ตอนที่ ๔
ถิ่นเดิม. ถนนแห่งหนึ่ง.
โรเมโอ, เมอร์คิวชิโอ, เบ็นโวลิโอ ออก, พร้อมด้วยชายสรวมหน้ากากอีกห้าหรือหกคน, คนถือคบเพลิง. และคนอื่นๆ.
| โรเมโอ. | ไหน, จะให้กล่าวความเช่นนี้เพื่อแก้ความหาญ, |
| หรือเราจะหน้าด้านเฃ้าไปโดยมิแก้ใด? | |
| เบ็น. | การพูดยืดยาวนักบัดนี้ย่อมเกินสมัย. |
| อย่าเปนกามะเทพไปพร้อมผ้าแถบผูกนัยนา, | |
| ถือคันธนูไม้ทาสีแบบของตาร์ตาร์, [๖] | |
| เพื่อหลอกคณานาริเหมือนเด็กไล่ปักษี; | |
| หรือเฃ้าไปเหมือนผู้เบิกโรงและแสร้งทำที | |
| เหมือนพูดปากเปล่าดี, ที่แท้พูดตามบอกบท: | |
| แต่เฃาจะนึกเราเปนอย่างไรยอมได้หมด, | |
| ขอเพียงแต่ได้จดเท้าเต้นน้อยหนึ่ง, แล้วลา. | |
| โรเมโอ. | ส่งคบมาให้ฉัน: ฉันไม่เต้นรำละนา; |
| ใจทึบอยู่หนักหนา, ขอเปนเพียงผู้ส่องไฟ. | |
| เมอร์. | อ๊ะ, โรเมโอเพื่อน, ต้องเต้นรำด้วยจงได้. |
| โรเมโอ. | เชื่อเถิด, ฉันไม่ไหว: เพื่อนสิมีเกือกเต้นรำ |
| ซึ่งฝ่านั้นนุ่มนวล; ส่วนใจฉันนั้นงึมงำ | |
| ราวถ่วงตะกั่วจำจนมิอาจยกบาทา. | |
| เมอร์. | เพื่อนรักผู้หญิง; ยืมปีกของกามะเทพมา, |
| แล้วร่อนด้วยปีกร่าสูงกว่าย่างอย่างสามัญ. | |
| โรเมโอ. | ฉันถูกลูกศรแห่งเทพะบุตร์สุดเจ็บครัน |
| มิอาจจะบินผันด้วยปีกเธอ; และถูกมัด | |
| เช่นนี้มิอาจฃ้ามพ้นจากความโทมะนัส: | |
| แบกรักหนักถนัดจนจวนล้มและจมลง. | |
| เมอร์. | และจมลงอย่างหนัก, เหมือนกดรักนั้นตรงๆ; |
| หนักเกินเปนมั่นคงสำหรับสิ่งที่อ่อนแอ. | |
| โรเมโอ. | รักเปนสิ่งอ่อนหรือ? ไม่จริง, รักทารุณแท้, |
| แสนหยาบ, แสนฮึกแน่; อีกตำเจ็บเหมือนหนามพราง. | |
| เมอร์. | รักหยาบต่อเพื่อนยา, ต้องทารุณต่อรักบ้าง, |
| รักตำตำรักพลาง, และตีรักหักลงไป. | |
| ขอหน้ากากสักอันเพื่อฉันนี้จะได้ใส่: | |
| อ๊ะ, เอาหน้ากากใยปิดหน้ากาก ! [๗] ช่างเถิดนา | |
| ถึงใครจะใฝ่ดูหน้ายี่ยู่ก็ไม่ว่า. | |
| คิ้วดกคู่นี้นาจะรับแบกอายแทนฉัน. | |
| เบ็น. | มา, เคาะแล้วเฃ้าไป, และพอเฃ้าแล้วโดยพลัน |
| ทุกคนจงพากันใช้ฃาเล่นเต้นรำดี. | |
| โรเมโอ. | คบมาให้ฉัน : ปล่อยให้คนเฟื่อง, ใจสุขี, |
| เขี่ยกกเล่นตามทีด้วยส้นเท้าเก้าไปมา; [๘] | |
