๙ นิทานเรื่องท้าวทศวิชัยจับพระยาหงส์ขี่

ในอดีตกาลก่อนยังมี กระษัตริย์สวัสดีภูวไนย ทรงนามท้าวทศวิไชย ฤทธิไกรยิ่งเทวา มีพระมเหษี นามเทวีชื่อเขมา วันหนึ่งนางชายา ถามราชาผู้สามี พระองค์ยังเสนหา แก่ตัวข้ามเหษี อยู่ฤๅนะพันปี ปกเกศีจงบอกพลัน กระษัตริย์ตรัสแก่นาง พี่ไม่พรางนางจอมขวัญ เรียมรักร่วมชีวัน เจ้าจะใคร่ได้สิ่งใด จันทราทิตย์ดวงดาว ถ้าท้าวน้องจะพอใจ เรียมรักจักหาให้ นางว่าไม่เห็นความจริง ถ้ารักน้องจริงไซ้ จงตามใจข้าน้องหญิง หงส์ทองอันงามยิ่ง ข้าได้ขี่ไปหิมพานต์ กับพระองค์ไปด้วยกัน หงส์สุวรรณเห็จทยาน ดุจอิศวรผู้ไชยชาญ นางอุมาภควดี ข้าบาทจึ่งรู้ว่า เสนหาข้ามเหษี ได้ทรงหงส์ดังนี้ เกล้าเกศีสมหฤไทย ท้าวทศวิไชยราชา ฟังวาจาพระหน่อไทย จึ่งตรัสสั่งเสนาใน ให้ไปถามเนสาทพลัน ถ้าได้หงส์ทองไซ้ เราจะให้เงินรางวัล ให้เนสาทมาประชุมกัน จึ่งตรัสถามด้วยหงส์ทอง เนสาทชื่องิรา แก่นักหนาจึ่งทูลสนอง ว่าข้าทูลลออง เปนทารกอยู่นั้นนา ได้ไปในไพรสณฑ์ แต่สองคนกับบิดา พบหงส์สุวรรณา งามรจนาในหิมวันต์ จึ่งสั่งแก่เนสาท ท่านจงอาสาจับหงส์นั้น เราจะให้รางวัล เงินทองเสื้อผ้ามากมี ถ้าได้ราชหงส์ ดังประสงค์เราครั้งนี้ เนสาทจะได้ดี สิ้นทั้งโคตรจะโปรดปราน เนสาทจึ่งทูลขอ ไปตั้งเรือนใกล้หิมพานต์ จะได้เปนถิ่นฐาน จะคิดการดักหงสา ท้าวไทให้ผู้คน ทั้งรี้พลแก่งิรา ด้วยนายหกคนมา ให้รางวัลไปด้วยกัน งิราพารี้พล นายหกคนบังคมคัล กราบลาท้าวธรรม์ ไปตั้งบ้านแทบหิมวา เจ็ดนายคิดอ่านกัน ไปอรัญหาหงส์มา สอดแนมแรมอรัญวา เล็ดลอดหาพระยาหงส์ พบหงส์ที่ต้นไทร หงส์อาไศรยตามจำนง รวงรังแห่งหมู่หงส์ อยู่ต้นไทรใหญ่สาขา จึ่งชวนกันแต่งบ่วงครึน จะเอาขึ้นดักหงสา ครั้นรุ่งหงส์คณา ไปหากินสิ้นทั้งปวง งิราพาเนสาท หกคนผู้ฉลาดขึ้นดักบ่วง ที่รังหงส์ทั้งปวง แล้วลงจากต้นไทรมา ครั้นค่ำหงส์มารัง ติดบ่วงทั้งสิ้นคณา ราชหงส์กับมัจฉา ห้าตัวนั้นไม่ติดครึน นายพรานทั้งเจ็ดนาย จึงปีนบ่ายพากันขึ้น จับหงส์อันติดครึน ได้ห้าร้อยมาใส่กรง ส่วนว่าราชหงส์นั้น จึงว่ากันตามคำหงส์ มนตรีทั้งสี่ตน จะคิดอ่านประการใด มนตรีจึ่งทูลว่า พระองค์อย่าได้ร้อนใจ ข้าจะอาสาไป ตายแทนหมู่หงส์สิ้นทั้งปวง