ ? |
| บัล. | กึ่งชั่วทุ่มได้. |
| ลอ. | ไปยังอุมงค์นั้นด้วยกัน. |
| บัล. | ฃ้ามิอาจไป: |
| นายฃ้าหารู้ไม่ว่าตูฃ้ายังอยู่นี่; | |
| และท่านได้คาดโทษฃ้าว่าจะเอาชีวี | |
| แม้ขืนอยู่ที่นี้เพื่อดูการของท่านนา. | |
| ลอ. | ช่างเถิด; เราไปเดี่ยว.-นึกออกหวั่นพรั่นวิญญา; |
| โอ้, นึกพรั่นนักหนาว่าเหตุร้ายแรงได้มี. | |
| บัล. | เมื่อฃ้านิทราอยู่ได้ต้นยูว์ณที่นี้, |
| ฝันว่านายต่อตีกับอีกชายด้วยโมโห. | |
| และนายฃ้าเจ้าฆ่าเฃาตายลง. | |
| ลอ. | โรเมโอ ! [เดินไป.] |
| โอ้กรรม, โอ้กรรม, โลหิตอะไรเล่าเปื้อนที่ | |
| ศิลาปูหน้าห้องอนุสสาวรีย์นี้ ? | |
| ทำไมหนอกระบี่ไร้นายและเปื้อนโลหิต | |
| มาทิ้งหมองอยู่ริมสถานที่สันตีสถิต ? [เฃ้าในอุมงค์.] | |
| โรเมโอ ! ซีดสีผิด !- ใครอีก ? ปารีสด้วยหรือ ? | |
| และกายอาบเลือด ? - อ้า, นักษัตร์ใดอันร้ายหือ | |
| ที่มาบันดาลดื้อให้เคราะห์ร้ายเช่นนี้ได้ !- | |
| อ้ายุพดีตื่น. [จูเลียตตื่น.] | |
| จูเลียต. | อ้อภาตาดับโศก ! สามีฃ้านี้อยู่ไหน ? |
| ฃ้าควรอยู่แห่งใดรำลึกได้ทุกสิ่งอัน, | |
| และก็อยู่นี่แล้ว : ไหนโรเมโอของดิฉัน ? | |
| [เสียงอึงในโรง.] | |
| ลอ. | พ่อยินเสียงสนั่น. - สาวน้อยรีบจากเคหา |
| แห่งผี, ที่ลามก, และหลับผิดธรรมดา: | |
| อำนาจอันใหญ่กว่าที่เราอาจโต้เถียงได้ | |
| บันดาลผิดมุ่งมาตร์ของเราหมด: มาเถิด, ไว: | |
| ผัวนางนอนกอดใกล้ทรวงนางนั้นวายชีวี; | |
| และปารีสก็ตาย: มา, พ่อจะนำโฉมศรี | |
| ไปฝากให้อยู่ดีณสำนักชีนักธรรม์. | |
| อย่ารอซักต่อไป, นครบาลจะมาพลัน; | |
| จูเลียต, ไปด้วยกัน; พ่อมิอาจอยู่ต่อไป. [เฃ้าโรง.] | |
| จูเลียต. | เชิญเถิด, เชิญรีบครรไล, เพราะลูกนี้ไซร้ไม่ขอจรจากที่นี้.- |
| สิ่งใดฤ ? ภาชนะกระชับวรหัดถ์บดีศรี ? | |
| ยาพิษ, ประจักษ์ระหสะที่หรซีพะก่อนกาล:- | |
| ใจดำ, ชะดื่มพิษะปเหลือพิษะเพื่อพธูท่าน | |
| ได้ตามบดี ? - ดนุจะหาญวรโอษฐะจุมพิต; | |
| เผื่อว่าเคราะห์ดีพิษะจะเหลือพหุฤทธิ์แรงติด | |
| พอให้ดนูมรณะปลิดชิวะช่วยบดีไว้. [จุมพิตสามี.] | |
| โอษฐเธอยังอุ่นอยู่ไซร้. | |
| พลตระเวน ๑. | [ในโรง.] นำไปไว ๆ, เด็กเอ๋ย: ทางไหนนำซี. |
| จูเลียต. | เสียงผู้คนมา ? ต้องไม่รอช้า. - อ้ากั้นหยั่นดี! |
| [ฉวยกั้นหยั่นจากโรเมโอ.] | |
| นี่ฝักของเจ้าจงเฃ้าไปที่; [แทงตนเอง.] | |
| อยู่กรังในนี้, ปล่อยฃ้าวายปราณ. | |
| [ล้มทับศพโรเมโอ. และตาย.] | |
| กองตระเวนออก, พร้อมด้วยเด็กใช้ของปารีส. | |
| เด็ก. | ที่นี่, ที่นี่นะท่าน; โน่น, ในสุสาน, ที่คบกระจ่างสว่างใส. |
