ตอนที่ ๕
ฉาก: อีกภาคหนึ่งในดง. |
|
สิลเวียส กับ ฟีบี ออก. |
|
สิล | ฟีบียอดเสนหา, อย่าชังพี่, อ้าฟีบี, ถึงแม้ว่าตัวหล่อน จะว่าไม่รักพี่นี้, บังอร อย่าพูดพลางทางค้อนอย่างขัดใจ. ถึงแม้นายเพชฌฆาฎฉกาจร้าย, เห็นคนตายจนชินฉนั้นไสร้, ยามขวานเงื้อเหนือคอนักโทษไว้ ก็ยังขออภัยก่อนฟาดฟัน: หล่อนจะทำใจแขงรุนแรงกว่า ผู้หากินโดยพิฆาฎไฉนนั่น ? |
รอสะลินด์ และเซเลีย ออก, คอริน ตามหลัง. |
|
ฟีบี | ฃ้ามิได้ไฝ่พิฆาฎและฟาดฟัน: ฃ้าคอยหนีเธอนั้นเพราะเมตตา เธอเคยว่าตาฃ้าเหมือนผู้ร้าย อันทนงจงหมายจะเข่นฆ่า ประหลาดเหลือ, น่าเชื่อหรือในว่า, อันนัยนา, เปนสิ่งอ่อนเหลือใจ, จนต้องคอยปิดประตูอยู่อย่างขลาด, แสงแดดน้อยหนึ่งมิอาจทนดูได้ เธอกลับเห็นเปนเหมือนคนดุไป, เห็นว่าใฝ่เฝ้าประหารผลาญชีวิต! บัดนี้ฃ้าขึงตาอย่างเต็มที่; แม้ตานี้สามารถอาจปลงปลิด, ขอให้ตาฆ่าเธอให้ม้วยมิด: จงตั้งจิตแสร้งทำสลบไป; จงล้มลงทันใด; แม้ไม่ล้ม ทอดระทม, ไม่อายหรือไฉน, ไม่อายคำมุสาชล่าใจ กล่าวโทษตาฃ้าไซร้ว่าฟาดฟัน! จงชี้แผลที่ตาฃ้าทำแน่: แม้ขีดด้วยเข็มน้อยเปนรอยมั่น; หรือท้าวบนหนามรูดขูดฉนั้น คงมีรอยบู้พลันที่มือไซร้; แต่ส่วนตา, ที่ฃ้าขมึงอยู่, ดูจะทำเธอเจ็บก็หาไม่, และเชื่อว่านัยนาของฃ้าไซร้ ไม่สามารถพิฆาฏใคร, |
สิล. | โอ้ฟีบี, ถ้าแม้ว่าเบื้องหน้าหล่อนประสบ พบบุรุษรูปร่างสอางค์ศรี และรู้จักรักรักมัด,ฤดี หล่อนจะรู้บัดนี้ว่าความรัก เปรียบเหมือนศรเจ็บแท้และแผลเปน มิได้เห็นนอกกายร้ายแรงหนัก, แฝงอยู่ในกายา. |
ฟีบี. | กว่าจะรัก เธออย่าพักคลอเคลียเสียเวลา: และเมื่อถึงคราฃ้าเปนฉนั้น, จงเย้ยหยัน, อย่าได้สงสารฃ้า; เพราะฃ้าไม่สงสารท่านจนกว่า จะถึงคราฃ้ารักเช่นทายไว้. |
รอส. | กระไรหนอ, ขอถามความหน่อยก่อน ? ใครหนอเปนมารดร, นางจึ่งได้ กล่าวดูหมิ่นลิ้นเลยเย้ยใยไภ หยามน้ำใจชายชู้ผู้ลำเค็ญ? ถึงแม้นางจะสำรวยสรวยสง่า- ซึ่งแท้จริงตูฃ้าก็ไม่เห็น ว่าแง่งามตรงไหน, ดับไฟเร้น เฃ้าห้องนอนนั้นแหละเห็นจะพอเชย- เห็นตัวงามทรามเชยเลยจองหอง และต้องไร้กรุณา, เจ้าฃ้าเอ๋ย! เอ๊ะ, อะไรนงรามช่างลามเลย ? แม่เจ้าเอ๊ย, มามองจ้องฃ้าใย ? ฃ้าไม่เห็นอะไรในกายา ยิ่งไปกว่าของตลาดเฃาเร่ให้. คุณพระช่วยเถิดนา, ฃ้าแน่ใจ ว่านางใฝ่ผูกตาฃ้าบัดนี้ ! อย่าเลย, นางจองหอง, อย่าปองถวิล: อันคิ้วนิล, ผมไหมดำมิดหมี, ตาลูกปัด, แก้มนวล, ไม่ยวนยี