ตอนที่ ๕
ถิ่นเดิม. ห้องนอนของจูเลียต.
โรเมโอและจูเลียต ออก.
| จูเลียต. | เธอจะไปละหรือ ? ยังไม่จวนรุ่งระวี: |
| นกไนติงเกลนี่, มิใช่ล๊าร์กที่เริงร้อง, [๓๘] | |
| เสียงดังกระทบโสตอันหวาดหวั่นของเธอก้อง; | |
| ทุกคืนมันร่ำร้องอยู่ที่ต้นทับทิมนั้น: | |
| เชื่อเถิด, ชื่นใจ, คือไนติงเกลที่ร้องลั่น. | |
| โรเมโอ. | นกล๊าร์กเปนแม่นมั่น, ประกาศสุริโยทัย, |
| ไม่ใช่ไนติงเกล: ดูริ้วร้ายเถิด, ชื่นใจ, | |
| รุ่งเรืองประเทืองในกลีบเมฆภาคบุรพา: | |
| อันเทียนของราตรีดับหมด, และทิวาร่า | |
| เริงยืนณยอดผาพยับหมอกอยู่รำไร. | |
| พี่จำต้องจรเพื่อคงชีพ, หรืออยู่บรรลัย. | |
| จูเลียต. | อันแสงนั้นมิใช่แสงทอง, น้องรู้อยู่ดี: |
| เปนเพียงดาวหางซึ่งประทุจากพระสุรีย์, | |
| สำหรับในคืนนี้เปนคบเพลิงนำพี่ยา | |
| เหมือนส่องวิถีให้ดำเนินสู่มันตุวา: | |
| ดังนั้นอยู่ก่อนนา; ยังไม่จำจะจากจร. | |
| โรเมโอ. | พี่ยอมให้เฃาจับ, ยอมเฃาผลาญชีวีมรณ; |
| พี่เต็มใจแล้วหล่อน, แม้น้องชอบเช่นนั้นนา. | |
| พี่จะว่าแสงเงินมิใช่เนตร์แห่งทิวา, | |
| เปนเพียงแสงส่องมาจากนะลาศแห่งดวงจันทร์; | |
| และว่านั้นมิใช่นกล๊าร์ก, ซึ่งส่งเสียงลั่น | |
| ในห้องคูหาสวรรค์เหนือศีร์ษะของเราไซร้. | |
| อันพี่นี้มีจิตอยากอยู่มากกว่าอยากไป: | |
| เชิญมา, มัจจุภัย! จูเลียตหล่อนชอบเช่นนั้น, | |
| อย่างไร, ดวงใจพี่? ยังไม่รุ่ง; มาพูดกัน. | |
| จูเลียต. | รุ่งแล้ว, รุ่งแล้ว: พลันไปเถิด, พี่จงไคลคลา ! |
| นั่นคือนกล๊าร์กร้องสำเนียงเพี้ยนหนวกหูนา, | |
| เสียงแตกเลวนักหนาและเสียงหลงน่ารำคาญ. | |
| บางคนว่านกล๊าร์กมักร้องเสียงเสนาะหวาน; | |
| เช่นนี้ไม่เฃ้าการ, เพราะมันพรากเราจากพลัน: | |
| เฃาว่านกล๊าร์คกับคางคกร้ายแลกตากัน; [๓๙] | |
| อ้า, น้องอยากให้มันแลกเสียงกันด้วยแหละดี! | |
| เพราะเสียงมันเตือนพรากแขนน้องจากวงแขนพี่, | |
| ต้อนพี่จากที่นี้ด้วยเห่เพรียกพระสุริยา. | |
| อ้า, ไปเถิดบัดนี้; สว่างขึ้นทุกทีนา | |
| โรเมโอ. | สว่างขึ้นทุกที, อ้า; โศกเรายิ่งมืดมวลทวี! |
| นางนมออก. | |
| นางนม. | คุณคะ! |
| จูเลียต. | อะไร, นม? |
| นางนม. | คุณหญิงมารดาคุณจะมายังห้องคุณนี้ : |
| รุ่งแล้ว, ระวังดีเถิด, จงมองดูทั่วไป. [เฃ้าโรง.] | |
