ตอนที่ ๕

ถิ่นเดิม สวนของคาปุเล็ต.

จูเลียต ออก.

จูเลียต. ตีเก้าเมื่อเราใช้แม่นมไปจากที่นี้ :
  รับปากไว้แล้วดีว่ากึ่งโมงจะกลับมา.
  ​บางที่นมจะไม่สามารถพบ : ไม่ใช่นา.
  อ๋อ, หล่อนนั้นฟกฃา ! ทูตรักควรเปนความคิด,
  ซึ่งแล่นโดยรวดเร็วกว่าสิบเท่าแสงอาทิตย์
  ขับต้อนฉายาสถิตณยอดกาละคีรี :
  นกเฃาอันปีกคล่องจึ่งใช้ลากรถระตี,
  และฉนั้นคิวปิดที่เร็วราวลมมีปีกบิน.
  บัดนี้ระวีถึงณสุดยอดสีขรินทร์
  แห่งการเดินผ่านดิน, และแต่เก้าถึงเที่ยงวัน
  ก็นานถึงสามโมง, แต่นมยังมิผายผัน.
  แม้หล่อนรู้รักมั่น, อีกเลือดร้อนอย่างเยาว์วัย,
  หล่อนคงจะเร็วเช่นลูกกลมยามไปมาไซร้;
  คำเราคงเดาะใช้หล่อนพลันถึงพ่อมิ่งมิตร์,
  และคำเฃาเดาะมา.
  แต่คนชรา, ชอบทำประหนึ่งไร้ชีวิต;
  อุ้ยอ้าย, ช้า, หนักติดและซีดราวตะกั่วฮือ.-
  นางนมออก, พร้อมด้วยปีเตอร์.
  คุณพระ, อ้อหล่อนมา ! - เออ, นมจ๋า, ว่าดังฤา ?
  นมพบเฃาแล้วหรือ ? บอกให้บ่าวมันหลีกไป.
นางนม. ปีเตอร์, คอยที่ประตู. [ปีเตอร์เฃ้าโรง.]
​จูเลียต. นมจ๋า, ว่าไปสิ !- คุณพระ, นมหน้าเศร้าไย ?
  ถึงข่าวจะเศร้าไซร้, จงเล่าโดยสนุกสนาน;
  ถ้าดี, นมพร่าความไพเราะแห่งสวาทสาร
  โดยมาแถลงการณ์ด้วยหน้าเปรี้ยวเบี้ยวดังนี้.
นางนม. ดิฉันนี้เหน็ดเหนื่อย, ขอผ่อนพักเสียสักที:
  โอย, ปวดกระดูกนี้ ! ดิฉันเดินถึงไหน ๆ !
จูเลียต. ฉันอยากให้กระดูกของฉันแลกเอาฃ่าวไว;
  เล่าหน่อยเถิด, ฉันไหว้; นมดีนัก, นมเล่ามา.
นางนม. เยสู, ช่างเร่งร้อน ! รอก่อนไม่ได้หรือฃา ?
  ไม่เห็นเลยหรือว่าดิฉันหายใจไม่ทัน ?
จูเลียต. หายใจไม่ทันไฉน, เมื่อลมมีอยู่มากครัน
  จนบอกได้แด่ฉันว่าไม่มีลมหายใจ ?
  อันคำแก้ตัวที่อ้างเพื่อรีรออยู่ไซร้
  ยาวยิ่งหนักขึ้นไปกว่าฃ่าวที่ไม่แถลง.
  ฃ่าวที่นมนำมาดีหรือร้าย ? จงเร่งแจ้ง;
  ตอบพลัน, ฉันไม่แย้งจะรอฟังความพิสดาร;
  ขอเพียงฉันได้ทราบ, ดีหรือร้ายเปนประมาณ.
