๑๔ นิทานเรื่องทำชอบเปนผิด

ณะกาลก่อนทุรพลสวามีภรรยา มีบุตรหญิงคน ๑ อายุได้ ๑๐ เดือน มารดาเปนโรคกล้าถึงแก่กรรม ยังแต่ทุรพลมาณพผู้บิดาเลี้ยงบุตรอยู่กับพังพอนตัว ๑ อาศัยปลูกทับอยู่แดนคันธารนคร ทุรพลมาณพนั้นไปเที่ยวหาอาหาร เอาบุตรใส่เปลไว้ให้พังพอนอยู่เฝ้ารักษา

กาลวัน ๑ ทุรพลมาณพไปอาบน้ำชำระกาย มีงู!ห่าตัว ๑ สูดขึ้นบนเปล พังพอนเห็นก็ไล่ขบงูเห่า ๆ ก็ขบทารกในเปลถึงแก่ความตาย งูนั้นพังพอนก็ขบตายอยู่ใต้เบาะในเปล พังพอนก็รักษาบุตร์อยู่ข้างเปลนั้น ทุรพลมาณพนั้นครั้นกลับมาจากท่าน้ำ เห็นบุตรของตนตายอยู่ในเปลก็ตกใจ ดูรอยแผลแลโลหิตย้อยหยดอยู่ที่ตัวบุตรแลเบาะปรากฎดังนั้น ก็สำคัญว่าพังพอนขบบุตรตนให้ถึงแก่ความตาย ทุรพลมาณพก็โกรธจับไม้ตีพังพอนตาย แล้วก็ยกบุตรขึ้นจากเปลเพื่อจะไปฝังเสีย จึงเห็นงูเห่าซึ่งพังพอนขบตายอยู่ในเบาะเปล จึงรู้ว่างูเห่าขบบุตรตนตาย แลทุรพลมาณพก็มีความโศกเปนสองซ้ำ ด้วยปราศจากบุตรแล้วแลมิได้พิจารณา มาฆ่าพังพอนอันหาโทษมิได้ให้ถึงแก่ความตาย แลทุรพลมาณพนั้นก็มีความโทมนัส ละบ้านช่องของตนเสียเที่ยวไปอาศัยอยู่ยังบ้านอื่น

นกดุเหว่าก็เล่านิยายผู้ทำคุณเปนโทษ ให้นกทั้งหลายฟังต่อไปว่า