ตอนที่ ๓

ถิ่นเดิม กุฎีของภาตาลอเรนซ๎.

ภาตาลอเรนซ๎ ออก.

ลอ. โรเมโอ, ออกมาเถิด; ออกมาเถิด, ผู้คร้ามภัย:
  เคราะห์ร้ายทั้งหลายไซร้แสนรักคุณเจ้านักหนา,
  และเจ้าราวสมรสด้วยภยันตรายา.
  โรเมโอ ออก.
โรเมโอ. หลวงพ่อ, ฃ่าวใดนา? จอมเวียงตรัสว่าฉันใด ?
  ทุกข์โทษอย่างไรบ้างจะมาถับจับมือไว้,
  ซึ่งตูฃ้านี้ไซร้ไม่เคยพบ?
ลอ. อันลูกรัก
  คุ้นเคยกับภยันตรายามากมวลนัก :
  พ่อนำคำทรงศักดิ์ดำรัสลงอาญามา.
โรเมโอ. อาญาของท่านใดหย่อนกว่าการผลาญชีวา ?
ลอ. วินิจฉัยอ่อนกว่าได้เผยจากโอษฐทรงธรรม์,
  มิใช่สังหารกาย, เปนแต่ขับตูเท่านั้น.
​โรเมโอ. อ๊ะ ! เนรเทศ ! พลันเมตตา, กล่าวเถิดว่า “ตาย”;
  เพราะเนรเทศมีพหุภัยอันแรงร้าย,
  มากยิ่งกว่าความตาย: อย่ากล่าวว่า “เนรเทศ.”
ลอ. ตัวเจ้าถูกขับพ้นเวโรนานคเรศ;
  ขันตีเถิด, เพราะเฃตสากลกว้างใหญ่หนักหนา.
โรเมโอ. สากลบ่มีแล้วนอกกำแพงเวโรนา,
  มีแต่อบายา, ทรมาน, และโลกันต์.
  ถูกขับจากแห่งนี้เหมือนถูกขับจากโลกฉนั้น.
  และจากโลกเท่ากันกับตาย; คำว่า “ถูกขับ”
  คือตายแต่เรียกเพี้ยน; “ถูกขับ” ใช้แทนตายดับ,
  ท่านตัดเศียรฃ้าฉับด้วยขวานทองผ่องโสภา,
  แล้วยิ้มยินดีในการประหารชีวิตฃ้า.
ลอ. โอ้บาปแสนหยาบช้า ! เนรคุณอย่างแรงร้าย !
  โทษเจ้าตามกฎหมายถึงฆาฎ; แต่ว่าเจ้านาย,
  เมตตาเจ้า, ทรงย้ายโยกกฎหมายนั้นหลีกไป,
  และแก้คำว่าตายอันแรงร้ายเปนขับไซร้:
  นี่พระการุญใหญ่, แต่เจ้าไม่รู้สึกฉนี้.
โรเมโอ. เปนทรมานไม่ใช่การุญ; สรวงอยู่นี้,
  ที่จูเลียตอยู่ดี, และวิลาและสุนัก.
  และหนูตัวน้อย ๆ, ทุก ๆ สิ่งอัประลักษณ์,
  ​อยู่นี้ในแดนสัคค์และดูหล่อนเฉลิมตา,
  แต่โรมิโอไม่ได้ดู: อันว่าราคา,
  และเกียรติยศา, มรรยาทประมวลนับ
  ในแมลงวันมากกว่าโรเมโอ: มันอาจจับ
  ที่หัดถ์ฃาวระยับแห่งจูเลียตเลิดวิไลย,
  และฉวยพรพิสิฐจากริมโอษฐของหล่อนได้.
  โอษฐซึ่ง, เพราะอายไซร้สอาดเยี่ยงสาวโสภา,
  เลือดขึ้นแดง, เพราะเห็นจุมพิตเปนบาปอยู่นา;
  แต่โรเมโออย่าได้แตะต้อง; เฃาถูกขับ:
  แมลงวันมันชมได้, โรเมโอต้องไปลับ:
  มันมีเสรีสรรพ, แต่ฃ้าเจ้าถูกขับไป:
  แล้วท่านว่าถูกขับมิใช่ตายได้ฉันใด ?
