ตอนที่ ๒

​ถิ่นเดิม. สวนของคาปุเล็ต.

จูเลียต. ควบไวเถิด, สินธพอันมีบาทกอบอัคคี,
  ไปสู่วิมานศรีแห่งอาทิตย์: ผู้ขับรัถ
  เช่นองค์อรุณอาจขับเจ้าสู่ปัจฉิมบัด
  เดียวจนเลยรีบรัดราตรีมืดมาทันใด.
  ราตรีที่เพาะรักปิดวิสูตร์รูดเร็วไว,
  เพื่อเนตร์ทิวาได้หลับ, [๓๑] และโรเมโอพลัน
  โลดสู่วงแขนนี้, ปราศผู้ท้วงและผู้หัน. [๓๒]
  คู่รักอาจเห็นมั่นเพื่อกอบระติมงคล
  โดยแสงแห่งความสรวย; หรือหากรักตามืดมล,
  ก็เหมาะกับคืนหม่น. ราตรีเรียบ, ขอเชิญมา,
  เหมือนนางแม่เรือนผู้เสงี่ยม, แต่งดำทั่วนา,
  และโปรดสอนดูฃ้าให้รู้เสียกิฬาดี,
  ซึ่งเล่นแข่งพนันพรหมจาริสุทธี :
  บังเลือดอันใหม่ที่จะขึ้นสู่ณปรางฉัน,
  ด้วยเสื้อสีดำมืด, จนรักหายกระดากนั้น
  ​เห็นว่าความรักกันจริงแท้ย่อมสุภาพดี.
  มาค่ำ, มาโรเมโอ, มาทิวาในราตรี;
  เพราะเธอจะนอนที่บนปีกรัชนีกาล
  ฃาวยิ่งหิมะใหม่บนหลังกาอันสามาญ.
  มา, ราตริแสนหวาน, มา, ราตรีสีดำสนิท,
  ให้โรเมโอฃ้า; และ, เมื่อเฃาสิ้นชีวิต,
  จงรับเฃาไปปลิดเปนดาราดวงน้อย ๆ,
  แล้วเฃาก็จะทำพื้นนภานั้นแพรวพร้อย
  จนโลกทั้งใหญ่น้อยจะรักราตริโสภา,
  และเลิกเคารพพระสุริยันอันก่าหว่า.
  โอ้, เราได้ซื้อหาคฤหาสน์แห่งระตีไว้,
  แต่ยังมิได้ครอง, และเราแม้ฃายแล้วไซร้,
  ยังมิได้พอใจ; วันนี้หนอแสนรำคาญ
  เหมือนคืนก่อนจะถึงซึ่งวันนักฃัตตะกาล,
  เราเหมือนหนึ่งกุมารใจร้อนตื่นปวงพัสตรา
  ซึ่งยังถูกห้ามแต่ง.-อ้อ, แม่นมมาแล้วนา,
  นางนม, ถือเชือก, ออก.
  และหล่อนนำฃ่าวมา, และทุกลิ้นที่พาที
  ออกนามโรเมโอคีอพูดอย่างประเสริฐดี.-
  นม, ข่าวอะไรมี ? ถือใดมา? เชือกนั่นหรือ
  ที่โรเมโอให้นมไปรับ?
นางนม. เชือกสิอือ ! [ทิ้งเชือกลง.]
จูเลียต. แล้วกัน ! ฃ่าวใดหือ ? ทำไมสั่นมือเช่นนั้น ?
นางนม. โอ้, อนิจจาเอ๋ย ! เฃาตาย, ตาย, ตายแล้วมั่น
  เราจอด, คุณของฉัน, เราจอดแล้ว, อนิจจา.
  โอ้โอ๋!-เฃาเสียแล้ว, ถูกฆ่าแล้ว, ตายแล้วนา!
จูเลียต. อ๊ะเทวะบนฟ้าแกล้งได้หรือ?
นางนม. โรเมโอ,
  ไม่ใช่สวรรค์แกล้ง, โรเมโอทำได้ โอ้!
  ใครจะนึก, อะโห, ว่าโรเมโอจะเปนไป ?
จูเลียต. นมนี้เปนผีหรือจึ่งยั่วฉันเช่นนี้ได้ ?
  ข่าวร้ายอย่างนี้ไซร้ควรประกาศในโลกันต์:
  โรเมโอฆ่าตัวหรือ? ตอบแต่เพียง “เออ” เท่านั้น,
  ศัพท์ “เออ” ก็จะพลันเปนพิษร้ายรุนแรงกว่า
  ตาแห่งมังกรไฟอันจ้องใครก็มรณา:
  ฃ้านี้มิใช่ฃ้าแม้ว่า “เออ” เช่นนั้นมี,
  หรือตานั้นหลับแล้วซึ่งทำให้นมตอบฉนี้.
