๒ นิทานเรื่องวานรโลภตกต้นไม้ตาย

ในกาลก่อน ยังมีต้นงิ้วต้นหนึ่งใหญ่พิศาล มีกิ่งก้านสาขาทั้งแปดทิศ ปริมณฑลดุจมหาฉัตรอันรจนา แลมีคณาพานรนับร้อยอยู่อาศรัยในพฤกษาฉิมพลีนั้น ก็ย่อมเลี้ยงตนด้วยผลาผลผะกาฉิมพลีนั้น เปนภักษาหารตามระดูกาลอยู่เปนสุขมา ครั้นนานมาพานรตัวหนึ่ง จึ่งเอาผลฉิมพลีอันมีรสมากินก็ชอบใจ จึงว่าแต่เรากินผลฉิมพลีอื่นนั้นหารสมิได้ ก็มีใจโลภแล้ววิ่งขึ้นไปเอาผลฉิมพลีที่มีรสอันสูง พานรนั้นพลัดตกลงมาอกแตกตายในที่นั้น

ทั้งนี้เพราะว่าโลภอาหารแลเราจะเห็นแก่อาหารนั้นมิชอบเลย เราเจ้าข้าค่อยอยู่ปกครองกันทุกวันนี้ ก็เปนสุขอยู่แล้ว แลท่านจะพาบริวารศฤงคาลทั้งหลาย ไปเฝ้าพระยาราชสีห์อิกเล่า สังขัวทันนายนั้นก็มิฟัง จึงว่าแต่เทพยดาในสวรรค์ยังมีผู้ใหญ่เปนที่พึ่ง จะว่าไปไยกับสัตวเดียรัจฉาน จำจะหาที่พึ่ง จึงมนตรีผู้ชื่อว่าสุมุคา ก็ว่าอันเจ้ากูจะพาบริวารทั้งปวงไปพึ่งพระยาราชสีห์นั้นมิชอบ ข้าพเจ้าจะขอเล่านิยายอันหนึ่ง ให้ท่านฟังบัดนี้แล