ตอนที่ ๑

​เวโรนา. ตรอคริมกำแพงสวนของคาปุเล็ต.

โรเมโอ ออก.

โรเมโอ. จะเลยไปอย่างไรเมื่อดวงใจจอดอยู่นี่ ?
  กลับหลังเถิด; อินทรีย์, และมุ่งหาแม่เหล็กพลัน.
  [เฃาปีนฃ้ามกำแพง, และโดดลงไปทางด้านใน.]
  เบ็นโวลิโอ และ เมอร์คิวชิโอ ออก.
เบ็น. อ้า, โรเมโอ, พี่ ! โรเมโอ ! ไปไหนกัน ?
  พี่โรเมโอ !
เมอร์. ฉันเห็นว่าเฃาฉลาดแท้;
  แล้วก็, ให้ตายโหง, แอบกลับบ้านเสียแล้วแฮ้.
เบ็น. เฃามาทางนี้แน่, และปีนฃ้ามกำแพงไป:
  เมอร์คิวชิโอเรียกทีเถิด.
เมอร์. ฉันจะเชิญให้.-
  โรเมโอ ! โลเล ! ไฮ้, คนบ้า ! คลั่ง ! พ่อเจ้าชู้ !
  จงมาเพียงเปนรูปถอนใจใหญ่ให้เราดู:
  กล่าวกลอนท่อนหนึ่งตูฃ้าจะเห็นพอใจนัก,
  ร้องเพียงแต่ “โอ้ว่า!” หรือว่า “รัก” คล้องกับ “พักตร์”;
  ​พูดถึงวีนัสสักคำเดียวเถิดพ่อเพื่อนยา,
  หรือทักเด็กตามืดผู้เปนลูกนางนั้นนา,
  อะดัมคิวปิดนามะผู้ยิงศรแม่นครัน
  เมื่อท้าวโคเฟตุวารักนางสาวยาจกนั้น.- [๑๒]
  เฃาไม่ได้ยินฉัน, ไม่แกรกกรากกระดิกเลย;
  เฃาแสร้งทำเปนตาย, ต้องเชิญผีละเพื่อนเอ๊ย.-
  ขอเชิญพ่อผีเอยด้วยตารอสะไลนวาม,
  ด้วยหน้าผากหล่อนกว้าง, และโอษฐ์หล่อนแดงอร่าม,
  ด้วยตีนของหล่อนงาม, ฃาเรียว, อีกฃาอ่อนลไม,
  อีกทั้งสถานซึ่งสถิตอยู่แถบนั้นไซร้,
  ผีเอยมาไว ๆ ให้เราเห็นเปนขวัญตา !
เบ็น. ถ้าเฃาได้ยินเพื่อน, ก็จะทำเฃาโกรธา.
เมอร์. หาโกรธไม่ดอกนา: ถ้าจะทำให้โกรธเรา
  ต้องปลุกปิศาจโผล่ขึ้นใกล้คู่รักของเฃา
  อย่างแปลกมากไม่เบา, ทั้งให้มันยืนโด่ไว้
  จนหล่อนต้องข่มมัน, และปราบมันลงจนได้;
  เช่นนั้นจะขัดใจ: อันคำเชิญของฉันนี้
  ไพเราะและซื่อตรง, และออกนามแม่ตัวดี
 

ก็เพราะฉันหวังที่จะให้เฃาลุกขึ้นมา.
​เบ็น. ไปเถิด, เฃาเฃ้าแฝงเสียแล้วในหมู่พฤกษา,
  เพื่อจะเสวะนากับราตรีที่ชื้นแฉะ
  ความรักเฃาตามืดและเหมาะกับมืดมลแหละ.
เมอร์. ถ้ารักตามืดแฮะ, รักจะยิงถูกสิ่งไร.
  บัดนี้เฃาคงนั่งอยู่ใต้ต้นเม็ดล่าร์ใหญ่,
  และนึกให้ทรามวัยเปนลูกไม้ชนิดที่
  สาว ๆ เรียกเม็ดล่าร์เวลาอยู่ลำพังซี. [๑๓]
  เออโรเมโอ, นี่, ให้หล่อนเปนนั่นเถิด, โอ,
  ละสูตที่เปิดอยู่และสูเองเปนตุ้มโผล่ !
  ลาก่อน, โรเมโอ: ฉันขอลาสู่เตียงน้อย;
  เตียงดินจะนอนหลับจะเย็นเกินไปสักหน่อย:
  ไปเถิด, หรือจะคอย ?
เบ็น. ไปเถิดเพื่อน, เพราะฉันเห็น
  ว่ารอหาเฃาผู้ไม่อยากพบก็ลำเค็ญ. [พากันเฃ้าโรง]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