ตอนที่ ๓

ฉาก: ในดง.

รอสะลินด์ กับ เซเลีย ออก.
รอส. บัดนี้หล่อนจะว่าอย่างไร ? นี่เวลาล่วงสองนาฬิกาแล้วมิใช่ฤๅ ? แล้วก็ออร์ลันโดมาดกละ !
​เซเลีย. น้องเชื่อว่า, ด้วยความรักท่วมและใจไม่สุข, เฃาคงจะได้ฉวยธนูและลูกศร และเลยไปนอนเสียแล้ว, ดูนั่น, ใครมานี่.

สิลเวียส ออก.
สิล. ฉันรับใช้มาหาพ่อสำรวย;
ฟีบีสรวยฝากสารนี้มาให้:
ฉันไม่ทราบข้อความในนั้นไซร้;
แต่เดาได้โดยคิ้วอันนิ่วนั้น
อีกอาการกิริยาโกรธาแรง
ซึ่งสำแดงยามเขียนสารานั่น,
ว่าความคงเปนเรื่องขุ่นเคืองครัน:
ขอโทษฉัน; ฉันเปนเพียงทูตมา.
รอส. ขันตีเองเล็งแลเห็นสารนี้
ก็จะเอะฤดีเปนนักหนา
และจะเลยอวดดี; ฟังซีจ๋า:
เจ้าหล่อนว่าฃ้าชั่วเปนพ้นไป,
ว่าปราศจากมรรยาทอันสง่า;
หล่อนว่าฃ้าจองหอง, อีกหล่อนไม่
ขอรักแท้ถึงแม้ผู้ชายไซร้
จะหายากสุดใจราวหงส์ทอง.
​ให้ตายชัก, ความรักของโฉมฉาย
ใช่กระต่ายตัวที่ฃ้าใฝ่ต้อง:
หล่อนเขียนสารมาทำไม, ฃ้าไม่ปอง.
หรืออุบายเปนของเมษบาล ?
สิล. หามิได้, ข้าหนอขอยืนยัน,
ฃ้าไม่ทราบทั้งนั้นกระแสรสาร:
ฟีบีเขียนเองแท้.
รอส. นี่แน่ท่าน,
ช่างโง่งมซมซาน, เพราะหลงรัก.
ฃ้าเคยเห็นมือหล่อน: หนาเหมือนหนัง,
สีเหมือนหินหักพัง; เห็นประจักษ์
คิดว่าสรวมถุงมือ, อือขันนัก,
ไม่ยักใช่ถุงคือมือหล่อนและ
มือเปนมือแม่ครัว, แต่ก็ช่าง:
นางมิได้คิดเขียนสารนี้แน่;
นี่เปนคำสำนวนของชายแท้,
แลลายมือชายเขียน.
สิล. ของหล่อนจริง.
รอส. ไฉนกล่าวเกกมะเหรกโหยกเหยกร้าย,
เปนสำนวนท้าทาย ท้าทุกสิ่ง,
​ราวแขกกับฝรั่งไซร้: อันใจหญิง
ไม่คิดสิ่งหยาบคายคล้ายยักษ์มาร,
ทั้งถ้อยคำดำราวชาวดงป่า,
ในน้ำคำดำกว่าอักษรสาร.
จะฟังบ้างหรือเจ้าเมษบาล ?
สิล. โปรดเถิดท่าน, ฉันนี้บ่เคยยิน
แต่เคยฟังคำของของฟีบี
จนเจ็บช้ำฤดีเกินถวิล.
รอส. หล่อนฟีบีใส่ฃ้าไม่น่ายิน:
ฟังยุพินเขียนว่ามาฉันใด.
[อ่าน] “นี่เธอเทพะบุตร์สุดกำแหง
จำแลงเปนเมษบาลหรือไฉน
จึ่งผลาญจิตนารีนี้ด้วยไฟ ?”
หญิงช่างด่าเล่นได้ถึงปานนี้.
สิล. นั่นหรือเรียกว่าด่า, เจ้าฃ้าเอ๋ย !
