ตอนที่ ๒
ถิ่นเดิม. ถนนแห่งหนึ่ง.
คาปุเล็ต, ปารีส, และทนาย ออก.
คาปุ. | แต่มอนตะคิวถูกเจ้านายผูกเหมือนเช่นฉัน. |
คาดโทษไว้เช่นกัน; และฉันเห็นไม่ยากนัก | |
สำหรับคนผู้เถ้าอย่างเช่นเราสันตีรักษ์, | |
ปารีส. | ใต้เท้าทั้งสองศักดิ์และเกียรติ์ก็เสมอกัน; |
และน่าสลดใจที่โกรธเคืองกันนานครัน. | |
แต่คำขอดิฉันใต้เท้าเห็นเปนฉันใด ? | |
คาปุ. | ฉันเปนแต่กล่าวซ้ำซึ่งถ้อยคำเคยกล่าวไว้ : |
บุตรีของฉันไซร้ไม่รู้จักซึ่งโลกา; | |
อายุของหล่อนมีสิบสี่ปีมิถ้วนนา; | |
ให้อีกสองพรรษาผ่านไปก่อนเถิดเปนไร | |
จึ่งค่อยคิดเห็นควรให้หล่อนเษกสมรสได้. | |
ปารีส. | หญิงอ่อนกว่าหล่อนไซร้เปนมารดาแล้วมีถม. |
คาปุ. | ชิงสุกก่อนห่ามมักจะพลันหักโค่นระทม. |
ลูกฉันก็ตายล้มเสียสิ้นแล้วเหลือเอกา, | |
หล่อนเปนบุตรีแก้วที่หวังห่วงดังดวงตา: | |
ค่อยเกี้ยวหล่อนเถิดนา, ปารีส, ให้ได้ดวงใจ, | |
ส่วนความยินยอมของฉันเปนส่วนอันน้อยไซร้; | |
หากลูกประนอมใจ, ภายในวงหล่อนเลือกฟั้น | |
ฉันพร้อมยอมยินดีและยอมให้เต็มใจครัน. | |
คืนนี้แหละตัวฉันจะมีงานเช่นเคยมา, | |
และฉันจะเชิญแขกมากจำนวนประมวลนา, | |
ตามที่สิเนหา; ทั้งตัวท่านในพวกนั้น, | |
อีกหนึ่ง, ยินดีรับ, จะช่วยเพิ่มปรีดานันท์. | |
ที่เคหะของฉันจงคอยดูณคืนนี้ | |
นางฟ้ามาเดินดินประภาส่องนภาศรี: | |
อีกสุขสราญมีเช่นชายหนุ่มรู้สึกตน | |
ยามเมษะมาศแพรวพะพรายเหยียบที่ตามซ่น | |
แห่งเหมันต์มืดมล, คือท่านจะได้ยินดี | |
ท่ามกลางสุรางค์ราวบุบผะแย้มณราตรี | |
ในเย่าฃ้าเจ้านี้; จงฟังปวง, อีกปวงดู, | |
และชอบอนงค์ที่ประเสริฐศุภลักษณ์ตรู: | |
จงแลแล้วเปรียบดูด้วยลูกน้อยของดิฉัน. | |
ซึ่งรวมอยู่นั่นด้วย, แต่อาจทรามกว่าทั้งนั้น. | |
มาเถิด, มาด้วยกัน.-เฮ้ย, ทนายจงเที่ยวไป | |
ทั่วเวียงเวโรนา; และหาท่านเหล่านี้ไซร้ | |
ซึ่งนามมีจดไว้ที่นี้, อีกบอกด้วยว่า | |
เคหาสน์ของกูพร้อมจะต้อนรับเฃาอยู่นา. | |
[คาปุเล็ตและปารีสเฃ้าโรง.] | |
ทนาย. | ใช้เราไปเที่ยวหาผู้มีนามจดที่นี้ |
ตามตำรามีจดไว้ว่าให้ช่างทำเกือกยุ่งกับไม้วา, และช่างตัดเสื้อยุ่งกับไม้พิมพ์ทำเกือก, ชาวประมงกับดินสอ, และช่างเขียนกับแหวน; แต่เราสิถูกใช้ให้ไปเที่ยวหาคนที่มีนามจดไว้ในที่นี้, แล้วก็ไม่รู้ได้เลยละว่าเสมียนเฃาจดนามใครไว้ในนี้บ้าง. เราต้องไปหาผู้รู้หนังสือ. พอดีเทียว. | |
เบ็นโวลิโอ และ โรเมโอ ออก. | |
เบ็น. | จริงนะ, เพลิงหนึ่งเผาเอาเพลิงอื่นดับได้, พี่; |
ปวดหนึ่งระงับดีโดยปวดอีกแห่งหนึ่งแท้; | |
เวียนหัว, กลับตัวเวียนอาจหายเหียนได้เปนแน่; | |
ทุกข์ร้ายอาจหายแม้หาทุกข์อื่นมาเปนยา: | |
หาอื่นที่ติดใจเฃ้ามาไว้ณดวงตา, | |
พิษเก่าซึ่งร้ายนาก็จะดับจะสูญไป. | |
โรเมโอ. | ใบกล้วยตานีพอกสิเห็นพอจะใช้ได้. |
