ตอนที่ ๓

ฉาก: ห้องหนึ่งในวังเจ้านคร.

เซเลีย กับ รอสะลินด์ ออก.
เซเลีย. อย่างไรพี่! อย่างไรพี่รอสะลินด์! กามะเทพช่วยด้วยเถิด ? ไม่มีคำพูดจนคำเดียวเจียวฤๅ ?
รอส. ไม่มีจนคำเดียวแม้สำหรับพูดกับหมา.
เซเลีย. ถ้อยคำของพี่มีราคามากเกินที่จะเอาไปเปลืองเปล่าให้หมา; พูดกับน้องดีกว่า; เอาสติปัญญาฟาดน้องเสียให้ทุพพลไปก็ไม่ว่า.
รอส. ถ้ากระนั้น ก็จะกลายเปนมีพี่น้องต้องนอนไปสองคน; เพราะคนหนึ่งจะทุพพลไปเพราะสติฟาด และอีกคนหนึ่งเกือบเปนบ้าเพราะปราศจากสติ.
เซเลีย. ทั้งนี้เปนเพราะคิดถึงพระบิดาฤๅ ?
รอส. ก็เปนอยู่บ้าง, แต่ก็คิดถึงบิดาของบุตรพี่เองด้วย. อนิจจาโลกนี้มันช่างมีหนามหน่ายมากเสียจริง ๆ แล้ว.
เซเลีย. ไม่ใช่อะไรดอกพี่, นอกจากหญ้าเจ้าชู้, ซึ่งมีผู้ปามาติดด้วยความคะนอง: แม้เราลองเดินออกไปนอกทางสักนิด หน่อยมันก็อาจติดชายผ้าได้โดยไม่รู้ตัว.
รอส. ถ้าติดเสื้อผ้ากพอสลักหลุดได้; แต่นี่มันติดในหัวใจของพี่.
เซเลีย. ก็กระแอมเอาออกมาเสียซี.
รอส. พี่ก็อยากจะทำเช่นว่า ถ้าจะสมปราถนาได้เพราะกระแอมไอ.
เซเลีย. อ๊ะ, อ๊ะ, อย่าท้อใจ, ต้องพยายามข่มเวทนา.
รอส. พี่จะทำเช่นนั้นได้ต้องเปนคนที่แรงกว่าพี่.
เซเลีย. พูดอะไรเช่นนี้! ถึงบัดนี้จะย่อท้อต่อไปก็ต้องพยายามอีกจนได้ แต่เลิกพูดเล่นกันเสียทีเปนไร, มาพูดกันจริงๆจังๆ; นี่ตั้งแต่ได้พบกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้นไซร้, ในว่าพี่พิสมัยในลูกชายสุดท้องของเซอร์โรลันด์ฉนั้นฤๅ ?
รอส. พระบิดาของพี่รักเซอร์โรลันด์มาก ?
เซเลีย. เพราะเหตุนั้นแลหรือพี่จึงต้องรักลูกชายเฃามากด้วย ? ถ้าจะถือกันตามแผนนี้, ดิฉันก็จะต้องเกลียดเฃา, เพราะพระบิดาของดิฉันเกลียดพ่อเฃามาก; แต่ดิฉันก็หาเกลียดออร์ลันโดไม่.
รอส. อย่าเกลียดเฃาเลย, ถ้าหล่อนรักพี่.
เซเลีย. น้องจะเกลียดเฃาทำไมเดี๋ยวนี้ ? เฃาเปนคนดีแท้ ๆ ไม่ใช่ฤๅ ?
รอส. ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้พี่รักเฃาเพราะเหตุนั้น, และหล่อนก็จงรักเฃาด้วยเพราะพี่รัก. เออ, โน่นแน่เจ้าหลวงเสด็จมา.
เซเลีย. ดูท่าทางออกจะกริ้วอะไรมิรู้.