ให้ฃ้านี้เปนฃ้าเจ้าหน้ามน. เมษบาลใยเฝ้าเย้ายุพิน, ราวทักษิณมืดระงม, เป่าลมฝน ? อันตัวนายเปนชายเลิดงามล้น, แต่นางไม่ใช่คนงามปานใด: อันชายเขลาเช่นนายนี้แน่แท้ สาระแนประสาทกำเนิดให้ แก่เด็กชั่วเต็มทั่วโลกนี้ไป: อันนายไซร้สอพลอป้อยอนาง เสียยิ่งกว่าคันฉ่อง; นางมองเห็น เปนตัวนั้นสะสรวยจนเกินร่าง. แต่จงรู้สำนึกเสียเถิดนาง: คุกเฃ่าพลางยอกรอัญชลี, ไหว้พระจอมสรวงสวรรค์อันโปรดให้ ได้มีชายที่รักอย่างเต็มที่: เพราะฃ้าขอบอกความตามไมตรี, ว่าหล่อนมีโอกาศอย่านอนใจ: อันความงามอย่างเช่นของหล่อนหรือ จะหาคนอื่นซื้อหาได้ไม่: จงงดการพ้อผัดตัดอาลัย; จงรักเฃา; ยอมให้เปนสามี: หญิงรูปชั่วใจชั่วนั้นชั่วชัด, ยิ่งปากจัดยิ่งชั่วมัวหมองศรี. เมษบาล, จงรับซึ่งนางนี้ ไปเปนคู่ชีวี: ฃ้าขอลา. |
ฟีบี. | พ่อโฉมงามทรามสวาท, จงกราดเกรี้ยว ตลอดปีทีเดียว, ฃ้าไม่ว่า: ฃ้าขอนั่งฟังคำเธอดุด่า ดีกว่าฟังคำชายนี้รำพรรณ |
รอส. | เฃาพะวงหลงความชั่วของนาง และหล่อนพลางรักคำโกรธของฉัน. เมื่อใดนางขึ้งค้อนข้อนบัดนั้น ฉันก็จะตอบแทนให้แค้นใจ. ไฉนนางมามองจ้องเช่นนี้ ? |
ฟีบี. | ฃ้าจะมีความโกรธก็หาไม่. อย่ามาหลงรักหนออรไทย, เพราะใจฉันไม่ซื่อต่อสัตรี, และถ้อยคำของฉันนั้นล้วนปด เหมือนสบถยามเมาอย่างเต็มที่: อีกอย่างหนึ่งพึ่งรู้ตูฃ้านี้ มิได้ชอบโฉมศรีเลย, ให้ตาย. แม้อยากรู้ที่พักสำนักฃ้า มะกอกน้ำโน่นนาเปนเครื่องหมาย. ไปหรือน้อง ? - เมษบาล, ท่านเปนชาย, จงหมั่นเกี้ยวโฉมฉายอย่าระอา. นี่แน่หล่อน, จงฟังเฃาพาที, ทำหยิ่งไปใยมีไม่เฃ้าท่า: คนอื่นไซร้ไม่เห็นหล่อนโสภา เช่นนัยน์ตาชายชู้ผู้หลงรัก. ไปเถิดน้อง, เราต้องไปตรวจงาน. [รอสะลินด์, เซเลีย, และคอรินเฃ้าโรง.] |
ฟีบี. | เมษบาลผู้ตายพูดจริงประจักษ์, “ใครเคยรักจริงไซร้ต้องได้รัก “เมื่อแรกเห็นประจักษ์จับดวงใจ.”๑ |
สิล. | อ้าฟีบี,- |
ฟีบี. | สิลเวียส, ว่าไรนั่น ? |
สิล. | ฟีบี, เมตตากันหน่อยไม่ได้! |
ฟีบี. | สิลเวียส, ฉันก็สงสารท่านอยู่ไซร้ |
สิล. | สงสารไหนก็ต้องช่วยดับโศกา: ถ้าแม้หล่อนสงสารการที่ฉัน มาโศกศัลย์เพราะความสิเนหา, จงตอบรักหักสงสารของกานดา และตัดโศกของฃ้านี้พร้อมกัน. |
ฟีบี. | ฉันรักเธอเหมือนกันฉันเพื่อนบ้าน. |
สิล. | พี่อยากได้นงคราญ. |