แล้วหงส์มนตรีถาม ซึ่งเนื้อความพรานดักบ่วง จะเอาหงส์ทั้งปวง ไปต้องการเพื่อสิ่งใด งิราเนสาทจึ่งว่า พระราชาเจ้าจอมไตร ให้มาดักหงส์ไป จะทรงขี่เสด็จจร หงส์มนตรีจึ่งว่าไป ท่านอย่าให้หงส์ทุกข์ร้อน สี่ตัวเราจักจร ไปด้วยท่านถึงราชา ฝูงหงส์ทั้งห้าร้อย ท่านจงปล่อยไปเถิดรา งิรายังกังกา จึ่งอ้างให้หงส์สาบาล เนสาทได้หงส์มา เปนเสนามามินาน ใส่ในหลุมฦกวิถาร ทั้งสี่ตัวไว้ด้วยกัน จึ่งปล่อยหงส์ทั้งสิ้น จากหลุมดินแลกรงพลัน ราชหงส์ผู้ใจธรรม์ จึ่งร้องว่าแก่งิรา ว่าท่านปล่อยมนตรี แก่เรานี้เสียเถิดรา เราผู้เปนพระยา ราชหงส์จะไปเอง เนสาทฟังราชหงส์ ตั้งสัตย์ตรงมิได้เกรง ราชหงส์ลงมาเอง จึ่งเข้ากรงของนายพราน งิราเปิดหลุมให้ เสนาได้เบิกบาน รักเจ้าพ้นประมาณ สี่มนตรีมิได้ไป เนสาททั้งเจ็ดตน จึ่งผันผายมาจากไพร พาราชหงส์ไป ถวายท้าวไทถึงภารา ฝ่ายฝูงหงส์ทั้งปวงนั้น จึ่งชวนกันบินตามมา ด้วยรักเจ้านักหนา ทั้งเสนามาถึงเมือง ท่านท้าวทศวิไชย เล็งแลไปอยู่เนืองเนือง เห็นหงส์อันรุ่งเรือง ทั้งบริวารบินตามมา จึ่งถามตามประสงค์ แก่ราชหงส์ด้วยวาจา ท่านนี้เปนพระยา ราชหงส์แล้วฤๅไร ราชหงส์จึงบอกเล่า อันตัวเรานี้เปนใหญ่ จับเรามาด้วยอันใด จึงบอกไปให้แจ้งรา ทศวิไชยราชนรินทร์ ครั้นได้ยินก็หรรษา ตรัสว่าเราจะพา นางพระยาไปพงพี ท่านเปนพาหนะ ทรงเดชะอันเรืองศรี พาเรากับเทวี ไปวิถีทางเวหา ว่าแล้วอุ้มองค์นาง เสด็จเยื้องย่างเหนือหลังปรา ฤทธีขี่หงสา หงส์พระยาพาบินไป พระหัดถ์ทรงพระขรรค์ ข้างหนึ่งนั้นกอดอรไทย บัดเดี๋ยวหงส์บินไป ศีร์ษะนางนั้นแตกพลัน เจ็ดภาคจากชีวิต ทั้งบพิตรพระยานั้น สิ้นสุดม้วยอาสัญ พลัดตกลงมาทันใจ เพราะเหตุตนทำผิด วิปริตใช่วิไสย รักนางผิดทีไป ให้ขี่หงส์ทรงฤทธี โขมดดวงไพรเล่านิยาย มาถวายแบบอย่างดี กัลปประลัยพระยาผี มิฟังคำร่ำว่ามา มนตรีท่านทั้งสิ้น ท่านยินคำปรำปรา นิยายแต่ก่อนมา เราไม่เห็นด้วยท่านเลย เรานี้ย่อมได้ฟัง นิทานหลังนะท่านเอ๋ย มนุษย์นี้ย่อมคุ้นเคย เปนผัวเมียกับเดียรฉาน พระยาปิศาจนั้นจึ่งเล่า แต่ก่อนเก่ามีนิทาน มนุษย์กับเดียรฉาน อยู่ด้วยกันท่านจงฟัง

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