๒๑ นิทานเรื่องแร้งแต่งงารกับนกไส้

ณะกาลก่อนมีแร้งตัว ๑ มีบริวาร ๕๐๐ อาศัยอยู่ชง่อนเขาหิมพานต์ พอใจลูกสาวนกไส้ จึงให้แร้งผู้เฒ่าไปว่ากับบิดามารดานกไส้ ส่วนบิดามารดานกไส้ก็คิดว่า เราเปนนกน้อยหาที่พึ่งมิได้ ครั้นจะขัดมิให้ลูกสาวบัดนี้ เขาจะพาบริวารมาฆ่าญาติเราให้ฉิบหายเสีย ครั้นคิดแล้วก็ยกลูกสาวให้เปนภรรยาแร้ง ครั้นแร้งเข้าชมเชยนางนกไส้เมื่อใด นางนกไส้ก็ได้ความเดือดร้อนหนักหนาหาความสุขมิได้ แร้งนั้นก็เศร้าหมองไม่สมความคิดเหตุว่าตระกูลไม่เสมอกัน บิดามารดานกไส้ก็ไปหานกยางแล้วปรับทุกข์ให้นกยางฟัง นกยางอันเปนเสนาบดีจึงว่า นกทั้งสองผิดตระกูลชาติบรรดาศักดิกัน นกยางจึงให้หาแร้งมา จึงว่าแน่ะแร้ง ท่านมีตระกูลสูง จะมาอยู่ด้วยนกไส้ตระกูลต่ำหาควรไม่ อนึ่งสัตว์ใหญ่กับสัตว์เล็กผิดชาติภาษากัน อยู่ด้วยกันจะเปนอัปมงคลความฉิบหายก็จะพึงมีแก่ท่าน ควรท่านจะสมัคสังวาสกับปักษีที่มีชาติตระกูลเสมอกัน จึงจะได้ความเจริญโดยประเพณีตามโบราณมา แร้งได้ฟังนกยางตัดสินเปนธรรมฉนั้นก็มีความยินดีรับคำสอนนกยางผู้เปนเสนาบดีแล้ว ก็ปล่อยนางนกไส้ไปอยู่ด้วยบิดามารดา แร้งกับนกไส้ต่างคนต่างไปอยู่สุขสวัสดิภาพตามวิสัยแห่งตน