​เจ้าเฟรเดริค ออก, พร้อมด้วยขุนนาง.
เฟร. นี่แน่นาง, อย่าช้าจงรีบไป
จากวังใน.
รอส. หม่อมฉันหรือเจ้าฃา ?
เฟร. หล่อนนั่นสิ: รีบไปอย่าได้ช้า.
ถ้าแม้สิบวาราต่อนี้ไป
ยังขืนอยู่ใกล้เขตนิเวศน์นี้
ภายในญี่สิบไมล์, จะสั่งให้
ปลงชีวิต.
รอส. ฃ้าผิดสถานใด
ขอพระองค์จงได้ดำรัสพลัน:
แม้ฃ้านี้ยังมีสติอยู่,
หรือเล็งรู้ใจตน, และไม่ฝัน
หรือคลั่งไคล้-ฃ้าไม่เปนเช่นนั้น-
ขอทรงธรรม์จงเชื่อซึ่งวาจา
ฃ้าไม่เคยจงจิตคิดใจคด
ต่อทรงยศ.
เฟร. ปวงขบถเหมือนกันหนา:
แม้ว่าฟังถ้อยคำจำนรรจา
ต้องถือว่าไร้ผิดสถิตธรรม์.
​อย่าเถียงเปลืองเวลา, ฃ้านี้ไซร้
ไม่ไว้ใจเธอแล้ว, รีบผายผัน.
รอส. ที่ท้าวไทไม่ไว้พระทัยนั้น
แปลงหม่อมฉันเปนขบถไปฉันใด?
ขอได้ทรงแสดงแถลงพจน์
ว่าหม่อมฉันทุรยศสถานไหน?
เฟร. เธอเปนลูกพระบิดา, จะว่าไร?
รอส. หม่อมฉันไซร้ก็เปนอยู่เช่นนั้น
เมื่อพระองค์ทรงชิงเอาสมบัติ,
และกำจัดพระบิดาจากเฃตขัณฑ์:
อันว่าความทุรยศขบถนั้น
จะรับมฤดกกันได้ฉันใด;
หรือจะรับจากสะฃาคณามิตร์,
หม่อมฉันจะร้อนจิตก็หาไม่
อันองค์พระบิดาของฃ้าไซร้
มิได้เคยเปนขบถแต่สักครา:
ดังนี้ขอพระองค์ผู้ทรงฤทธิ์
อย่าได้ทรงถือผิดแก่ตูฃ้า,
ที่เปนผู้อับจนพ้นปัญญา.
เซเลีย. พระจอมวังฟังฃ้ากราบทูลวอน.
​เฟร. เออ, เซเลีย, พ่อไซร้ให้หลานอยู่
เพราะเอ็นดูโฉมฉายสายสมร,
มิฉนั้นคงขับจากนคร,
ให้ท่องเที่ยวดงดอนกับบิดา.
เซเลีย. ในครั้งนั้นฃ้าไซร้มิได้ทูล
นเรนทร์สูรขอนางไว้เพื่อนฃ้า;
แต่พระองค์ทรงพระกรุณา,
อีกทั้งขับเชษฐาแล้วทรงอาย:
เวลานั้นหม่อมฉันยังเยาว์วัย
จึงมิได้รู้ค่าของโฉมฉาย;
มาบัดนี้รู้จักรักไม่วาย:
แม้โฉมฉายทุรยศต่อทรงธรรม์,
หม่อมฉันก็พลอยผิด, เพราะชิดเชื้อ
เหมือนหนึ่งเนื้อหนึ่งใจไม่แผกผัน,
ยังร่วมหมอนนอนตื่นก็พร้อมกัน
ทั้งเรียน, เล่น, กินทั้งนั้น ไม่ห่างไกล.
จะไปไหนก็ไปเปนเคียงคู่
เหมือนผูกมั่นขันอยู่ไม่พรากได้
เฟร. เฃาฉลาดกว่าธิดาผู้ยาใจ,
จึงพะวงหลงไหลเฃาเช่นนี้
​ความเสงี่ยมเจียมตัวเรียมวาจา
และทีท่าอดกลั้นของเจ้าพี่
กลับชวนชนให้นิยมชมว่าดี,
และเมตตาปราณีโดยมากมาย
ลูกสิเขลา: ให้เฃาชิงเอาชื่อ;
เฃาไปแล้วนั้นหรือเจ้าโฉมฉาย
จะเพิ่มงามอีกครันพรรณราย,
ทั้งหญิงชายจะนิยมชมชื่นใจ
ฉนั้นอย่าเผยอปากให้ยากเปล่า
บัญชาเราคงมั่นไม่หวั่นไหว
ไม่ขอหย่อนผ่อนผันโดยฉันใด
นางนี้ไซร้เนรเทศจากธานี.
เซเลีย. ถ้าฉนั้นขับหม่อมฉันไปด้วยเถิด:
ไม่ขอเริดแรมร้างห่างพระพี่.
เฟร. ลูกบัดซบ, ขอจบกันเสียที!
ส่วนหลานอย่ารอรีจงรีบไป.
ถ้าแม้ขืนอยู่เนิ่นเกินเวลา
ในวังเวียงนี้นา, อย่าสงสัย,
ด้วยเดชานุภาพของเราไซร้,
จะต้องม้วยบรรลัยในฉับพลัน. [เฃ้าโรงพร้อมด้วยบริวาร.]
​เซเลีย. รอสะลินด์มิ่งมิตรพิสมัย!
จะดั้นด้นหนไหนในไพรสัณฑ์ ?
หรือเอาสองพระบิดามาแลกกัน ?
ตัวดิฉันยอมแลกด้วยเต็มใจ.
ขอเสียทีพระพี่อย่าโศกศัลย์
