ตอนที่ ๔

ฉาก: ในดงอาร์เด็น.

รอสะลินด์ แปลงเปนกานิมีด, เซเลียแปลงเปนเอลิเอนา, กับตัชส๎โตนออก.
รอส. พระยูปิเตอร์, ฃ้าเหนื่อยใจเปนหนักหนา.
ตัช. ส่วนตัวฃ้าถ้าฃาไม่เมื่อยละก็ ใจมันจะเหนื่อยก็ช่างมัน.
รอส. ฃ้าเกือบ ๆ จะยอมให้เครื่องแต่งตัวผู้ชายของฃ้านี้ต้องลอาย, และร้องไห้อย่างสัตรี; แต่ฃ้านี้จำจะต้องช่วยปลอบผู้มีกำลังอ่อนกว่า, ตามน่าที่ซึ่งเสื้อและถุงตีนควรแสดงแก่กระโปรง: ฉนั้นทำใจดีๆไว้เถิดแม่เอลิเอนา.
เซเลีย. ขอโทษน้องเถิดเจ้าฃ้า; น้องเดินต่อไปอีกไม่ไหว.
ตัช. ส่วนตัวฃ้าเจ้าสมัคจะพักอยู่กับนางมากกว่าที่จะแบกนางไป: ถึงจะแบกเอาไปก็ไม่เปนประโยชน์อะไรเลย; เพราะเวลานี้เงินในถุงก็ไม่มีเลย.
รอส. นี่เรามาถึงดงอาร์เด็นแล้ว.
ตัช. ถูกละ, บัดนี้ฃ้าเจ้าอยู่ในดงอาร์เด็น; เห็นได้ว่าฃ้าเจ้าเบาเต็งจริงตามที่เฃาว่า; เมื่อฃ้าเจ้าอยู่บ้านสบายกว่าเปนอันมาก; แต่คนเดินทางก็ต้องยอมทนลำบากเปนธรรมดา.
รอส. อย่างนั้นสินา, ตัชส๎โตน,
คอริน และ สิลเวียส ออก
ดูโน่นแน่ะ, ใครมา; ชายหนุ่มกับคนชราสนทนากันอย่างจริงจัง.
คอ. ทำเช่นนั้นเหมือนชวนหล่อนดูหมิ่น.
สิล. โอ้คอริน, เพื่อนรู้หรือหาไม่
ว่าฉันรักนงคราญนั้นปานใด !
​คอ. ก็เดาได้; เคยรักแล้วเหมือนกัน.
สิล. คอริน, แกแก่แล้วคงจะไม่
สามารถเอาดวงใจของตัวฉัน;
ถึงแม้เมื่อเยาว์วัยใจรักครัน,
ทุกคืนวันเคยนอนถอนฤทัย,
ก็คงลืมข้อความเมื่อยามแก่:
แม้ความรักของแกเหมือนฉันได้-
ซึ่งเชื่อว่าคงไม่เปนเช่นนั้นไซร้-
ขอจงตอบจริงใจอย่าอำพราง.
แกได้เคยทำกิจผิดธรรมดา
เพราะความหลงเสนหาอย่างไรบ้าง?
คอ. อ๋อได้เคยว่าไปหลายพันอย่าง,
บ้าต่าง ๆ จนลืมเสียถมไป.
สิล. ถ้าฉนั้นเปนแน่ละแกเอ๋ย,
จะเคยรักเท่าฉันก็หาไม่!
แม้มิอาจกำหนดจดจำไว้
ว่ารักได้เคยเปนสิ่งบันดาล
ให้แกบ้าอย่างใดแม้แต่นิด,
อันดวงจิตไม่เคยรักซึมสร้าน:
แม้มิเคยนั่งเฝ้าเร้ารำคาญ
​แถลงการถึงนางผู้ยาใจ
จนเบื่อเพื่อน, เหมือนฉันฉนี้แล,
แกจะเคยรักจริงก็หาไม่:
หรือมิเคยลุกทลึ่งตึงตังไป
เพราะรักเร้าเผาใจเช่นฉันนี้,
หรือสู้ยอมขัดจิตมิตร์สมัค,
แกก็ไม่เคยรักอย่างเต็มที่;
ไม่เคยรักนงเยาว์เท่าชีวี
โอ้ฟีบี, ฟีบี ยอดยาใจ ! [เฃ้าโรง.]
รอส. อนิจจา, เมษบาล!
เราฟังท่านโหยไห้
เราก็พลอยอกไหม้
หม่นแม้นเมษบาล บ้างนอ.
