ตอนที่ ๓

ฉาก: หน้าเรือนของออลิเวอร์.

ออร์ลันโด กับ อะดัม ออกมาพบกัน.
ออร์. นั่นใครหนอ ?
อะดัม. อ้อ, นายน้อยของฃ้า!
นายยอดดีนักหนา, น่ารักใคร่!
ช่างเหมือนเซอร์โรลันด์นั้นกระไร!
จะมาทำอะไรณที่นี้?
เหตุไฉนนายสุจริตนัก?
คนมาพากันรักทำไมนี่?
ทำไมนายนี้ไซร้จึ่งใจดี,
อีกทั้งมีกำลังกล้าหาญนัก?
ทำไมนายจึ่งทนงจงชำนะ
มวยปล้ำเอกของพระผู้ทรงศักดิ์?
ฃ่าวชมมาเร็วรวดยิ่งยวดนัก.
โอ้นายไม่รู้จักน้ำใจคน.
ไม่รู้หรือว่าคุณและความดี
ทำให้มีผู้อิจฉาทุกแห่งหน?
คุณของนายจะทำลายทำร้ายตน
เหมือนใส้ศึกแสนกลมุ่งชีวัน.
​อนิจจาโลกเรา, น่าเศร้าจิต,
อันความงามสุจริตทุกสิ่งสรรพ์
กลับจะเปนเครื่องประจนคนดีพลัน
ออร์. นี่มีเหตุอะไรกัน ?
อะดัม. โอ้ยอดชาย!
เธออย่าเพลินเดินผ่านทวารนี้;
นี่คือที่สถิตอยู่แห่งผู้หมาย
เปนศัตรูแห่งความงามของนาย:
คือพี่ชาย-ผู้มิควรเปนพี่ใคร;
แต่เปนบุตรท่านบิดา-ฃ้าไม่อยาก
จะออกปากเรียกว่าบุตร์, สุดมันใส้!
เฃาได้ทราบเกียรติคะรมชมนายไซร้,
แสนจัญไรฤศยาใจอาธรรม์,
และคืนนี้มุ่งใจเอาไฟจุด
กระท่อมที่อนุชอาศัยนั่น,
และคลอกนายบรรลัยไปพร้อมกัน:
แม้กิจนั้นไม่สมอารมณ์คิด,
ก็จะหาอุบายฆ่านายใหม่.
ฃ้านี้ไซร้ได้ยินความทุจริต.
นี่มิใช่เรือนคนเลยจนนิด,
​เปนโรงปลิดปลงชีพแสนกาลี.
จงเกลียดกลัวเถิดนา, อย่าเฃ้าใกล้!
ออร์. อะดัมจะให้ไปที่ไหนนี่ ?
อะดัม นายจะไปแห่งใดก็ตามที
ขออย่าสู่เรือนนี้ก็แล้วกัน.
ออร์. จะให้ฉันเที่ยวง้อขอทานเฃา,
หรือให้เอาดาพระยำเที่ยวห้ำหั่น
หาเลี้ยงตนตามถนนจรจรัล
แห่งสามัญชนบ้างอย่างโจรไพร?
ถ้าแม้จะมิทำประการนี้,
มิรู้ที่หากินฉันใดได้:
แต่ถึงแม้ทำได้เช่นนั้นไซร้,
ฉันก็ไม่อยากประพฤติเปนพาลา;
ขอสู้ยอมถ่อมตนทนใจร้าย
ของพี่ชายเหี้ยมโหดนั้นดีกว่า.
อะดัม. ไม่จำเปนเช่นนั้น อันตูฃ้า
มีเงินห้าร้อยเคราน์สำรองไว้,
โดยถนอมเบี้ยหวัดประหยัดทรัพย์
ซึ่งได้รับจากบิดาของนายให้;
​สู้ถนอมเงินตราของฃ้าไว้
เพื่อจะใช้บำรุงอาตะมา,
เมื่อยามรู้สึกตนทุพพลก่อน
กำลังหย่อนพอเพียงได้เลี้ยงฃ้า:
ฃ้าเต็มใจให้นายทุกเหรียญตรา,
ส่วนตูฃ้าจะวิตกไปทำไม.
ขอฝากตัวแก่องค์พระทรงฟ้า,
ผู้เลี้ยงแม้นกกาไม่อดได้,
ทั้งนกกระจอกน้อยพลอยสุขใจ,
คงทรงคุ้มฃ้าไซร้ยามชรา!
นี่แน่ะเงิน; เชิญรับไปเถิดหนอ
ขอได้โปรดรับฃ้าไว้เปนฃ้า:
ถึงแม้ดูรูปร่างจะชรา,
อันกำลังวังชาฃ้ายังมี;
เพราะเมื่อตัวฃ้าเจ้ายังเยาว์วัย
มิได้เคยกินเหล้าเมาป่นปี้,
ทั้งไม่เคยหน้าด้านร่านราคี
หาโรคที่ทอนกำลังและร่างกาย;
ความชราของฃ้าเหมือนเหมันต์,
ถึงหนาวสั่นปราศจากไข้ทั้งหลาย:
​ขอให้ฃ้านี้ไซร้ไปกับนาย
รับใช้งานทั้งหลายไม่ระอา;
อันกิจการจำเปนเช่นใดๆ
จะรับใช้เท่าคนที่หนุ่มกว่า.
ออร์. เออตาแก่, แกนี้ดีนักหนา,
ควรถือว่าเปนเยี่ยงแห่งคนตรง.
แกถือแยบแบบโบราณท่านสอนไว้
ให้กอบกิจโดยไม่นึกประสงค์
ซึ่งบำเหน็จ, เจตนาและพะวง
ตรงอยู่ที่จะกอบกรณีย์!
แกไม่เหมือนเพื่อนเราสมัยใหม่,
ซึ่งจะทำการใดก็เพียงที่
จะเปนช่องเลื่อนยศขึ้นทันที,
สมประสงค์แล้วมีแต่คร้านไป.
ส่วนตัวแกไม่เปนเช่นนั้นเลย
แต่ว่า, โอ้อกเอ๋ย, ตัวแกไซร้
เหมือนชาวสวนมาบำรุงผดุงไม้
ที่เน่าใน, มีแต่จะโรยรา,
ไม่สามารถผลิดอกออกผลแน่
สมที่แกพยายามเปนนักหนา.
​แต่ตามใจ; ไปด้วยกันเถิดนา,
กว่าจะใช้เงินตราหมดลงไป
คงหาที่พอพักสำนักเนา,
พอให้เราอยู่สุขสำราญได้.
อะดัม. เชิญนายนำ, ฃ้านี้จะตามไป
จนสุดลมหายใจเพราะภักดี.
นับแต่ฃ้าอายุสิบเจ็ดขวบ
จนประจวบแปดสิบเคยอยู่นี่,
แต่ไม่ขออยู่ต่อไปบัดนี้,
บ้านอัปรีย์จะอยู่ได้ฉันใด.
เมื่อสิบเจ็ดพอเสี่ยงซึ่งบุญกรรม;
แต่แก่คร่ำแปดสิบพ้นวิสัย
เคราะห์จงช่วยอวยพรให้ฃ้าไซร้
ได้ตายเมื่อไม่เปนเจ้าณี่นาย. [พากันเฃ้าโรง.]

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