พระคัมภีร์ธาตุวิวรณ์

อนึ่งตั้งอัญชลี นบพระศรีสาศดา เปนปิ่นในโลกา อีกธรรมาทั้งหมู่สงฆ์ เปนประทีปส่องหมู่สัตว์ ให้เห็นชัดมิให้หลง แนะนำในทางตรง ควรจำนงเปนสรณา ปกเกษกันอุบาทว์ อันประมาทมากนิทรา สรรพโทษอย่าพาธา ด้วยพระเดชจงเกียจกัน บิดาคุณมารดา ครูปัธยาอันสอนธรรม์ อีกคุณกระษัตริย์อัน ทรงเดชล้นพ้นประมาณ เทพะพระสยม ทั้งอินทร์พรหมทุกสถาน จงสรรบันดานญาณ โปรดประทานแต่โดยดี

ด้วยข้าจะขอกล่าว ในเรื่องราวพระคัมภีร์ สืบไว้ในธาตรี จนถึงที่สูนย์กัลปา ชื่อธาตุวิวรณ์ อุทาหรณ์แห่งโรคา เปนมูลโรคนาๆ มีทุกถ้าทุกประการ ให้แพทย์พึงสดับ ตามตำหรับ​เราโวหาร ตรองตรึกนึกชำนาญ กำหนดแน่อย่ากังขา คัมภีร์แพทย์ย่อมสูญหาย ระส่ำระสายช้านานมา เพราะมารผลาญพารา อยุทธยาด้วยกูลกาล แพทย์เก่าเล่าก็ตาย ก็เสื่อมหายวิชาชาญ ยังแต่ผู้เยาว์ญาณ ตั้งโวหารกำเริบรู้ ดังกาอันเทียมหงษ์ ใครจะปลงว่าเคียงคู่ ดูหมิ่นประมาทครู ตู่ตำราว่าฉุยไป รู้น้อยพลอยพูดโผง ดุจโอ่งน้ำครึ่งใบ แบกกลอกกระฉอกไหว บรู้โรคว่าถูกผิด จิตรโลภเห็นแก่ลาภ บเกรงบาปทุจริต งมแก้จนดับจิตร วางยาผิดลงเรือนไป เรียนรู้บคงเรียน รู้ผิดเพี้ยนไม่เข้าใจ บรู้ประเภทไข้ ซึ่งตายเปนงมรักษา อวดโอ้ล้วนแต่หาย จึงความตายมาตำตา รู้แต่ตำหรับยา ประเภทไข้บได้เรียน โรคเปนกับโรคตาย เล่ห์ดังหนามมาบ่งเสี้ยน รู้บ่งเห็นแนบเนียน บรู้บ่งส่งหัวหนาม เวช์ชศาสตร์เสื่อมสูญหาย ยังแต่เกร็ดย่อย่นความ ผู้รู้ก็เสื่อมทราม ย่อมเบาความประมาทหมิ่น เภทโรคมีมิตรึก อย่าพึงนึกว่าหายสิ้น โรคเปนตามแผ่นดิน วางยาพล้ำซ้ำพลอยตาย ผู้แพทย์จิตรโลภทรัพย์ กำหนดรับว่าพลันหาย ตายเปนบใช่กาย คัมภีร์แพทย์ยิ่งเสื่อมไป ดุจดวงวิเชียรรัตน์ ที่มัวหมองบผ่องใส จักสืบให้ทรงไว้ หวังแผ่เผื่อเพื่อเมตตา เพื่อแพทย์อนาคต ผู้รู้น้อยถอยปัญญา รู้แจ้งแห่งโรคา ดังแว่นตาสอดส่องเห็น ให้รู้นิไสยโลก ทั้งหมู่โรคเวลาเปน ฤดูที่ร้อนเย็น แพทย์พึงเห็นดังกล่าวมา

ข้าขอนมัสการ แพทย์โบราณท่านบัญชา สุณาตุสะวะนา ​ซึ่งถ้อยคำปราชญ์ปางก่อน จงตั้งจิตรกำหนด อย่าผิดเพี้ยนซึ่งคำสอน จำได้จะถาวรเปนที่พึ่งที่พำนัก