วันที่ ๓๐ มีนาคม ร.ศ. ๑๒๕

เรือมหาจักรกรี ในแดนอังกฤษ

วันที่ ๓๐ มินาคม ๓๙รศ ๑๒๕

ดำรง ฉันคิดถึงเตมที รู้ศึกรศชาติเปนมาเมืองสิงคโปร กลี่นอายก็โป ๆ แต่เสียใจที่ทำไมน่าเธอมาปรากฏพร้อมกับแฟรงสวิตเตนฮัมเสมอ รพีมาแวบๆ อยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง ได้นัดหมายกับเวสเตนกาด

^๑ ว่าถ้าเซอยอน^๒ลงมือพูดถึงการเมือง​ภูเก็จ จะส่งเวศเตนกาดไปให้ชำระว่าเราคิดจะทำอย่างไร เพราะเขาเปนกรรมการคนหนึ่ง แต่เวศเตนกาดเหนเซอยอนมีอัทธยาไศรยอยู่

ในเวลามานี้ความศุขทุกในส่วนตัวว่าโดยย่อวันแรกดีมาก ต่อมาดูลงรูปกับเมื่ออยู่บางกอกในเวลาสบาย ได้ความเดือดร้อนแต่เวลานอน ตาสัมพาหะแกหัดอ้ายลบ

^๓ ให้นวดงอก่อเหมือนแก ดูอาการราวกับจะยกเขาพระสุเมรุ เหน็จเหนื่อยนี่อะไร แต่เราวางมือไม่ได้ ต้องเปนครูหมอนวด หลับช้าทุกวัน ๆ นี้ออกจะเปนปตฺฆาฎ คิดถึงนางเอี่ยม ^๔กับนางเหม ^๕เตมที เรี่ยวแรงถ้าจะเทิยบเท่าผู้ชายชนิดนี้ ๘ คน เท่าแรงหมอนวดแท้ ๑๖ คน การมันปรลาดเช่นนี้ จะเชื่อว่าผู้หญิงแรงกว่าผู้ชายฤๅไม่ก็ตามแต่จะเหน

เมื่อจะมาฉันได้บอกคนที่พระที่นั่งอัมพรทุกคน ว่าถ้ามีธุระที่จะโทรเลขถึงฉันให้บอกเธอมีมา ถ้าจะมีหนังสือก็ให้ส่งที่เธอ ถ้าฉันมีไปฉันจะส่งที่เธอเหมือนกัน แต่ยังขาดที่ฉันจะขอให้สงเคราะอีกอย่างหนึ่ง ให้เธอช่วยบอกกำหนดเรือเมลออกล่วงน่าให้เจ้าสายทราบทุกคราว หาไม่จะไม่รู้ว่าเมื่อใดจะมีหนังสือมาได้ การที่มาวานเธอดังนี้ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจกรมหลวงนริศร แต่แกหูสั้นอยู่หน่อย กับทั้งจะเปนออฟิเชียลที่จำจะ​ต้องส่งทางศาลา บางทีจะเปนเครื่องก่อเกิดความรำคาญในอันใช่เหตุ บางทีจึงจะส่งไปทางนั้นบ้างตามธรรมเนียม เข้าของถ้าฉันส่งไปบ้างขอให้ช่วยรับ แลช่วยส่งทางอันออฟิเชียลด้วย

พวกเราที่มาไม่มีใครเจ็บไข้ ผู้ที่ถูกล้อมากนั้นคอเวอนเมนต

^๖ ฉันได้แต่งโคลงนิราศ ๕ บทได้มาทุกบท อีกคนก็วุฒิ^๗ลเมอนัก จดหมายฉบับนี้ล่วงน่า กลัวไปถึงสิงคโปรจะวุ่น

สยามินทร์