นางนม. นั่นแหละ คุณได้เลือกเหลวไหลเสียแล้วละคะ, คุณไม่รู้จักเลือกผู้ชายเลย. โรเมโอนั่นหรือ ! ไม่ได้, ไม่เหมาะละ, ​ถึงหน้าของเฃาจะสรวยกว่าหน้าชายใด ๆ ก็จริง, แต่ฃาของเฃามันเลิดกว่าฃาชายใด ๆ: และส่วนมือ, ตีน, และตัว, ถึงแม้ว่าจะไม่น่ากล่าวถึงก็จริง, แต่ก็หาที่เปรียบมิได้. เฃาไม่ใช่ยอดแห่งคนมรรยาทงาม, แต่, ดิฉันรับรองแทน, เฃาเปนคนอ่อนโยนราวกับลูกแกะ. “เชิญเถิด, แม่คุณ; ไหว้พระเถิด.” เออ, คุณรับประทานอาหารแล้วหรือที่บ้านนี้ ?
จูเลียต. ยัง, ยัง, แต่ก็การเหล่านี้ฉันรู้แก่ใจ.
  เฃาว่ากระไรเรื่องสมรส ? เรื่องนั้นอย่างไร ?
นางนม. โอย, หัวฉันปวดใหญ่ ! โอย, แสนปวด, หัวดิฉัน !
  เต้นราวจะแตกแยะสักญี่สิบเสี่ยงโดยพลัน.
  โอย, หลังของดิฉัน- โอย, หลัง, หลัง, เมื่อยเหลือใจ !
  คุณนี้ช่างใจดำที่แสร้งใช้ดิฉันไป
  เที่ยวเดินอยู่ขวักไขว่จนจวนเจียนจะต้องตาย.
จูเลียต. จริงนะ, ฉันเสียใจที่แม่นมไม่สบาย.
  นมดี, ดีใจหาย, พ่อรักเฃาว่ากระไร ?
นางนม. พ่อรักของคุณพูด, อย่างชายผู้สุจริตดี, และมรรยาทดี, และใจดี, และรูปสรวย, และ, ดิฉันรับประกัน, เปนคนดี,-คุณแม่อยู่ไหนนี่ ?
​จูเลียต. คุณแม่อยู่ไหนหรือ ? คุณแม่ก็อยู่ฃ้างใน;
  ท่านจะอยู่ไหนได้ ? แต่ใยตอบพิกลฉนี้ !
  “พ่อรักของคุณพูด, อย่างผู้สุจริตดี.
  คุณแม่อยู่ไหนนี่ ?”
นางนม. โอ, แม่พระประเสริฐสรรค์ !
  คุณใจร้อนนักหรือ ? ให้ตายซิ, คุณของฉัน;
  นี่หรือยาพอกพันแก้เมื่อยขบกระดูกไซร้ ?
  แต่นี้คุณจงเดินสื่อสารเองเถิดเปนไร.
จูเลียต. ยุ่งจริง !- จงฃานใขคำโรเมโอพาที.
นางนม. ได้รับอนุญาตไปล้างบาปหรือวันนี้ ?
จูเลียต. ได้รับ.
นางนม. ฉนั้นจงจรลีไปกุฎิ์ลอเรนซ๎ภาตา;
  ที่นั้นมีสามีคอยรับคุณเปนภรรยา:
  บัดนี้ดูสินาโลหิตแล่นสู่สองปราง,
  ดูคอยจะแดงเรื่อเมื่อรับข่าวดี ๆ บ้าง.
  คุณไปยังวัดพลาง, อีกทางหนึ่งฉันต้องไป.
  รับเอาบรรไดซึ่งพ่อรักของคุณจะได้
  ปีนสู่รังนกในเมื่อราตรีมืดสนิท;
  ดิฉันเปนทาสี, ทนยากเพื่อคุณพอจิต,
  ​แต่คุณแหละต้องคิดเตรียมทนหนักณคืนนี้.
  ไป; ฉันจะกินฃ้าว; คุณจงรีบสู่กุฎี.
จูเลียต. ไปสู่โศลกศรี !- แม่นมซื่อ, ลูกขอลา. [ต่างคนเฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