| จูเลียต. | ฉนั้น, บัญชร, ปล่อยทิวามา, ปล่อยชีพไคล. |
| โรเมโอ. | ลาก่อน ! จำลาไป! จุมพิตที, แล้วพี่จร. |
| [ปีนออกทางน่าต่าง.] | |
| จูเลียต. | ไปแล้วหรือ? ชู้ผัว, อ้า. ผัวชู้คู่สมร ! |
| น้องขอทราบสุนทรจากพี่ทุกทิวากาล, | |
| เพราะในนาทีเดียวย่อมมีอยู่เปนหลายวาร : | |
| โอ้ว่า, โดยประมาณเช่นนี้น้องจะชรา | |
| กว่าน้องจะได้พบโรเมโอผู้ภรรดา! | |
| โรเมโอ. | ลาก่อน! |
| พี่คงไม่ปล่อยราเริดโอกาศอันพึงมี | |
| เพื่อฝากความคิดถึงมายังน้องยอดชีวี. | |
| จูเลียต. | โอ้, นึกอยู่หรือพี่ว่าแล้วเราจะพบกัน ? |
| โรเมโอ. | พี่ไม่สงสัยเลย; และทุกข์โศกปัจจุบัน |
| จะเปนข้อพูดกันในเบื้องน่าของเราไซร้. | |
| จูเลียต. | คุณพระ! ตัวน้องมีมะโนทายร้ายกระไร, |
| บัดนี้พี่อยู่ใต้, น้องรู้สึกว่าเห็นพี่ | |
| เหมือนผู้ตายแล้วนอนอยู่กันหลุมฝังซากผี : | |
| สายตาของน้องนี้เสีย, หรือพี่หน้าซีดเซียว, | |
| โรเมโอ. | และเชื่อพี่เถิด, น้อง, พี่เห็นน้องเช่นกันเทียว: |
| ความโศกแน่ทีเดียวดูดเลือดเรา. พี่ขอลา ! | |
| [หายเฃ้าโรง.] | |
| จูเลียต. | อ้า เคราะห์, เคราะห์ ! ปวงชนว่าเจ้าไม่ยั่งยืนนา: |
| ถ้าโลเลเช่นว่า, เคราะห์จะทำสถานใด | |
| แต่ผู้ขึ้นชื่อว่ามั่นคง ? จงโลเลไป, | |
| เช่นนั้นเคราะห์จะได้ไม่กักเฃาไว้เนิ่นนาน, | |
| แต่ส่งเฃาคืนมา. | |
| คุณหญิง ค. | [ในโรง.] ลูกหญิงจ๋า ! ตื่นจงฃาน. |
| จูเลียต. | ใครเรียกสำเนียงฉาน ? คุณแม่ฃ้าหรือไฉน ? |
| ท่านยังมิได้นอน, หรือตื่นเช้านักทำไม ? | |
| มีเหตุประหลาดใดที่นำท่านมาที่นี้ ? | |
| คุณหญิงคาปุเล็ต ออก. | |
| คุณหญิง ค. | จูเลียต, เปนอย่างไร? |
| จูเลียต. | ไม่สู้จะสำราญดี. |
| คุณหญิง ค. | ยังคงร่ำโศกีถึงพี่ผู้มรณา ? |
| หรือลูกจะชลอเฃาจากหลุมด้วยน้ำตา ? | |
| แม้หากทำได้นา, เฃาจะฟื้นก็หาไม่; | |
| ฉนั้นหยุด: อันโศกน้อยเปนพยานรักมากได้: | |
| แต่โศกมากเกินไปเปนพยานสติน้อย. | |
| จูเลียต. | เพราะเหตุวิโยคหนักลูกขอโศกอีกสักหน่อย. |
| คุณหญิง ค. | วิโยคนั้น, ลูกน้อย, รู้สึกเถิด, แต่ส่วนมิตร์ที่ลูกครวญถึงนั้นทำเนาเถิด. |
| จูเลียต. | ว้าเหว่จิต. |
| ลูกจำต้องโศกนิตย์เพราะมิตร์พรากจากกันไป. | |
| คุณหญิง ค. | เออ, ลูก, โศกามากมิใช่เพราะเฃาบรรลัย, |
