ตอนที่ ๕

ฉาก: อีกภาคหนึ่งในดง.

สิลเวียส กับ ฟีบี ออก.
สิล ฟีบียอดเสนหา, อย่าชังพี่,
อ้าฟีบี, ถึงแม้ว่าตัวหล่อน
จะว่าไม่รักพี่นี้, บังอร
อย่าพูดพลางทางค้อนอย่างขัดใจ.
ถึงแม้นายเพชฌฆาฎฉกาจร้าย,
เห็นคนตายจนชินฉนั้นไสร้,
ยามขวานเงื้อเหนือคอนักโทษไว้
​ก็ยังขออภัยก่อนฟาดฟัน:
หล่อนจะทำใจแขงรุนแรงกว่า
ผู้หากินโดยพิฆาฎไฉนนั่น ?

รอสะลินด์ และเซเลีย ออก, คอริน ตามหลัง.
ฟีบี ฃ้ามิได้ไฝ่พิฆาฎและฟาดฟัน:
ฃ้าคอยหนีเธอนั้นเพราะเมตตา
เธอเคยว่าตาฃ้าเหมือนผู้ร้าย
อันทนงจงหมายจะเข่นฆ่า
ประหลาดเหลือ, น่าเชื่อหรือในว่า,
อันนัยนา, เปนสิ่งอ่อนเหลือใจ,
จนต้องคอยปิดประตูอยู่อย่างขลาด,
แสงแดดน้อยหนึ่งมิอาจทนดูได้
เธอกลับเห็นเปนเหมือนคนดุไป,
เห็นว่าใฝ่เฝ้าประหารผลาญชีวิต!
บัดนี้ฃ้าขึงตาอย่างเต็มที่;
แม้ตานี้สามารถอาจปลงปลิด,
ขอให้ตาฆ่าเธอให้ม้วยมิด:
จงตั้งจิตแสร้งทำสลบไป;
จงล้มลงทันใด; แม้ไม่ล้ม
​ทอดระทม, ไม่อายหรือไฉน,
ไม่อายคำมุสาชล่าใจ
กล่าวโทษตาฃ้าไซร้ว่าฟาดฟัน!
จงชี้แผลที่ตาฃ้าทำแน่:
แม้ขีดด้วยเข็มน้อยเปนรอยมั่น;
หรือท้าวบนหนามรูดขูดฉนั้น
คงมีรอยบู้พลันที่มือไซร้;
แต่ส่วนตา, ที่ฃ้าขมึงอยู่,
ดูจะทำเธอเจ็บก็หาไม่,
และเชื่อว่านัยนาของฃ้าไซร้
ไม่สามารถพิฆาฏใคร,
สิล. โอ้ฟีบี,
ถ้าแม้ว่าเบื้องหน้าหล่อนประสบ
พบบุรุษรูปร่างสอางค์ศรี
และรู้จักรักรักมัด,ฤดี
หล่อนจะรู้บัดนี้ว่าความรัก
เปรียบเหมือนศรเจ็บแท้และแผลเปน
มิได้เห็นนอกกายร้ายแรงหนัก,
แฝงอยู่ในกายา.
ฟีบี. กว่าจะรัก
​เธออย่าพักคลอเคลียเสียเวลา:
และเมื่อถึงคราฃ้าเปนฉนั้น,
จงเย้ยหยัน, อย่าได้สงสารฃ้า;
เพราะฃ้าไม่สงสารท่านจนกว่า
จะถึงคราฃ้ารักเช่นทายไว้.
รอส. กระไรหนอ, ขอถามความหน่อยก่อน ?
ใครหนอเปนมารดร, นางจึ่งได้
กล่าวดูหมิ่นลิ้นเลยเย้ยใยไภ
หยามน้ำใจชายชู้ผู้ลำเค็ญ?
ถึงแม้นางจะสำรวยสรวยสง่า-
ซึ่งแท้จริงตูฃ้าก็ไม่เห็น
ว่าแง่งามตรงไหน, ดับไฟเร้น
เฃ้าห้องนอนนั้นแหละเห็นจะพอเชย-
เห็นตัวงามทรามเชยเลยจองหอง
และต้องไร้กรุณา, เจ้าฃ้าเอ๋ย!
เอ๊ะ, อะไรนงรามช่างลามเลย ?
แม่เจ้าเอ๊ย, มามองจ้องฃ้าใย ?
ฃ้าไม่เห็นอะไรในกายา
ยิ่งไปกว่าของตลาดเฃาเร่ให้.
​คุณพระช่วยเถิดนา, ฃ้าแน่ใจ
ว่านางใฝ่ผูกตาฃ้าบัดนี้ !
อย่าเลย, นางจองหอง, อย่าปองถวิล:
อันคิ้วนิล, ผมไหมดำมิดหมี,
ตาลูกปัด, แก้มนวล, ไม่ยวนยี
