ตอนที่ ๖
|
ฉาก: ในดง. |
|
|
ออร์ลันโด กับ อะดัม ออก. |
|
| อะดัม. | นายที่รัก, ผมไปต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว; โอย, ผมหิวจะตายเสียแล้ว! ผมจะนอนลงตรงนี้, และวัดหลุมฝังศพของผม. ขอลาก่อนละ, นายผู้ใจดี. |
| ออร์. | อ๊ะ, อย่างไร, อะดัม! ท้อใจเสียแล้วฤๅ? อยู่ไปหน่อย; ทำใจดีๆไว้หน่อย; ทำใจสบายไว้หน่อยเถิด. ถ้าดงกันดารนี้มีสัตว์ที่ดุร้าย, ฉันก็จะยอมตายเปนอาหารของมันหรือมิฉนั้นก็เอามันมาเปนอาหารของแกจงได้. ในใจของแกนึกว่าจวนตายมากกว่ากายของแกจวนตายจริงๆ. ถ้ารักฉันละก็ขอให้ทำใจไว้ก่อน; ผละความตายไว้ให้สุดแขนสักพักหนึ่งเถิด: ในอีกไม่ช้าฉันจะกลับมาหาแกที่นี้; และถ้าฉันไม่เอาอะไรมาให้แกกิน นั่นแหละฉันจึ่งจะยอมให้แกตาย: แต่ถ้าแกชิงตายเสียก่อนฉันกลับ ฉันจะนับว่าแกเปนผู้เย้ยความอุตสาหะของฉัน. ดีแล้ว! ดูหน้าตาแกค่อยแจ่มใส, และในไม่ช้าฉันจะกลับมา. แต่นี่แกมานอนอยู่กลางแจ้ง: มาเถอะ, ฉันจะพยุงไปเฃ้าที่ร่ม; และถ้ามีสัตว์อะไรอยู่ในดงนี้ละก็แกจะไม่ต้องตายเพราะอดเปนแน่ละ. ทำใจดีๆไว้, อะดัมเอ๋ย ! [พากันเฃ้าโรง.] |
