ตอนที่ ๑

​เวโรหา, กุฎีของภาตาลอเรนซ๎.

ภาตาลอเรนซ๎และปารีส ออก.

ลอ. ณวันพฤหัสหรือ? สั้นจริง ๆ ละเวลา.
ปารีส. เปนความปรารถนาคุณพ่อคาปุเล็ตไซร้,
  และฃ้าไม่ใจจืดพอจะรั้งความเร็วไว้.
ลอ. ท่านกล่าวว่าท่านไม่ทราบถึงใจฝ่ายสตรี:
  ดูทางไม่ตรงนัก; อาตมะไม่ชอบฉนี้.
ปารีส. หล่อนเฝ้าแต่โศกีมากเกินเพราะติบอลต์ตาย,
  และฃ้ายังมิได้พูดเล้าโลมหล่อนมากมาย,
  วีนัสบยิ้มพรายในเรือนที่น้ำตาพรู.
  บัดนี้ท่านบิดาเห็นว่าออกน่ากลัวอยู่
  ที่หล่อนนั้นยอมตูตกเปนทาสแห่งโศกา,
  และด้วยปรีชาญาณจึ่งเร่งการกิจวิวาห์,
  เพื่อห้ามความล้นบ่าแห่งอัสสุของหล่อนไซร้,
  ซึ่ง, อยู่ลำพังจึ่งรำพึงทุกข์มากเกินไป,
  อาจจะบันเทาได้โดยสมาคมสุขี:
  บัดนี้ท่านทราบแล้วซึ่งสาเหตุการเร่งนี้
​ลอ. [ป้อง.] โอ้เรารู้เกินดีว่าควรรอเพื่อเหตุใด- [๔๔]
  [ดัง.] ดู, นั่นแน่โฉมศรีมากุฏินี้แล้วไซร้.
  จูเลียต ออก.
ปารีส. พบกันด้วยดีใจ, ที่รักฉันและภรรยา !
จูเลียต. นั่นอาจจะเปนได้, เมื่อเปนเมียแล้ว, เจ้าฃ้า.
ปารีส. ณวันพฤหัสน่าที่อาจเปนต้องเปนแน่.
จูเลียต. ใดต้องก็คงเปน.
ลอ. นั่นถูกตามอัตถะแท้.
ปารีส. หล่อนมาปลงบาปแก่หลวงพ่อนี้หรือนงคราญ ?
จูเลียต. แม้ฉันตอบปุจฉา, เหมือนฉันปลงบาปแก่ท่าน.
ปารีส. อย่าลืมบอกอาจารย์ว่าหล่อนรักฉันนี้ไซร้.
จูเลียต. ฉันขอบอกคุณว่าฉันรักท่านโดยจริงใจ.
ปารีส. และเชื่อว่าบอกได้ด้วยว่าหล่อนก็รักฉัน.
จูเลียต. ถ้าบอกเช่นนั้น, คงจะมีค่ามากมายครัน
  เพราะกล่าวลับหลังฉนั้น, ประเสริฐกว่ากล่าวต่อหน้า.
ปารีส. สงสาร, พักตร์ของหล่อนนั้นหมุ่นหมองเพราะน้ำตา.
จูเลียต. อันอัสสุชลคร่าห์ความมีชัยได้น้อยแท้;
  เพราะหน้าเลวอยู่แล้วก่อนที่อัสสุรังแก.
​ปารีส. ติพักตร์นั้นหรือแม่รังแกยิ่งกว่าน้ำตา.
จูเลียต. ไม่ใช่ใส่ความหยาม, เปนความจริงนะเจ้าฃ้า,
  และข้อที่ฉันว่า, ก็ว่าตรงใส่หน้าไซร้.
ปารีส. หน้าหล่อนเปนของฉัน, และหล่อนหาความร้ายให้.
จูเลียต. ก็อาจจะเปนได้, เพราะไม่เปนของดิฉัน.-
  ท่านให้โอกาศได้บัดนี้หรือ, พระนักธรรม์;
  หรือจะให้ดิฉันมาหาเมื่อทำวัตร์เย็น?
