ตอนที่ ๔

ถิ่นเดิม. ถนนแห่งหนึ่ง.

เบ็นโวลิโอ และ เมอร์คิวชิโอ ออก.

เมอร์. ให้ตกนรกซีโรเมโออยู่ที่ไหน ?
  อันเฃานั้นมิได้กลับบ้านเลยหรือคืนนี้ ?
เบ็น. มิได้ไปบ้านพ่อ; ฉันถามบ่าวเฃาเมื่อกี้.
เมอร์. เออ, หญิงหน้าซีดนี่ช่างใจแขงเต็มประดา,
  โฉมเฉิดเลิดเหลืองาม, ผู้นามรอสะไลนา,
  ข่มเหงเพื่อนหนักหนา, จนเฃาจวนจะคลั่งละ.
เบ็น. ติบอลต์, ผู้เปนหลานท่านขรัวคาปุเล็ตตะ,
  ได้ส่งสาราฉะไปยังบ้านท่านบิดา.
​เมอร์. หนังสือท้า, ให้ตายโหง.
เบ็น. และโรเมโอคงตอบแน่.
เมอร์. ใครที่เขียนหนังสือเปนก็อาจตอบหนังสือได้.
เบ็น. ไม่ใช่, เฃาคงตอบผู้เขียนหนังสือนั้น, ให้รู้ว่าเฃาอาจทำอย่างไร, เมื่อมีใครบังอาจท้า.
เมอร์. อนิจจา, สงสารโรเมโอ, เฃาเท่ากับตายเสียแล้ว ! ถูกแทงด้วยตาดำของหญิงผิวนวล; ถูกยิงหูทลุด้วยเพลงสังวาศ; สูนย์แห่งหัวใจของเฃาแยะเสียแล้วด้วยลูกศรของกามะเทพผู้ตามืด; แล้วก็เฃาหรือจะเปนผู้ควรรับมือกับติบอลต์ ?
เบ็น. ทำไม, ติบอลต์เปนอย่างไร ?
เมอร์. ยิ่งกว่าพญาแมวอีก, ขอบอกให้. อ๋อ, เฃาละเปนเจ้าแบบเจ้าแผนนักละ, เฃาทำการต่อสู้เหมือนกับร้องลำนำ, ไว้จังหวะ, ไว้ระยะ, และกะส่วน; คเณที่หมายได้อย่างมั่นเหมาะ, หนึ่ง, สอง, และสามเฃ้าน่าอกเรา; เฃาเปนผู้พิฆาฎกระดุมหุ้มแพร, [๑๗] เปนนักกระบี่, นักกระบี่; เปนผู้ดีชั้นที่ ๑ แท้ ๆ, และรู้จักเหตุที่ ๑ และที่ ๒ ของการก่อวิวาท. [๑๘] เออ, อีท่าหลบละเปนเอกอุ ! อีท่ากลับมือแทง ! อีท่าเฮะ !
​เบ็น. อะไร ?
เมอร์. เฃามันเปนยอดของพวกอวดดี, พูดไม่ชัด, แสร้งมารยา, พวกพูดสำเนียงสมัยใหม่ ! “พระเยสูช่วย, กระบี่นี่เก่งจริง ! พ่อคนนั้นเก่งจริง ! แม่รูปงามคนนั้นเก่งจริง ! นี่แน่ะ, มันไม่น่าอนาถใจหรือ, คุณตา, ที่พวกเราต้องทนดูอ้ายแมลงแปลก ๆ เหล่านี้, พวกเจ้าแบบแผน, พวก “ปาร๎ดอนเนซ์ -มัว,” ซึ่งเคร่งครัดในแบบแผนนักจนนั่งสบาย ๆ ไม่ได้บนเก้าอี้เก่า ? โอย, อ้าย “บ็อง” ของเฃา, อ้าย “บ็อง” ของเฃา ! [๑๙]
  โรเมโอ ออก.
เบ็น. โรเมโอมาแล้ว, โรเมโอมาแล้ว.
