ว่าด้วยกำเนิดโลหิตฤดู

พระคัมภีร์มหาโชตรัตเล่ม ๑ โดยสังเขป

​โสทายะ สิท์ธิพุท์ธายะ สิท์ธิธัม์มายะ สิท์ธิสังฆายะ สิท์ธิปัจ์เจกพุท์ธายะ สิท์ธิสัพ์พัญ์ญูสาวกา สิท์ธิอริยานํ สิท์ธิวาจาทิหิริยํ สิท์ธิมารพลํโยธํ สิท์ธินิพ์พานมุต์ตมํ สิท์ธิสิโรหริหโร สิท์ธิพ๎รหมาธตรัฏ์ฐโก สิท์ธินาโค วิรุฬ๎หโก วิรูปัก์โข สิทธิจันทิมารวิ สิท์ธิอิน์โทจเวนัต์เตโยจ กุเวโรวรุโณปิจ สิท์ธิอัค์คิจ วายุกํ ปชุน์โนจกุมาโรจ สิท์ธิอัฏ์ธารสเทวตา จตุปาลัญ์จเทวตา สิท์ธิราโมสิท์ธิเทโว สิท์ธิยัก์โขจรัก์ขโส สิท์ธิวิช์ชาธรานํจ สิท์ธิอิสีมเหสโร สิท์ธิปัพ์พตเทวานํ สิท์ธิการิยเทวตา สิท์ธิปาสาทเทวานํ สิท์ธิเจติยเทวตา สิท์ธิโพธิรุก์ขเทวานํ สิท์ธิอารัก์ขเทวานํ สิท์ธิวิหารเทวานํ พุท์ธรุปเทวานํ สิท์ธิติณาจรุก์ขานํ ว้ล์ลิยาฆรเทวตา สิท์ธิชลถลัฏ์ฐานาวา สิท์ธิอากาสเทวตา สิท์ธิมุนีจราชาโน สิท์ธิปุริสลัก์ขณา สิท์ธิภูมัฏ์ฐเทวานํ สิท์ธิกัม์มพลํวรํ สิท์ธิปาทาอปาทาวา ทวิปาทาจตุป์ปทา พหุป์ปาทาจสัต์ตกา สิท์ธิปัก์ขาจวายุกํ เอเตนสิท์ธิเตเชน ชยโสต์ถิภวัน์ตุเต ตํรักขัน์ตุสัพ์พทา ตํปริปาลยัน์ตุสัพ์พทา ตํ สัพ์พสิท์ธิภวัน์ตุสัพ์พทา ตํ สัพ์พโสต์ถิภวัน์ตุเต สัพ์พทาทุก์ขโรคภยาเวรา โสกาสัต์ตุจุปัทวา อัน์ตรายา อเนกาปิ วินัสสัน์ตุจเตชสา ชยสิท์ธิ ธนํลาภํ โสต์ถิภาค๎ยํสุขํพลํ สิริอายุจ วัณ์โณจ โภคํวุฒีจยสวา สตวัส์สาจอายุจ ชีวสิท์ธีภวัน์ตุเต

​พุท์โธจมัช์ฌิโมเสฏ์โฐ สาริปุต์โตจ ทัก์ขิเณ ปัจ์ฉิเมปิจอานัน์โท อุต์ตเรโมค์คัล์ลานโก โกณ์ฑัญ์โญปุรภาเคจ พายัเพ๎ยจควัม์ปติ อุปาลี หรติฎ์ฐาเน อาคเณย์เยจกัส์สโป ราหุโลเจวอีสาเณ สัพ์เพ เตพุท์ธมังคลา โยญัต๎วาปูซิโตโลเก นิท์ทุก์โขนิรุปัท์ทโว มหาเตโชสทาโหตุ สทาโสต์ถีภวัน์ตุเต

สิทธิการิยะ พระอาจารยเจ้าผู้ชื่อว่าท้าวสหัมบดีพรหม ผู้เปนใหญ่กว่าพรหม ๑๖ ชั้น ท่านผู้นั้นจึงลงมาประดิษฐานจาฤกอักษรเปนต้นคัมภีร์มหาโชตรัต ว่าด้วยปฐมสัตว์มนุษย์อันเกิดมาเปนรูปสัตรีภาพด้งแต่คลอดออกจากครรภ์แห่งมารดา ก็มีกายประเภทต่างออกกว่าเปนผู้ชายนั้น ๔ ประการ คือถันประโยธรนั้นประการ ๑ จริตกิริยานั้นประการ ๑ ที่ประเวณีนั้นประการ ๑ คือต่อมเลือดฤดูนั้นประการ ๑ จึงเปน ๔ ประการดังนี้

จะว่าในคัมภีร์มหาโชตรัตนี้ก่อน มีพระบาฬีดังนี้ โลหิหทยํชาตํ อันว่าฤดูโลหิตแห่งหญิงอันเกิดมาแตหัวใจ อันชื่อว่าหทัยวัตถุกำเดา ว่าเมื่อหญิงมีฤดูมานั้น ให้คลั่งเพ้อไปเจรจาด้วยผี ให้นอนสดุ้งหวาดมักขึ้งมักโกรธไปต่างๆ ครั้นฤดูมีออกมาแล้ว ก็หายเพศที่เปนนั้นแล