  ​ถ้าตายตอบ “เออ” ซี; ถ้าไม่ตายตอบว่าไม่ :
  ศัพท์สั้นอาจให้ผลฉันยินดีหรือเสียใจ.
นางนม. ดิฉันเห็นแผลใหญ่, ด้วยดวงตาของดิฉัน,-
  พระเจ้าช่วยด้วยเถิด ! - ที่น่าอกของเฃานั้น :
  ศพน่าสงสารครัน, เลือดโซมศพน่าสงสาร;
  ซีด, ซีด, ราวขี้เท่า, ล้วนเปื้อนเลือดที่ไหลพล่าน,
  เลือดข้นเหลือทนทาน; ฉันดูแล้วสลบไป.
จูเลียต. อ้า, ฟังเถิดจิตฃ้า! หมดราคา, พังทันใด!
  ตาขังในตรุใหญ่, อย่าแลอีกซึ่งเสรี!
  ปัถวีคืนสู่ดิน, ชีวิตสิ้นเถิดทันที,
  โรเมโอกับตูนี้นอนโลงหนักอันเดียวกัน !
นางนม. ติบอลต์, ติบอลต์, โอ้, มิตร์ประเสริฐของดิฉัน !
  ติบอลต์ใจดีครัน ! ผู้ดีสุจริตดี !
  ฉันไม่นึกว่าจะต้องอยู่เห็นเฃาตายฉนี้ !
จูเลียต. พายุอะไรนี่ที่พัดมาแสนกล้าหาญ !
  โรเมโอตายแล้วหรือ, ติบอลต์ด้วยหรือวายปราณ ?
  ญาติ์ผู้ยอดรักลาญ, และสามียิ่งยาใจ ?
  ฉนั้น, แตรอันแรงฤทธิ์, จงเป่ากัลปะบรรลัย! [๓๓]
  เพราะว่าจะเหลือใครแม้สองนั้นมรณา ?
นางนม. ติบอลต์ตาย, โรเมโอก็ถูกขับจากภารา;
  โรเมโอ, ผู้ที่ฆ่า, เฃาถูกเนรเทศไป.
​จูเลียต. พระเจ้า.-โรเมโอหรือทำโลหิตติบอลต์ไหล ?
นางนม. เช่นนั้น, เช่นนั้นไซร้; อนิจจา, เปนเช่นนี้ !
จูเลียต. โอ้, ใจอสรพิษ, แฝงในหน้าราวมาลี!
  มังกรใดเคยมีอยู่คูหางามเช่นนั้น?
  ดัสกรวิไลยเลิด! รากษสเฉิดเฉกเทวัน!
  กาแม้นนกเฃาขัน ! ลูกแกะดุราวหมาป่า!
  เนื้อในอันน่าเกลียดแห่งเปลือกนอกแสนโสภา !
  ตรงฃ้ามกับที่ตาได้แลเห็นควรเปนไป;
  นักบุญอันมวลบาป, สุจริตแต่จัญไร!
  อ้าธรรมะชาติ, ในนรกทำอะไรเล่า
  จึ่งฉวยซึ่งมะโนของรากษสมาใส่เฃ้า
  ในกายเฉิดเฉลาแห่งมนุษย์สุดโสภณ ?
  สือใดมีเรื่องทรามอยู่ได้ในปกวิมล
  เช่นนี้ ? โอ้เล่ห์กลอันร้ายหรือบังอาจสถิต
  ภายในนิเวศน์งามเพียงนี้!
นางนม. อันความวางจิต,
  ความมั่น, สุจริต, ชายไม่มี, ล้วนมุสา,
  เสียสัตย์, และเหลวไหล, ดีแต่ลวงเล่นดอกนา.
  อยู่ไหน, คนใช้ฃ้า? ฉันขอ อัควะวิตี: [๓๔]
  ​โศกศัลย์และเสียใจทำให้ฉันแก่เช่นนี้.
  โรเมโอฉิบหายซี !
จูเลียต. พุพองจงขึ้นลิ้นคาย
  ที่แช่งเช่นนั้น ! เฃาไม่เกิดมาเพื่อฉิบหาย:
  ความชั่วย่อมละอายที่จะนั่งบนหัวเฃา;
  เพราะเปนภัทรบิฐกิติรับภิเษกเพรา
  เพริดเปนองค์พระเจ้าจักรพรรดิ์ณสากล.
  โอ้, ฉันเปนสัตว์ชั่วที่ติผัวเสียเหลือล้น !
นางนม. คุณจะชมหรือคนที่ฆ่าพี่คุณบรรลัย ?
