๔๙. แม่ทัพไทยลวงฆ่าพวกญวน

ฝ่ายพระเจ้ากรุงเวียดนามรู้ว่าอนุทำการวุ่นวายแก่กองทัพไทย ไม่สวามิภักดิ์ตามที่รับสั่งไว้ เกิดรบพุ่งกันขึ้นอีก จึ่งมีหนังสือมาถึงแม่ทัพไทยฉะบับหนึ่ง ถึงอนุฉะบับหนึ่ง ให้เจ้าเมืองล่าน้ำจัดขุนนางและกรมการกับไพร่มาส่งให้ถึงอนุและกองทัพไทย เจ้าเมืองล่าน้ำจึ่งจัดให้กายโดยทุง เลดินยุต เวียนหูล่ามกับไพร่ญวนลาว ๕๐ คน มาลงเรือที่เมืองมหาชัยกองแก้ว ครั้นมาถึงเมืองนครพนมแจ้งว่าอนุหนีไปอยู่เมืองพวน จึ่งเอาหนังสือให้แม่ทัพไทย ฝ่ายพระวิชิตสงคราม หลวงนรา ซึ่งตั้งทัพอยู่เมืองนครพนม จึ่งบอกหนังสือมาถึงเจ้าพระยาราชสุภาวดีแม่ทัพใหญ่ ก็โปรดให้มีหนังสือตอบไปว่าพระยาพิไชยสงคราม หลวงสุเรนทรวิชิตกับไพร่ ๒๐๐-๓๐๐ เศษประมาทอยู่ก็เพราะเชื่อญวนจึ่งได้ตาย ครั้งนี้มันก็มาล่อลวงทำอย่างนั้นอีก จะเอามันไว้ทำไม ให้กำจัดมันเสียให้สิ้น นายทัพทั้ง ๒ แจ้งหนังสือแม่ทัพใหญ่แล้วก็ให้ไปล่อลวงญวนและไพร่ขึ้นไปว่าจะเลี้ยงโต๊ะ ญวนสำคัญว่าจริง ก็ให้ไพร่อยู่เฝ้าเรือแต่ ๒ คน นอกนั้นก็พากันขึ้นไปสิ้น ครั้นไปถึงค่ายพร้อมกันแล้ว นายทัพทั้ง ๒ ร้องขึ้นว่าพวกเราเร่งลงมือ พวกไทยก็กรูกันเข้าฆ่าญวนตาย เหลืออยู่แต่เลดินยุตกับไพร่ลาว ๒ คน ถูกอาวุธเจ็บป่วยอยู่ ส่งไปให้เจ้าพระยาราชสุภาวดีแม่ทัพ

ครั้นมาถึงเดือน ๑๒ ขึ้น ๑๕ ค่ำ[๑] เจ้าน้อยเมืองพวนให้เพี้ยเมืองกลาง เพี้ยห่อไชย มาแจ้งความแก่เจ้าพระยาราชสุภาวดีที่เมืองเวียงจันท์ว่า เจ้าน้อยเมืองพวนแต่งกองทัพออกลาดตระเวนด่านทางถึงกันทุกตำบล อนุหนีขึ้นไปจะจับส่งให้มิให้หนีไปได้ ขออย่าให้กองทัพกรุงยกติดตามเข้าไปในเขตต์แดนเมืองพวนเลย ไพร่บ้านพลเมืองจะสะดุ้งสะเทือนไป