| แต่เพราะคนจัญไรที่ฆ่าเฃายังอยู่ดี. | |
| จูเลียต. | จัญไรไหนเจ้าฃา? |
| คุณหญิง ค. | โรเมโอจัญไรซี. |
| จูเลียต. | [ป้อง.] จัญไรกับเฃานี้ห่างไกลกันหลายพันไมล์.- |
| [ดัง.] พระเจ้ายกโทษเฃา ! ลูกยกโทษโดยเต็มใจ; | |
| แต่ใครจะทำให้ลูกโศกเท่าเฃาไม่มี. | |
| คุณหญิง ค. | ก็เพราะผู้ร้ายไซร้ฆ่าเฃาแล้วคงชีวี. |
| จูเลียต. | จริงคะ, อันเฃานี้อยู่ไกลมือของดิฉัน : |
| ไม่อยากให้ใครแก้แค้นแทนพี่ที่ตายนั้น. | |
| คุณหญิง ค. | คงได้แก้แค้นมั่น, อย่าวิตกอีกเลยนา: |
| อย่าโศก : แม่จะใช้คนไปยังมันตุวา, | |
| ที่อ้ายผู้ร้ายอาธรรม์ถูกเนรเทศสถิต, | |
| และจะให้วางยาอันรุนแรงกำแหงพิษ, | |
| จนมันต้องม้วยมิดเปนเพื่อนตามติบอลต์ไป: | |
| ดังนี้, เมื่อสมหมาย, หวังว่าลูกคงพอใจ. | |
| จูเลียต. | อันตัวของลูกไซร้จะพอจิตอย่าพึงหมาย, |
| จนกว่าลูกจะได้เห็นตัวโรเมโอ - ตาย - | |
| ลูกนี้แสนใจหายโศกถึงญาติ์ผู้ล่วงลับ. | |
| ถ้าหากคุณแม่เพียงแต่หาคนไว้คอยรับ | |
| ถือยาพิษไปฉับ, ติฉันจะผสมให้, | |
| และโรเมโอนั้น, เมื่อกินยาพิษแล้วไซร้, | |
| คงต้องม้วยทันใด. โอย, จิตลูกนี้ชังครัน | |
| ยามยินออกนามเฃา, แต่ลูกไม่อาจผายผัน, | |
| ไปแสดงความรักอันมีอยู่ในติบอลต์พี่, | |
| ที่ตัวผู้ประจนประจันเฃาวายชีวี. | |
| คุณหญิง ค. | ลูกจงหาวิธี, ส่วนมารดาจะหาคน. |
| แต่แม่มีฃ่าวมาบอกลูกให้ชื่นกมล. | |
| จูเลียต. | ฃ่าวดีมายามจนย่อมเปนเครื่องบำรุงใจ : |
| อันฃ่าวอะไรมี, ขอคุณแม่โปรดฃานใข ? | |
| คุณหญิง ค. | นั่นแหละ, ลูกนี้ไซร้บิดาเอื้อเฟื้อนักหนา; |
| ท่านมีความจงใจจะเปลื้องทุกข์ของธิดา, | |
| ท่านจึ่งได้ด่วนหาวันนำสุขสู่ลูกขวัญ, | |
| ซึ่งลูกมิมุ่งหา, และแม่เองนึกมิทัน. | |
| จูเลียต. | คุณแม่, แสนอัศจรรย์, กล่าวถึงวันอะไรเล่า ? |
| คุณหญิง ค. | อ๋อ, ลูกรัก, คือวันพฤหัสน่าเวลาเช้า, |
| ขุนนางร่างเฉลา, หนุ่ม, และศักดิ์สูงพิศาล, | |
| คือเคานติปารีส, ที่เสนต์ปีเตอร์วิหาร, [๔๐] | |
| จะให้ลูกสุขสานต์เปนเจ้าสาวสราญใจ. | |
| จูเลียต. | โดยปีเตอร์วิหารและตัวปีเตอร์เองไซร์, |
| เฃาจะบันดาลให้ลูกเปนสุขฉันใดหนอ. | |
| ลูกนึกประหลาดใจที่เร่งรัด, จะเฃ้าหอ | |
| กับเฃาก่อนผู้ขอเคยแสดงสิเนหา. | |
| อันตัวลูกนี้ขอคุณแม่เรียนคุณบิดา, | |
