๑๕๓. ญวนให้พระสงฆ์ถือหนังสือไปหาพระยาพระเขมร

ฝ่ายเจ้าเวียดนามทราบความว่าเขมรกำเริบขึ้น จึ่งให้องตาเตียงกุนคุมไพร่พล ๓,๕๐๐ คน ยกลงมาเมืองพนมเป็ญ องตาเตียงกุนจึ่งให้พระสงฆ์ถือหนังสือไปหาพระยาพระเขมรทั้งปวง ใจความว่า เจ้าเวียดนามให้ถามพระยาพระเขมรดูว่าโกรธกันอย่างไร จึ่งพากันเป็นกบฏขึ้นทุกบ้านทุกเมือง นายทัพนายกองญวนเบียดเบียฬข่อมเหงอย่างไรหรือ ให้พระยาพระเขมรมาหา ได้ความแล้วก็จะได้บอกขึ้นไปกราบทูลพระเจ้าเวียดนาม พระยาพระเขมรก็ไม่มีผู้ใดไปหาสักคน ๑

องตาเตียงกุนยกมาถึงเมืองพนมเป็ญ เมื่อเดือน ๓ ขึ้น ๑ ค่ำ[๑] องเตียนกุนรู้ก็ยกไปตั้งค่ายอยู่เมืองกะพงทม องตาเตียงกุนมีหนังสือหาองเตียนกุนมาที่เมืองพนมเป็ญว่า เจ้าเวียดนามมีรับสั่งให้มาคาดโทษ องเตียนกุนก็ไม่ไป ว่าไม่มีหนังสือรับสั่งมาถึงตัวด้วย

ฝ่ายเจ้าพระยาบดินทรเดชาก็บอกเข้ามาว่า ได้รบญวนที่เมืองโปริสาท ญวนไม่สู้ ได้ปล่อยไปเสีย ฝ่ายพระยาราชนิกูล พระยาอภัยสงคราม หลวงรักษาเทพ ตั้งอยู่เมืองชิแครง องเตียนกุนยกเข้าไปตี ไพร่พลในกองทัพเป็นแต่ลาวเขมรป่าดงทั้งนั้น ไทยน้อยตัว พอได้ยินเสียงกลองรบญวนสนั่นใกล้กระชั้นเข้ามา มันก็ทิ้งค่ายเสีย พากันหนีเข้าป่าไปเหมือนไก่เถื่อน นายทัพนายกองจะกดไว้ก็ไม่อยู่ พระยาราชนิกูลเห็นน้อยตัว จะสู้ญวนไม่ได้ ก็ทิ้งค่ายเสีย ล่าหนีเข้าป่าไปบ้าง องเตียนกุนได้ชัยชนะแล้วก็ยกมาช่วยองเดดกที่เมืองโปริสาท พอเจ้าพระยาบดินทรเดชาปล่อยองเดดกไป จึ่งมิได้ยกขึ้นมาเมืองโปริสาท