๒๗ นิทานเรื่องท้าวมาไลยราชกับท้าวอธิกสงครามรบแย่งนกยูงกัน

กาลก่อนยังมีพระมหากระษัตริย์องค์หนึ่ง ทรงพระนามว่าท้าวมาไลยราช เสวยราชสมบัติในเมืองมาไลยนคร ท่านนั้นเลี้ยงมยุระปักษีคู่หนึ่งงามพิจิตรรจนา พระมหากระษัตริย์ทรงพระเสนหาโปรดปรานเปนอันมาก มยุระปักษีทั้งคู่นั้นย่อมไปเที่ยวหากินถึงป่าปิมพานต์แล้วคืนมาจับนอนที่หน้าสิงหบัญชรทุกวัน

อยู่มากาลวันหนึ่งมยุระราชนั้นก็หลงไปเมืองอธิกนครท้าวอธิกสงครามอันเสวยราชสมบัติในเมืองนั้น ประกอบด้วยทแกล้วทหารมาก พระมหากระษัตริย์ได้มยุระราชก็ดีพระไทยโปรดให้เลี้ยงไว้ ท้าวมาไลยราชมิได้เห็นมยุระราชนั้นมา ก็ให้ป่าวร้องทั่วทั้งแว่นแคว้นพระราชสีมาว่า ผู้ใดได้มยุระราชไว้มิเอามาถวายไซ้ ท่านจะให้ฆ่าเสียทั้งโคตร

อยู่มาพานิชผู้หนึ่งอยู่ในเมืองมาไลยนคร ไปค้าถึงเมืองอธิกนคร เห็นมยุระราชพานิชนั้นจำได้ กลับมาถึงเมืองมาไลยนคร ก็ทูลแก่ท้าวมาไลยราชว่า ข้าพเจ้าไปเห็นมยุระราชทั้งสองอยู่ที่เมืองอธิกนครโพ้น ท้าวมาไลยราชได้ทรงฟังดังนั้น ให้บำรุงช้างม้ารี้พลทั้งปวงยกไปเมืองอธิกนครจะรบเอามยุระราชนั้น พระมหากระษัตริย์ทั้งสองก็ยุทธนาการกันในสมรภูมิ รี้พลทั้งปวงล้มตายมากนักมิได้เมืองอธิกนคร ท้าวมาไลยราชก็กลับมายังเมืองมาไลยนครนั้น อยู่มามยุระราชก็บินคืนมาเมืองมาไลยนคร เพราะเหตุที่พระยามาไลยราชหาความพิจารณามิได้ เอารี้พลไปฉิบหายเสีย ขอพระองค์พิจารณาก่อน มนตรีผู้หนึ่งชื่ออรุณวิชัยเสนาก็ทูลว่า ข้าพเจ้าขอถวายธรรมเนียมบุราณ