ตัช. ฃ้าก็ปาน ๆ กัน ดิฉันยังจำได้, เมื่อใจรักปลื้มปลาบ ฃ้าเอาดาพหักวิ่น บนก้อนหินหนึ่งไซร้ และบอกให้หินนั้น จำจงมั่นวิญญา อย่าบังอาจแตะต้อง แม้ตีนน้องนงราม นามเยนส๎ ไมลงามฃำ: อีกยังจำได้ถนัด ว่ากอดรัดโลมลูบ จูบไม้ตีผ้าซัก ซึ่งนงลักษณ์หล่อนใช้ อีกได้จูบนมวัว ตัวที่หล่อนรีดน้ำ ลูบคลำด้วยมือสาก: ยามฃ้าอยากเกี้ยวนาง ไม่เหมาะทางเลยเลี้ยว ไปเกี้ยวถั่วฝักยาว ​แทนนางสาวโสภา แล้วฃ้าเอาเมล็ดถั่ว ไปให้ตัวแม่นาง พลางน้ำตาหลั่งไหล ขอให้หล่อนไว้ดม ชมต่างหน้าฃ้าเจ้า. อันเราผู้รักจริง วิ่งเฃ้าสู่ความบ้า นานาน่าหัวแท้; แต่เพราะปวงธรรมดา เปนอนิจจาประจักษ์, อันความรักยั่วใจ บ้าปานใดก็ตาม ไม่เปนความเที่ยงแท้ ดังนี้สุดที่แก้ สุดค้านธรรมดา นั่นฮือ.
รอส. มึงนี้หนอเจรจา
แหลมกว่าตนรั่วรู้.
ตัช. เปล่านา, ฃ้าเปรียบผู้
หลับแล้วนอนฝัน นั่นเอง.
รอส. อ้าเทวัญ! ความรัก
หนักทรวงเมษบาลไซร้,
มีลักษณะหม่นไหม้
มาตรแม้นในทรวง ฃ้านา.
ตัช. อีกในดวงจิตฃ้า;
แต่ฃ้าเห็นสุดบ้า,
จืดแล้วเหลือใจ แม่เอย.
เซเลีย. ขอคนหนึ่งจงถามบุรุษเถ้า
เฃามีอาหารขายหรือไฉน:
ฃ้านี้หิวอ่อนอก.
ตัช. ตลกไพร!
​รอส. เฃามิใช่พ่อมึง: พึงนิ่งพลัน.
คอ. ใครเรียกเรา?
ตัช. เฃาที่ดีกว่าแก.
คอ. ฉันเชื่อแน่, เพราะผู้ต่ำกว่าฉัน
จะต้องเลวเต็มประดา.
รอส. อย่าเถียงกัน!
ลุงจงผันมาฟังฃ้าพาที.
คอ. พูดไปเถิด, นายจ๋า, อย่าเกรงใจ.
รอส. เมษบาล, แม้ในกลางไพรนี่
หาอาหารด้วยทองหรือไมตรี
ได้บัดนี้, วานนำเรานี้ไป,
เพื่อพักร้อนผ่อนกายหายเมื่อยล้า
อีกขบเคี้ยวโภชนาได้หรือไม่:
นางสาวนี้เดินทางมากลางไพร
ละเหี่ยใจ.
คอ. เออฃ้าสงสารนัก,
อีกอยากช่วยอรไทยให้สมจิต;
แต่สุดคิด, ขัดสนแสนจนหนัก,
เพราะตูฃ้าเปนเพียงผู้พิทักษ์
​รักษาแกะของเฃาในกลางไพร,
และแกะนั้นเฃาเพียงให้เลี้ยงล้อม
จะยอมให้ตัดขนก็หาไม่;
นายของฃ้าไม่มีไมตรีใคร
ไม่เคยเห็นต้อนรับแขกไปมา:
อนึ่งเรือน, ฝูงแกะ, และที่ดิน
หมดทั้งสิ้นจะฃาย, อีกนายฃ้า
ไม่อยู่บ้าน, อาหารฉนั้นนา
ยากจะหากินหนำสำราญใจ;
แต่เท่าที่มีอยู่มาดูเถิด,
ฃ้าจะเปิดเสียงเชิญแทนเฃาได้.
รอส. ผู้จะซื้อฝูงแกะและที่ไซร้
คือผู้ใด ?
คอ. ชายหนุ่มผู้ที่มา
เมื่อกี้นี้, แต่ทีเฃานั้นไซร้
ไม่มีใจคิดซื้อสิ่งไรหนา!
รอส. ถ้าแม้ไม่ทุจริตผิดตำรา,
ฃ้าขอให้ลุงช่วยด้วยไมตรี
วานซื้อเรือน, ที่ดิน, ทั้งฝูงแกะ
และรับเงินจากฃ้าไปซื้อที่.
​เซเลีย. อีกเพิ่มสินจ้างลุง, เพราะที่นี้
ฃ้าเห็นดีน่าอยู่ได้สบาย.
คอ. คงซื้อได้: เชิญไปกับตูฃ้า:
ถ้าแม้ที่ถูกอารมณ์และสมหมาย,
ฃ้าจะรับเลี้ยงแกะของสองนาย,
และซื้อจากผู้ขายโดยฉับพลัน. [พากันเฃ้าโรง.]

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