เมอร์. ไม่มีไข่ติดตัว, เหมือนปลาเฮร์ริงแห้ง. อนิจจา, มังสํ, มังสํ, ทำไมกลายเปนปลาไปได้ ! เวลานี้ละเฃาจะขันสู้โบราณประวัติของเปตราร์คเทียวละ [๒๐] ลอราเปรียบกับแม่โฉมงามของเฃาละก็เท่ากับหญิงคนใช้ในครัว; จริงนะ, หล่อนมีคู่รักที่ดีกว่าสำหรับแต่งเพลงยาวสรรเสริญหล่อน; ไดโด, เปนนางขี้ริ้ว; เค๎ลโอปาตรา, เปนแขกดำ; เฮเล็นและเฮียโร, คือคนเลวและหญิงคนชั่ว; ทิสบี, มีแต่ตาเทา ๆ สักตาหนึ่งสองตา, แต่ไม่เปนเรื่องอะไร. - ​สินยอร์โรเมโอ, บ็องยูร๎ ! นี่เปนคำปราไสยฝรั่งเศส สำหรับกางเกงฝรั่งเศสของเพื่อน. เพื่อนได้ลวงเราเสียจังนักเมื่อคืนนี้.
โรเมโอ. จำเริญเถิดทั้งสองคน. ฉันลวงเพื่อนอย่างไร ?
เมอร์. หนีน่ะสิ, หนีน่ะสิ; เพื่อนแลไม่เห็นเทียวหรือ ?
โรเมโอ. ขอโทษ, เมอร์คิวชิโอคนดี, ธุระของฉันสำคัญมาก; ใครตกอยู่ในที่อย่างฉันแล้วก็ควรหย่อนได้บ้างในทางมรรยาท.
เมอร์. ก็เท่ากับพูดว่า, ใครตกอยู่ในที่อย่างเพื่อนละก็ทำให้เฃาจำเปนต้องคู้เฃ่า.
โรเมโอ. แปลว่าคำนับอย่างหญิงหรือ ?
เมอร์. เพื่อนละเดาเหมาะนักเที่ยว.
โรเมโอ. อธิบายแจ่มแจ้งดีนักละ.
เมธร์. หามิได้, ฉันแหละเปนงามวิไลยในมรรยาท.
โรเมโอ. งามวิไลยก็ดอกไม้สิ.
เมอร์. ถูก.
โรเมโอ. ถ้าเช่นนั้นเกือกของฉันก็เปนดอกไม้เหมือนกัน, เพราะมันก็งามวิไลย.
เมอร์. ว่าดี; เล่นสำนวนตามฉันไปเช่นนี้จนเกือกของเพื่อนสึก, จนฝ่าเหลืออยู่ฃ้างเดียว, สำนวนก็ยังฝืนขัน, เมื่อสิ้นฝ่าแล้ว, เหลือความขันอันเดียว.
​โรเมโอ. เออ, ก็ขันเด็ดเดี่ยว, ขันทีเดียวอย่างเดี่ยวเด็ด,
เมอร์. ช่วยเฃ้าแทรกกลางระหว่างเราหน่อย, เบ็นโวลิโอคนดี; ใจฉันอ่อนเพลียแล้ว.
โรเมโอ. ลงแส้และเดือย, แส้และเดือย; หาไม่ฉันจะท้าแข่งขัน.
เมอร์. ไม่ละ, เพราะถ้าวาจาของเราจะต้องวิ่งแข่งบ้ากันละก็, ฉันยอมแพ้; เพราะจิตของเพื่อนมีส่วนบ้ามากกว่าฉันตั้งห้าส่วน. นี่ฉันเสมอหน้าเพื่อนหรือยัง ?
โรเมโอ. เพื่อนยังไม่เคยเสมอหน้ากับฉันในทางใดเลยนอกจากในทางบ้า.
เมอร์. ฉันจะกัดหูเพื่อนละ ที่ล้อเช่นนี้.
โรเมโอ. อย่าเลย, พ่อบ้าดี, อย่ากัดเลย.
เมอร์. การล้อของเพื่อนมักขม ๆ หวาน ๆ; เปนยาแรงนัก.
โรเมโอ. แล้วก็ไม่เหมาะหรือเพื่อรักษาบ้า ?
เมอร์. นี่แหละ, คำพูดเหมือนหนังลูกแพะ, ที่ยืดได้จากแคบนิ้วเดียวแผ่ออกไปตั้งศอก !
โรเมโอ. ฉันยืดมันออกไปสำหรับคำว่า “แผ่” นั่นเอง; ซึ่งเมื่อผสมกับบ้าเฃ้าแล้ว, ก็เปนข้อแสดงเผยแผ่ว่าเพื่อนบ้าใหญ่แท้ ๆ.
