ตอนที่ ๕
|
ฉาก: ในดง. |
|
|
อาเมียงส์, ยาคส์, และผู้อื่น ๆ ออก. |
|
| อาเมียงส์. |
ลำ ๏ ใต้สุมทุมพุ่มไม้ใบสลอน |
| ยาคส์. | อีกหน่อย, อีกหน่อย, ขอให้ร้องอีกหน่อย. |
| อา. | ถ้าร้องอีกก็จะทำให้ท่านเหงา, นะมองสิเออร์ยาคส์. |
| ยาคส์. | ก็ช่างเถิด. ขอให้ร้องอีกหน่อยเถิด. ฃ้าสามารถดูดความสลดใจจากลำร้องได้เท่ากับอีเห็นดูดไข่. ขอให้ร้องอีกหน่อยเถิด. |
| อา. | เสียงฃ้าแห้งแหบ; ฃ้ารู้ดีว่าคงจะไม่เปนที่พอใจท่าน. |
| ยาคส์. | ฃ้าไม่ต้องการให้ท่านทำความพอใจให้แก่ฃ้า: แต่ฃ้าต้องการให้ท่านร้องลำ. ร้องเถิด; อีกสักท่อนหนึ่งเถิด; ท่านเรียกว่าท่อนไม่ใช่ฤๅ ? |
| อา. | อะไรก็ตามใจเถิด, มองสิเออร์ยาคส์. |
| ยาคส์. | ส่วนฃ้านั้นจะเรียกมันว่ากระไรก็เท่ากัน; มันไม่ได้มาเปนเจ้าบุญนายคุณอะไรของฃ้า. ว่าแต่ท่านจะร้องอีกหรือไม่ ? |
| อา. | ถ้าจะร้องก็เพื่อตามใจท่านมากกว่าตามใจตัวฉันเอง. |
| ยาคส์. | ถ้าฉนั้นแม้ฃ้าควรขอบใจใครก็ควรขอบใจท่านนี้แล; แต่ผู้ที่มักยอก็เปรียบเหมือนลิงป่าสองตัวพบกัน, และเมื่อใดใครขอบใจฃ้าเจ้ามากๆ, ฃ้าเจ้าก็รู้สึกประหนึ่งว่าได้ให้ทานเฃาเปนนีหนึ่งแลเฃาให้พรตามแผนคนขอทาน. ร้องเถิดนา; และถ้าใครไม่อยากร้องก็จงหุบปากนิ่งอยู่เถิด. |
| อา. | เอาเถิด, ฃ้าจะร้องให้กับลำ. ท่านทั้งหลาย, ระหว่างนี้จงลาดผ้าที่เสวย; เจ้าหลวงจะมาประทับเสวยใต้ร่มไม้นี้. เจ้าหลวงได้เที่ยวหาตัวท่านอยู่ตลอดวัน. |
| ยาคส์. | และดิฉันก็คอยเลี่ยงเจ้าหลวงอยู่ตลอดวัน. เจ้าหลวงนั้นชอบเถียงมากเกินที่ฃ้าชอบใจ: ฃ้านี้ไซร้มีเรื่องนึกมากเท่าๆกับเธอเหมือนกัน; แต่ฃ้าขอบใจสวรรค์, และไม่ใคร่จะโอ้อวดข้อความในใจ. อย่างไรเล่า, จะร้องก็ร้องสิ. |
|
|
ลำ [ท่อนนี้ร้องพร้อมกัน] ๏ ผู้ใดไม่มักใหญ่ใฝ่ทรัพย์สิน |
| ยาคส์. | ฃ้าจะท่องกลอนให้สักบทหนึ่ง, ซึ่งฃ้าได้ประพนธ์ขึ้นเมื่อวานนี้ พอเปนเครื่องเพลิดเพลินใจ. |
| อา. | และฃ้าจะร้องให้. |
| ยาคส์, | กลอนเปนเช่นนี้ :- |
| ๏ แม้ผู้ใดจริตจิตวิกล จำแลงตนเปนลาบ้านักหนา, ทิ้งสมบัติพัสฐานสำราญมา แสวงหาลำบากยากลำเค็ญ, เชิญมานี่แน่, เปนแท้คงเห็น อีกหลายคนเปน บ้าเหมือนตนเอง. |
|
| อา. | อ๊ะ, กลอนอะไรเช่นนั้น. |
| ยาคส์. | เมื่อไม่ชอบก็แล้วกัน. ดิฉันจะนอนเผื่อจะหลับได้; ถ้าหาไม่ก็จะนอนด่าบรรดาคนสูงศักดิ์เล่นให้สบายใจ. |
| อา. | และฃ้าระไปหาเจ้าหลวง: เครื่องพร้อมแล้ว. [ต่างคนเฃ้าโรง.]๑ |
-
๑. ฃ้าพเจ้าผู้แปลขอออกตัวไว้ในที่นี้ว่า ตอนที่ ๕ นี้ทั้งตอนฃ้าพเจ้าเองรู้สึกอยู่ดีว่าแปลไม่ได้ดีเลย, จึ่งอาจทำให้รู้สึกว่าเปนตอนที่ค่อนฃ้างไม่ขบขันหรือไพเราะ: แต่ทั้งคำพูดโต้ตอบกันเปนเชิงฃำๆ, และบทร้องลำ, ยากที่จะแปลให้เปนภาษาไทยสนิทได้. ขอนักปราชญ์จงให้อภัยด้วยเถิด.-ร.ร. ↩
