ตอนที่ ๑

ฉาก: ในดง.

ตัชส๎โตน กับ ออเด๎รย์ ออก
ตัช. เราคงหาเวลาได้ดอก, ออเด๎รย์, ใจเย็นๆ เถิด, ออเด๎รย์จ๋า.
ออด. โธ่, บาดหลวงนั้นก็ดีพออยู่แล้ว, ทั้งๆ ที่ท่านผู้ดีแก่แกพูดติฉนั้นแหละ.
ตัช. เปนบาดหลวงออลิเวอร์ที่เลวมาก, ออเด๎รย์, เปนมาร์เต็กซ๎ตที่ทรามมาก. แต่นี่แน่, ออเด๎รย์, มีชายบ่าวคนหนึ่งในป่านี้ที่ปราถนาตัวหล่อน.
ออด. อ๋อ, ดิฉันทราบแล้วว่าใคร: ดิฉันไม่ชอบเฃาเลยจนนิดเดียวในโลกนี้: ชายผู้ที่เธอออกชื่อมานี่แล้ว.
ตัช. ฉันนี้ถ้าได้พบตลกเท่ากับได้กินทั้งฃ้าวทั้งน้ำ: ให้ตายสิ, พวกเราที่ฉลาดๆ ออกจะต้องรำคาญมาก; เราต้องล้อเฃาเล่น, เราอดไม่ได้.

วิลเลียม ออก.
วิล. จำเริญเถิด, ออเด๎รย์.
ออต. ขอให้จำเริญเถิด, วิลเลียม.
วิล. และขอให้ท่านจำเริญเถิดนาย.
​ตัช. จำเริญ ๆ เถิดเพื่อนเอ๋ย. ใส่หมวก, ใส่หมวกเสีย; จริงๆ นะ, ขอให้ใส่หมวกเสียเถิด. อายุเท่าไร, เพื่อน?
วิล. ญี่สิบห้าขอรับ.
ตัช. ผู้ใหญ่แล้ว. แกชื่อวิลเลี่ยมฤๅ ?
วิล. วิลเลียม, ขอรับ.
ตัช. ชื่อดี. เกิดที่ในดงนี้ฤๅ ?
วิล. ขอรับ, ขอบใจพระเจ้า.
ตัช. “ขอบใจพระเจ้า”; ตอบดี. มั่งมีอยู่ฤๅ ?
วิล. นั่นแหละขอรับ, ก็กระนั้นๆ แหละ.
ตัช. “กระนั้น ๆ” ก็ดี, ดีมาก, ดีอย่างวิเศษทีเดียว, แต่จะว่าไปก็ไม่ดีนัก; เปนแต่เพียงกระนั้นๆ, แกฉลาดอยู่ฤๅ?
วิล. ขอรับ, ผมก็มีความฉลาดพอใช้.
ตัช. ถ้าฉนั้นก็ดี. ฉันนึกขึ้นได้แล้วว่ามีภาษิตว่า, “คนโง่ย่อมนึกว่าตนฉลาด, แต่คนฉลาดย่อมรู้ว่าตนโง่.” นักปราชญ์ชาติป่า, เมื่ออยากจะกินลูกองุ่น, ก็อ้าปากเมื่อเอาลูกองุ่นนั้นใส่ปาก; ซึ่งแปลว่า, ลูกองุ่นมีไว้ให้คนกิน, และปากก็สำหรับอ้า, แกรักนางสาวคนนี้ฤๅ ?
วิล. ผมรักขอรับ.
ตัช. ยื่นมือมาให้ฉัน. แกมีความรู้อยู่บ้างฤๅ ?
วิล. เปล่าขอรับ.
ตัช. ถ้าฉนั้นก็จงเรียนรู้ข้อนี้จากฉันเถิด: ใครมีก็นับว่าเปนคนมี; เพราะตามทางวิทยาย่อมปรากฎว่า สุราบานรินจากถ้วยลงในจอกแก้ว, เมื่อทำให้สิ่งหนึ่งเต็ม, ก็ย่อมทำให้อีกสิ่งหนึ่งเปล่า; เพราะบรรดาผู้แต่งตำราทั้งปวงยอมเห็นพร้อมกันว่าอาตมะคือตัวเฃา: แต่แกน่ะไม่ใช่อาตมา, เพราะฉันต่างหากเปนตัวเฃา.
วิล. เฃาไหนขอรับ ?
ตัช. เฃาผู้ที่จะต้องแต่งงานกับหญิงคนนี้. เพราะฉนั้น, ตลกเอ๋ย, แกจงละ, - ซึ่งตามภาษาสามัญว่าเลิก, - การสมาคม, ซึ่งตามภาษาไพร่ว่าคบค้า, - กับนารีนี้-ซึ่งตามภาษาขี้ฃ้าว่าหญิง; ซึ่งกล่าวรวมความคือ, จงละการสมาคมกับนารีนี้เสียเถิด, มิฉนั้นนะตลก, แกจะต้องถึงมรณะภาพ; หรือพูดให้แกเฃ้าใจ, คือจะตาย; หรือแปลว่า ฉันจะฆ่าแก, ประหารแก, ทำให้ชีวิตของแกตายไป, ทำให้ความเปนไทของแกกลายเปนทาส: ฉันจะเล่นกับแกด้วยยาพิษ, หรือด้วยพลอง, หรือด้วยของมีคม; ฉันจะต่อตีกับแกอย่างยกพวก, ฉันจะเอาชนะแกด้วยเล่ห์กล; ฉันจะฆ่าแกโดยวิธีตั้งร้อยห้าสิบอย่าง, ฉนั้นจงยำเกรง, และไปให้พ้น.
ออด. ไปเสียเถิด, วิลเลียมเอ๋ย.
วิล. ขอให้พระเจ้าคุ้มเกรงนายเปนสุขเถิดขอรับ. [เฃ้าโรง.]

​คอริน ออก.
คอ. นายผู้ชายกับนายผู้หญิงให้หาแก; มาเถอะ, ไวๆ, ไวๆ หน่อย!
ตัช. วิ่ง, ออเด๎รย์! วิ่ง, ออเด๎รย์! ฉันต้องไป, ฉันต้องไป.

[ต่างคนเฃ้าโรง.]

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