ตอนที่ ๓
|
ในดง. |
|
|
ตัชส๎โตน กับ ออเด๎รย์ ออก |
|
| ตัช. | พรุ่งนี้แหละเปนวันน่ายินดี, ออเด๎รย์; พรุ่งนี้เราจะได้แต่งงานกัน. |
| ออด. | ฉันก็ปราถนาเช่นนั้นโดยเต็มใจ; และฉันหวังใจว่าไม่เปนความปราถนาทุจริต, ในการที่ปราถนาอยากเปนหญิงผู้ดี. มหาดเล็กของเจ้าหลวงผู้ถูกเนรเทศมานี่สองคนแล้ว. |
|
มหาดเล็ก ๒ คนออก. |
|
| มหาด.ที่ ๑ | ยินดีที่ได้พบนาย. |
| ตัช. | ยินดีเหมือนกัน, จริง ๆ นะ. เชิญนั่ง, นั่งลง, และขับลำสักบทหนึ่งเถิด. |
| มหาด.ที่ ๒ | เราตามใจท่าน: นั่งกลางสิ. |
| มหาด.ที่ ๑ | จะให้เราเริ่มร้องเรื่อยไปทีเดียว, ไม่ต้องกระแอมไอหรือบ้วนน้ำลาย, หรือแก้ตัวว่าเสียงแห้ง, ซึ่งเปนคำนำสำหรับคนเสียงไม่ดีฉนั้นฤๅ ? |
| มหาด.ที่ ๒ | แน่ละ, แน่ละ, และร้องให้ถูกเสียงทั้งสองคน, เหมือนยิปสีสองคนขี่ม้าเที่ยวเทียวนะ. |
เห่
| ๏ ชายหนุ่มกับนารี | ที่ร่วมรักสมัคสม (ฮ้าไฮ้) |
| เดินพลางทางชวนชม | สาลีชุ่มชอุ่มสี ฯ (เห่) |
| ๏ แสนงามยามวสันต์ | อันเปนยามน่ายินดี (ฮ้าไฮ้) |
| นกร้องก้องพงพี | คู่รักรื่นชื่นวสันต์ ฯ (เห่) |
| ๏ เดินพลางหว่างต้นฃ้าว | หนุ่มกับสาวซึ่งรักกัน (ฮ้าไฮ้) |
| อิงแอบแนบทรวงสรร | พะสนุกเปนสุขี ฯ (เห่) |
| ๏ แสนงามยามวสันต์ | อันเปนยามน่ายินดี (ฮ้าไฮ้) |
| นกร้องก้องพงพี | คู่รักรื่นชื่นวสันต์ ฯ (เห่) |
| ๏ อันคำลำนำเริ่ม | ประเดิมความณยามนั้น (ฮ้าไฮ้) |
| กล่าวเทียบเปรียบชีวัน | คล้ายบุบผาสง่า ฯ (เห่) |
| ๏ แสนงามยามวสันต์ | เปนยามอันน่ายินดี (ฮ้าไฮ้) |
| นกร้องก้องพงพี | คู่รักในชื่นวสันต์ ฯ (เห่) |
| ๏ ฉนั้นอย่าประมาท | ฉวยโอกาศปัจจุบัน (ฮ้าไฮ้) |
| ความรักสมัคนั้น | ก็จำเพาะเหมาะยามนี้ ฯ (เห่) |
| ๏ แสนงามยามวสันต์ | เปนยามอันน่ายินดี (ฮ้าไฮ้) |
| นกร้องก้องพงพี | คู่รักรื่นชื่นวสันต์ ฯ (เห่) |
| ตัช. | จริง ๆ นะ, คุณหนุ่ม ๆ ถึงแม้ไม่ใคร่มีแก่นสาร อะไรนักในเห่นั้นก็จริง, แต่สำเนียงร้องไม่เปนศัพท์เลย. |
| มหาด.ที่ ๑ | ท่านผิดไปละกระมังนาย: เราได้ร้องถูกจังหวะ, ไว้จังหวะดีนักเทียว. |
| ตัช. | อ๋อ, จริงเช่นนั้น; แต่ดิฉันเห็นว่าเปลืองจังหวะเปล่าที่ต้องฟังเห่อย่างเหลวเช่นนั้น. จำเริญเถิด; และขอให้พระเจ้าช่วยดัดเสียงนายให้ดีขึ้นด้วยเถิด! มาเถิด, ออเด๎รย์. |
|
[ต่างคนเฃ้าโรง.] |