  ไม่มียาพิษไว้ หรือมีดลับอันคมดี,
  ไม่มีวิธีฆ่าโดยด่วน, เลวก็ตามที,
  นอกจาก “ถูกขับ” นี้ประหารหรือ ?- “ถูกขับ” นั้น.
  พระคุณ, สัตว์นรกใช้คำนั้นในโลกันต์;
  เสียงโหยเปนเพื่อนมัน: ท่านนี้หรือมีแก่ใจ,
  ท่านผู้เปนนักบวช, เปนครูบาอาจารย์ใหญ่,
  ล้างบาปมนุษย์ได้, อีกว่าเปนมิตรของฃ้า,
  ไฉนจึ่งทรมานด้วยคำ “ถูกขับ” นั้นนา ?
​ลอ. เจ้าเอยผู้คลั่งบ้า, จงฟังคำฃ้ารำพรรณ.
โรเมโอ. อ๋อ, ท่านก็จะกล่าวถึงถูกขับอีกเท่านั้น.
ลอ. ฃ้าจะให้เกราะกันภัยแห่งคำอันเกลียดนี้;
  เกษียรรสสำหรับเคราะห์อันร้าย, กล่าวคือขันตี,
  เพื่อช่วยปลอบฤดี, แม้ตัวเจ้าถูกขับไป.
โรเมโอ. แต่ก็ “ถูกขับ” เล่า ? เก็บขันตีเสียเปนไร !
  เว้นแต่ขันตีไซร้อาจสร้างโฉมจูเลียตศรี,
  ย้ายเวียง, และฟื้นคำดำรัสแห่งจอมบุรี,
  มันช่วยไม่ได้นี่, ไม่ลบร้าย: พูดอีกใย.
ลอ. โอ้, คนวิกลจิตจะมีโสตก็หาไม่.
โรเมโอ. จะมีได้อย่างไร, เมื่อนักปราชญ์ไม่มีตา ?
ลอ. อันฐานะของเจ้าฃ้าขอช่วยพิจารณา.
โรเมโอ. ท่านไม่อาจเจรจาถึงสิ่งซึ่งไม่รู้จัก:
  แม้ท่านหนุ่มเท่าฃ้า, และจูเลียตเปนที่รัก,
  แต่งงานไม่นานนัก, แล้วติบอลต์ถูกฆ่าดับ,
  กำลังหลงเช่นฃ้า, และอย่างฃ้าถ้าถูกขับ,
  เมื่อนั้นจะส่งศัพท์, เมื่อนั้นจะรึ้งเกศา,
  และนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่กลางพื้น, อย่างเช่นฃ้า,
  เอากายเปนมาตราวัดหลุมเพื่อฝังเผื่อตาย.
  [เสียงเคาะในโรง.]
​ลอ. ลุกขึ้น; มีผู้เคาะ; โรเมโอ, จงแฝงกาย.
โรเมโอ. ไม่ละ; เว้นแต่หายใจทอดถอนร้อนอุรา,
  เหมือนหมอก, จะห่อตัวมิให้ใครเห็นได้นา.
  [เสียงเคาะ.]
ลอ. ฟัง, เฃาเคาะหนักหนา ! - นั่นใคร ? - โรเมโอไว;
  เจ้าอาจจะถูกจับ. - รอประเดี๋ยว ! - ยืนทันใด.
  [เสียงเคาะ.]
  เฃ้าห้องหนังสือไป ! - ประเดี๋ยวก่อน ! - อ้า, เทวา,
  นี้ดื้ออะไรเล่าเช่นนี้! - ฉันกำลังมา !
  [เสียงเคาะ.]
  ใครเคาะดังหนักหนา ? มาแต่ไหน ? ประสงค์ใด ?
นางนม. [ในโรง.] โปรดเปิดรับดิฉัน, จะพลันทราบทุกสิ่งไป;
  ดิฉันนี้รับใช้คุณจูเลียต
ลอ. อ้อ, ยินดี.
  นางนม ออก.
นางนม. ภาตาผู้ประเสริฐ, ภาตาเลิด, โปรดบอกที,
  โรเมโอผู้สามีของคุณนายอยู่ไหนเล่า ?
ลอ. นั่นแน่นอนกับพื้น, กลืนน้ำเนตร์ตนเองเมา.
​นางนม. โอ้, แสนจะโศกเศร้าอย่างเดียวกับคุณนายฉัน,
  เหมือนกันทีเดียวนา !
