ตอนที่ ๑

​มันตุวา. ถนน.

โรเมโอ ออก.

โรเมโอ. แม้เราอาจเชื่อความจริงงดงามแห่งนิทรา,
  สุบินของตูฃ้าคงบอกโชคโศลกชิด:
  บดีแห่งทรวงเรานั่งเริงบนภัทรบิฐ, [๕๒]
  ตลอดวันนี้จิตเปนสุขอย่างไม่เคยพบ
  อุ้มตัวเราเหนือดินด้วยร่าเริงอันเลิดลบ.
  ฝันว่าเมียมาพบเรานอนแน่วตายแล้วไซร้-
  สุบินพิกลละ, ยอมผู้ตายรู้สึกได้ !-
  และเมียชุบเราไซร้โดยจุมพิตริมโอษฐเรา
  จนเราฟื้น, และเลยเปนราชาธิราชเจ้า.
  อ้า ! พบรักเฉลาจะชื่นจิตปานใดนา,
  เมื่อพบเพียงในฝันยังเปรมจิตชื่นอุรา !
  บัลถะสาร์, สรวมเกือกขี่ม้า, ออก.
  ข่าวจากเวโรนา ! บัลถะสาร์, เปนอย่างไร ?
  เจ้าไม่ถือสาราจากภาตามาหรือไฉน ?
  ​เมียกูสุขหรือไม่ ? ท่านบิดาอยู่ดีหรือ ?
  จูเลียตของกูอยู่สุขหรือ ? ถามอีกที, หือ;
  เพราะใดจะเสียฤาแม้หล่อนไซร้เปนสุขี.
บัล. คุณนายเธอเปนสุข, สิ่งเสื่อมเสียใดจะมี
  ศพเธอนอนในที่ห้องศพคาปุเล็ตนา,
  และดวงวิญญาณไปสถิตท่ามกลางเทวา.
  ผมเห็นศพไสยาในอุมงค์แห่งสกุล,
  แล้วผมด่วนขึ้นม้าเพื่อนำข่าวมาบอกคุณ:
  ขอจงโปรดการุญที่นำฃ่าวร้ายฉกรรจ์,
  เพราะคุณมอบน่าที่ให้บอกข่าวทุกสิ่งอัน.
โรเมโอ. จริง ๆ หรือเช่นนั้น ? ไม่เชื่ออีกโชคใด ๆ ! -
  มึงรู้ที่พักกู : ไปหาหมึกกระดาษใช้,
  และเช่าม้าเตรียมไว้; กูจะไปณคืนนี้.
บัล. ผมขอวิงวอนคุณสกดจิตด้วยขันตี:
  หน้าคุณซีดเสียสีและโศก, บอกลางว่าจะ
  มีเหตุอันแรงร้าย.
โรเมโอ. ฮ้าย, เฃ้าใจผิดเจียวละ;
  ไปเถิด, อย่าลืมนะทำตามที่กูได้ใช้.
  มึงไม่มีสาราจากภาตาหรือว่าไร ?
บัล. ไม่มีหามิได้.
​โรเมโอ. ก็ช่างเถิด : รีบไปนา,
  และเช่าม้าที่สั่ง; กูตามไปในไม่ช้า.
  [บัลถะสาร์เฃ้าโรง.]
  เออ, จูเลียต, ภรรดาจะนอนแนบหล่อนคืนนี้.
  ต้องคิดหาหนทาง :- เออบาป, แสนจะเร็วรี่
  แล่นเฃ้าสู่ฤดีของผู้เสียใจนักหนา !
  เรายังนึกจำได้ถึงบุรุษผู้ฃายยา,
  และอยู่แถบนี้นา, เราได้เคยสังเกตชัด
  แต่งตัวปอนคร่ำคร่า, หน้าตานิ่วคิ้วขอดรัด,
  รวบรวมฃายเภสัช; ดูซูบเซียวไปทั้งร่าง,
  ความอัตคัตห้อมจนกายผอมเหลือแต่ก้าง;
  มีเต่าแขวนอยู่กลางร้านอันปอนของเฃานั้น,
  หนังจรเข้ยัดอีกมีหนังอื่นหลายพรรณ