เมอร์. เออ, เช่นนี้ไม่ดีกว่าครวญครางถึงความรักหรือ ? บัดนี้สิเพื่อนน่าคบ, บัดนี้สิเพื่อนเปนโรเมโอ; บัดนี้สิเพื่อนเปนตัว​เพื่อน, อย่างที่เปนมาโดยศิลปะและโดยธรรมดา: เพราะอ้ายการรักผู้หญิงอย่างเหลวไหลก็เหมือนคนบอ, ที่วิ่งโขยกไปมาเพื่อเอาตุ๊กะตาเฃ้าซุกในรู.
เบ็น. หยุดที, หยุดที
เมอร์. เพื่อนให้ฉันหยุดพูดโดยฝืนใจเทียว.
เบ็น. หาไม่เพื่อนก็จะพูดหยาบเท่านั้นแอง.
เมอร์. อ๋อ, เพื่อนเฃ้าใจผิด; ฉันตั้งใจจะพูดแต่สั้นๆ; เพราะฉันพูดถึงที่สุดกระแสความแล้ว, และไม่ตั้งใจที่จะโต้สำนวนต่อไป.
โรเมโอ. นี่แหละเฃาเรียกว่าพูดเหลวดีละ,
  นางนม กับ ปีเตอร์ ออก.
เมอร์. ใบมา, ใบมาใบหนึ่ง.
เบ็น. สอง. สอง, เสื้อสั้นกับเสื้อยาว.
นางนม. ปีเตอร์!
ปีเตอร์. ขอรับ.
นางนม. พัดของฃ้า, ปีเตอร์.
เมอร์. ปีเตอร์คนดี, เอาไปให้บังหน้าหล่อน; เพราะพัดของหล่อนงามกว่าหน้าอีกนะ.
นางนม. พระเจ้าให้ท่านสบายบ่ายนี้เถิด, ท่านผู้ดี.
​เมอร์. พระเจ้าให้หล่อนสบายบ่ายนี้เถิด, แม่โฉมงาม.
นางนม. นี้บ่ายแล้วหรือเจ้าคะ ?
เมอร์. ฉันขอบอกว่าเปนเช่นนั้นเทียว, เพราะเข็มสัประดนแห่งนาฬิกาตำอยู่ตรงช่องเที่ยงละเวลานี้
นางนม. ไปให้พ้น! คุณนี่ละพิลึกจริง ๆ.
โรเมโอ. อ๋อ, แม่คุณ, เฃาเปนคนที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้นสำหรับให้ตัวเฃาเองเปนผู้ทำลาย.
นางนม. ให้ตายสิ, ว่าดีนัก; คุณว่า “ให้ตัวเองเปนผู้ทำลาย” หรือเจ้าคะ ? ก็คุณคนไหนจะบอกดิฉันได้บ้างว่าดิฉันจะพบพ่อหนุ่มโรเมโอได้ที่ไหน !
โรเมโอ. ฉันบอกได้, แต่เมื่อพบเฃาพ่อหนุ่มโรเมโอจะแก่ไปกว่าเมื่อหล่อนถามหาเฃาสักหน่อย: ฉันนี้เองเปนชายหนุ่มที่สุดที่มีชื่อเช่นนั้น, แทนที่จะเปนอะไรเลวกว่านั้น.
นางนม. คุณพูดดี.
เมอร์. เอ๊ะ, ของเลวก็ดีได้หรือ? ก็ดีไปสิ, ให้ตกนรก; ฉลาด, ฉลาด.
นางนม. ถ้าคุณเปนผู้นั้นละก็ดิฉันใคร่จะพูดกับคุณโดยลำพัง.
เบ็น. จะเชิญเฃาไปกินอาหารแห่งใดแห่งหนึ่งกระมัง ?
เมอร์. แม่สื่อ, แม่สื่อ, แม่สื่อ ! นั่นแน่ !
​โรเมโอ. เห็นอะไรหรือ ?
เมอร์. ไม่ใช่กระต่ายดอกนาย; [๒๑] หรือถ้าจะเปนก็เพียงกระต่ายในขนมเวลาเล็นต์ [๒๒] ที่ออกจะจืดและราขึ้นเสียแต่ก่อนกินหมด. - [ร้องลำ.]
