๑

​เรื่อง “หมาดีกว่าคน” ในหนังสือ “รุ่งอรุณ” ฉบับวันชาติ (๒๔ มิ.ย. ๘๙) ยังไม่จบเรื่อง “เมืองไทยปฏิวัติ” ในหนังสือ “เอกชน” ฉบับวันชาติปีเดียวกันนั้นก็ยังไม่จบ เรายังมีเรื่องจะพูดกันอีกนาน–นานเท่าที่ข้าพเจ้ายังไม่ตายหรือหายสูญไปจากโลกนี้

ชีวิตคือลคร ทำไมข้าพเจ้าจึงพูดเช่นนี้ ? ท่านเข้าใจว่าอย่างไร ? ลครของท่านกับข้าพเจ้า....ลครของคนทุกๆคน นี่คือเรื่องที่เราจะพูดกันต่อไป

ข้าพเจ้าพร้อมที่จะย่างเข้าสู่ปีที่ ๔๐ ของการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เวลา ๔๐ ปียาวมากพอที่จะทำให้ข้าพเจ้า​ดูลครได้หลายฉาก และบางครั้งก็ไม่แต่เพียงดู ข้าพเจ้าเข้าไปเล่นลครด้วยเหมือนกัน

โลกนี้เป็นเวทีที่เราจะต้องแสดงบทในเรื่องลครของชีวิต นี่คือความจริงที่ยากจะปฏิเสธเสียได้ ทุกคนมีบทของตนจะต้องแสดงคือมีทั้งบทพระ บทนาง ตลอดจนบทผู้ร้าย เราเกิดมาด้วยรูปร่างหน้าตาตลอดจนนิสัยใจคอที่ไม่เหมือนกัน เราเกิดมาด้วยความต้องการที่จะมีความสุขความเจริญ เราเกิดมาด้วยความต้องการที่จะเป็นคนทั้ง ๆ ที่รูปร่างหน้าตาของเราก็บอกอยู่แล้วว่าเราควรจะเป็นคน ความต้องการของเราคล้ายคลึงกัน ทั้งๆ ที่หน้าตาและชีวิตจิตใจของเราแตกต่างกันและความต้องการเหล่านี้ แม้ว่าจะคล้ายคลึงกัน แต่ก็หาได้จบลงที่ตำแหน่งที่อันเดียวกันไม่ เราต้องการความสุข แต่หลายคนได้พบแต่ความทุกข์ เราต้องการเป็นคน แต่บางคนมีรูปร่างเหมือนคนเท่านั้น “บางคน” ที่ข้าพเจ้าพูดถึงนี้มีลักษณะเหมือนคนอยู่หลายประการ เช่น พูด​ภาษาคนได้, ฟังภาษาคนออก เป็นต้น แต่คนอื่นอีกเป็นอันมากในโลกนี้บอกว่าเขาไม่ใช่คน มันเป็นเรื่องที่ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจ

อย่างไรก็ดี, บางคนเหล่านี้ได้เล่นบทของเขา เขาไม่ควรได้รับการตำหนิติเตียนอย่างใด ไม่ใช่หรือท่าน ? เขาได้แสดงบทของเขาอย่างแนบเนียนที่สุด เขาเป็นนักแสดงลครที่ดี เขาไม่ได้ผิดบทของเขาเลย