รอส. [อ่าน] “กระไรเลยเทวันอันเรืองศรี
ช่างรบราดวงชีวิตจิตนารี ?”
ใครเคยพบด่าฉนี้บ้างหรือไร ?
[อ่าน] “ยามตาชายล่อเลี้ยวเกี้ยวดิฉัน
จะอาจฟันฟอนฆ่าก็หาไม่.”
หมายความว่าฉันเปนสัตว์,
​[อ่าน] “แม้ความเย้ยในเนตร์ของเธอไซร้
อาจทำให้ฉันหลงงงเช่นนี้,
อนิจจา, ถ้าแม้เห็นเนตร์หวาน
จะให้ผลอลหม่านในอกนี่ !
เธอพ้อให้, ใจยิ่งรักทวี;
ถ้าพูดดีจะเปนสถานใด ?
ผู้นำรักนี้ไซร้มาให้เธอ
เหม่อจะรู้รักของฃ้าก็หาไม่:
และโดยเฃาขอเธอจงแจ้งไป;
ว่าเธอผู้หนุ่มใจแสนเลิดดี
จะรับรักแสนมากที่ฝากมา
รับตัวฃ้าพร้อมสิ้นทุกสิ่งศรี
หรือจะสั่งตัดรักหักไมตรี,
ตูฃ้านี้จะได้หาท่าทางตาย.”
สิล. นี่หรือเรียกว่าตัดพ้อ ?
เซเลีย. อนิจจา, สงสารเมษบาล !
รอส. น้องสงสารเฃาฤๅ ? อย่าเลย, ไม่ควรสงสารจนนิดเดียว, แกรักผู้หญิงเช่นนี้อย่างไรได้ ? อะไร, ใช้แกเปนเครื่องดนตรี, แล้วดีดเพลงไม่ดีเช่นนี้ด้วย! เหลือที่จะทน​ได้ เอาเถิด, กลับไปหาหล่อน, เพราะฉันเห็นแล้วความรัก บันดาลแกให้เปนงูเชื่องไปเสียแล้ว และบอกแก่หล่อนด้วยดังนี้: ว่าถ้าหล่อนรักฉัน, ฉันขอสั่งให้รักแก, ถ้าหล่อนไม่ยอม, ฉันจะไม่ปราถนาหล่อน, นอกจากที่แกเองจะอ้อนวอนแทนหล่อน, ถ้าแกเปนผู้รักจริง, ไป, และอย่าโต้อีกคำ: เพราะมีใครมาอีกคนหนึ่งแล้ว [สิลเวียสเฃ้าโรง.]

ออลิเวอร์ ออก.
ออลิ. สาวงาม, ฃ้าขอถามความเถิดว่า,
ในแนวดงพงพนาอันกว้างใหญ่
เรือนเลี้ยงแกะมีมะกอกน้ำล้อมไซร้
อยู่แห่งใดโปรดแถลงแจ้งคดี ?
เซเลีย. ตวันตกแห่งที่นี้, ในที่ลุ่ม:
ต้นกกชุมรายเรียงเคียงธารศรี
อยู่ฃ้างขวา, จะพาถึงเรือนดี.
แต่บัดนี้เรือนว่าง; ไม่มีใคร.
ออลิ. ถ้าแม้ตาอาจศึกษาจากปากฉนั้น
ฉันก็ควรรู้จักหล่อนนี้ได้
จากคำเฃาบอกเล่ามาแล้วไซร้;
ทั้งเสื้อผ้าและวัยเช่นนั้นๆ:
“เจ้าหนุ่มนั้นงามสง่า, หน้าคล้ายหญิง,
​และทุกสิ่งเหมือนน้องสาวคมสัน:
ส่วนหญิงต่ำ, ผมคล้ำกว่าพี่นั้น.”
หล่อนหรือแม่แจ่มจันทร์คือแม่เรือน ?
เซเลีย. ถูกเช่นท่านถามไซร้, ไม่แสร้งโอ้.