ลอ. อนิจจาโศกเท่ากัน !
  ช่างน่าสงสารครัน.
นางนม. คุณนายนอนอยู่เช่นนี้,
  สอึกสอื้นไห้, ร้องไห้อีกสอื้นมี.
  ลุกขึ้น, ลุกขึ้นที; ลุกขึ้นเถิดถ้าเปนชาย:
  นึกถึงคุณจูเลียต, ลุกขึ้น, นึกถึงคุณนาย;
  เหตุใดจึิ่งปล่อยกายให้ตกลึกในโศกา ?
โรเมโอ. นม!
นางนม. อ้าคุณ ! อ้าคุณ ! ในที่สุดปวงต้องตายนา.
โรเมโอ. กล่าวถึงจูเลียต, อ้า ! ก็หล่อนนั้นเปนอย่างไร ?
  หล่อนเห็นฉันเปนอ้ายผู้ร้ายเลวหรือฉันใด,
  เพราะทำประถมวัยแห่งรักของเราเปื้อนปอน
  ด้วยเลือดญาติ์สนิธสาโลหิตของตัวหล่อน ?
  ภรรยาฉันผู้ซ่อนอยู่ไหน ? หล่อนเปนอย่างไร ?
  และพูดถึงเรื่องรักที่เลิกกันว่าฉันใด ? [๓๖]
นางนม. อ๋อ, เธอหาพูดไม่, เปนแต่ไห้อยู่เท่านั้น;
  และนอนลงบนเตียง; แล้วกลับผุดลุกขึ้นพลัน,
  ​และเรียกติบอลต์ลั่น; แล้วก็ออกชื่อโรเมโอ,
  แล้วกลับนอนลงอึก.
โรเมโอ. ประหนึ่งนามอันพาโล,
  ยิงออกมาแรงโร่จากปากปืนอันร้ายครัน,
  พิฆาฎตัวหล่อน, เช่นมือจัญไรของชื่อนั้น
  ฆ่าญาติ์ของแจ่มจันทร์. โอ้, พระคุณโปรดบอกที,
  ในอวัยะวะใดอันจัญไรแห่งกายนี้
  เปนที่นามหลบลิ๊ ? บอกหน่อย, จะได้ทำลาย
  ล้างที่อัปรีย์นั้น. [ชักดาพ.]
ลอ. จงยั้งมืออันมุ่งร้าย:
  เจ้านี้หรือเปนชาย ? รูปประกาศเปนบุรุษ:
  เหมือนหญิงนองน้ำตา; กิริยานั้นทรามสุด
  เหมือนความโทโษยุดวิญญาณแห่งเดรัจฉาน :
  สัตรีอย่างเลวอยู่ในรูปชายโฉมตระการ !
  และสัตว์อันสามาญเหมือนทั้งชายและนาร็ !
  เจ้าทำให้ฃ้าแสนสลดจิต : คุณพระดี,
  ฃ้านึกว่าเจ้านี้มีอัชฌาสัยวิมล :
  เจ้าฆ่าติบอลต์แล้ว ? บัดนี้หรือจะฆ่าตน ?
  และฆ่านิรมลผู้ยังชีพในชีพตู,
  ​โดยทำระยำยับแก่ตนเองหรือดูดู๋ ?
  ไฉนบ่นออกวามวู่โทษกำเนิด, และฟ้าดิน ?
  เพราะชาติและฟ้าดิน, ทั้งสามย่อมประชุมชิน
  อยู่ในเจ้าทั้งสิ้น, ซึ่งทั้งหมดจะปลดปลิด.
  ชะ ! ชะ ! เจ้าหลู่รูป, อีกความรัก, และความคิด;
  ซึ่ง, เหมือนอย่างพานิชรับจำนำ. ทั้งมวลมี,
  แต่ไม่ใช้สิ่งใดโดยอาการอันควรที่
  เพื่อตกแต่งอินทรีย์, และความรัก, ความคิดฉนั้น:
  ร่างงามประหนึ่งรูปที่ช่างพิมพ์ขี้ผึ้งปั้น,
  ถดถอยถ่อยทางธรรม์มีพระภาพแห่งผู้ชาย;
  ความรักที่สาบาล, ทวนสบถอย่างชั่วร้าย,
  ฆ่ารักซึ่งเผยผายพจีจะถนอมไว้:
  ความคิด, คืออาภรณ์แห่งรูปอีกระตีไซร้,
  ผิดลักษณ์ในเชิงใช้ผดุงทั้งสองประการ,
  เหมือนดินในเขนงของทหารไม่ชำนาญ,
  ลูกอัคคิเผาผลาญเพราะความเขลาของตนพลัน,
  และตัวแตกกระจายเพราะเครื่องควรใช้ป้องกัน.