ให้ฃ้านี้เปนฃ้าเจ้าหน้ามน.
เมษบาลใยเฝ้าเย้ายุพิน,
ราวทักษิณมืดระงม, เป่าลมฝน ?
อันตัวนายเปนชายเลิดงามล้น,
แต่นางไม่ใช่คนงามปานใด:
อันชายเขลาเช่นนายนี้แน่แท้
สาระแนประสาทกำเนิดให้
แก่เด็กชั่วเต็มทั่วโลกนี้ไป:
อันนายไซร้สอพลอป้อยอนาง
เสียยิ่งกว่าคันฉ่อง; นางมองเห็น
เปนตัวนั้นสะสรวยจนเกินร่าง.
แต่จงรู้สำนึกเสียเถิดนาง:
คุกเฃ่าพลางยอกรอัญชลี,
ไหว้พระจอมสรวงสวรรค์อันโปรดให้
ได้มีชายที่รักอย่างเต็มที่:
​เพราะฃ้าขอบอกความตามไมตรี,
ว่าหล่อนมีโอกาศอย่านอนใจ:
อันความงามอย่างเช่นของหล่อนหรือ
จะหาคนอื่นซื้อหาได้ไม่:
จงงดการพ้อผัดตัดอาลัย;
จงรักเฃา; ยอมให้เปนสามี:
หญิงรูปชั่วใจชั่วนั้นชั่วชัด,
ยิ่งปากจัดยิ่งชั่วมัวหมองศรี.
เมษบาล, จงรับซึ่งนางนี้
ไปเปนคู่ชีวี: ฃ้าขอลา.
ฟีบี. พ่อโฉมงามทรามสวาท, จงกราดเกรี้ยว
ตลอดปีทีเดียว, ฃ้าไม่ว่า:
ฃ้าขอนั่งฟังคำเธอดุด่า
ดีกว่าฟังคำชายนี้รำพรรณ
รอส. เฃาพะวงหลงความชั่วของนาง
และหล่อนพลางรักคำโกรธของฉัน.
เมื่อใดนางขึ้งค้อนข้อนบัดนั้น
ฉันก็จะตอบแทนให้แค้นใจ.
ไฉนนางมามองจ้องเช่นนี้ ?
ฟีบี. ฃ้าจะมีความโกรธก็หาไม่.
​อย่ามาหลงรักหนออรไทย,
เพราะใจฉันไม่ซื่อต่อสัตรี,
และถ้อยคำของฉันนั้นล้วนปด
เหมือนสบถยามเมาอย่างเต็มที่:
อีกอย่างหนึ่งพึ่งรู้ตูฃ้านี้
มิได้ชอบโฉมศรีเลย, ให้ตาย.
แม้อยากรู้ที่พักสำนักฃ้า
มะกอกน้ำโน่นนาเปนเครื่องหมาย.
ไปหรือน้อง ? - เมษบาล, ท่านเปนชาย,
จงหมั่นเกี้ยวโฉมฉายอย่าระอา.
นี่แน่หล่อน, จงฟังเฃาพาที,
ทำหยิ่งไปใยมีไม่เฃ้าท่า:
คนอื่นไซร้ไม่เห็นหล่อนโสภา
เช่นนัยน์ตาชายชู้ผู้หลงรัก.
ไปเถิดน้อง, เราต้องไปตรวจงาน.
[รอสะลินด์, เซเลีย, และคอรินเฃ้าโรง.]
ฟีบี. เมษบาลผู้ตายพูดจริงประจักษ์,
“ใครเคยรักจริงไซร้ต้องได้รัก
“เมื่อแรกเห็นประจักษ์จับดวงใจ.”๑
สิล. อ้าฟีบี,-
ฟีบี. สิลเวียส, ว่าไรนั่น ?
สิล. ฟีบี, เมตตากันหน่อยไม่ได้!
ฟีบี. สิลเวียส, ฉันก็สงสารท่านอยู่ไซร้
สิล. สงสารไหนก็ต้องช่วยดับโศกา:
ถ้าแม้หล่อนสงสารการที่ฉัน
มาโศกศัลย์เพราะความสิเนหา,
จงตอบรักหักสงสารของกานดา
และตัดโศกของฃ้านี้พร้อมกัน.
ฟีบี. ฉันรักเธอเหมือนกันฉันเพื่อนบ้าน.
สิล. พี่อยากได้นงคราญ.
ฟีบี. ไฉนนั่น,
ไม่เปนความโลภมากไปหรือฉนั้น ?
สิลเวียส, ก่อนนี้ฉันชังเธอนัก,
และบัดนี้ก็มิใช่รักใคร่แท้;
แต่การพูดเกี้ยวเปรอเธอรู้จัก,