ปิตตํชาตํ โลหิตอันเกิดแต่ขั้วดีนั้น เมื่อจะมีฤดูมานั้นให้คลั่งไคล้มะเมอเพ้อเจรจาด้วยผี ให้นอนสดุ้งหวาดไป ครั้นมีฤดูออกมาแล้วก็หายเพศนั้นแล

มํสํชาตํ อันว่าฤดูอันเกิดแต่ผิวเนื้อนั้น ให้นอนร้อนผิว​เนื้อผิวหนัง ให้แดงดุจผลตำลึงสุก ลางทีก็ให้ผุดขึ้นทั้งตัวดุจออกหัดแลฟกเปนดังไข้ลากสาด เปนไปถึง ๒ วัน ๓ วัน ครั้นมีฤดูออกมาแล้วก็คลายไป

นหารูชาโต อันว่าโลหิตอันบังเกิดมาแต่เส้นเอ็นทั้งปวงนั้น เมื่อจะใกล้มีฤดูมาให้เปนประดุจดังไข้จับ ให้สบัดร้อนสบัดหนาว ปวดศีศะเปนกำลัง ครั้นมีฤดูออกมาแล้วก็หายไปแล

อัตฐิกํชาตํ อันว่าโลหิตอันเกิดมาแต่กระดูกนั้น เมื่อจะใกล้มีฤดูมา ให้เมื่อยให้ขบไปทุกข้อดังจะขาดจากกัน ให้เจ็บบั้นเอวสันหลังยิ่งนัก มักบิดเกียจคร้านบ่อยๆ ครั้นมีฤดูออกมาแล้วก็หายแล

สิทธิการิยะ พระครูผู้เฒ่าท่านกล่าวไว้ว่า ถ้าแพทย์ผู้ใดจะรักษาโลหิตฤดูแห่งหญิงอันมีฤดูมาแล้ว แลกลับแห้งไปก็ดี แต่รุ่นสาวขึ้นมาแลอายุควรจะมีฤดูมาแล้ว แลไม่มีฤดูมาตามประเวณี ลางทีมีฤดูมาแล้วกลับแห้งไปก็มี ลางคนแต่รุ่นสาวได้ ๑๔ ปี ๑๕ ปี ก็ยังไม่มีฤดูต่อมีผัวแล้วจึงมีฤดูมา หญิงเหล่านี้ท่านว่าเปนประเวณีโลกทั้งหลายแล

ถ้าแลหญิงคนใดมีฤดูมาแล้วกลับแห้งไปนั้น เปนเหตุด้วยโทษ ๕ ประการดังนี้ พระอาจารยเจ้าจึงกล่าวบาฬีอย่างนี้สมทบไว้ว่า

(๑) ยานาริปุป์ผมาธรํ อุป์ปัน์นกามตัก์กินี ตัส์สาพลวาราคัค์คิ นปฏิสัน์ธิวิเสโสสติ

(๒) ยานาริปุป์ผมาธรํ ภุญ์ชติกฏุกาทิกํ ตัส์สาปิคัพ์ภปาตนํ, สมุฏ์ฐานสัม์มเตอิทํ

(๓) ยานาริปุป์ผมาธรํ โทเสนอสัต์ตมนาอัต์ตานํ ปติโกเฏติปเรหิ มหัต์ตาปิวาเตกิลัน์ตกายา คัพ์ภปาตัป์ปตาวสา อาโปสมุฏ์ฐานํอิทํ

(๔) ยานารีคัพ์ภมาธรํ โมหจิต์ตํสํกิตานานา กิฬาปสุตาว เสย์โยเตชํปมุญ์จติ

(๕) เตนวายกุป์ปาปัส์สา ปฏิสัน์ธิวิเสโสสติ วาโยสมุฏฐานํอิทํ วิญ์ญายํกุสเลหิปิ

โดยอรรถาธิบายว่า หญิงจำพวกใดเมื่อชนมายุได้ ๑๔ ปี ๑๕ ปีขึ้นไปก็สิ้นกำหนดตานทรางแล้ว ต่อมโลหิตแห่งหญิงนั้นก็ให้บังเกิดขึ้นมาตามประเวณีแห่งสัตรีภาพ ให้แพทย์ทั้งหลายพิจารณาดู ให้รู้ว่าโลหิตนั้นเกิดแต่ที่ใดๆ แล้ว ให้ประกอบยาอันชื่อว่าพรหมภักต์ร ประจุโลหิตร้ายเสียให้สิ้นเชิงแล้ว จึ่งแต่งยาบำรุงไฟธาตุให้กินให้ธาตุทั้ง ๔ เสมอกันแล้ว จึ่งแต่งยาอันชื่อว่ากำลังราชสีห์ กำลังแสงพระอาทิตย์ บำรุงโลหิตให้บริบูรณ์แล้วเมื่อใด อันว่าสัตว์จะมาปติสนธินั้นจะตั้งขึ้นได้เมื่อนั้นแล