ฟีบี. | ไฉนนั่น, ไม่เปนความโลภมากไปหรือฉนั้น ? สิลเวียส, ก่อนนี้ฉันชังเธอนัก, และบัดนี้ก็มิใช่รักใคร่แท้; แต่การพูดเกี้ยวเปรอเธอรู้จัก, ถึงแม้เคยชังเธอเผยอรัก, แต่นี้จักทนหนอ, อีกขอใช้: แต่อย่าหวังรางวัลนั้นยิ่งกว่า ความปลื้มจิตที่ฃ้าขออาศัย. |
สิล. | อันความรักของฉันนั้นจริงใจ สุจริตผ่องใสไร้ราคี, อีกทั้งความกรุณาฃ้าก็ไร้, ฉนั้นคงพอใจแม้เพียงที่ จะเก็บเดนจืด ๆ จากพืชดี ที่ผู้อื่นเกี่ยวเก็บเปนแน่แท้: ขอเพียงให้อรไทยให้ทานยิ้ม พะพรายพริ้มบางคราเท่านั้นแม่, ฉันจะสู้ยังชนม์อยู่คอยแล หล่อนชะแง้นัยนามาเลี้ยงใจ. |
ฟีบี. | เธอรู้จักชายหนุ่มกระชุ่มกระชวย ที่พูดด้วยแต่กี่นี้หรือไม่ ? |
สิล. | ไม่คุ้นนา, แต่ว่าฃ้าเคยได้ พบเฃาบ้าง; เฃาไซร้ซื้อเรือนชาน ของตาเถ้าที่เคยอยู่ก่อนกี้. |
ฟีบี. | ฉันถามถึงเฃานี้ขอตัวท่าน อย่าคิดว่าฉันรักสมัคสมาน; เฃาเปนเด็กใจพาลพูดอวดดี; แต่พูดน่าฟังแท้; แต่ตูฃ้า ไม่อินังวาจาอันจู้จี้. แต่คำพูดถูกหูเมื่อผู้ที่ ฟังนั้นมีความชอบผู้เจรจา เฃาเปนชายงามกระไร, ไม่งามนัก: เฃาหยิ่งเย่อเผยอศักดิ์เปนนักหนา, แต่ความหยิ่งน่าชมสมกายา: ต่อฃ้างหน้าเฃาคงเปนยอดชาย: สิ่งดีเลิดในกายของชายนั้น คือผิวพรรณผ่องเพริดแลเฉิดฉาย; และแม้ลิ้นแนมเหน็บเจ็บแทบตาย, เฃารักษาแผลหายโดยชายตา. เฃาไม่สูงปานใด; แต่ใจฉัน เห็นเฃานั้นสูงเกินชันมะษา: ฃาเฃาไซร้ก็ไม่ผิดธรรมะดา; แต่ทว่าก็ดีไม่มีทัน: ปากเฃางามวามแสงแดงแฉล้ม, แดงกว่าแก้มเฃาสักหน่อย, ไม่แสร้งสรร; สองอย่างแดงแสงสีมีผิดกัน, หนึ่งชาดเปล่า, หนึ่งนั้นสีชมพู. หญิงบางคนที่ได้สังเกตลักษณ์ ของเฃาแล้วน่าจะรักนักหนาอยู่: แต่ฃ้าไซร้ไม่เห็นน่าเอ็นดู, และตูฃ้าไม่ชังเฃาเหมือนกัน; แต่ฃ้านี้ควรชังมากกว่ารัก: เฃาว่าฃ้าเจ็บนักทุกสิ่งสรรพ์. เฃาว่าตาฃ้าดำ, ผมดำมัน; อีกจำมั่นเฃาข้อนประดาตาย: ประหลาดใจฉันใดตอบไม่ออก: แต่ช่างเถิด; ขอบอกว่าอย่าหมาย ว่านิ่งแล้วคือแพ้, แน่เพื่อนชาย, ฃ้าจะเขียนจดหมายเยาะเย้ยไป, ขอเพื่อนช่วยถือไปให้เฃาที |
สิล. | เต็มใจเจียว, ฟีบี. |
ฟีบี. | จะเขียนให้ เปนคำเทียบเปรียบเปรยเย้ยเยาะใหญ่, ให้สาใจ! สิลเวียสไปด้วยกัน. [พากันเฃ้าโรง.] |
-
๑. นี้เปนถ้อยคำที่คริสตอเฟอร์ มาร์โลว์, จินตะกะวีอังกฤษผู้ตายเมื่อ พ.ศ. ๒๑๓๖, ประพนธ์ไว้ในเรื่อง “ เฮียโรกับเลยันเดอร์,” ซึ่งแปลจากภาษากรีก. ที่ออกนามว่า “เมษบาลผู้ตาย” ก็คือมาร์โลว์, ซึ่งมักประพนธ์เรื่องเนื่องดวยชนะบท. ↩