  สักระวากระต่ายราน่าใจหาย,
  กระต่ายแก่จนราขึ้นแล้วหนอ,
  ถึงยามเล็นต์เปนของที่ดีพอ
  (เพราะเนื้อทุกอย่างหนอต้องห้ามไซร้):
  แต่กระต่ายแก่ราขึ้นแล้วนั้น,
  แม้กินกันญี่สิบก็ไม่ไหว,
  เมื่อราขึ้นเสียก่อนกินหมดไป
  (กินไม่ได้เหม็นเน่าไม่เฃ้าเอย).- [๒๓]
  โรเมโอ, จะไปบ้านท่านบิดาหรือ ? เราจะไปกินอาหารที่นั้น.
โรเมโอ. ฉันจะตามไป.
เมอร์. ลาก่อน, คุณแม่เถ้า, ลาก่อน. [ร้อง.] “คุณแม่, คุณแม่, คุณแม่.” [เมอร์คิวชิโอและเบ็นโวลิโอเฃ้าโรง.]
นางนม. ก็เชิญสิพ่อ ! - ดิฉันขอถามหน่อยเถิดเจ้าคะ, คนที่ช่างล้อนั้นคือใคร, ที่พูดจาสัประดนนัก?
โรเมโอ. เฃาหรือแม่นม, เฃาเปนคนที่ชอบฟังเสียงตัวเฃาเองพูด, และในนาทีเดียวพูดได้มากกว่าที่จะทำได้ในเดือนหนึ่ง.
​นางนม. แล้วก็ถ้าเฃาพูดว่าดิฉันอย่างไรละก็, ดิฉันเปนได้รับมือเฃาละ, ถึงจะเปนคนแขงแรงกว่าที่เปนอยู่ หรือคนชนิดนั้นสักญี่สิบก็ไม่กลัว; แล้วก็ถ้าดิฉันรับมือไม่ได้เอง, ดิฉันก็จะหาคนอื่นช่วยรับมือได้. คนอะไร ! ดิฉันไม่ใช่อีทะเล้นของเฃา; ดิฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเฃา.- [พูดกับปีเตอร์.] แล้วมึงก็มัวแต่ยืนเหม่ออยู่, แล้วปล่อยให้ใครต่อมิใครเล่นฃ้าได้ตามชอบใจเทียวหรือ?
ปีเตอร์. ผมไม่ได้เห็นใครเล่นนายตามชอบใจเลย; ถ้าได้เห็น, อาวุธของผมคงได้ชักออกมาเร็วนักเทียว, ผมขอบอกให้. ผมกล้าชักได้ว่องไวไม่น้อยกว่าคนอื่น, ถ้าผมเห็นโอกาศเหมาะในเวลาวิวาท, และถ้ากฎหมายอยู่ฃ้างผม.
นางนม. นี่, พระเจ้าช่วย, ฃ้าเคืองเหลือเกินจนตัวสั่นไปทุก ๆ ส่วน. อ้ายคนอัปรีย์!- [พูดกับโรเมโอ.] คุณเจ้าคะ, ขอพูดสักคำ; และตามที่ดิฉันได้บอกคุณแล้ว, คุณนายสาวของดิฉันสั่งให้ดิฉันเที่ยวตามหาคุณ; ส่วนข้อที่คุณนายสั่งให้ดิฉันพูดนั้นดิฉันจะเก็บไว้ในใจของดิฉันเอง; แต่ก่อนอื่นดิฉันขอบอกคุณว่า, ถ้าคุณมาจูงเอาเธอไปเฃ้ารก, อย่างที่เฃาว่ากันละก็, จะเปนความประพฤติอย่างที่เฃาเรียกกันว่าชั่วมากละ: เพราะคุณผู้หญิงนี้เธอยังสาวอยู่, และเหตุ​ฉนั้น, ถ้าคุณทำการไม่ตรงไปตรงมากับเธอละก็มันจะเปนการร้ายกาจมากที่จะทำต่อหญิงผู้ดี, และเปนการเหลวไหล.
โรเมโอ. แม่นม, ฉันขอฝากความคิดถึงไปยังแม่สาวนายของหล่อน. ฉันขอยืนยันต่อหล่อน-
นางนม. ดีแล้ว, ให้ตายสิเจ้าคะ, ดิฉันจะบอกแก่เธอเช่นนั้น. คุณพระ, คุณพระ, หล่อนคงจะเปนผู้ที่พอใจมากละ.