| ลูกยังไม่วิวาห์, และแม้แต่ง, ขอยืนยัน, | |
| ก็กับผู้ที่ฃ้าเกลียด, คือโรเมโอนั้น, | |
| ดีกว่าปารีสมั่น, นี้แหละฃ่าวพิลึกละ ! | |
| คุณหญิง ค. | คุณพ่อมานี่แล้ว, ลองเรียนท่านเองเถิดนะ, |
| แล้วดูว่าท่านจะเห็นด้วยหรือกับโฉมยง. | |
| คาปุเล็ต และ นางนม ออก. | |
| คาปุ. | เมื่อหมดแสงระวี, อากาศโปรยหิมะลง; |
| แต่ยามอัษฎงคต์แห่งโอรสของน้องไซร้ | |
| ฝนตกเปนห่าใหญ่. | |
| อย่างไร ! เด็กน้ำตาฟาย ? ยังโศกาอีกหรือไฉน ? | |
| น้ำตายังหลั่งไหล ? ดูในกายน้อยเอกา | |
| ลูกเลียนทั้งนาวี, และสมุท, และวาตา; | |
| เพราะเนตร์ของธิดา, พ่อเปรียบด้วยสมุทใส, | |
| น้ำตายังขึ้นลง; กายลูกคือนาวาไซร้, | |
| ในน้ำเค็มแล่นไป; ถอนใจเปรียบพายุผัน; | |
| ซึ่งพัดอย่างแรงกล้า, พร้อมด้วยอัสสุชลนั้น, | |
| แม้ไม่สงบพลัน, อาจบันดาลความล่มได้ | |
| แด่ตัวลูกผู้ต้องพายุเพลีย.-เมียคู่ใจ ! | |
| บอกลูกแล้วหรือไฉนให้ทราบข้อเราวินิศจย์ ? | |
| คุณหญิง ค. | บอกแล้ว; แต่หล่อนไม่เต็มใจ, อีกขอขอบจิต, |
| อยากให้เด็กสิ้นคิดแต่งงานเสียกับหลุมฝัง! | |
| คาปุ. | ช้า! เล่าให้ฉันฟัง, เถิดเมีย, เล่าให้ฉันฟัง. |
| ไม่ยอมหรือ, โอหัง? ไม่ขอบใจเราหรือนี่ ? | |
| ไม่ตื่นเต้นดอกหรือ? ไม่เห็นหรือว่าโชคดี, | |
| ทั้งๆ ตัวเลวฉนี้, ที่เราช่วยแสวงหา | |
| บุรุษผู้เลิดดีมาเพื่อให้เปนภัสดา? | |
| จูเลียต. | ไม่ตื่น, ที่ช่วยหา, ที่หาแล้ว, ขอบคุณจัง: |
| เปนพ้นวิสัยฃ้าจะตื่นสิ่งซึ่งตนชัง; | |
| แต่ถึงเกลียดก็ยังรู้สึกคุณท่านรักไซร้. | |
| คาปุ. | อะไร ! อะไร, เล่นแต่สำนวน ! นี่อย่างไร? |
| “ตื่น” อีกทั้ง ” ขอบใจ,” และ “ไม่ขอบคุณ” ดังนี้; | |
| แล้วก็ “ไม่ตื่น” เล่า: แม่เจ้าเอย, แม่ตัวดี, | |
| อย่าขอบคุณกูนี้, และอย่าตื่นแก่กูเลย, | |
| เตรียมข้อไว้เผื่อวันพฤหัสน่านี้เถิดเหวย, | |
| ไปกับปารีส, เฮ้ย, ที่เสนต์ปีเตอร์วิหาร, | |
| หาไม่จะเอาตัวขึ้นรั้วลากไปประจาร. [๔๑] | |
| เลิกที, อีสามาญซากไข้เขียว! อีสู่รู้ [๔๒] | |
| เลิกที, อีหน้าใข! | |
| คุณหญิง ค. | อะไร! ท่านคลั่งหรือ, ดู? |
| จูเลียต. | คุณพ่อ, ลูกขอคู้เฃ่าวิงวอนเถิดเจ้าฃ้า, |
| โปรดงดโทษะฟังสักคำเดียวขอเจรจา. | |
| คาปุ. | ตายโหง, อีชาติฃ้า! อีหัวดื้อแสนอัปรีย์ ! |