ยิ่งไปกว่าดิฉัน, ยอมมิได้.
รอส. พี่มีเหตุมากกว่า.
เซเลีย. อย่าอึงไป;
น้องนี้ไซร้มีเหตุเท่าๆกัน.
ยิ้มเถิดพี่, โฉมศรีไม่ทราบฤๅ ?
คือเจ้าหลวงโทโษมั่วโมหัน
ขับลูกเธอเองไซร้สู่ไพรวัน
พร้อมๆกัน
รอส. พูดเล่นใยเช่นนี้ ?
เซเลีย. พูดจริงๆ, อย่ากริ่งพระทัยเลย;
โอ้อกเอ๋ยรอสะลินด์, กระไรพี่
ไม่จงจิตมุ่งมองอกน้องนี้
กับอกพี่ก็เหมือนอกเดียวกัน:
ใครจะกล้ามาตัดให้พลัดพราก?
เราจะจากกันไฉน, ชื่นใจฉัน?
​รอส. เชิญให้พระบิตุรงค์องค์อาธรรม์
หาลูกใหม่แทนดิฉันผู้ขอลา.
ฉนี้ช่วยกันตรองมองทางหลีก,
อีกที่ไปและของเอาไปป่า;
และอย่าหวงเคราะห์กรรมช้ำอุรา,
อย่าทนเดี่ยว, ตูฃ้าขอช่วยทน;
เพราะต่อหน้าเทวาขอสาบาล,
จะไปด้วยนงคราญทุกแห่งหน!
รอส. ก็จะไปไหนเล่า, เจ้าหน้ามน?
เซเลีย. สู่ไพรสณฑ์อาร์เด็นเห็นจะดี,
เพื่อไปเฝ้าบิตุลาในป่าใหญ่.
รอส. โอ้ โพยภัยจะประสบในไพรศรี,
เพราะเราทั้งสองราเปนนารี,
จะเดินไกลเช่นนี้พี่หนักใจ!
อันรูปงามของหญิงเปนสิ่งชวน
ให้โจรหยามลามลวนลำบากได้
มากยิ่งกว่าเงินทองหรือของใด.
เซเลีย. น้องนี้ไซร้จะนุ่งห่มให้ปอน,
อีกทั้งหารงค์ทาให้หน้ามอม;
พี่จงยอมทำบ้างอย่างน้องสอน:
​ฉนั้นยามเราไปในดงดอน,
คงไม่ชวนดัสกรให้กวนใจ.
รอส. อันตัวพี่นี้สูงมากอยู่นา,
ถ้าแต่งกายเปนชายเสียเสร็จได้
จะดีกว่าเปนสัตรีสองศรีไซร้.
กั้นหยั่นคาดติดไปให้เฃ้าที,
อีกมีหอกเหมาะมือถือไปมั่น;
ส่วนขวัญอ่อนอย่างหญิงเปนสิ่งที่
แฝงเอาไว้ในใจเปนไรมี.
ทำท่วงทีหาญไว้ก็แล้วกัน.
คงไม่แพ้พวกชายเปนหลายคน,
ที่ใจขลาดประกาศตนว่าก๋ากั่น
โดยอาศัยรูปนอกหลอกเท่านั้น,
เราทำได้เช่นกันฉันแน่ใจ.
เซเลีย. เมื่อพี่จะจำแลงแปลงเช่นนี้
จะให้ออกนามพี่เปนไฉน ?
รอส. พี่ไม่ขอมีนามให้ทรามไป,
ขอชื่อเหมือนเทพไทผู้เสวี
แห่งพระองค์ยูปิเตอร์ผู้เลอสวรรค์
เหตุฉนั้นโฉมงามเรียกนามพ
​กานิมีดเหมือนเทวะเสวี.
แต่โฉมศรีเองนั้นจะชื่อไร?
เซเลีย. ต้องหานามเทียบความที่ตกยาก
และพลัดพรากจากเวียงจึ่งจะได้;
ไม่ขอชื่อเซเลียอีกต่อไป,
น้องนี้ไซร้ชื่อเอลิเอนา.
๑
รอส. นี่แน่น้อง, แม้เราคราวนี้ไซร้
พูดอย่างไรเย้ายวนชวนอ้ายบ้า
ตลกหลวงไปด้วยในแนวป่า,
จะได้ฟังเจรจาเล่นสบาย.
เซเลีย. อย่าวิตก, อ้ายตลกคนนี้ไซร้
น้องไปไหนมันคงไปด้วยโดยง่าย;
น้องจะชวนมันนา, อย่าวุ่นวาย.
ควรจะรีบเตรียมกายณบัดนี้;
ไปรวบรวมแก้วแหวนและเงินทอง,
ทั้งสิ่งของเพื่อไปสู่ไพรศรี,
อีกทั้งคิดหนทางอย่างยวดดี
​ที่จะปิดความลับของเราไว้;
เมื่อเราพ้นนิเวศน์เขตเวียงงาม
อย่าให้ใครติดตามไปถูกได้.
เนรเทศเช่นนี้เราดีใจ,
เพราะเหมือนให้อิศระเปนแน่นอน. [เฃ้าโรง.]

  1. ๑. นามกานิมีดที่รอสะลินด์เลือกเปนนามของเทพบุตรตัวโปรดของยูปิเตอร์จอมสวรรค์ของพวกโรมันโบราณ. ส่วนเอลิเอนาแปลว่าไกลถิ่น พรากถิ่น. ↩

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