| เพราะตัวของฉันเปรียบด้วยภาษิตของปู่ตา; | |
| ขอมีแต่เพียงน่าที่ส่องเทียน, และยืนดู [๙] | |
| การเล่นไม่เคยดีเท่าครั้งนี้, ฉันเหงาอยู่. | |
| เมอร์. | เหงาคือเงียบเปนหนู, นครบาลคงชอบนัก. |
| ถ้าเพื่อนเหมือนตกหล่มจะช่วยฉุดขึ้นจากปลัก, | |
| หรือติดในหล่มรัก, ขออภัยเถิดเพื่อนยา, | |
| ติดลึกถึงเพียงหู. เออ, จุดไฟแข่งทิวา! | |
| โรเมโอ. | ไม่เปนเช่นนั้นนา. |
| เมอร์. | ฉันมุ่งกล่าวว่ารอรี |
| อยู่เปลืองแสงคบเปล่า, เหมือนจุดไฟกลางวันฉนี้. | |
| จงเชื่อตั้งใจดี, เพราะว่าความวินิจนั้น, | |
| อยู่ตรงตั้งใจยึงกว่าสิ่งอื่นเปนแม่นมั่น. | |
| โรเมโอ. | เราตั้งใจดีครันในการไปในงานนี้; |
| แต่ไปไม่เห็นเหมาะ. | |
| เมอร์. | เพราะเหตุไร, ขอถามที? |
| โรเมโอ. | เพราะว่าเมื่อคืนนี้ฉันฝัน. |
| เมอร์. | ฉันก็เหมือนกัน. |
| โรเมโอ. | เพื่อนฝันว่าฉันใด? |
| เมอร์. | ว่าฝันไซร้มุสาครัน. |
| โรเมโอ. | ในเมื่อเรานอนฝัน, มักเห็นสิ่งที่จริงแท้. |
| เมอร์. | ฉันเห็นพระนางแมบได้มาอยู่กับเพื่อนแน่. [๑๐] |
| เธอเปนหมอตำแยของพวกพราย, และเธอมา. | |
| โดยรูปไม่ใหญ่เกินกว่าเมล็ดพลอยลายโมรา, | |
| หัวธำมรงค์นาคะระเถ้าสรวมนิ้วชี้, | |
| มีสัตว์นี๊ด ๆ ลากรถกระจ้อยที่เธอขี่ | |
| ผ่านนาสิกคนที่กำลังหลับสนิทนอน: | |
| ซี่ล้อรถทำด้วยฃาแมลงมุมยาวหลายท่อน; | |
| กูบทำด้วยปีกอ่อนแห่งตัวตั๋กะแตนเขียว; | |
| ทามทำด้วยสายใยแมลงมุมเส้นแสนเล็กเรียว, | |
| ปลอกคอม้าวิ่งเชี่ยวทำด้วยแสงพระจันทร์ใส; | |
| ด้ามแส้, ฃาจิ้งหรีด; และสายแส้คือสายใย; | |
| นายสารถีไซร้, คือตัวริ้นสีเทาน้อย, | |
| ตัวเล็กแต่เพียงกึ่งแห่งตัวหนอนกระจ้อยร่อย | |
| ซึ่งบ่งจากนิ้วน้อยของหญิงสาวผู้เกียจคร้าน: | |
| ตัวรถคือเปลือกแห่งเฮเซ็ลนัตงามตระการ, | |
| ฝีมือช่างชำนาญ, คือกะรอกหรือด้วงไช, | |
| ซึ่งเคยสร้างรถของพวกพรายมาแต่ไร ๆ. | |
| และโดยยานนี้ไซร้พระนางแล่นทุกราตรี | |
| ผ่านจิตของเจ้าชู้, ผู้ฝันถึงรักทันที; | |
| ผ่านเฃ่าของเสวี, เฃาฝันถึงพูดไพเราะ; | |
| ผ่านนิ้วทนายความ, เฃาฝันถึงค่าจ้างเหมาะ; | |
| ผ่านปากหญิงสาวก็เจ้าหล่อนฝันถึงจุมพิต, | |
