แคว้นมลายู
โคลง ๔๏ เสร็จขับทัพม่านกทุ้ง | กท้อนหด หายแฮ |
หมู่อมิตรอิทธิ์หมด | อกไหม้ |
ไทยทุกข์ธปลุกปลด | ปลิดปลอด ไปเอย |
ผจงจัดรัฐภาคใต้ | อยู่ยั้งดังเดิม ฯ |
๏ ทรงคนึงถึงเขตแคว้น | อิสลาม |
พำนักนิ์ในปักษ์สยาม | ยุคกี้ |
อยุธยาฝ่าสงคราม | ไป่รอด |
เมื่อพะม่ามาขยี้ | ยุบย้ำทำลาย ฯ |
๏ สมัยเมื่ออยุธเยศสิ้น | รังสี แล้วนา |
เมืองมลายูมี | ยี่ด้าว |
คือไทรปตานี | ทั้งคู่ |
แขงต่อกรุงเทพร้าว | ทฤษฎิ์ไร้ไมตรี ฯ |
๏ ทรงสั่งบังคับให้ | คืนเดิม เถิดเอย |
จงอย่านึกฮึกเหิม | เห่อสู้ |
การยุทธประดุจเริม | โรครบาด |
แม้ไม่รู้จุ่งรู้ | อย่ารั้งรอถวิล ฯ |
๏ ปตานีมีจิตดื้อ | ดึงดัน |
ไทรก็เช่นเดียวกัน | อีกด้วย |
ยินคำแต่ทำหัน | หน้านิ่ง เสียนา |
นบไม่ยอมยอมม้วย | หยิ่งแม้แบหลา ฯ |
๏ ตรัศสั่งทัพน่าจ้วง | โจมตี |
เขาเร่งพลโยธี | ทุ่มเข้า |
ไป่ช้าปตานี | ตายเนื่อง ลงนา |
กเทือนกแทกแตกตื่นเต้า | ตกต้องตามเดิม ฯ |
๏ พญาไทรทราบศึกต้อน | ปตา นีแฮ |
เห็นมิคุ้มราคา | เลือดเนื้อ |
รีบรัดจัดบุหงา | มาสส่ง |
เป็นเครื่องเมืองออกเมื้อ | สู่ไท้ไผทสยาม ฯ |
๏ ฝ่ายกลันตันต่างแคว้น | ตนกู อื่นเอย |
กับตรังกานู | เนื่องใกล้ |
อาณามลายู | อยู่นอก แดนนอ |
เดิมมิเคยอยู่ใต้ | ร่มเจ้าจอมสยาม ฯ |
๏ ทัพไทยใหญ่ยิ่งล้ำ | กำลัง |
พลเพียบเหยียบภูพัง | พ่างได้ |
จอมทัพกิตติศัพท์ดัง | พญาพยัคฆ์ |
ผู้จะทานท่านได้ | แถบนี้มีไหน ฯ |
๏ คิดเห็นเช่นนี้จึ่ง | กลันตัน |
ส่งทูตทูลคำนัล | นาถเจ้า |
ขอพึ่งพระทรงขัณฑ์ | สยามเขต |
ปลูกปลุกสุขปราศเศร้า | โศกไร้ใจเกษม ฯ |
๏ ปตานีตัวอย่างได้ | เป็นครู |
จึ่งตรังกานู | นอบเฝ้า |
สำนึกพึ่งบุญภู | ธรราช |
สามิภักดิ์รักเข้า | ร่มแคว้นแดนสยาม ฯ |
โคลง ๒๏ สมเด็จบวรราชเจ้า | ศึกเสร็จเสด็จคนเฝ้า |
เชษฐ์ไท้ธราธร ฯ | |
๏ รายงานการศึกห้าว | แลที่ได้สี่ด้าว |
เด่นด้านมลายู ฯ |
โคลง ๔๏ ศึกพม่าคราก่อนกี้ | กาลใด ก็ดี |
เทียบบ่เทียมทันใน | นี่อ้าง |
ม่านมาปราชัย | ในอดีต |
นอกจากคราวชนช้าง | เช่นนี้มีไหน ฯ |
๏ กรุงไกรชัยโชคชื้น | ชีวะ |
เหตุเพราะพระเดชพระ | พี่น้อง |
ขอบเขตประเทศประ | สบสวัสดิ์ |
เกริกกฤตัญชลีก้อง | เกียรติ์ไท้โสทร ฯ |