ออลิ. ออร์ลันโดสั่งมาถึงสองเพื่อน,
และฝากผ้าผืนนี้ที่เลือดเปื้อน
ถึงเพื่อนผู้เฃาเรียกรอสะลินด์,
เธอนี้หรือคือชายหนุ่มผู้นั้น ?
รอส. ฉันเอง: เกิดเหตุอะไรใฝ่รู้สิ้น.
ออลิ. จะรู้ความชั่วช้าเปนราคิน
ของฉันบ้าง, ถ้าถวิลรู้คดี
ว่าฉันนี้คือใครทำไมมา,
อีกเหตุผ้าเปื้อน, ทั้งสถานที่
ซึ่งเกิดเหตุเภทภัยในวันนี้.
เซเลีย. เชิญแถลงคดีให้แจ้งใจ.
ออลิ. เมื่อออร์ลันโดลาจะคลาจาก,
เฃารับปากจะกลับมาจงได้
ในโมงหนึ่ง, แล้วจึ่งเฃ้าสู่ไพร,
นึกฝันไฝ่ถึงรักหนักอุรา,
พลันเกิดเหตุ! เฃาเหลียวไปฃ้างหนึ่ง
​จึ่งเห็นสิ่งน่าตระนกตกประหม่า:
ใต้ร่มโอ๊ก, กิ่งชอุ่มชุ่มชรา
และยอดโกร๋นคร่ำคร่าจนแห้งแดง,
เห็นชายหนึ่งผมรุงรังทั้งผ้าปอน,
นอนหงายหลับ: มีงูตูกำแหง
สีเขียวเหลืองรัดกัณฐาท่าทแมง,
หัวงูแว้งเฃ้าไปใกล้ปากชาย
ที่อ้าอยู่; แต่งูขณนั้น
มันเห็นออร์ลันโดจึ่งขยาย
ออกจากคอเลื้อยเลี้ยวเอี้ยวตัวกราย
หายเฃ้าพุ่ม: แต่ซุ่มร่มพุ่มนี้
มีนางสิงห์, ถันลดหมดนมสิ้น
หมอบซบดิน, เหมือนแมวมองอยู่นี่,
จนกว่าผู้ที่นิทราตรงหน้าสีห์
จะกระดิก; เพราะนี่เปนแบบมัน
ผู้ถือเกียรติเกลียดสิ่งอันโสโครก
ไม่บริโภคสัตว์ที่ตายนั่น:
เห็นฉนี้, จึ่งออร์ลันโดพลัน
เดินเฃ้าใกล้ชายนั้นด้วยทันใด
และจำได้ว่าผู้นี้คือพี่ตน.
​เซเลีย. เปนหลายหนฉันเคยฟังเฃาไซร้
กล่าวถึงพี่ผู้นี้; พาทีไว้
ว่าพี่ใหญ่ทุจริตผิดคลองธรรม์
เลวยิ่งกว่ามนุษมวล.
ออลิ. ควรว่าอยู่;
ฉันก็รู้ว่าเฃาชั่วมั่วโมหัน.
รอส. พูดถึงออร์ลันโด: ก็เฃานั้น
ทิ้งพี่ใหญ่ใจฉกรรจ์ผู้นั้นไว้
ให้เปนเหยื่อนางสิงห์ที่อกแห้ง
และหิวแรงอยู่แล้วหรือไฉน?
ออลิ. ถึงสองครั้งผินหลังและตั้งใจ
จะทิ้งพี่ชายไว้ให้มรณา;
แต่กรุณา, งามกว่าพยาบาท,
และธรรมชาติกำแหง, ก็แรงกว่า
โอกาศที่เฃาเห็นเช่นนั้นนา,
แนะเฃากล้าเฃ้าบุกรุกราวี
กับนางสิงห์ซึ่งมิช้าเฃาฆ่าได้,
เสียงอื้ออึงนั้นไซร้ปลุกฉันนี่
จากนิทราได้สมฤดี.
​เซเลีย. ท่านหรือพี่ ?
รอส. ที่เฃาช่วยพ้นภัย ?