| นี่แน่: วันพฤหัสจงไปวัดเถิดโดยดี, | |
| หาไม่ต่อไปนี้อย่าดูหน้ากูต่อไป: | |
| อย่าพูด, อย่าตอบมา, อย่าโต้เถียงวินิจฉัย, | |
| กูคันมือกระไร.-คุณหญิง, เราเคยบ่นกัน | |
| ในข้อที่พระผู้เปนเจ้าให้ลูกเดียวนั้น; | |
| แต่ว่าบัดนี้ฉันเห็นคนเดียวนี้มากไป, | |
| และเห็นว่าเรามีเคราะห์ร้ายเพราะมีมันไซร้. | |
| ตายโหง, อีจัญไร! | |
| นางนม. | โปรดเธอเถิด, พระจอมสวรรค์!- |
| เจ้าคุณแหละผิดแท้ที่ด่าลูกมากมายฉนั้น. | |
| คาปุ. | ทำไม, แม่รู้สรรพ์ ? จงหยุดพูดบ้างเปนไร, |
| แม่คุณ; ไปสูสีกับพวกเพื่อนนินทา; ไป. | |
| นางนม. | ฃ้าพูดไม่ผิดใด. |
| คาปุ. | คุณพระช่วยด้วยเถิดนา. |
| นางนม. | ห้ามพูดด้วยหรือนี่ ? |
| คาปุ่. | หยุดทีเถิดพึมพำบ้า ! |
| จงไปสนทนากับพวกเพื่อนเสมอพักตร์, | |
| เพราะเราที่นี่ไม่อยากฟังเลย. | |
| คุณหญิง ค. | ท่านฉุนนัก. |
| คาปุ. | จอมสรวง! ฉันจวนคลั่งละ. |
| วัน, คืน, โมง, ขณะ, เวลา, ทำงาน, หยุดพัก, | |
| อยู่เดียว, พร้อมเพื่อนรัก, ฉันเปนห่วงทุกเวลา | |
| หาผัวให้บุตรี; และบัดนี้เมื่อได้หา | |
| สุภาพบุรุษมาผู้กำเนิดประเสริฐศรี, | |
| มีทรัพย์บริบูรณ, เยาว์วัย, อีกประพฤติ์ดี, | |
| อีกตามเฃากล่าว, มีคุณะเลิดทุกอย่างไป, | |
| ปันส่วนตามควรที่จะเห็นควรแก่ชายไซร้; | |
| แล้วก็มาต้องได้ฟังเด็กโง่โยเยหาญ, | |
| เหมือนหุ่นเสียงออด ๆ, เมื่อพบโชคงามตระการ, | |
| ตอบว่า “ไม่แต่งงาน,” “ดิฉันนี้รักไม่ได้,” | |
| “ดิฉันยังเยาว์นัก,” “ดิฉันขอโปรดอภัย.” | |
| แต่, ถ้าไม่เต็มใจจะแต่งงาน, ก็ตามที: | |
| ไปไหนได้ก็ไป, แต่อย่าอยู่บ้านกูนี้: | |
| ระวัง, คิดจงดี, กูไม่พูดเปนเล่นละ. | |
| จวนวันพฤหัสแล้ว; ใคร่ครวญดูให้มากนะ. | |
| ถ้าเปนลูกกู, จะจัดยกให้สหายยา; | |
| หาไม่, ไป, ขอทาน, อด, ตายเลิดกลางภารา, | |
| เพราะให้กูตายห่า, กูไม่รับเปนบุตรี, | |
| อีกทรัพย์ของกูจะบำรุงมึงบ่พึงมี. | |
| เชื่อเถิด, คิดจงดี; กูไม่ยอมคืนวาจา. [เฃ้าโรง.] | |
| จูเลียต. | อันความการุญหมดไม่มีหรือในเมฆา, |
| ซึ่งหยั่งรู้ทุกฃาของฃ้าลึกในดวงใจ ? | |
| อ้า, มาตุใจดี, อย่าขับลูกจากอกไป! | |
| รอการแต่งงานไว้สักหนึ่งเดือน, หนึ่งสัปดาห์, | |
| หรือ, แม้มิยอมรอ, ขอโปรดจัดเตียงวิวาห์ | |