  แห่งปลาแปลก ๆ ครัน; และบนหิ้งของเฃาไซร้
  มีหีบเปล่า ๆ ตั้งอยู่เรียงรายเปนหลายใบ
  อับดินเคลือบเขียวใส, กระเพาะอีกพืชเปนรา,
  เศษด้ายกลุ่มเก่า ๆ, แหละกุหลาบแท่งคร่ำคร่า,
  ตั้งรายไว้ล่อตาผู้คนที่เดินผ่านไป.
  เห็นความอัตคัด, เราเคยนึกอยู่ในใจ,
  ว่าหากมีผู้ใดบัดนี้อยากได้ยาพิษ,
  ​ซึ่งในมันตุวาใครฃายโทษถึงชีวิต,
  ที่นี่แหละสถิตคนจนพอจะฃายเฃา.
  อ้า, ความคิดนี้เองเหมือนบอกความประสงค์เรา,
  และคนจนนี้เล่าจะฃายให้เราแม่นมั่น.
  ตามที่รำลึกได้, นี่เองคือที่อยู่มัน:
  นี่วันพระ, ฉนั้นอ้ายยาจกจึ่งปิดร้าน.-
  เฮ้ย, แน่ ! คนฃายยา !
  คนฃายยา ออก.
คนฃายยา. ใครมาเรียกเสียงกังวาล ?
โรเมโอ. ออกมาอย่าได้นาน. ฃ้าเห็นเจ้าจนเหลือใจ;
  ดู, นี่ทองสี่สิบดะคัต : [๕๓] ฃ้าอยากใคร่ได้
  ยาพิษสักนิดไซร้, ซึ่งเร็วแรงกำแหงฤทธิ์
  อาจซึมซาบส้านไปทั่วในเส้นสายโลหิต,
  เพื่อผู้เบื่อชีวิตจำนงกินสิ้นชีวัน,
  และขับให้ลมปราณออกจากร่างที่เบื่อนั้น
  โดยแรงเหมือนดินอันจุดโดยด่วนชนวนไฟ
  เร็วรวดพุ่งพรวดออกจากกระบอกแห่งปืนใหญ่.
คนฃายยา. ยาพิษเช่นนั้นไซร้ฃ้ามี; แต่มันตุวา
  เอาโทษผู้ที่ฃายยาพิษถึงสิ้นชีวา.
​โรเมโอ. เจ้าก็อนาถา, อัตคัตขัดทุกทาง,
  ยังกลัวตายอีกหรือ ! ความอดแจ้งณสองปราง,
  ยากอีกไร้ทุกอย่างปรากฎอยู่ณดวงตา,
  ความอัตคัดอีกจนปรากฎณกายา;
  โลกอีกกฎนานาของโลกไม่มีไมตรี:
  ในโลกไม่มีกฎจะช่วยเจ้าให้มั่งมี;
  อย่าคงจนเช่นนี้, ฝืนกฎหมาย, รับเงินไป.
คนฃายยา. ความจน, ไม่ใช่ความเต็มจิต, ยอมรับเงินไซร้.
โรเมโอ. ความจนแหละฃ้าให้, มิใช่เกื้อเจตนา.
คนฃายยา. เอายานี้ละลายน้ำใด ๆ ดังจินดา,
  แล้วดื่มซึ่งน้ำยา; และ, แม้นายมีแรงทัน
  เท่าญี่สิบคน, ก็คงต้องตายเปนแม่นมั่น,
โรเมโอ. นี่แน่เหรียญสุวรรณ, เปนยาพิษของจิตคน
  บันดาลฆาฏะกรรมอันน่าชังในสากล
  มากกว่ายาผลาญชนม์ที่กฎห้ามเจ้าจำหน่าย:
  ฃ้าฃายยาพิษให้แก่เจ้า, เจ้ามิได้ฃาย.
  ลาก่อน : จงใช้จ่ายเงินซื้อกินเพื่ออ้วนพี.-
  ยาชูจิตไม่ใช่ยาพิษ, มากับฃ้านี้
  ยังศพจูเลียตศรี, จะใช้เจ้าณที่นั้น.
  [เฃ้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