๓๑ นิทานเรื่องบุรุษถือสัตย์

ยังมีบ้านแห่งหนึ่งเปนประจันตประเทศ บ้านนั้นอยู่แดนเมืองกลึงคราฐ ในบ้านนั้นมีบุรุษสัตรีผัวเมียกับบุตรคนหนึ่งสามคนเปนคนเข็ญใจ พ่อนั้นชื่อนายสุทธบุรุษ แม่นั้นชื่อยายกลำพะ บุตรนั้นชื่อสัจบุรุษ ๆ นั้นอยู่แก่ความสัตย์ อยู่มาวันหนึ่งนายสุทธบุรุษไปป่าหาฟืนขายเลี้ยงชีวิต ไปตัดฟืนกลางป่าฟืนนั้นขาดตกลงมาถูกปล่องอสรพิษ ๆ มาขบบุรุษนั้นตายในที่นั้น เวลาบ่ายยายกลำพะมิได้เห็นผัวกลับมา จึ่งร้องว่าแก่สัจบุรุษผู้บุตรว่าบัดนี้มิได้เห็นบิดาท่านเข้ามา ท่านจงออกไปดูบิดาท่านที่กลางป่านั้นเถิด สัจบุรุษออกไปในกลางป่าก็เห็นบิดาอสรพิษขบตายอยู่ สัจบุรุษตั้งสัจจาธิษฐานว่า บิดามารดาท่านเปนที่พึ่งมีคุณแก่ข้าพเจ้าเปนมั่นคง ถ้าเปนสัตย์ดังข้าพเจ้าว่ามานี้ ขอให้บิดาข้าพเจ้ากลับเปนขึ้นมาบัดนี้เถิด ครั้นสัจบุรุษตั้งสัจจาธิษฐานดังนั้น บิดาของสัจบุรุษก็เปนขึ้นมาในทันใดนั้น บิดากับบุตรก็ชวนกันมาบ้านของตน บพิตรจงทราบเถิด อันบุรุษรักษาความสัตย์นี้ เปนวาจาสิทธิทำสิ่งใดเปนประสิทธิทุกประการ ครั้นพระดาบสสั่งสอนพระมหากระษัตริย์แล้ว ก็ลาไปป่าหิมพานต์ตามผาสุกแล้ว ท้าวกฤษณุราชก็รับโอวาทความสั่งสอนพระดาบส รักษาพระองค์ตามโอวาทความสั่งสอนพระดาบส รักษาพระองค์ตามโอวาททุกประการ ท่านนั้นก็บวงสรวงบูชาพระเสื้อเมืองพระทรงเมืองเทพารักษทั้งปวงอยู่มิได้ขาด ถึงปีท่านก็เสียเคราะห์เมืองทุกปี ๆ มีเมืองออกเอาดอกไม้ทองเงินมาถวายท่านนั้นทุกปี ฟ้าฝนก็ตกตามระดู เข้าปลาในเมืองก็บริบูรณ์ทั่วไป ในเมืองขึ้นของเมืองตรีนครทุกประเทศก็อยู่เย็นเปนสุขสำราญทุกเมื่อแล