| ในห้องอนุสสาวรีย์ที่ติบอลต์นอน. | |
| คุณหญิง ค. | อย่าพูดกับฉันเลย, ไม่ขอเผยพจน์สุนทร. |
| จงทำตามใจหล่อน, เพราะฉันไม่เกี่ยวต่อไป. [เฃ้าโรง.] | |
| จูเลียต. | คุณพระ!-โอ้, นมจ๋า! จะป้องกันได้ฉันใด ? |
| ผัวฉันยังอยู่ในแดนดิน, สัตย์อยู่ในสวรรค์; | |
| ค้าสัตย์นั้นจะกลับคืนมาโลกอย่างไรกัน, | |
| เว้นเสียแต่ผัวนั้นจะส่งคืนจากนภางค์ | |
| โดยละโลกนี้ไป?- [๔๓] ปลอบฉัน, และช่วยแนะทาง.- | |
| อกเอ๋ย, เห็นใจบ้าง, สวรรค์ใยใช้อุบาย | |
| แก่ตัวฉันผู้เปนคนอ่อนแอและแพ้ง่าย! | |
| ว่าไร ! ไม่เผยผายพจีช่วยให้จิตหรรษ์ ? | |
| ช่วยปลอบบ้างสินม. | |
| นางนม. | เอาเถิด, โรเมโอนั้น |
| ถูกขับ; และดิฉันพนันได้อย่างทนง, | |
| ว่าเฃามิอาจมาท้วงท้าได้ดังใจจง; | |
| หรือ, หากกลับ, ก็คงจะต้องกลับโดยลับครัน | |
| ฉนั้น, เมื่อความเปนดังเช่นกล่าวมาแล้วนั้น, | |
| ฉันเห็นว่าแจ่มจันทร์ควรแต่งกับท่านเคานตี. | |
| เออ, เฃาเปนชายโฉมเฉลา. | |
| โรเมโอเปรียบเฃาเหมือนผ้าเก่า, นกอินทรีย์ | |
| เนตร์เขียวไม่สดสี, หรือไว, งาม, เท่าดวงตา | |
| ของท่านปารีสนั้น. ให้ฉันตายดิ้นเถิดนา, | |
| ควรคุณจะปรีดารับสามีที่สองนี้. | |
| เพราะดีกว่าที่หนึ่ง: หรือถึงแม้จะไม่ดี, | |
| ที่หนึ่งตายแล้วนี่, หรือเท่า ๆ กับเฃาตาย | |
| เพราะอยู่ก็ไม่เปนประโยชน์เลยแก่คุณนาย. | |
| จูเลียต. | นี่พูดอย่างขยายจริงใจหรือ? |
| นางนม. | อย่างจริงใจ; |
| หาไม่ให้ตายดิ้นสิคะ | |
| จูเลียต. | สาธุ! |
| นางนม. | อะไร ? |
| จูเลียต. | นั่นแหละ, แม่นมได้ปลอบจิตฉันมากนักหนา. |
| ไปเถิด; บอกคุณแม่ว่าฉันนี้จะขอลา, | |
| เพราะทำท่านบิดาโกรธ, จะไปกุฎิ์ลอเรนซ๎. | |
| เพื่อจะได้ปลงบาปรับอภัยพอใจเย็น. | |
| นางนม. | ดีแล้ว; ดิฉันเห็นเปนการถูกและงดงาม. [เฃ้าโรง.] |
| จูเลียต. | ยายเถ้าจัญไรเหลือ ! โอ้ยายยักขินีทราม ! |
| บาปใดจะเปนความชั่วร้ายยิ่งไปกว่ากัน, | |
| คือให้เราเสียสัตย์, หรือติผัวของเรานั้น | |
| ด้วยลิ้นที่รำพรรณชมเฃาเลิดประเสริฐดี | |
| เปนหลายพันครั้งแล้ว ? - ที่ปรึกษา, เลิกกันที; | |
| สูกับอกฃ้านี้แต่นี้พรากจากกันไป.- | |
| เราจะไปหาท่านภาตา, เรียนทางแก้ใข. | |
| ถ้าหมดหนทางไซร้, เราก็อาจปลงชีวา. [เฃ้าโรง.] |
----------------------------
