ตอนที่ ๔

ฉาก: ในดง.

รอสะลินด์ กับ เซเลีย ออก.
รอส. อย่าพูดกับพี่อีกเลย: พี่จะร้องไห้.
เซเลีย. ก็ตามใจสิคะ; แต่ขอให้รำพึงดูว่าการร้องไห้ไม่สมควรแก่ลูกผู้ชาย.
​รอส. แต่ก็พี่ไม่มีเหตุพอที่จะควรร้องไห้ละฤๅ ?
เซเลีย. มีสาเหตุอย่างดีที่สุดที่จะพึงปราถนาได้; ฉนั้นเชิญร้องไห้เถิด.
รอส. แม้แต่ผมของเฃาก็เปนสีที่ลวงตา.
เซเลีย. สีน้ำตาลมากกว่าผมยูดาส: แล้วก็จุมพิตของเฃาก็เปรียบเหมือนลูกหลานของยูดาสเองทีเดียว.๑
รอส. แท้จริงผมเฃาสีดีทีเดียว.
เซเลีย. ดีมาก: สีน้ำตาลอ่อนนั่นแหละเปนสีที่ดีที่สุด.
รอส. และจุมพิตของเฃาก็เปนของประเสริฐเท่ากับต้องขนมปังพระ.
เซเลีย. เฃาได้ไปซื้อริมฝีปากของดิยานาเทวีที่ทิ้งแล้วมาไว้:๒ และถึงแม้แม่ชีทั้งคณะจูบกันก็ไม่วิเศษยิ่งไปกว่าการจูบของเฃา; ความบริสุทธิ์ราวกับน้ำแขงอยู่ในจุมพิตของพ่อมหาจำเริญ.
รอส. แต่ก็ทำไมเฃาจึ่งได้สาบาลไว้ว่าจะมาหาเช้าวันนี้, แล้วไม่มา ?
​เซเลีย. แน่เสียแล้วไม่มีความสัตย์ในตัวเฃา.
รอส. หล่อนเห็นเช่นนั้นฤๅ ?
เซเลีย. คะ; น้องเห็นว่าเฃาไม่ใช่คนมือไวหรือขะโมยม้าดอก; แต่ส่วนความสัตย์ในทางรักนั้นหรือ, ดิฉันเห็นว่าเฃากลวงว่างโหว่แม้นโอเปล่าที่ปิดฝาชีไว้หรือผลไม้ที่หนอนกินฃ้างในเปนโพรง.
รอส. ไม่มีสัตย์ในความรักฤๅ ?
เซเลีย. ถ้าเฃารัก; แต่น้องนึกว่าเฃาไม่รักจริง.
รอส. น้องก็ได้ยินเฃาสาบาลอย่างจริงจังเทียวมิใช่หรือ ว่าเฃารักจริง ๆ.
เซเลีย. อดีตไม่ใช่ปัจจุบัน; อีกประการหนึ่งคำสบถของเจ้าชู้ไม่รุนแรงอะไรยิ่งไปกว่าถ้อยคำของคนขายสุรา; คนทั้งสองประเภทนี้มักเปนผู้ที่คิดเลขไม่จริง, พ่อหนุ่มนั่นน่ะเฃาอยู่รับใช้พระบิดาของพี่ในดงนี้นะคะ.
รอส. พี่ได้พบพระบิดาเมื่อวานนี้และได้สนทนากันมากอยู่; ท่านตรัสถามว่าพี่เปนลูกเต้าเหล่าใคร, พี่ทูลตอบว่าเปนผู้มีสกุลที่เท่าพระองค์ท่านเอง; ท่านจึงทรงพระสรวลและปล่อยให้พี่ไป. แต่เราจะมาพูดกันใยถึงพ่อถึงเชื้อ, เมื่อมีชายเช่นออร์ลันโด.
​เซเลีย. เฃาสิเปนบุรุษเก่ง! แต่งกลอนก็เก่ง, พูดจาก็เก่ง, สบถก็เก่งและทวนสบถก็เก่ง, เอาคำสาบาลสบั้นเสียทีเดียว ใช้หัวใจของคู่รักเปนเขียง; เปรียบเหมือนคนรำทวนอย่างถ่อย, ผู้ที่เอาเดือยแทงม้าแต่ฃ้างเดียว, และทำทวนหักเสียกลางด้ามเหมือนตลก: แต่อะไรก็เก่งทั้งนั้นถ้าชายหนุ่มขึ้นขี่และความหลงขับ. นั่นใครมาเล่า ?

คอริน ออก.
คอ. นายหญิงชาย, นายเคยได้ถามถึง
เมษบาลผู้ซึ่งรักราญจิต,
ที่นายเห็นนั่งอยู่โดยใกล้ชิด
บนเนินหญ้าฃ้าสถิตณที่นี้,
และชมนางหน้านวลสงวนศักดิ์ ซึ่งเฃารัก.
เซเลีย. แล้วอย่างไรบัดนี้นี่ ?
คอ. ถ้านายอยากเห็นตลอดเรื่องยอดดี,
ตัวฃ้านี้จะพาไปดูพลัน,
จะได้เห็นหน้าเผือกเลือดซีดใส
แห่งผู้รักจริงใจเปนแม่นมั่น,
อีกทั้งหน้าแดงสุดผุดผ่องพรรณ
แห่งหญิงอันถือตัวไม่ปลงใจ;
​ขอเชิญมา, ฃ้านี้จะนำทาง,
คงได้ดูเล่นบ้าง.
รอส. ไม่สงสัย:
การดูรักมักชวนยั่วยวนใจ
ให้ผู้รักเกษมเปรมปรีดา.
จงนำไปให้เห็นเปนขวัญเนตร์,
แล้วนายเมษบาลคงได้เห็นฃ้า
ออกโรงช่วยเปนตัวนาฏะกา
ในเรื่องของสองรานั้นแน่นอน. [พากันเฃ้าโรง.]

  1. ๑. ยูดาส เปนสาวกของพระเยซู, ผู้ที่เปนขบถรับสินจ้างพวกโรมัน, ชี้ตัวพระเยซูโดยจุมพิตให้ดู. ในรูปภาพมักเขียนยูดาสผมและเคราสีแดง ↩

  2. ๒. ดิยานา คือนางพระจันทรในศาสนาโรมโบราณ. นางเทวีนี้รักษาความบริสุทธิ์อย่างเคร่งครัด, ฉนั้นเมื่อรักชายหนุ่มผู้ ๑ ชื่อเอ็นดิเมียนและได้ลงมาจูบเมื่อนอนหลับอยู่แล้วก็เลยสาปให้ตาย. ที่กล่าวถึงริมฝีปากก็เพราะเปนอวัยวะที่ใช้จุมพิต. ↩

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