แคว้นมลายู
| โคลง ๔๏ เสร็จขับทัพม่านกทุ้ง | กท้อนหด หายแฮ |
| หมู่อมิตรอิทธิ์หมด | อกไหม้ |
| ไทยทุกข์ธปลุกปลด | ปลิดปลอด ไปเอย |
| ผจงจัดรัฐภาคใต้ | อยู่ยั้งดังเดิม ฯ |
| ๏ ทรงคนึงถึงเขตแคว้น | อิสลาม |
| พำนักนิ์ในปักษ์สยาม | ยุคกี้ |
| อยุธยาฝ่าสงคราม | ไป่รอด |
| เมื่อพะม่ามาขยี้ | ยุบย้ำทำลาย ฯ |
| ๏ สมัยเมื่ออยุธเยศสิ้น | รังสี แล้วนา |
| เมืองมลายูมี | ยี่ด้าว |
| คือไทรปตานี | ทั้งคู่ |
| แขงต่อกรุงเทพร้าว | ทฤษฎิ์ไร้ไมตรี ฯ |
| ๏ ทรงสั่งบังคับให้ | คืนเดิม เถิดเอย |
| จงอย่านึกฮึกเหิม | เห่อสู้ |
| การยุทธประดุจเริม | โรครบาด |
| แม้ไม่รู้จุ่งรู้ | อย่ารั้งรอถวิล ฯ |
| ๏ ปตานีมีจิตดื้อ | ดึงดัน |
| ไทรก็เช่นเดียวกัน | อีกด้วย |
| ยินคำแต่ทำหัน | หน้านิ่ง เสียนา |
| นบไม่ยอมยอมม้วย | หยิ่งแม้แบหลา ฯ |
| ๏ ตรัศสั่งทัพน่าจ้วง | โจมตี |
| เขาเร่งพลโยธี | ทุ่มเข้า |
| ไป่ช้าปตานี | ตายเนื่อง ลงนา |
| กเทือนกแทกแตกตื่นเต้า | ตกต้องตามเดิม ฯ |
| ๏ พญาไทรทราบศึกต้อน | ปตา นีแฮ |
| เห็นมิคุ้มราคา | เลือดเนื้อ |
| รีบรัดจัดบุหงา | มาสส่ง |
| เป็นเครื่องเมืองออกเมื้อ | สู่ไท้ไผทสยาม ฯ |
| ๏ ฝ่ายกลันตันต่างแคว้น | ตนกู อื่นเอย |
| กับตรังกานู | เนื่องใกล้ |
| อาณามลายู | อยู่นอก แดนนอ |
| เดิมมิเคยอยู่ใต้ | ร่มเจ้าจอมสยาม ฯ |
| ๏ ทัพไทยใหญ่ยิ่งล้ำ | กำลัง |
| พลเพียบเหยียบภูพัง | พ่างได้ |
| จอมทัพกิตติศัพท์ดัง | พญาพยัคฆ์ |
| ผู้จะทานท่านได้ | แถบนี้มีไหน ฯ |
| ๏ คิดเห็นเช่นนี้จึ่ง | กลันตัน |
| ส่งทูตทูลคำนัล | นาถเจ้า |
| ขอพึ่งพระทรงขัณฑ์ | สยามเขต |
| ปลูกปลุกสุขปราศเศร้า | โศกไร้ใจเกษม ฯ |
| ๏ ปตานีตัวอย่างได้ | เป็นครู |
| จึ่งตรังกานู | นอบเฝ้า |
| สำนึกพึ่งบุญภู | ธรราช |
| สามิภักดิ์รักเข้า | ร่มแคว้นแดนสยาม ฯ |
| โคลง ๒๏ สมเด็จบวรราชเจ้า | ศึกเสร็จเสด็จคนเฝ้า |
| เชษฐ์ไท้ธราธร ฯ | |
| ๏ รายงานการศึกห้าว | แลที่ได้สี่ด้าว |
| เด่นด้านมลายู ฯ |
| โคลง ๔๏ ศึกพม่าคราก่อนกี้ | กาลใด ก็ดี |
| เทียบบ่เทียมทันใน | นี่อ้าง |
| ม่านมาปราชัย | ในอดีต |
| นอกจากคราวชนช้าง | เช่นนี้มีไหน ฯ |
| ๏ กรุงไกรชัยโชคชื้น | ชีวะ |
| เหตุเพราะพระเดชพระ | พี่น้อง |
| ขอบเขตประเทศประ | สบสวัสดิ์ |
| เกริกกฤตัญชลีก้อง | เกียรติ์ไท้โสทร ฯ |