จูเลียต. ฉันหรือจะกล่าวร้ายถึงสามีของฉันได้ ?
  อ้า, คุณของฃ้า, ใครจะสรรเสริญซึ่งนามคุณ,
  เมื่อฃ้า, เมียเพียงสามชั่วโมง, ติเตียนออกวุ่น ?
  แต่ไฉน, คนทารุณ, จึ่งบังอาจฆ่าญาติ์ฉัน ?
  ญาติ์ทารุณนั้นอาจฆ่าผัวของฃ้าเหมือนกัน :
  น้ำตาแห้งไปพลัน, กลับคืนสู่แหล่งเดิมไป;
  หยาดเจ้าอันไหลหลั่งนั้นควรแก่โศกาลัย,
  ซึ่งเจ้า, บ่เฃ้าใจ, จึ่งออกมาเพื่อสุขี.
  ผัวฃ้ายังอยู่, ซึ่งติบอลต์อาจผลาญชีวี;
  ติบอลต์ตายแล้ว, ที่อาจฆ่าผัวฃ้าบรณา.
  นี่ล้วนโสมนัส; ไฉนฃ้าจึงโศกา?
  ​มีคำหนึ่งคำนา, ร้ายยิ่งกว่าติบอลต์ตาย,
  ซึ่งมาพิฆาฎฃ้า: ฃ้าอยากลืมให้สูญหาย;
  แต่, โอ้, มันแสนร้ายระกำอยู่ณจิตฉัน,
  เหมือนบาปะกรรมชั่วประหารจิตคนบาปฉนั้น :
  “ติบอลต์วายชีวัน, และโรเมโอนั้น - ถูกขับ !”
  “ถูกขับ” นั้นแลร้าย, “ถูกขับ” หนึ่งนี้เปนศัพท์,
  ฆ่าหมื่นติบอลต์ยับ. อันติบอลต์ม้วยชีวัน
  ก็เปนโศกพอแล้ว, แม้หมดอยู่แต่เพียงนั้น:
  หรือ, โศกที่เปรี้ยวครันปราถนาหาสหาย
  และอยากจะเฃ้าพวกกับโศกอื่นอีกมากหลาย,
  เมื่อบอก “ติบอลต์ตาย,” ไฉนไม่บอกต่อไป,
  คุณพ่อ, หรือคุณแม่, หรือแม้ทั้งสองบรรลัย,
  ซึ่งอาจบันดาลให้บังเกิดโศกอย่างสามัญ ?
  แต่นี่ต่อจากข่าวว่าติบอลต์วายชีวัน,
  “โรเมโอถูกขับ”: นั่นเหมือนบอกฃ่าวร้ายแรงว่า
  พ่อ, แม่, และติบอลต์, โรเมโอ, จูเลียต, อ้า,
  ม้วยหมดตายหมดนา: “โรเมโอถูกขับ!” ฉนี้,
  อันปลาย, หรือที่สุด, มาตรา, ขอบเขตบ่มี
  ​ณภัยแห่งศัพท์นี้; เปนโศกสุดบรรยายได้.
  คุณพ่อและคุณแม่ของฉันอยู่ไหน, นม?
นางนม. โศกปริเทวะอยู่ที่ศพติบอลต์ไซร้:
  อยากพบหรือไฉน ? ฉันจะพาคุณไปพลัน.
จูเลียต. ท่านสิชะแผลเฃาด้วยน้ำตา : เมื่อท่านนั้น
  หยุดโศก, ฃ้าจะศัลย์เพราะโรเมโอถูกขับไกล.
  หยิบเชือกนี้ขึ้น: โอ้, เชือกเอยถูกหลอกกระไร,
  ทั้งฃ้าและเจ้าไซร้, เพราะโรเมโอถูกขับนา:
  เฃาหวังใช้เจ้าเปนวิถีสู่ที่นอนฃ้า,
  แต่ฃ้า, พรหมจาริ, จะตายสาวหม้าย, โอ้ ! [๓๕]
  มา, เชือก, มา, นม; ฉันจะไปเตียงสมรสโอ่,
  มัจจุ, ไม่ใช่โรเมโอ, จะเปนสามี !
นางนม. กลับห้อง : ฉันจะตามโรเมโอมาทันที
  เพื่อปลอบประโลมศรี : ฉันรู้แล้วเฃาอยู่ไหน.
  ฟังนะ, โรเมโอ, คงมานี่คืนนี้ได้:
  ฉันไปละ; เฃาไซร้แฝงอยู่กุฎลอเรนซ๎นั้น.
จูเลียต ไปเถิด! ให้แหวนนี้แก่พ่อรักยอดชีวัน,
  และบอกเธอมาพลันเพื่อลาเมียก่อนจากไป.
  [ต่างคนเฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