| ซึ่งแมบออกเคืองทำให้พุพองขึ้นปากนิตย์, | |
| เพราะปากยังมีติดกลิ่นขนมที่อมไว้; | |
| บางทีเธอแล่นผ่านฃ้ามนาสิกเสวกไป, | |
| ทำเฃาฝันว่าได้ดมกลิ่นเสื้ออันงามตรู; | |
| บางทีเธอก็มาด้วยหัดถาถือหางหมู | |
| แยงนาสิกขรัวครูผู้กำลังหลับนิทรา, | |
| แล้วแกก็ฝันถึงอติเรกะลาภา; | |
| บางทีขับรถาผ่านฃ้ามคอทหารหาญ, | |
| และเฃาก็ฝันว่าได้เชือดคอศัตรูพาล, | |
| ถึงช่องกำแพง, การซุ่มพล, อีกดาพเหล็กเส๎ปญ, | |
| อีกดื่มกันอย่างลึกตั้งห้าวา; อีกเคาะเล่น | |
| ในหูเฃาแจ่มเจน, เฃาตกใจตื่นบัดนั้น, | |
| และเพราะตกใจเฃาก็เล่ามนตร์สองสามอัน, | |
| แล้วหลับไปอีกพลัน. ก็พระนางแมบองค์นี้ | |
| ที่ทำขนคอม้าเหนียวเปนตังในราตรี, | |
| และทำใช้เกศีสาวผู้คร้านเปนตังเหนียว, | |
| ซึ่งในเวลาสางอาจมีลางร้ายมากเจียว; | |
| นางซนตนนี้เทียว, แม้เห็นสาวนอนหงายไซร้, | |
| ขึ้นกดและเสี้ยมสอนให้หล่อนทนถูกทับได้, | |
| อีกทำผู้หญิงให้มีท้องดีโดยเช่นนี้. | |
| นางนี้คือ.- | |
| โรเมโอ. | เลิก, เลิก! เมอร์คิวชิโอ, ขอเลิกที ! |
| เพื่อนพูดล้วนไม่มีสาระ. | |
| เมอร์. | จริง, พูดถึงฝัน, |
| ซึ่งเปรียบเหมือนอย่างจิตที่อยู่นิ่งๆ ฉนั้น, | |
| เกิดแต่สิ่งเหลวครันคือมะเมอฟุ้งสร้านไซร้, | |
| ซึ่งมีสาระน้อยเหมือนอากาศที่เปนไอ. | |
| และความเที่ยงหาไม่เหมือนลม, ซึ่งบัดนี้จร | |
| พัดผ่านไปสู่ถิ่นอันหนาวในภาคอุดร, | |
| แล้วโกรรธกลับพัดย้อนลงมาจากทิศเหนือนั้น, | |
| ผินพักตร์สู่ทักษิณถิ่นน้ำค้างประโปรยพลัน. | |
| เบ็น. | ลมที่เพื่อนกล่าวนั้นพัดตัวเราจากตัวไกล; |
| อาหารคงเลี้ยงแล้ว, และเราน่าจะช้าใหญ่. | |
| โรเมโอ. | ฉันเกรงจะเร็วไป: เพราะฉันออกวิตกว่า |
| อาจมีผลร้าย, ซึ่งยังแขวนอยู่กับดารา, | |
| จักเริ่มประเดิมพาละพิบัติประหัดหาญ | |
| ในงานคืนนี้ไซร้, และในที่สุดรอนราน | |
| ช็วิตอันสามาญในอุระแห่งฉันนี้ | |
| ด้วยมรณะกรรมอันแรงกล้าและกาลี: | |
| แต่พระเปนเจ้าที่ทรงนำทางของฉันไซร้ | |
| โปรดช่วยอำนวยสวัสดิ์! ไปเถิด, เพื่อนทั้งหลายไป. | |
| เบ็น. | รัวกลองขึ้นทันใดและนำพวกเราลีลา. [พากันเฃ้าโรง.] |