ลอ. พ่อว่างอยู่บัดนี้, นะบุตรีมุ่งบำเพ็ญ.-
  บพิตร์, รูปนี้เห็นควรขออยู่ลำพังแท้.
ปารีส. ฃ้าเจ้าไม่ขอกวนในยามกิจจะวัตร์แน่!-
  จูเลียต, พฤหัสแต่เวลาเช้าจะปลุกสมร:
  ขอลาจนวันนั้น; จงรับจูบอันสุนทร. [เฃ้าโรง.]
จูเลียต. อ้า, ปิดประตูก่อน, และเมื่อปิดเสร็จแล้วไซร้,
  มาช่วยกันกำสรวล; สิ้นหวัง, สิ้นทางแก้ไข!
ลอ. อ้า, จูเลียต, พ่อได้ทราบทุกข์ร้อนของบุตรี!
  พ่อแสนรำคาญจิตจนสุดคิดละครานี้:
  พ่อทราบว่าถึงที่, ไม่มีสิ่งใดง้างงัด,
  ลูกต้องแต่งงานกับเคานตีนี้วันพฤหัส.
จูเลียต. อย่าบอกแก่ลูกบัดนี้เลยว่าทราบฃ่าวนั้น,
  เว้นแต่จะอาจชี้วิธีให้ลูกป้องกัน.
  ถ้าแม้ปัญญาอันท่านมีช่วยลูกมิได้,
  ขอเพียงแต่รับเห็นชอบตามความลูกตั้งใจ
  และด้วยมีดนี้ไซร้ลูกจะช่วยจิตถนัด.
  เทพผูกจิตลูกกับโรเมโอ, ท่านเชื่อมหัดถ์,
  และก่อนมือ, ซึ่งมัดติดโรเมโอด้วยมนตร์ไซร้,
  จะเปนลัญจกรประทับสาราอื่นได้,
  หรือจิตอันซื่อไพล่ไปคิดคดขบถพาล
  หันไปหาผู้อื่น, นี่จะฆ่าให้สุดปราณ:
  ฉนั้นก็, อาศัยท่านได้เคยเห็นและรอบรู้
  โปรดช่วยให้โอวาทแนะนำพลัน; หาไม่, ดู,
  มีดนี่อันจ้องอยู่ระหว่างกลางร่างดิฉัน,
  จะเปนตระลาการ, พิพากษาคดีอัน
  อำนาจอายุพรรษ์และความรู้ของท่านไซร้
  มิอาจตัดสินลงให้คงเปนธรรมแท้ได้.
  อย่าตอบให้เนิ่นไป; ดิฉันอยากวายชีวา.
  อันสิ่งที่ท่านกล่าวมิกล่าวถึงทางเยียวยา.
ลอ. ช้าก่อนนะ, ธิดา: พ่อเห็นทางที่พอหวัง,
  ซึ่งจะต้องกอบการอันรุนแรงน่ากลัวจัง
  ​เท่าการอันร้ายดังที่เราคิดจะป้องกัน.
  แม้ลูกไม่อยากแต่งกับเคานตีปารีสนั้น,
  และตั้งจิตแรงมั่นพอที่จะปลงชีพตน,
  ลูกก็คงพร้อมใจจะรับรองดำเนินกล
  อันคล้ายกับวายชนม์เพื่อพ้นความอายอันนี้,
  ซึ่งยอมจะแลดูมฤตยูเพื่อได้หนี;
  ถ้าลูกหาญพอที่, พ่อจะให้ทางแก้ไข.