เซเลีย. ท่านหรือผู้เคยปองหาคลองฆ่า ?
ออลิ. ฉันนี้แล; แต่จะว่าก็ไม่ใช่:
ฉันไม่นึกลำบากกระดากใจ
ในการเล่าถึงตัวเคยเปนมา,
เพราะกลับใจได้แล้วผ่องแผ้วจิต,
ทิ้งทางผิดรมย์รื่นชื่นนักหนา.
รอส. ก็ผ้าเปื้อนเลือดไฉน ?
ออลิ. ในไม่ช้า
จะเล่าถึงเรื่องผ้าอย่าเร่งร้อน.
เราพี่น้องร้องไห้ไต่ถามกัน
ถึงที่ตัวของฉันมาซนซ่อน
ในเทือกแถวแนวป่าพนาดร;
แล้วน้องพาฃ้าจรเฝ้าเจ้านาย,
เธอประทานเสื้อแสงให้แต่งใหม่
และต้อนรับสมใจ, แล้วฦๅสาย
ทรงฝากให้อาศัยกับน้องชาย;
เฃาพาผายผันสู่คูหาพลัน,
​ถึงแล้วเปลื้องเสื้อผ้า, ฃ้าจึ่งดู
รู้ว่าสิงห์ข่วนเนื้อที่แขนนั้น
ฃาดหลุดไป, เลือดไหลอยู่มากครัน
และบัดนั้น, ยามจะสลบไป,
เฃาออกนามรอสะลินด์ยุพินขวัญ.
ฉันรีบแก้เฃาพลัน, พันแผลให้,
และ, ไม่ช้า, ใจดีนี่กระไร,
เฃาขอให้ฉันนี้รีบเร็วมา,
ทั้ง ๆ ที่เปนแขกแปลกมาเล่า
เรื่องของเฃา, เพื่อช่วยขอโทษา
ที่เฃาฃาดนัดไป, อีกให้ผ้า
เปื้อนโลหิตนี้มาให้มิ่งมิตร์
เมษบาลหนุ่มผู้เฃาเรียกล้อ
ว่านางรอสะลินด์ผู้กลอยจิต.

[รอสะลินด์สลบ.]
เซเลีย. เอ๊ะ! อ้าว, กานิมีด, พี่มิ่งมิตร์!
ออลิ. เห็นโลหิตแล้วเปนลมมีถมไป.
เซเลีย. นี่ยิ่งกว่า, อ้ากานิมีดพี่ !
ออลิ. เฃาคืนสมฤดี, อย่าโหยไห้.
รอส. อยากไปเรือน.
​เซเลีย. มาเถิดนะจะพาไป.
โปรดพยุงอีกฃ้างได้หรือไม่นาย ?
ออลิ. หนุ่มน้อย, ทำใจให้ดี ๆ.
เปนชาย! ใจอ่อนฉนี้น่าใจหาย
รอส. ฃ้าเจ้ารับ, รับแท้ๆ และนึกอาย.
เออ, ให้ตาย, เฃาคงว่าช่างมารยา.
ออลิ. นี่มิใช่มารยา: ฃ้าแลเห็น
สีหน้าเปนพยานแสดงว่า
ได้เปนลม.
รอส. ฉันบอกว่ามารยา.
ออลิ. ถ้าฉนั้นทำเปนชายบ้างเช่นไร.
รอส. ทำอยู่แล้ว แต่ที่แท้ควรเปนหญิง.
เซเลีย. ยิ่งดูไปพี่ยิ่งหน้าซีดใหญ่:
กลับสู่เรือนดีกว่าจะช้าใย.
เชิญนายไปด้วยกับเราณบัดนี้.
ออลิ. ฉันจะไป, เพราะต้องเล่าให้น้องยา
ว่ารอสะลินด์ยกโทษให้เต็มที่.
รอส. ฉันจะนึกสั่งไป: ในครานี้
จงชมมารยาดี. เชิญท่านไป. [ต่างคนเฃ้าโรง.]

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