๑๓
ข้าพเจ้าไม่ตอบคำถามของจวนฟางในทันที เราเดินข้ามสะพานไปจนถึงตัวเกาะน้อยซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้เล็กใหญ่ที่กำลังจะแตกใบอ่อน แสงเดือนในฤดูสปริงสาดลงมาต้องพื้นน้ำเป็นประกาย เราผ่านก้อนหินใหญ่ริมบึงใต้ต้นหยางซึ่งปราศจากใบ จวนฟางชวนข้าพเจ้านั่งลงยังพื้นหญ้าข้างก้อนหินนั้น
“ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามเธอ” ข้าพเจ้าเอ่ยขึ้น “ชีวิตในปักกิ่ง สำหรับฉันเป็นชีวิตที่สบายเหลือเกิน แต่ความสบายกับความว้าเหว่มันเป็นคนละเรื่อง”
“เธอก็จากบ้านมานานแล้ว โรคโฮมซิกยังไม่หายอีกหรือ?” หล่อนถามแล้วหัวเราะ
“มันก็ควรจะหาย” ข้าพเจ้าพูดอย่างตรึกตรอง “ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งในเมืองไทย”
“อ้อ” จวนฟางแย้มตากว้าง “ฉันเข้าใจ ฉันเห็นใจเธอมากทีเดียว ถ้ากระนั้น”
“เดี๋ยวก่อน เธออย่ากระโดดให้ยาวนัก” ข้าพเจ้ารีบท้วง “เธอคงคิดว่าเพื่อนคนนี้ไม่ใช่เพื่อนธรรมดา เธออาจเร็วไปหน่อย”
จวนฟางหัวเราะเสียงแหลม
“ก็จะให้ฉันเข้าใจว่าอย่างไรในเมื่อเธอพูดไปในทำนองนั้น”
ข้าพเจ้าโยนก้อนดินลงไปในน้ำ ทำให้น้ำแตกออกเป็นวงกลม
“สมองของเธอไวมากไปสักหน่อย” ข้าพเจ้าลอบชำเลืองดูดวงหน้าอันงดงามของหล่อน “ที่จริงฉันยังไม่ได้พูดว่ากระไรเลย เมื่อเธอเอ่ยขึ้นเช่นนี้ก็ดีแล้ว ฉันจะลองหารือเธอเสียเลยทีเดียว”
จวนฟางแย้มตากว้าง
“ฉันจะเป็นประโยช์น์แก่เธอมากถึงเพียงนั้นเทียวหรือ?”
“มากทีเดียว”
“คืออย่างไร?”
ข้าพเจ้านิ่งคิดขณะหนึ่ง
“เพื่อนของฉันคนนี้ชื่อประนุท เป็นผู้หญิง อายุเห็นจะน้อยกว่าเธอนิดหน่อย เขาต้องการจะมาปักกิ่ง”
“ก็ดีแล้วนี่ ระพินทร์ ฉันจะได้มีเพื่อนคนไทยอีกคนหนึ่ง”
“ฉันรับรองว่าเธอจะพอใจประนุท” ข้าพเจ้าชำเลืองดูหน้าจวนฟาง “แต่ฉันได้ตอบไปว่า ยังไม่เห็นด้วย”
“อ้าว!” จวนฟางร้องค่อนข้างดัง “ทำไมเล่า?”
ข้าพเจ้านิ่งคิดก่อนจะตอบ
“มันยาก เขาไม่ได้มาเที่ยว เข้าต้องการมาเรียนหนังสือ”
“ก็จะแปลกอะไร ดีเสียอีก”
“มันลำบากเรื่องภาษา เขาต้องการเรียนแพทย์ที่ พี.ยู.เอ็ม.ซี. แต่เขาไม่รู้ภาษาจีน”
“ก็เรียนเข้าซี ระพินทร์”
ข้าพเจ้าสั่นศีรษะ
“เขาจะต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามปีสำหรับการเรียนหนังสือจีนขั้นต้นของโอเวอร์ซีไซนีส อย่าลืมว่าการสอบผ่านเข้า พี.ยู.เอ็ม.ซี. ไม่ใช่ของง่ายเลย”
จวนฟางนิ่งตรองอยู่ตรู่หนึ่ง เด็ดใบอ่อนที่กิ่งต้นหลิวมากัดเล่น
“คงจะดีไม่น้อย ฉันจะลองดู”
ขณะนั้นมีคนเดินผ่านถนนโรยกรวดทางอีกฝั่งหนึ่งมาสองสามคน เนื่องจากพื้นน้ำที่คั่นอยู่มีระยะกว้างเพียง ๕-๖ เมตร เราจึงได้ยินเขาคุยกันถนัด คนหนึ่งมีสำเนียงคล้ายชาวซานตุง พูดขึ้นว่า
“นั่นมันไส้ศึกแท้ ๆ ไอ้ทามูรา ทำไมเหล่าจางของเราจึงเห็นเป็นคนน่าคบไปได้”
