ตอนที่ ๒

ฉาก: ห้องหนึ่งในวังเจ้านคร.

เจ้าเฟรเดริค ออก, พร้อมด้วยขุนนาง.
เฟร. นี่ใคร ๆ มิได้ล่วงรู้เห็น
เปนแน่ฤๅ ? ประหลาดเปนหนักหนา:
คงมีคนทุรยศอะหังการ์
ในวังฃ้ารู้เห็นและเปนใจ.
ขุนนางที่ ๑. ฃ้าพระองค์ได้จงจิตซักถาม
จะได้ความใครเห็นก็หาไม่
อันฃ้าหลวงทั้งผองณห้องใน
ได้เห็นเธอเฃ้าประทมในราตรี,
แต่ยามรุ่งมุ่งมองในห้องใน
พระแท่นไว้นิ่มอนงค์ผู้ทรงศรี.
ขุนนางที่ ๒. ฃ้าได้ทราบฃ่าวเพิ่มเติมบัดนี้
ว่าตลกตัวดีของท้าวไท,
ที่เคยทำกิริยาท่าทางเซอะ
ขันเคอะเคยโปรดหาน้อยไม่,
​ก็ได้พลอยหลีกลี้หลบหนีไป.
ทั้งทราบฃ่าวมาใหม่ตามให้การ
ของนางหิสเปเรียผู้เปนฃ้า
ขององค์พระธิดาศรีวิศาล,
สาระภาพว่าหล่อนได้ฟังการ
ที่พระลูกกับพระหลานสนทะนา.
ทั้งสององค์ทรงชมมานพน้อย
ว่าแช่มช้อยน่ารักเปนนักหนา,
คือมานพผู้กำแหงแรงกายกล้า
ปล้ำชาร์ลส๎แพ้ต่อหน้าพระอุบาล.
แม้สองนางจรดลณหนไหน,
คงไปกับมานพผู้ใจหาญ.
เฟร. จงไปบ้านพี่มันนั้นอย่านาน;
ไปจับอ้ายตัวการนั้นเอามา;
แม้ไม่พบจงจับเอาตัวพี่
มาที่นี่, กูจะใช้มันไปหา:
จงรีบไปไว ๆ อย่าได้ช้า,
และสืบหากุมารีผู้หนีไป. [ต่างคนเฃ้าโรง.]

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