โรเมโอ. หล่อนจะไปบอกเธอว่ากระไรนะ, แม่นม ? หล่อนยังไม่ได้ฟังคำของฉันเลย.
นางนม. ดิฉันจะบอกเธอว่าคุณยืนยัน; ซึ่งตามความเฃ้าใจของดิฉันว่าเปนการสมควรสำหรับชายผู้ดี
โรเมโอ. บอกหล่อนให้หา
  อุบายอย่างหนึ่งเพื่อไปล้างบาปบ่ายนี้นา; [๒๔]
  ณ กุฏิภาตาลอเรนซ๎แล้วหล่อนจะได้
  ล้างบาปและแต่งงาน. ค่าป่วยการฉันขอให้.
นานม. ไม่, เจ้าคะ, จริง ๆ; แม้แต่เปนนีเดียว.
โรเมโอ. อะไร; ฉันว่าหล่อนต้องรับ.
นางนม. บ่ายนี้หรือไฉน ? เถอะ, เธอคงไม่เสียการ.
โรเมโอ. แม่นม, ประเดี๋ยวก่อน; หลังกำแพงแห่งวิหาร
  บ่าวฉันจะเดินผ่านไปพบหล่อนณโมงนี้,
  ​และให้เชือกที่ถักเปนบรรไดไว้อย่างดี;
  ซึ่งจะได้ผูกที่ยอดเสาแห่งความปลื้มใจ
  เพื่อเปนทางฉันจรระหัสในราตรีได้.
  ลาก่อน; ซื่อตรงไว้, ฉันคงสมะณาพลัน;
  ลาก่อน, ฝากวาทีคิดถึงยังนายหล่อนนั่น.
นางนม. พระเจ้าบนสวรรค์จงโปรดคุณ ! นี่เจ้าฃา.
โรเมโอ. อัอ, นมคนดีเรียก, ว่ากระไรนะหล่อนจ๋า !
นางนม. บ่าวปากน้อยหรือว่า? คุณเคยยินบ้างหรือไม่ -
  สองเก็บความลับมั่น, แม้คนอื่นอยู่ห่างไกล ?
โรเมโอ. ฉันรับประกันได้บ่าวฉันมั่นเหมือนเหล็กดี.
นางนม. นั่นแหละเจ้าคะ; คุณนายของดิฉันเปนหญิงที่น่ารักที่สุดในโลก.-เจ้าประคุณ, เจ้าประคุณ ! เมื่อเธอยังเปนเด็กพึ่งสอนพูด-อ้อ, มีขุนนางคนหนึ่งในเมืองนี้, ชื่อปารีส, ที่อยากจะได้เฃ้าถึงตัวเธอ; แต่เธอนั้น, แม่คุณ, ถ้าได้เห็นคางคก, อ้ายตัวคางคก, จะชอบมากกว่าพบเฃา. ดิฉันทำให้เธอเคืองบางคราว, และบอกเธอว่าปารีสเปนชายที่สรวยกว่า; แต่, ดิฉันจะบอกให้, เมื่อใดดิฉันกล่าวเช่นนั้น, ดูหน้าเธอซีดไปราวกับผ้าฃาวอะไรทั้งโลกนี้. ทั้งโร๊สมะรีและโรเมโอตั้งต้นด้วยตัวอักษรเดียวกันไม่ใช่หรือ ? [๒๕]
​โรเมโอ. จริง, แม่นม; แล้วก็อย่างไร ? มันตั้งต้นด้วยตัว อาร๎ ทั้งสองอย่างละ.
นางนม. ดูสิ, ช่างเยาะ ! -นั่นเปนชื่อหมาต่างหาก; [๒๖] อาร๎ ก็คือ- ไม่ใช่; ดิฉันรู้อยู่ว่าตั้งตันด้วยตัวอักษรอะไรอื่นต่างหาก - และคุณนายได้พูดอะไรเพราะที่สุดเกี่ยวกับอักษรนั้น, กล่าวถึงคุณและโร๊สมะรี, ซึ่งคุณจะยินดีมากถ้าหากได้ฟัง.
โรเมโอ. ขอฝากความระลึกถึงไปยังนายของหล่อน. [เฃ้าโรง.]
นางนม. เจ้าคะ, ตั้งพันหนทีเดียว. ปีเตอร์ !
ปีเตอร์. ขอรับ.
นางนม. นำไป, ไว ๆ. [พากันเฃ้าโรง.] [๒๗]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