| พ.ต. ๑. | พื้นดินเปื้อนโลหิต, จงค้นทั่วสุสานใหญ่: |
| ไป, แยกย้ายกันไป, แม้พบใครจับตัวมา.- | |
| [พลตระเวนเฃ้าโรงไปบ้าง.] | |
| โอ้, น่าสังเวช ! นี่ท่านเคานตีมรณา, | |
| จูเลียตโลหิตบ่า, ยังอุ่น, พึ่งสิ้นชีวี, | |
| แต่หล่อนได้นอนฝังอยู่สองวันแล้วในนี้.- | |
| ไป, ทูลจอมบุรี; ไปบอกคาปุเล็ตนา; | |
| ไปปลุกมอนตะคิว; คนอื่น ๆ ช่วยค้นหา:- | |
| [พลตระเวนเฃ้าโรงอีกหลายคน.] | |
| เราเห็นพสุธาที่ผลร้ายมีแล้วได้; | |
| แต่ส่วนสาเหตุจริงแห่งสิ่งร้ายทั้งหลายไซร้ | |
| จะทราบหาได้ไม่เมื่อปราศจากกรณีย์. | |
| พลตระเวนบางคนกลับออกมา, พร้อมด้วยบัลถะสาร. | |
| พ.ต. ๒. | นี่คนของโรเมโอ; เราพบในสุสานนี้. |
| พ.ต. ๑. | คุมตัวไว้จงดีจนเจ้านายเสด็จมา. |
| ภาตาลอเรนซ๎กลับออกมา, พร้อมด้วยพลตระเวนอีกคนหนึ่ง. | |
| พ.ต. ๓ | นี่แน่ท่านนักบวช, ตัวสั่น, สท้อน, และโศกา: |
| เราแย่งแชลงมาจากท่านพร้อมด้วยเสียมนี่, | |
| เมื่อท่านกำลังออกจากสุสานทางด้านนี้. | |
| พ.ต. ๑. | น่าสงสัยเต็มที: คุมภาตาไว้เถิดเรา. |
| เจ้านคร และบริวาร ออก. | |
| เจ้า. | เหตุการณ์ร้ายแรงใดได้บังเกิดโดยด่วนเล่า, |
| จนต้องเรียกตัวเราจากไสยายามดึกนี้ ? | |
| คาปุเล็ต, คุณหญิงคาปุเล็ต, และคนอื่น ๆ ออก. | |
| คาปุ. | เหตุใหญ่อะไรเล่าที่กู่ห้องกลางธานี ? |
| คุณหญิง ค. | คนในแถววิถีออกชื่อ “โรเมโอ” นา, |
| บ้างว่า “จูเลียต,” และว่า “ปารีส;” และวิ่งมา | |
| ด้วยเสียงโจทกันจ้าสู่ห้องศพสกุลเรา. | |
| เจ้า. | นี่ภัยอะไรมากระทบโสตของเราเล่า ? |
| พ.ต. ๑ | ที่นี้, พระทูลเกล้า, เคานตีปารีสตายนอน; |
| และโรเมโอตาย; และจูเลียต, ซึ่งแต่ก่อน | |
| ได้ตาย, บัดนี้หล่อนตัวยังอุ่นและตายใหม่. | |
| เจ้า. | ค้น, หา, และสืบฆาฏะกรรมเกิดขึ้นอย่างไร. |
| พ.ต. ๑. | นี่ตัวภาตาไซร้, กับบ่าวโรเมโอนั้น, |
| มีพร้อมซึ่งเครื่องมืออาจใช้เปนแม่นมั่น | |
| เพื่อเปิดอุมงค์อันฝังศพนี้โดยดายได้. | |
| คาปุ. | โอ้อก! - โอ้หล่อนดูธิดาเราโลหิตไหล! |
| กั้นหยั่นนี้ผิดไป, เพราะ, ดูโน่น, ฝักของมัน | |
| อยู่ว่างที่ฃ้างหลังของชายมอนตะคิวนั่น, | |
| มาเฃ้าฝักผิดดันเฃ้าสู่ทรวงลูกเราจัง ! | |
| คุณหญิง ค. | โอ้โอ๋! เห็นนี่ไซร้ประหนึ่งได้ยินระฆัง |
| เดือนความชราตั้งหน้าเฃ้าสู่มรณะภัย ! | |
| มอนตะคิวและคนอื่น ๆ ออก. | |
| เจ้า. | มาเถิด, มอนตะคิว; เพราะตื่นขึ้นแต่ดึกไซร้, |
| พอหันเห็นลูกใหญ่และทายาทนอนอยู่นี่. | |
| มอน. | โอ้โอ๋! พระทูลเกล้า, เมียฃ้าเจ้าตายคืนนี้; |
| โศกเพราะลูกชายที่ถูกขับห้ามซึ่งลมปราณ: | |