เบ็น. | พอกเพื่อแก้อะไร ? |
โรเมโอ. | ก็แก้แข้งที่เดาะหาย. |
เบ็น. | อะไร, โรเมโอ, โอ้บ้าแล้วหรือพี่ชาย ? |
โรเมโอ. | ไม่บ้า, แต่เคราะห์ร้ายถูกมัดยิ่งกว่าคนบอ; |
ถูกขังตรางไว้, มิให้กินอาหารพอ, | |
ลูกเฆี่ยนและกวนหนอ-เออ, สบายอยู่หรือหวา ? | |
ทนาย. | ท่านจงจำเริญ. ท่านอ่านเปนหรือไม่เจ้าฃา ? |
โรเมโอ. | ฃ้าอ่านเคราะห์ของฃ้าในความโศกทราบได้ดี. |
ทนาย. | บางทีท่านจะได้เรียนรู้โดยไม่ต้องใช้ตำรา: แต่, ขอประทานเจ้าฃ้า, ท่านอ่านอะไร ๆ ที่เขียนไว้ได้ทั้งนั้นหรือ ? |
โรเมโอ. | ได้, ถ้าฃ้ารู้จักหนังสือและภาษานั้น. |
ทนาย. | ท่านกล่าวโดยสุจริต; อยู่สบายเถิด ! |
โรเมโอ. | ช้า, ทนาย, ฃ้าอ่านได้. [อ่าน.] |
“สินยอร์มาร์ติโนและภรรยาและบุตรี; | |
คอนเตอันเส็ลมีและน้องสาวรูปเอี่ยมโอ่; | |
คุณหญิงผู้เปนหม้ายแห่งท่านวิตรูวิโอ; | |
สินยอร์ปละเซ็นชิโยและหลานสาววิไลยลออง; | |
เมอร์คิวชิโออีกวาเล็นไตนผู้เปนน้อง; | |
อาคาปุเล็ตของเรา, พร้อมบุตริภรรยา; | |
หลานสาวสำรวยนามรอสะไลน; ลิเวียสง่า; | |
ติบอลต์, สินยอร์วาเล็นชิโยญาติสนิธ; | |
อีกลูซิโอกับเฮเลนามีจริต.” | |
สมาคมวิจิตร์; จะเชิญเฃาไปแห่งใด ? | |
ทนาย. | โน่น- |
โรเมโอ. | ที่ไหน ? ไปกินเลี้ยงหรือ ? |
ทนาย. | ที่บ้านของเรา. |
โรเมโอ. | บ้านของใคร ? |
ทนาย. | ของนายฃ้าเจ้า. |
โรเมโอ. | ที่จริงฃ้าควรจะได้ถามข้อนั้นเสียก่อนแล้ว. |
ทนาย. | บัดนี้ฃ้าเจ้าจะตอบท่านโดยไม่ต้องให้ถาม. นายของฃ้าเจ้าคือท่านคาปุเล็ตผู้เปนเศรษฐีใหญ่; แล้วก็ถ้าท่านไม่ใช่พวกมอนตะคิวละก็, ฃ้าเจ้าขอเชิญท่านไปดื่มเหล้าด้วยสักถ้วยหนึ่ง. ขอท่านจงอยู่สุข ! [เฃ้าโรง.] |
เบ็น. | ในงานโบราณของคาปุเล็ตคืนนี้ไซร้ |
สาวรอสะไลนไป, แม่งามผู้ที่พี่รัก, | |
ทั้งหญิงที่ชนชมณเวโรนะพร้อมพรัก: | |
ไปเถิด; ดูประจักษ์ด้วยตาเที่ยงบ่เอียงเอน | |
เปรียบพักตร์หล่อนกับพักตร์อื่นที่น้องจะชี้เช่น, | |
น้องจะให้พี่เห็นแม่หงส์ทองต้องเปนกา. | |
โรเมโอ. | เมื่อใดศรัทธาแห่งนัยเนตร์ของเชษฐา |
เห็นผิดเช่นน้องว่า, น้ำตาจงกลายเปนไฟ ! | |
ดวงเนตร์ที่น้ำท่วมอยู่เนืองนิตย์ไม่บรรลัย, | |
เหมือนคนที่บาปใหญ่, มุสาแล้วให้เพลิงผลาญ ! | |
หญิงงามกว่าโฉมศรี ! พระระวีเห็นทุกย่าน | |
ไม่เคยเห็นใครปานแต่โลกเริ่มประเดิมมา, | |
เบ็น. | อ๊ะ, พี่เห็นหล่อนสรวย, ด้วยไม่มีผู้อื่นนา, |
ชั่งหล่อนกับฉายาด้วยสองเนตร์แทนตราชู; | |
แต่ในตราชูแก้วอันนั้นจงลองชั่งดู | |
เทียบนางที่รักอยู่กับนางอื่นที่น้องไซร้ | |
จะชี้ให้ที่ชมณการเลี้ยงคืนนี้ได้, | |
หล่อนผู้เลิดวิไลยจะลดถอยในตาเตง. | |
โรเมโอ. | จะไป, มิใช่เพื่อไปเห็นอย่างน้องอวดเก่ง, |
ไปชมของพี่เองซึ่งงามเลิดณโลกา. [พากันเฃ้าโรง.] |