  ปลุกตัวขึ้นโดยพลัน ! จูเลียตเมียยังอยู่ดี,
  หล่อนซึ่งเมื่อกี้เจ้าเกือบปลงชีพเปนพลี;
  ข้อนี้เจ้าเคราะห์ดี: ติบอลต์อาจฆ่าเจ้าได้,
  ​แต่เจ้าฆ่าติบอลต์; ณข้อนี้เคราะห์ดีไซร้:
  กฎหมายกำหนดไว้ว่าโทษตายกลายเปนมิตร์,
  เปลี่ยนตายเปนเพียงขับ; เคราะห์ดีหนอควรพอจิต:
  อันพรปวงประสิทธิ์มาตกบนหลังเจ้านา;
  ความสุขประดับเพราเพริดพร้อมเพียงก็เมียงมา;
  เหมือนหญิงกิริยาแสนชั่วและดื้อดึงนัก,
  เจ้าบึ้งสบัดหน้าต้อนรับโชคและความรัก:
  ระวัง, ระวัง, มักจะตายร้ายคนเช่นนี้.
  ไปเถิด, ไปหาคู่สิเน่ห์, ตามสัญญามี,
  ขึ้นสู่ห้องโฉมศรี, จงไปปลอบฤดีสมร;
  แต่จงอย่าอยู่จนเฃาวางยามในนคร,
  เพราะจะมิอาจจรไปสู่เมืองมันตุวา;
  ที่นั้นเจ้าจะอยู่จนเราอาจโอกาศหา
  เพื่อเผยเรื่องวิวาห์, และชวนมิตร์ปรองดองสรรพ,
  ทูลขออภัยแห่งเจ้านาย, และเรียกเจ้ากลับ
  ด้วยความรื่นรมย์นับสองแสนส่วนประมวลได้
  ยิ่งกว่ายามเจ้าจรจากไปด้วยโศกาลัย.-
  แม่นม, เชิญหล่อนไป: ฝากคิดถึงยังโฉมศรี,
  และบอกหล่อนให้เร่งทั้งเรือนนอนเสียด้วยดี,
  ​ซึ่งความเศร้าโศกีย่อมเดือนเฃาทำเช่นนั้น:
  โรเมโอจะไปหา.
นางนม. คุณพระ, ฃ้าอยากอยู่นี่ทั้งคืนเปนแม่นมั่น
  เพื่อฟังคำเทศน์ธรรม์: เออ, ปัญญามากกระไร!
  คุณคะ, ฉันจะบอกคุณนายว่าคุณจะไป,
โรเมโอ. ดีแล้ว, บอกชื่นใจใช้เตรียมตัวไว้ต่อว่า.
นางนม. อ้อนี่, เจ้าฃ้า, แหวนคุณฝากมาให้, เจ้าฃ้า:
  ไปเถิด, อย่าชักช้า, เพราะบัดนี้ก็ราตรี. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ดดวงจิตฃ้าใสแจ่มชื่นแช่มขึ้นเพราะสิ่งนี้!
ลอ. ไปเถิด. สวัสดี; และข้อนี้จงจำไว้:
  รีบไปเสียถ่อนที่เฃาวางยามในเวียงชัย,
  หรือพออรุณใขจงปลอมกายรีบผายผัน:
  ไปอยู่มันตุวา: ฃ้าจะตามทนายพลัน,
  เพื่อใช้ทนายนั้นเปนครั้งคราวแจ้งคดี
  ให้เจ้าได้ทราบเหตุที่เกิดขึ้นณที่นี้:
  จงยื่นมือมาที, ค่ำมืดแล้ว, จงรีบไป.
โรเมโอ. แม้สุขประเสริฐยิ่งกว่าปวงสุขมิเรียกไซร้,
  ฃ้าคงแสนเศร้าใจ, ที่จำจากพระอาจารย์,
  ขอลาก่อน. [ต่างเฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