๕๔. ทูตญวนเข้ามาและทูตไทยไปเมืองญวน

ฝ่ายเจ้าเวียดนามแจ้งว่า เจ้าน้อยเมืองพวนจับอนุส่งให้แม่ทัพไทย ก็ขัดเคืองให้หาขึ้นไปเฝ้า แล้วก็พาลฆ่าเสีย จึ่งแต่งให้บันชุนเวียนเป็นทูตเชิญพระราชสาสน์เข้ามา ณ กรุงเทพฯ ทูตถึง ณ วันเดือน ๔ ขึ้น ๑๐ ค่ำ ความในพระราชสาสน์ว่าทุ่งวิไชยฆ่าพวกญวนเสีย ชิดชุมกีม หลวงนรา ยกกองทัพล่วงเกินเข้าไปเก็บส่วยในเมืองถูตือเขตแดนญวน ขอให้ส่งตัวทุงวิไชย ชิดชุมกีม หลวงนรา ออกไป จะได้ไล่เลียงไต่ถามดู แล้วเมืองเวียงจันท์ขึ้นอยู่ด้วยกันทั้ง ๒ ฝ่าย ไม่ควรจะให้สาบศูนย์เสีย ขอให้ตั้งเมืองเวียงจันท์ขึ้นไว้ดังเก่า มีความเป็นหลายประการแจ้งอยู่ในพระราชสาสน์นั้นแล้ว ฝ่ายกรุงจะตอบพระราชสาสน์ไป ทูตญวนไม่รับ ว่าให้ที่กรุงแต่งทูตออกไปจึ่งจะชอบ จึ่งได้มีหนังสือเจ้าพระยาพระคลังออกไปถึงองเลโบใจความว่า ซึ่งจะจัดการตั้งเมืองเวียงจันท์นั้นเห็นยังจะช้าอยู่ และว่ากองทัพยังไม่กลับมา ผู้ใดทำผิดอย่างไรก็ไม่รู้ และชื่อที่มีในพระราชสาสน์ก็ผิดเพี้ยนกับชื่อไทยอยู่ ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นแน่ กองทัพกลับมาพร้อมเพรียงแล้วจึ่งจะไล่เลียงดูก่อน ครั้นทูตได้รับหนังสือแล้วก็ลาไป จึ่งทรงพระราชดำริว่า จะไม่แต่งทูตออกไปให้เจ้าเวียดนามทราบความก็ไม่สมควร ด้วยเมืองเป็นไมตรีกัน จึ่งโปรดให้พระอนุรักษภูธร ขุนพิทักษ์นที ขุนพิพิธโภคา เชิญพระราชสาสน์ เครื่องบรรณาการ ออกไปทรงยินดีพระเจ้ากรุงเวียดนามในเดือน ๔ ปีชวดนั้น ความในพระราชสาสน์ก็คล้ายกันกับหนังสือเจ้าพระยาพระคลังที่มีให้ทูตญวนออกไป