| ทุกข์ใหญ่ใดอีกจับชราภาพฃ้าประหาร ? | |
| เจ้า. | ดู, ท่านคงได้เห็น. |
| มอน. | โอ้รู้มิทันกาล ! มรรยาทเปนฉันใด, |
| เจ้าจึ่งมาด่วนตายไปเสียก่อนบิดาได้ ? | |
| เจ้า. | บัดนี้เราขอให้งดพิไรร่ำโกลา, |
| จนกว่าจะได้สอบสวนรู้เรื่องอันกังฃา, | |
| อีกได้ทราบซึ่งสาเหตุ, ต้นเหตุ, ตลอดผล; | |
| แล้วเราจึ่งจะช่วยเปนทุกข์ด้วยท่านทุกคน, | |
| และนำท่านจรดลถึงตาย: บัดนี้ขอที, | |
| จงข่มเคราะห์ร้ายไว้ในอำนาจแห่งขันตี.- | |
| นำตัวผู้ที่มีข้อสงสัยทั้งปวงมา. | |
| ลอ. | รูปนี้สำคัญมาก, สามารถช่วยน้อยนักหนา, |
| แต่น่าสงสัยกว่าใคร ๆ, เพราะกาลและที่ | |
| ทำให้หนักแก่รูป, ในเรื่องฆาฏะกรรมนี้; | |
| และรูปยืนอยู่นี่, เพื่อกล่าวโทษและแก้ใข | |
| ตัวเองที่ถูกติและตัวเองแก้ตัวไซร้. | |
| เจ้า. | จงเล่าโดยทันใดตามรู้เห็นในเรื่องนี้. |
| ลอ. | รูปจะกล่าวโดยย่อ, เพราะลมหายใจที่มี |
| ไม่มากมายเท่าที่มีเรื่องราวน่าเบื่อครัน. | |
| โรเมโอ, ผู้ตาย, เปนสามีจูเลียตนั้น; | |
| และนาง, ผู้อาสัญ, เปนเมียโรเมโอสนิท: | |
| รูปเองแต่งงานเฃา; และเมื่อวันอาวาห์ปิด | |
| ติบอลต์สิ้นชีวิต, และเพราะเฃาวายชีวา | |
| เจ้าบ่าวผู้แต่งใหม่ถูกขับไล่จากภารา; | |
| เหตุนั้น, มิใช่อาลัยติบอลต์, จูเลียตศัลย์. | |
| ฝ่ายท่าน, เพื่อตัดโศกซึ่งครอบงำบุตรีนั้น, | |
| บังคับให้หล่อนมั่น, และคิดจัดการอาวาห์, | |
| กับเคานติปารีส: หล่อนไปหาอาตมา, | |
| และดูราวจะบ้าขอให้ช่วยหาวิธี | |
| ทำให้หล่อนได้พ้นจากอาวาห์ที่สองนี้, | |
| หาไม่ในกุฎีนั้นเองหล่อนจะฆ่าตน. | |
| ฝ่ายรูป, ด้วยความรู้, จึ่งให้แด่นิรมล | |
| ซึ่งยานิทราดล; อันเปนผลปรากฎชัด | |
| เช่นรูปเจตนา, เพราะยาทำให้นงรัตน์ | |
| ราวสิ้นชีพถนัด: และถึงโรเมโอมี | |
| สาราให้มายังที่นี้พลันณคืนนี้, | |
| เพื่อช่วยพาโฉมศรีไปจากหลุมที่ฝากไว้, | |
| เพราะถึงกำหนดฤทธิ์แห่งโอสถจะหมดไซร้. | |
| แต่ผู้ที่รับใช้ถือสารา, ภาตาจอน, | |
| พะเอินไปไม่รอดโดยจำเปน, และคืนก่อน | |
| ได้คืนสารักษรของรูป. แล้ว, รูปเอกา, | |
| เมื่อถึงยามกำหนดที่นางจะตื่นนิทรา, | |
| จึ่งมาเพื่อจะพาหล่อนไปจากอุมงค์นี้, | |
| จงจิตจะได้ซ่อนบังอรไว้ในกุฎี | |
| จนโอกาสจะมีเพื่อเรียกโรเมโอมา: | |
| แต่เมื่อรูปมาถึง, ไม่ช้านานก่อนเวลา | |
| ที่นางตื่นนิทรา, ณที่นี้อนาถครัน | |
| เห็นท่านปารีสและโรเมโอซื่ออาสัญ. | |
| นางตื่น; รูปก็พลันวอนนางให้จรลี | |
| และทนกิจจะการแห่งสวรรค์ด้วยขันตี: | |
| แต่ยินเสียงรูปนี้พรั่นรีบจากอุมงค์ไป, | |