จูเลียต. อ้า, แทนที่แต่งกับปารีสนั้น, จงสั่งให้
  ลูกโลดลงทันใดจากกำแพงแห่งป้อมนั้น;
  หรือให้ท่องวิถีทางโจร; หรือให้ผายผัน
  ไปที่งูมากครัน; ล่ามโซ่ไว้ในหมู่หมี;
  หรือขังไว้ทุกคืนในที่โรงไว้ซากผี,
  อันเต็มทั่วทั้งที่ด้วยกระดูกกราว ๆ วาง,
  กระดูกแข้งฃาเหม็น, กระโหลกเหลืองอันไร้คาง;
  หรือให้ลูกไปกลางหลุมผีที่เฃาขุดใหม่
  และนอนแนบซากศพที่ในผ้าห่อศพไซร้;
  ทำสิ่งซึ่ง, เพียงได้ฟังเฃาเล่าก็แสยง;
  ลูกก็จะยอมทำโดยไม่กลัวและไม่แหนง,
  เพื่อคงเปนเมียแห่งผู้ยอดรักโดยสุทธ์ใส.
​ลอ. ดีแล้ว; กลับไปบ้าน, ทำเบิกบาน, ประนอมใจ
  แต่งกับปารีสไซร้: พุธะวารคือพรุ่งนี้:
  คืนพรุ่งนี้จงนอนโดยลำพังตัวบุตรี,
  อย่าให้นางนมมีโอกาศนอนห้องธิดา:
  จงเอาขวดนี้ไป, เมื่ออยู่ในเตียงนิทรา,
  จงดื่มซึ่งน้ำยากลั่นดีนี้ด้วยทันใด;
  ไม่ช้าภายในเส้นโลหิตยาจะแล่นไป
  บันดาลเย็นชืดใจจะหงอยง่วง; ชีพะจร
  จะไม่เต้นเหมือนอย่างธรรมดา, จะหยุดนอน;
  ความอุ่น, หายใจหล่อน, จะไม่แจ้งว่าคงชนม์;
  อันสีกุหลาบเรื่อที่โอษฐ์อีกแก้มจะหม่่น
  ซีดเซียวเหมือนเท่าป่น; หลังตาก็จะหลับพลัน,
  เหมือนตาย, เมื่อยามปิดซึ่งทิวาแห่งชีวัน;
  ทุกส่วน, ไว้เครื่องอันบังคับให้อ่อนไปมา,
  จะแข็งและซื่อและเย็นประหนึ่งตายเทียวนา;
  และในความมายาอันดูคล้ายความตายนั้น
  ลูกจะคงอยู่ได้สี่สิบสองชั่วโมงมั่น,
  แล้วก็จะตื่นพลันเหมือนตื่นจากนอนหลับดี.
  ​ครั้นเมื่อเจ้าบ่าวไปในเวลารุ่งระวี
  เพื่อปลุกลูกจากที่ไสยา, ลูกตายอยู่นั่น:
  แล้ว, ตามธรรมเนียมแห่งประเทศเราเช่นรู้กัน,
  แต่งพร้อมพัสตราสรรพ์นอนเปิดอยู่บนเตียงผี
  เฃาจะหามลูกไปโบราณานุสสาวรีย์
  ที่ปวงสกุลศรีคาปุเล็ตนอนอยู่ไซร้.
  ระหว่างเวลานั้น, ก่อนที่ลูกจะตื่นได้,
  พ่อจะเขียนสารให้โรเมโอรู้กิจจา,
  และเฃาก็จะมานี่; และเฃากับบิดา
  จะไปคอยจนกว่าลูกจะตื่น, และคืนนั้น
  โรเมโอจะพาลูกไปมันตุวาพลัน.
  และดังนี้แม่นมั่นลูกจะรอดความอายนี้,
  แม้ความโลเจเหลวและความพรั่นฉันนารึ
  ไม่ทอนความหาญที่จะทำได้ให้สิทธิ์สรรพ์.
จูเลียต. ให้เถิด, โปรดให้เถิด! อย่ากล่าวเลยถึงความพรั่น!
ลอ. รับ; ลูกรีบไปพลัน: จงใจแขงและสมใจ
  ในความปราถนา. พ่อจะใช้ภาตาไป
  ยังมันตุวา, ให้ถือสาราถึงสามี.
จูเลียต. อ้ารักจงให้แรง! และแรงจะช่วยสิทธี.
  ฃ้าขอน้อมเกศีเคารพลาบิดาไคล. [เฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