ถึงแม้เคยชังเธอเผยอรัก,
แต่นี้จักทนหนอ, อีกขอใช้:
แต่อย่าหวังรางวัลนั้นยิ่งกว่า
ความปลื้มจิตที่ฃ้าขออาศัย.
​สิล. อันความรักของฉันนั้นจริงใจ
สุจริตผ่องใสไร้ราคี,
อีกทั้งความกรุณาฃ้าก็ไร้,
ฉนั้นคงพอใจแม้เพียงที่
จะเก็บเดนจืด ๆ จากพืชดี
ที่ผู้อื่นเกี่ยวเก็บเปนแน่แท้:
ขอเพียงให้อรไทยให้ทานยิ้ม
พะพรายพริ้มบางคราเท่านั้นแม่,
ฉันจะสู้ยังชนม์อยู่คอยแล
หล่อนชะแง้นัยนามาเลี้ยงใจ.
ฟีบี. เธอรู้จักชายหนุ่มกระชุ่มกระชวย
ที่พูดด้วยแต่กี่นี้หรือไม่ ?
สิล. ไม่คุ้นนา, แต่ว่าฃ้าเคยได้
พบเฃาบ้าง; เฃาไซร้ซื้อเรือนชาน
ของตาเถ้าที่เคยอยู่ก่อนกี้.
ฟีบี. ฉันถามถึงเฃานี้ขอตัวท่าน
อย่าคิดว่าฉันรักสมัคสมาน;
เฃาเปนเด็กใจพาลพูดอวดดี;
แต่พูดน่าฟังแท้; แต่ตูฃ้า
ไม่อินังวาจาอันจู้จี้.
​แต่คำพูดถูกหูเมื่อผู้ที่
ฟังนั้นมีความชอบผู้เจรจา
เฃาเปนชายงามกระไร, ไม่งามนัก:
เฃาหยิ่งเย่อเผยอศักดิ์เปนนักหนา,
แต่ความหยิ่งน่าชมสมกายา:
ต่อฃ้างหน้าเฃาคงเปนยอดชาย:
สิ่งดีเลิดในกายของชายนั้น
คือผิวพรรณผ่องเพริดแลเฉิดฉาย;
และแม้ลิ้นแนมเหน็บเจ็บแทบตาย,
เฃารักษาแผลหายโดยชายตา.
เฃาไม่สูงปานใด; แต่ใจฉัน
เห็นเฃานั้นสูงเกินชันมะษา:
ฃาเฃาไซร้ก็ไม่ผิดธรรมะดา;
แต่ทว่าก็ดีไม่มีทัน:
ปากเฃางามวามแสงแดงแฉล้ม,
แดงกว่าแก้มเฃาสักหน่อย, ไม่แสร้งสรร;
สองอย่างแดงแสงสีมีผิดกัน,
หนึ่งชาดเปล่า, หนึ่งนั้นสีชมพู.
หญิงบางคนที่ได้สังเกตลักษณ์
ของเฃาแล้วน่าจะรักนักหนาอยู่:
​แต่ฃ้าไซร้ไม่เห็นน่าเอ็นดู,
และตูฃ้าไม่ชังเฃาเหมือนกัน;
แต่ฃ้านี้ควรชังมากกว่ารัก:
เฃาว่าฃ้าเจ็บนักทุกสิ่งสรรพ์.
เฃาว่าตาฃ้าดำ, ผมดำมัน;
อีกจำมั่นเฃาข้อนประดาตาย:
ประหลาดใจฉันใดตอบไม่ออก:
แต่ช่างเถิด; ขอบอกว่าอย่าหมาย
ว่านิ่งแล้วคือแพ้, แน่เพื่อนชาย,
ฃ้าจะเขียนจดหมายเยาะเย้ยไป,
ขอเพื่อนช่วยถือไปให้เฃาที
สิล. เต็มใจเจียว, ฟีบี.
ฟีบี. จะเขียนให้
เปนคำเทียบเปรียบเปรยเย้ยเยาะใหญ่,
ให้สาใจ! สิลเวียสไปด้วยกัน. [พากันเฃ้าโรง.]

  1. ๑. นี้เปนถ้อยคำที่คริสตอเฟอร์ มาร์โลว์, จินตะกะวีอังกฤษผู้ตายเมื่อ พ.ศ. ๒๑๓๖, ประพนธ์ไว้ในเรื่อง “ เฮียโรกับเลยันเดอร์,” ซึ่งแปลจากภาษากรีก. ที่ออกนามว่า “เมษบาลผู้ตาย” ก็คือมาร์โลว์, ซึ่งมักประพนธ์เรื่องเนื่องดวยชนะบท. ↩

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