| และหล่อน, โศกเหลือล้น, จะไปด้วยก็หาไม่, | |
| แต่, ตามที่เฃ้าใจ, คงปลงชีพตนเองมั่น. | |
| รูปทราบเพียงเท่านี้; และส่วนการวิวาห์นั้น | |
| นางนมรู้เหมือนกัน: และถ้าเหตุการณ์ใด ๆ | |
| พลาดพลั้งเพราะรูปผิด, จงเอาชีพของรูปไซร้ | |
| พร่าเสียโดยทันใดในกาลก่อนที่ถึงกาล | |
| พลีซึ่งอำนาจกฎหมายแรงกำแหงหาญ | |
| เจ้า. | เราเคยรู้จักท่านเปนผู้อยู่ในศีลธรรม์,- |
| ไหนบ่าวโรเมโอ? จะให้การอย่างไรกัน ? | |
| บัล. | ฃ่าวจูเลียตอาสัญ ฃ้าเจ้านำบอกนายฃ้า; |
| แล้วก็โดยด่วนท่านจริกจากมันตุวา | |
| สู่ที่นี้เอง, มาอนุสสาวรีย์นี้. | |
| สารานี้ท่านสั่งส่งบิดาอย่าช้าที, | |
| และเมื่อมาห้องผี, ท่านคาดโทษถึงชีวา | |
| แม้ฃ้ามิไปพ้นและปล่อยท่านไว้เอกา. | |
| เจ้า. | ส่งสารให้กูนา; กูจะอ่านและวิจารณ์.- |
| ไหนเด็กของเคานตีที่ไปตามนครบาล ?- | |
| อ้ายเด็ก, จงให้การนายเจ้ามานี่ทำไม ? | |
| เด็ก. | มาพร้อมด้วยมาลีโรยที่หลุมของทรามวัย; |
| และท่านนั้นสั่งให้ฃ้ายืนห่าง, ฃ้าทำฉนั้น: | |
| ไม่ช้ามีชายถือไฟมาเปิดอุมงค์พลัน; | |
| และในไม่ช้านั้นนายชักดาพออกประหาร; | |
| แล้วฃ้าก็หนีไปเพื่อเรียกพวกนครบาล. | |
| เจ้า. | สารนี้เปนพยานคำให้การของภาตา, |
| แถลงเรื่องรักกัน, และฃ่าวตายของกัญญา: | |
| และในนี้เขียนว่าเฃานั้นซื้อยาพิษได้ | |
| จากคนฃายยาจน, และด้วยยาพิษตั้งใจ | |
| มายังอุมงค์ใฝ่ตาย, นอนเคียงจูเลียตศรี.- | |
| คาปุเล็ต! - มอนตะคิว!- อยู่ไหนเล่าสองอรี ?- | |
| เห็นไหมว่าโทษมีเพราะโทโษอันแรงหนัก, | |
| จนสรวงหาทางพร่าความสุขท่านด้วยความรัก; | |
| และเรา, อะลุ่มนักในการที่วิวาทกัน, | |
| ก็ต้องเสียญาติ์สอง: ทั่วทุกคนถูกลงทัณฑ์. | |
| คาปุ. | พี่มอนตะคิว, พลันยื่นมือจับกับน้องยา, |
| นี่เปนสินสอดลูก, เพราะจะขอให้ยิ่งกว่า | |
| นี้อีกไม่ได้นา. | |
| มอน. | แต่พี่ให้น้องอีกได้ : |
| เพราะพี่จะหล่อรูปสุดาด้วยเอกอุไร, | |
| ซึ่งแม้ว่าตราบใดเวโรนายังคงนาม | |
| จะไม่ให้รูปใดเปรียบปานได้ในเชิงงาม | |
| กับรูปแม่นงรามจูเลียตผู้ทรงสัจจา. | |
| คาปุ. | โรเมโอให้งามเท่าจะนอนเคียงคู่ภรรยา; |
| สละน้อยนักหนาเพื่อล้างหมดอะไมตรี! | |
| เจ้า. | โอ้ว่าทิวามลประดิษฐ์อวิภาตะสันตี; |
| อาทิตยะเศร้ากมลหรี่, บ่มิเยี่ยมณเมฆา: | |
| ไปเถิด, และพร้อมมนสะเรื่องคติโศกะปรึกษา; | |
| บางคนจะได้อภยะนา, นรผิดจะลงพัณฑ์: [๕๔] | |
| เพราะแต่อดีตะบ่มิมีคติเทียบณส่วนศัลย์ | |
| ยิ่งกว่าประวัตติปิยะฉันทะจุเลียตและโรเมโอ. | |
| [เฃ้าโรงหมด.] |
----------------------------
